Starded a new time

Darkfire had een lange rijs gemaakt. Vroeg was hij weggegaan naar het Rogeu gebied, waar hij hulp zocht van hun. Met grayclaw zou hij tegen de clan ver in de minderheid zijn dus zou hij meerdere katten nodig hebben. Hij had al wat voorstaanders in de clan maar dat enkel was niet genoeg. Bruuske stappen volgde hem verder naar de plaats waar hij wilde zijn. Hij was moe maar liet het niet merken. Hij keek nieuwsgierig om zich heen met zijn sneutr in de lucht. Alle geuren waren voor hem onbekend. Hij voelde zich niet op zijn gemak, het liefst was hij niet gegaan maar het was toch echt nodig om zijn plan te doen slagen. Een paar dagen had hij ruzie met Fiureheart gehad wat hem daar alleen maar woester over maakte. Hij wist dat sommige Rogeus een hekel hadden aan de clan, maar dat zou goed uitkomen want dan zouden ze hem volgen omdat er een ter gronde zou worden gericht. Daarna zou de clan opstaan als een clan die de naam van de Tigerclan waardig was. allen zou het The Thunderclan blijven. Darkfire soork opeens een beknde geur, een algemene Rogeu geur. Hij was benieuwd wat voor kat het was.Hij keek om en zag een kat achter zich staan hijn ging zitten en toonde dat hij geen gevecht hoefde, zijn uiterlijk was daar enkel al afschrikwekkend genoeg voor.

*OMG!! nog nooit zo,n slechte post gehad! Ik heb echt geen insp!*

Zoals altijd zat Wolfie in een boom te kijken naar wat er allemaal gebeurde. Ze hield ervan om andere katten te bekijken, het liefst vanuit een boom of van achter een hoop struiken. Hoewel haar vacht geen goeie camouflage was in het bos, leken de katten haar nooit op te merken. Wolfie sloot haar ogen, vandaag was er nog niet een een vogel voorbij gekomen. Ineens hoorde ze wat geristel en opende haar ogen, onder haar liep een donkere kater met net zo'n lange vacht als zij. Ze rekte zich uit en klom voorzichtig omlaag, zodat ze bijna geen geluid maakte. Al meteen rook ze de geur van de kater, Clangeur. Hmm, dacht Wolfie, interresant, een Clankat op Rogue territorium. Die moet ik volgen! Stil als een muis liep ze achter de kater aan, eigenlijk had ze een hekel aan Clans omdat ze vroeger ooit had geprobeerd om bij een Clan te komen, maar dat was niet gelukt. Ineens bleef de kater staan en draaide zich om, hij had een groot litteken aan een van zijn ogen, zag Wofie. De kater liet zien dat hij geen gevecht hoefdem. Gelukkig, dacht Wolfie, ik wil ook helemaal niet vechten. "Hallo," Begon ze tegen de kater, "wat doet een Clankat als jij nou weer op Rogue territorium, dit is niet mijn territorium als je dat wil weten. Ik heb geen territorium, ik reis rond door de gebieden binnen en buiten de Clanterritoria. Ik ben Wolfie en wie ben jij?" Ze ging zitten en keek de kater vriendelijk aan.

Luid zingend, zoals hij altijd eigenlijk zijn weg vervolgde als hij alleen was huppelde Rainpelt over de voor andere onzichtbare weg. Vaak was de weg voor Rainpelt ook niet zo duidelijk, hobbelde de kater met de bossige en uiterst verzorgde staart altijd maar wat doelloos rond. In zijn woorden was het zijn levenspad die hij uitbreidde, om het doel dat zijn moeder hem voordat ze verdween op had gelegd te vervullen. Zijn poten brachten hem al hupsend, springend en wiebelend van plaats naar plaats. Op de gevallen boomstam, eraf tussen de dorre takjes. Met zijn staart trots de lucht in gestoken en een wiebelend achterste neuriëde hij het deuntje dat zich weer eens in zijn kop had gegraven. Midden in de volgende pas, zijn voorpoot overdreven hoog opgetrokken draaide zijn kop met een niet zo'n intelligente uitdrukking erop om. Zijn goudkleurige ogen vestigde zich op de twee poesen, eentje zo zwart als de nacht en de ander met een licht, bruinige kleur. 'Laalaaa,' weerklonken de laatste tonen van het liedje nog zachtjes na, terwijl hij doodstil bleef staan en het puntje van zijn staart hoog in de lucht nog heen en weer wapperde. Zijn lange vacht goed verzorgd, vlekvrij en zacht ogend. Zijn aandacht bleef niet op de kater hangen met het litteken bij zijn hoofd, maar meer bij de poes die tegenover hem zat. Met trippelende passen en zijn staart die bij elke stap weer vrolijk heen en weer dartelde maakte hij de afstand tussen hun tweeën kleiner. 'Tamtamtaaaam,' zijn stem zacht en zijn goudkleurige ogen net iets te warm op de poes gericht. Vlak naast haar, met zijn neus bijna tegen de zijkant van haar gezicht aan bleef hij staan. 'Is het bij jou ook liefde op het eerste gezicht, of zal ik nog eens langs lopen?' spinde hij, zijn bossige staart heen en weer zwiepend en zijn kop naar voren uitgestrekt. Negeerde de kater geheel, was voor hem niet belangrijk.

