I loved and I loved and I lost you..

Nooit had de poes gedacht dat ze teveel van iets zou kunnen houden, maar toch was dat zo geweest en nu stond ze voor het resultaat. Mistgaze bezocht de plek waar zij en Rowan hun kittens hadden begraven niet vaak, bang om gesnapt te worden door iemand die zich af zou vragen waarom de poes steeds bloemen kwam brengen op deze specifieke plek. Maar nu de ziekte steeds heftiger om zich heen greep in de clan cavern had ze wat tijd voor zichzelf nodig. Nu ook weer had ze op haar weg naar de Highlands wat bloemen meegenomen die ze op de plek legde waar haar babies onder de grond lagen. Ze ging zitten en staarde naar de grond, alsof ze daar elk moment konden staan. "Vandaag was heel moeilijk." begon ze zachtjes, alsof ze haar konden horen. "De ziekte wordt steeds erger. Katten gaan dood.. ik kan ze niet helpen, ik weet niet hoe. De andere medicine cats hebben ook geen idee en behandelen symptomen zoals ze zich voordoen maar dat werkt niet goed. Niks lijkt te werken.." ze zuchtte zacht. "Het is maar beter dat jullie bij jullie oma zijn, daar is het veilig. Soms denk ik dat niemand het gaat overleven hier.. dat het wachten is tot we allemaal ziek zijn en doodgaan." Mist liet zich op haar zij vallen en verschoof de bloemen iets met haar poot. "Ik mis jullie zo erg. Ik wou dat jullie hier waren, samen met oma.. ik mis iedereen zo erg." haar stem stierf weg terwijl ze een poot over haar hoofd sloeg zodat niemand haar hoefde te zien. Alsof ze haar niet konden zien zo.

&Rowanflight

Het was stil, behalve de geluiden van haar eigen snikken hoorde ze niks. De poes droogde haar tranen en met dat ze deed voelde ze een staart over haar heen. Het was Rowan. Dat wist ze niet alleen door zijn geur, maar gewoon door zijn aanraking voelde ze al dat hij het was. Hij schoot kleine elektrische schokjes door haar lichaam en liet haar voelen alsof ze alles aan kan, maar tegelijk alsof ze zo breekbaar was als de botjes van een kleine muis. Mist kwam omhoog en draaide zich om naar de kater en drukte haar kop tegen zijn nek aan. "Ik mis ze zo.. maar zoals het er nu voor staat met de clans ziet het er naar uit dat we snel bij ze zullen zijn." murmelde ze zachtjes. "Ik kan niks doen, niks werkt. Elke keer lijkt deze ziekte anders te zijn en ik weet niet wat goed is om te doen." ze was ten einde raad. Ze moest snel overleggen met de andere medicine cats, misschien zelfs hulp zoeken bij de tribe. Die hadden in de bergen vast ook andere ziektes en wisten hier misschien iets van.

Onzekerheid lag in zijn ogen terwijl hij haar aankeek. Hij wist niet hoe ze zou reageren of hoe hij op haar zou kunnen reageren. Het enige wat hij voor de rest van zijn leven wou doen was haar gelukkig maken. Maar het was moeilijker dan ooit tevoren om in te zien hoe hij dat zou kunnen doen.

Zodra ze hardop haar zorgen uitsprak moest de kater even slikken en langzaam knikken. "Jullie vinden wel een oplossing, misschien dat de tribe dingen weet. Er moet een geneesmiddel zijn dat kan niet anders." Zachtjes duwde de kater zijn neus tegen haar wang. "En als er iemand toegewijd en slim genoeg is om die oplossing te vinden ben jij dat wel Mist." Fluisterde hij zacht en liefdevol terwijl hij zichzelf tegen haar aanduwde. "Ik hou van je." Fluisterde hij zachtjes en probeerde even hoopvol te glimlachen. "Jij bent de slimste, meest liefdevolle kat die ik ooit gezien heb. De oplossing gaat gevonden worden, een nieuw huis voor ons gaat gevonden worden." Hij hooptde dat hij zelfverzekerder klonk dan hij zich eigenlijk voelde. Maar hij moest haar de hoop geven die hij zelf zo wanhopig wou voelen vanbinnen.

"Jullie vinden wel een oplossing, misschien dat de tribe dingen weet. Er moet een geneesmiddel zijn dat kan niet anders." ja vast, en ondertussen had ze gehoord dat in de Tribe ook de nodige zieken waren. "En als er iemand toegewijd en slim genoeg is om die oplossing te vinden ben jij dat wel Mist." ze zuchtte zachtjes. "Ik ben niet slim genoeg om dit alleen op te lossen." zei ze zachtjes. "Jij bent de slimste, meest liefdevolle kat die ik ooit gezien heb. De oplossing gaat gevonden worden, een nieuw huis voor ons gaat gevonden worden." ze keek even naar de grond en liet de woorden van Rowanflight bezinken. Ze drukte zich iets meer tegen de kater aan. Hij was haar rots in de branding in deze moeilijke tijden, zonder hem was ze er allang niet meer geweest. "Soms dan denk ik wel eens aan hoe thuis er nu uit moet zien. Maar ik kan het me niet bedenken dat alles nu verwoest moet zijn of dat ons territorium er ander uit zien dat eerst." Elke keer als ze aan het oude Thunderclan dacht dan kwamen dezelfde plekken haar voor de ogen. Sunningrocks met de warme zon er op, het water bij de grens met Riverclan, het kamp met de gebruikelijke indeling en haar eigen den met de muffige maar vertrouwde geur van gedroogde kruiden en blaadjes. "Ik mis mijn eigen den. Soms ruik ik het ergens - jeweetwel - die geur van kruiden die jij zo haat, maar dan blijkt het mijn slaaptekort te zijn die geintjes met mij uithaalt." ze zuchtte weer even en toen kwam er toch een lachje op haar snuit. "Waar denk jij aan als je aan thuis denkt? We hebben zoveel ongein beleefd in dat kamp, het is zo raar om te bedenken dat het allemaal weg is."

Pijn wegbijtende draaide hij even zijn hoofd weg terwijl hij haar aanhoorde. In zijn eigen hoofd had hij geprobeerd om de gehele gedachte aan hun oude kamp weg te branden. Hij moest er niet aan willen denken hoe het er nu uit zou zien. Hij woe het niet weten en vooral dan niet als het al leefbaar zou zijn, wie er nu zouden leven. Die Fox-hearted kennende zou Claw zijn intrek wel hebben genomen. Als hij het dan overleefd had.

De vraag over hoe hij over thuis dacht liet hem even slikken terwijl hij naar zijn poten staarde. "Er is zoveel gebeurd daar.. Ik kan me nog intens herinneren hoe het voelde toen mijn moeder overleed. De intense pijn was het eerste wat ik me nog kan herinneren.. Maar daarvoor in de plaats kwam toch weer zoveel blijdschap.. Mijn vrienden.. Zealspark." De naam proefde als bijl op zijn tong. Het was misschien voor het eerst sinds Thornface was benoemd tot deputy dat hij weer over zijn vroegere vriend sprak. "Ik hoop.. dat hij de weg naar huis heeft kunnen vinden op een of andere manier. Dat hij daar op ons wacht. Of wellicht in een nieuw huis.. Ik kan me het kamp nieteens inbeelden zonder hem.."