[Training 1] Little Hills

Na de ceremonie wenkte de grote kattin haar nieuwe apprentice. Ze glimlachte vriendelijk naar de kater en liep hem voor, de grot uit. Eenmaal ze buiten waren vertraagde ze haar pas ietsje, zodat ze naast hem kon lopen. Wat zouden ze eerst gaan doen? Haar groene oogjes blonken als ze om zich heen keek. Er waren zo veel mogelijkheden, het was zo opwindend om een nieuwe apprentice te mogen opleiden. Hopelijk was deze enthousiaster dan Wolfpaw - maar dat zou vast wel. Op een open plek bleef ze staan en draaide ze zich naar Seaweedpaw om. "Wat wil je eerst doen?", vroeg ze. Het territorium verkennen was niet per se noodzakelijk, maar misschien wel enorm interessant. Ze konden ook gaan jagen of vechten, of wat algemene conditietraining doen, of kennis, ze hadden zo veel te doen en de volgende zes manen zou ze het hem allemaal mogen leren..

Training 1 +Seaweedpaw

De ceremonie was over, en zijn mentor had hem gewenkt naar haar toe te komen. Een vriendelijke glimlach kwam hem tegemoet, en hij volgde Snakesong de grot uit. Al snel liep de kattin naast hem. Maar om eerlijk te zijn had hij daar geen oog voor. Zijn zeegroene oogjes schoten van links naar recht, on repeat. Alles om hen heen was indrukwekkend. De bergen die tot hoog in de lucht reikten, en dan had je ook nog een klein bos in de verte, en... Er was gewoon te veel te zien, en hij wilde het allemaal zien. Uiteindelijk stopten ze op een open plek, en Snakesong draaide zich naar hem toe. "Wat wil je eerst doen?" Hij wilde alles tegelijk doen. Maar dat kon natuurlijk niet. De kersverse apprentice dacht even na, en kwam toen op een besluit. Zijn nieuwsgierigheid voor het nieuwe territorium nam het over, hij wilde gaan verkennen! "Ik wil het territorium gaan verkennen!" Reageerde hij, enthousiast. Misschien zouden ze wel op iets heel cools stuiten.

Snakesong glimlachte net zo opgewonden als de apprentice bij zijn enthousiasme. Ja, dit was duidelijk een geschikte apprentice voor haar - iemand die haar enthousiasme kon delen! Dat was wat anders dan grumpy zijn bij het minste dat je deed. Dit kon tenminste leuk worden, voor hen allebei. De grote grijze kattin knikte en wenkte hem mee. Ze liep een willekeurige richting uit. Het deed er niet zo toe welke richting ze uitliepen, want overal was er iets nieuws. Ze kwamen uit in het bos vol enorme bomen. "Dit is de Redwood.", mauwde de pluizige warrior. "Deze bomen zijn veel groter dan die in de oude gebieden. Ze zijn ook veel te groot om in te klimmen en ze hebben geen laaghangende takken, dus ik zou het niet aanraden om het toch te proberen.", vertelde ze, met enthousiaste groene ogen om zich heen kijkend.

Snakesong knikte, en wenkte hem een, wat hij raadde een willekeurige richting te zijn, op. Ze kwamen uit bij het bos wat hij al vanuit de verte had gezien. "Dit is de Redwood." Vertelde ze, zijn enthousiasme delend. "Deze bomen zijn veel groter dan die in de oude gebieden. Ze zijn ook veel te groot om in te klimmen en ze hebben geen laaghangende takken, dus ik zou het niet aanraden om het toch te proberen." Vertelde de kattin. Hij kon dat zien. Hij was in hun oude territorium twee keer het kamp uit geglipt. Beide keren was het mis gegaan. Seaweedpaw besloot die dan ook maar niet te zeggen. "Ze zijn echt enorm." Stemde hij vol wonder in. "Ik zou trouwens geen eens weten hoe ik moet klimmen." Voegde hij er lachend aan toe. "Is de prooi hier ook anders?" vroeg hij. Het was gewoon een gedachte die hem binnenschoot. Hij had in de tijd dat ze hier waren niet altijd prooi gegeten die hij in hun oude territorium wel voorgeschoteld had gekregen.

Snakesong bleef vrolijk grijnzen. Zijn enthousiasme was aanstekelijk maar ze was ook al enthousiast nog voor hij enthousiast was geweest - als die zin zelfs logisch was. Logisch of niet, dat deed er echter niet zo toe. De grote pluizige kattin schudde lichtjes met haar kopje. "Ik denk dat het meeste hetzelfde is.", mauwde ze, nadenkend. Ze was niet bijzonder goed in kennis over andere clans - maar ze was toch nog niks tegengekomen waarvan ze echt niet wist wat het was. "Sommige prooien heb je hier niet, zoals.. Euh.. Nou ja, sommige gewoon niet." Ze glimlachte eens schaapachtig naar haar apprentice, een move die ze al vroeg van haar broer geleerd had.