Darkfire keek gespitst om zich heen, maar hij had niet omhoog gekeken. Waar iemand hem had opgemerkt. Darkfire zag niemand over de aardbodem wandelen, geen enkele beweging was te ondekken. Hij zwiepte geérgerd met zijn staard, had hij die rijs dan voor helemaal niks gemaakt? Verveeld sloeg hij zijn ogen neer. Tot hij een geur opving.. Die had hij vast over het hoofd gezien. Hij draaide zich geintreseerd om. Vanaf een tak kwam er eeen creme kleurige poes omlaag geklommen. Darkfire liet zien dat hij niet wilde vechten en bleef roerloos staan met zijn koude ogen op de poes gericht. Het was zo te zien een sterke grote poes die niet met zich liet sollen, gelukkig die kon erg goed gebruiken voor zijn plan. Darkfire en de poes waren bijna even groot, hij was net even een tikeltje groter omdat hij een kater was maar dan moest je er goed op letten. Hij keek haar doordringend aan toen ze hem met hallo, begroette. Darkfire tipte aleen even met zijn oor als begroeting. De poes begon te spreken en Darkfire nam elk woord goed op. "wat doet een Clankat als jij nou weer op Rogue territorium, dit is niet mijn territorium als je dat wil weten. Ik heb geen territorium, ik reis rond door de gebieden binnen en buiten de Clanterritoria. Ik ben Wolfie en wie ben jij?"Hij keek even naar de grond waar een kleine afgebroken tak lag maar gaf toen nog kijkend naar niets antwoord.' '' Ik? Ik zal beginnen met mijn naam. Ik word Darkfire genoemd, een naam die volgends vele goed bij me past. En, nee dit is inderdaat niet mijn territorium. Dat weet ik, maar het maakt mij ook niet erg uit of het van jou is. En wat ik hier doe? Dat is de vraag waarom ik hier ben. Ik kom hier voor.. een soort van hulp. Zal ik maar zeggen. Ik ben namenlijk van plan om mijn clanleider te.. Vermoorden.'' Bij het woordje vermoorden vlamde zijn ogen duidenlijk zienbaar. [/i]'' Ik zit in de Thunderclan, maar mijn clanleider Bleustar is een stom wicht die denkt dat een poesiepoes het beter zal doen als Deputy en clanleider dan een volbloed warrior. Daarom wil ik mijn eigen macht creéren. Als ze dood is heb ik die mogenlijkheid doordat jullie mij zullen helpen. Wat daar voor jullie tegenover staat is.. Jullie krijgen alles wat jullie hartje begeert.''[/i] Hij was uitgesproken. Ondertussen was er nog een kater bij gekomen die totaal andere bedoelingen had. Hij keek hem vernietigend aan voor de onzin die hij had uitgekraamd. Niet slimmer dan het achterste van een konijn maar dat liet hij niet zien. Hij had de katten die hier leefde hard nodig. Hij zei alleen wel, '' Ik ben hier niet gekomen, van ver uit het Thunderclan gebied om een slijmbal een poes te zien versieren!'' Hij wist niet wat de poes er van zou denken. Maar deze kater moest op zijn plek worden gezet.

