Is there more than we can see?

Hij had zijn mede-clangenoot vragend aangekeken. Man, ze zag er niet uit, had ze überhaupt wel goed genoeg slaap gekregen deze avond? Was het dat? Kon ze niet slapen wellicht? Hij was even bezorgd geweest dat haar clangenoten wat met haar hadden uitgespookt, want wie weet hadden ze haar nest in haar slaap verplaatst of wat dan ook. Het zou hem niet verbazen; shadowclan was hard op dat gebied, vooral als je makkelijk over je heen liet lopen. Iets wat Fawn wel eens liet gebeuren, waarschijnlijk omdat ze zelf dacht het te verdienen. Maar ze verdiende dat niet. De poes vroeg of hij zin had even naar buiten te gaan en een luchtje te scheppen. Nog een gaap rolde over zijn lippen. Eigenlijk bleef hij liever liggen, maar voor haar was hij bereid dat te doen. Ze waren immers vrienden. "Natuurlijk," miauwde hij, waarna hij uit zijn nest stapte en haar nog even doordringend aankeek alsof hij wel wilde weten wat er aan de hand was, waarna hij langs haar door stapte richting de uitgang.

Hij liep voor haar uit naar buiten, langs alle nesten door, alle slapende katten, richting de buitenlucht. Daar was het een stuk frisser en hij moest toegeven, dat de zachte bries die door zijn vacht gleed heerlijk aanvoelde. Kort hief hij zijn ogen omhoog naar de sterrenpels, waarna hij ze uiteindelijk op de zwarte kattin richtte. Ze had hem bedankt toen hij had ingestemd om mee naar buiten te gaan, maar daar had hij niet op gereageerd. Vrienden konden hem altijd wakker maken als er iets aan de hand was, altijd. Hij schudde rustig met zijn hoofd. "Geeft niet, vrienden mogen me altijd wakker maken als er iets is." Zei hij, kort glimlachend, waarna zijn blik wat serieuzer werd. "Nachtmerrie?" Vroeg hij. Hij kende ze. Hij had ze zelf ook een hele tijd gehad. Verschrikkelijke nachtmerries. Van Tawnylight die iedere keer weer van de klif af viel, waaraan hij niks kon doen, wat hij ook probeerde - tot Everstar die hem op het asfalt duwde met een tweebeenmonster dat zijn kant op kwam. Ja, hij wist precies hoe het was om nachtmerries te hebben. Om je slechtste momenten iedere keer weer mee te maken. Zoals de dood van Icyrose, de dood van Spottedleaf, zijn moord op Skymask. Zacht slikte hij, terwijl hij afwachtend naar Fawn keek.

Het waren inderdaad nachtmerries geweest die haar gewekt hadden. De kater knikte. Hij was dus niet de enige die ze had, al kon hij dat ergens wel goed inzien. Er waren zoveel dingen gebeurd de afgelopen paar jaren. Niet alleen maar bij hem, maar ook bij anderen. De gebeurtenissen in Shadowclan van de manen voordat ze besloten te vertrekken.. hij had ze wellicht allemaal verbannen uit zijn hoofd, maar hij had de arme katten die daar gestorven waren nooit helemaal achter kunnen laten. Arme zielen. Niemand die zoiets had verdiend. Kalm luisterde hij naar haar woorden en kort knikte hij. "De dingen die je hebt gedaan en de dingen die je zijn aangedaan.. ik weet het." Sprak hij. "Ik heb ze ook, iedere nacht." Sommigen heftiger dan anderen, maar ze waren er wel en ze zouden er waarschijnlijk ook altijd blijven. Al waren sommigen niet eens meer werkelijkheid. Hij had zo ook wel eens een droom gehad waarin hij degene was die Tawnylight over de rots heen had gegooid, maar dat waren de spelletjes die zijn hoofd met hem speelde. "Wil je erover praten?" Het hoefde niet, maar als ze zich daar fijn bij voelde, dan wilde hij best een luisterend oor bieden.

Hij knikte wederom. Nachtmerries veranderden de realiteit wel eens, ze nam hem de woorden uit zijn mond. Hij zat er net nog aan te denken hoe hij wel eens vaker dingen had gedroomd die nooit waren gebeurd. Hoe zijn hoofd dingen had omgedraaid, dingen had veranderd. Hoe Tawnylight opeens veranderd was in Evergreen, alsof het zijn haat had proberen te versterken. Hoe hij het wel eens was geweest die van die rots was afgedonderd. Het was raar. Vreemd zelfs, hoe je hoofd dingen soms zo kon omdraaien, alsof het precies wist waar je zwaktepunten zaten. Hij keek weer op toen de poes weer begon te spreken. Of het ooit over zou gaan. Zachtjes slikte hij, zelf dacht hij van niet. Hij werd al achtervolgd door zijn dromen sinds hij een apprentice was. Dromen van de Bloodclanner die hem aanviel, dromen van zijn pleegmoeder die hem verbande en uiteindelijk dromen over hoe zijn vader zijn eerste liefde ombracht - al was hij er niet bij geweest. De kater slikte en schudde met zijn hoofd. Al geloofde hij zichzelf niet helemaal. "Vast wel.. ooit.. wanneer alles weer beter is." Wanneer ze vrolijk konden zijn, wanneer ze eindelijk de happy ending kregen die ze verdienden.