De kattin vertelde hem dat ze dacht dat het grootste gedeelte van de prooi wel hetzelfde was als in hun ouder territorium. "Sommige prooien heb je hier niet, zoals.. Euh.. Nou ja, sommige gewoon niet." Mauwde Snakesong, en ze glimlachte eventjes schaapachtig naar hem. Seaweedpaw moest zijn best doen om een lach binnen te houden. Hij was nu al blij dat Snakesong zijn mentor was. Ze was erg enthousiast, en nu ook best wel grappig. "Ik denk dat ze hier misschien geen ratten hebben?" Besloot hij. Het leek hem niet logisch dat ze hier makkelijk ratten konden vinden, in de bergen zouden die het vast veel te koud hebben. Misschien dat er een paar hier in het Redwood verstopt zaten. Hmm, dan zouden ze er een spel van kunnen maken om ze te zoeken als dat zo was. Oké, nu raakte hij weer afgeleid, en dat was niet de bedoeling. Het was de bedoeling dat hij naar zijn mentor luisterde.





~Flutpost en laat, sorry!

Snakesong dacht even na bij zijn suggestie. Hmm, nu hij het zo zei.. "Ik heb er inderdaad nog geen gezien. Slim!" Het leek er nu al op dat Seaweedpaw slimmer was dan haar. Niet dat dat bijzonder moeilijk was, en niet dat ze dat bijzonder erg vond. Ze zou hem leren wat ze kon en ze hoopte met heel haar hart dat hij uiteindelijk beter zou worden dan haar. Dat was haar doel en dat zou het doel van elke mentor moeten zijn. Elke generatie zouden de warriors beter worden, sneller en sterker en slimmer, en dan zou Shadowclan de beste clan van het woud worden. Misschien was ze te naïef, maar niemand had haar ooit gezegd dat dat slecht was en waarschijnlijk zou ze er überhaupt weinig aan kunnen doen. De twee liepen verder. Af en toe maakte de grijze tabby eens een opmerking over iets dat ze zagen, als ze er iets over wist te zeggen ten minste. Dit gebied was immers ook nog nieuw voor haar. Nu kwamen ze bij een woelige en onstuimige rivier, waar de poes vrij ver vanaf bleef. Het was misschien niet algemeen bekend, maar net zoals haar broer was ze bang van water - doodsbang misschien nog net niet, maar ze vermeed het zo veel mogelijk. "Dit zijn de rapids. Wees hier heel voorzichtig, ik zou het me nooit vergeven als je erin viel." Ze keek haar apprentice aan met doordringende groene ogen, een serieuze uitdrukking op haar snuitje die absoluut niet bij haar paste. Snakesong had haar moeder al moeten verliezen aan het water, no way dat ze nog iemand zo zou verliezen.

"Ik heb er inderdaad nog geen gezien. Slim!" Seaweedpaw glimlachte. Hij had nooit echt veel complimenten gekregen als een kitten. Waarschijnlijk omdat hij een paar keren toch redelijk de regels had overtreden. Het voelde goed om er eens een te krijgen. Al snel liepen ze verder en hier en daar maakte Snakesong wel eens een opmerking over wat ze zagen. Hij kon een beetje merken dat zijn mentor het nieuwe territorium ook zelf nog niet helemaal goed kende, maar zweeg hierover. Hij leerde nog redelijk veel, erg vond hij het dus niet. Na een tijdje kwamen ze bij een wilde, en hij gokte ook een erg gevaarlijke, rivier. Ze bleven er dan ook ver vandaan, wat hij wel wat jammer vond. De jonge apprentice wist wel dat hij niet te dichtbij moest komen, zeker na wat er met Ghostpaw was gebeurd bij dat kleine stroompje in het oude ShadowClan territorium, maar hij had de rivier wel van wat dichterbij willen zien. Vanaf hier kon hij alleen het wilde water zien stromen. Een erg sterke stroming, dat kon hij zeker wel zien vanaf de verte, en het ruisende geluid hoorde hij ook. Maar hij had water altijd al interessant gevonden, al sinds hij had gehoord over de katten van RiverClan, die er in zwommen. Zelf had hij dat nog nooit gedaan, maar spelen in regenplassen had hij wel gedaan. Seaweedpaw had zelfs ooit eens met zijn pootjes in een erg zwak stroompje gestaan. Maar vergeleken met deze rivier leek het wel of dat dat water had stilgestaan. "Dit zijn de rapids. Wees hier heel voorzichtig, ik zou het me nooit vergeven als je erin viel." Vertelde Snakesong hem, en bij het horen van haar stem richtte hij zijn blik weer op haar. Hij wou zeggen dat hij water niet erg vond, maar de doordringende en serieuze blik, en de gedachte aan het woeste water deed hem zwijgen. Hij wist zelf wel dat hij er nooit in zou kunnen zwemmen. Met een serieuze blik in zijn ogen knikte de zwarte kater. "Begrepen!" Beloofde hij haar.