Hij liet zijn blik op de sterrenhemel vallen en haalde even diep adem bij haar vraag. Of ze hier zouden blijven? Nee, ze konden hier niet blijven. Dit was al het territorium van een andere groep. Hun plek was niet hier. Ze hadden geen plek meer. Ze konden niet terugkeren naar de oude territoria, hij hoopte stiekem ook dat ze dat niet deden; teveel herinneringen. Teveel slechte herinneringen, in zijn geval. "Nee, wij kunnen hier niet blijven. De Tribe leeft hier." Reageerde hij dan ook. "Maar we vinden een thuis.. ooit, misschien niet in ons leven.." Hij liet zijn blik op Fawnstep vallen, om te pijlen hoe zij zich daarbij voelde. "Maar onze nakomelingen.. zij zullen opgroein in een prachtig territorium waar voedsel rijk is." Hij wist dat Fawn zelf al enkele nestjes had gehad en zij wist dat hij ook nog ergens kinderen had rondlopen. Kinderen waarvoor hij een mooie toekomst wenste. "Maargoed genoeg over dit, hoe gaat het met je? Sinds je je nest terug hebt geschoven?" Hij hoopte dat het goed ging met haar. Beter.

Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Hoe vervelend de waarheid ook was, hij was er nou eenmaal en de kater kon het niet anders zien dan dat. Ze konden niet blijven in de Cavern. Ook al had Skyteller hen de kans gegeven hier te rusten, hun prooi te vangen, hun kittens op te warmen.. Leafbare kwam eraan. En als Leafbare streng was in hun oude territorium, dan zou het vast en zeker nog strenger zijn hier in de bergen. Hij had geen idee hoe de Tribe katten dan op hen zouden reageren, wanneer ze moesten delen met het weinige prooi dat nog over was in de bergen. Zijn blik gleed echter weer naar Fawnstep toen ze verder sprak. Hij glimlachte licht bij haar woorden. "Het komt wel goed, hij is je kleinzoon.. en als hij je niet accepteert voor wie je bent, geef hem de tijd." Ze komen altijd wel terug. Altijd. Familie was familie, toch? Hij slikte bij haar laatste zin. "Dat is het probleem." Sprak hij. "Zolang je blijft kijken naar anderen.. zal je altijd ongelukkig blijven. De een heeft een leukere partner, de een heeft betere kittens, de ander is beter in jagen, de ander weer jonger en mooier." Hij schudde met zijn hoofd lichtjes. Het was tijd voor Fawn om niet meer naar anderen te kijken, maar te zien dat zijzelf ook een mooie, sterke kattin was die de een gelukkig leven verdiende. En totdat ze zich dat besefte.. zou ze altijd ongelukkig zijn.

De woorden die hij uitsprak waren dan wellicht wel voor Fawnstep bedoeld, maar ergens moest hij er ook aan geloven. Zolang hij naar anderen keek zou hij nooit gelukkig zijn met zijn leven. Zolang hij terug bleef denken aan het verleden, aan zijn tijd in Windclan, zijn oude vrienden - zou hij nooit nieuwe kunnen maken. Zachtjes knikte hij toen ze zei dat hij opnieuw gelijk had. "Ik heb altijd gelijk." Kwam eruit, wellicht zou iemand kunnen denken dat het enige vorm van arrogantie was, maar aan zijn speelse grijns te zien bedoelde hij het enkel als een grap. Een stilte viel tussen de twee en hij wist niet meer wat hij moest zeggen. Het was geen akelige stilte voor hem, want bij Fawnstep had hij het niet helemaal nodig om ieder moment tegen haar te praten. Gewoon bij haar zijn was immers genoeg voor de kater. Echter brak de zwarte kattin de stilte, met een redelijk rare vraag. Hij keek ervan op, zag haar speelse glimlach en grinnikte. "Oh, ik heb lelijkere kattinnen gezien~" Grapte hij, waarna hij naar haar knipoogde. "Nee, je bent een van de prachtigste kattinnen die ik ken, Fawnstep." Precies, zo was het. Met haar lange zwarte vacht en die prachtige blauwe ogen.. nee, ze was zeker niet lelijk. Ja, ze had zeker de goede genen van haar moeder geërfd, en waarschijnlijk zelfs beter dan dat.

De kater vormde een glimlach op zijn snuit toen Fawnstep hem vertelde dat hij de eerste was die dat ooit tegen haar had gezegd. Werkelijk waar? "Daar geloof ik niks van," zei hij grijnzend. Nee, de poes zou vast vele geheime aanbidders hebben, of niet soms? Wellicht op het moment niet, met haar problemen nadat ze die kitten had doodgetrapt, maar daarvoor? Ja, de katers zouden vast in een rij hebben gestaan voor een kattin zoals Fawnstep. Toch? Hij schudde lachend zijn hoofd toen ze hem mister charming noemde. Alsof hij charmant was. "Ik ben helemaal niet charmant," zei hij lachend. Nee, hij was alles behalve dat. In de liefde had hij nooit geluk gehad. Ja, hij had een hele rij van katten waarvan hij gehouden had, echt van gehouden had. Angelpaw, Spottedleaf, Icyrose.. maar alle drie de relaties waren nooit doorgekomen. Starclan had hen van hem afgepakt. Stuk voor stuk.

Dat was aan hem. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en kort schudde hij met zijn hoofd. Hij kon niet inzien dat niemand een poes zoals Fawnstep nooit had verteld hoe mooi ze was. Er liepen genoeg katers van haar leeftijd rond in Shadowclan, hij kon het zich niet voorstellen, nee, dat geen één van hen haar ooit leuk had gevonden. Kort liet hij zijn blik op haar vallen toen ze vroeg of ze samen wat gingen doen. Hmnnn? "Zijn we nu niks aan het doen dan?" sprak hij grappend. Voordat hij weer voor zich uitkeek en zijn schouders wat ophaalde. "Wat wil je gaan doen?" Het was aan haar om te kiezen, hem maakte het immers niet zo heel veel uit.