Wolfie keek de zwartgrijze kater aan toen deze sprak. ''Ik? Ik zal beginnen met mijn naam. Ik word Darkfire genoemd, een naam die volgends vele goed bij me past. En, nee dit is inderdaat niet mijn territorium. Dat weet ik, maar het maakt mij ook niet erg uit of het van jou is. En wat ik hier doe? Dat is de vraag waarom ik hier ben. Ik kom hier voor.. een soort van hulp. Zal ik maar zeggen. Ik ben namenlijk van plan om mijn clanleider te.. Vermoorden.'' Bij de laatste zin kwam er een kleine glimlach op Wolfies gezicht, een Clankat die zijn eigen Leader wil doden, dat kwam niet zo snel voor. ''Ik zit in de Thunderclan, maar mijn clanleider Bleustar is een stom wicht die denkt dat een poesiepoes het beter zal doen als Deputy en clanleider dan een volbloed warrior. Daarom wil ik mijn eigen macht creéren. Als ze dood is heb ik die mogenlijkheid doordat jullie mij zullen helpen. Wat daar voor jullie tegenover staat is.. Jullie krijgen alles wat jullie hartje begeert.'' "Alles wat mijn hartje begeert..." Wolfie keek dromerig voor zich uit, toen ze opeens een stem naast zich hoorde zeggen: "Is het bij jou ook liefde op het eerste gezicht, of zal ik nog eens langs lopen?" Een witte kater met donkere strepen drukte zijn neus bijna in haar gezicht. "Wie je ook bent," zei ze "Of wat je ook wil. Ik geloof niet op liefde op het eerste gezicht, je moet elkaar leren kennen voordat je écht verliefd kunt zijn." Man, dacht Wolfie, deze kater is niet erg slim, en ookal probeerde hij haar te versieren, hij bleef een idioot. ''Ik ben hier niet gekomen, van ver uit het Thunderclan gebied om een slijmbal een poes te zien versieren!'' Zei Darkfire ineens. "Darkfire, ik doe mee met je plan!" zei Wolfie "Maar eerst moet deze, eh, idioot hier weg. Ja, Haarbal, ik hoef jou niet!" Ze was een beetje gemeen tegen de grijs-witte kater, maar ten eerste: Hij was gek. Ten tweede: Hij denkt dat elke poes hem meteen aardig vind en ten derde: Zijn staart was, zo te zien, het belangrijkste ding ter wereld. En als ze zou moeten kiezen tussen de twee katers die nu hier stonden, zou ze toch Darkfire kiezen. "Darkfire," zei ze tegen de donkergrijze kater "Kan ik iets voor je doen?" Ze was erg nieuwsgierig naar het plan van de ThunderClankat.

Blacksoul snuffelde rond. Ze was opzoek naar prooi maar tot nu toe had ze alleen nog maar botjes gevonden. Ze had ookal meerdere malen katten geroken en steeds kwamen de geuren terug. Blacksoul bleef even stil staan omdat ze dacht dat ze stemmen hoorde maar ging gauw weer verder met zoeken naar prooi. Ze had vannacht bij Redeye, Flashcoat en haar kits geslapen en ze rook nog sterk naar Rogue, al kwam de Bloodlcangeur wel steeds verder terug. Ze stond weer stil, nu hoorde ze zeker zacht gemurmel van stemmen en een sterke geur van Thunderclan en Rogue. Blacksoul vergat de zoektocht naar prooi helemaal. Wat deed een Thunderclan kat nou hier op Rogue gebied? Hoe dichterbij ze kwam, hoe luider de stemmen werden. Ze zag de twee katten tegenover elkaar zitten en Blacksoul luisterde aandachtig naar hun gesprek.''Darkfire,'' Zeo een lichtgekleurde poes,''Kan ik iets voor je doen?'' Nieuwschierig keek de poes naar de donkere kat tegenover haar. Een paar minuten geleden had Blacksoul al iets opgevangen dat leek op een plan, maar ze kon het niet goed meer herrineren. Ze stpate uit de schaduwen en ging zwijgend zitten. De donkere kater, blijkbaar Darkfire genoemd, leek erg opgewonden. Blacksoul legde haar onverzorgde staart over haar poten en bekeek haar lichaam vol littekens. Ze had veel gevochten en er zat een scheur in haar oor. Een schuin litteken over haar neus duidde nog op het gevecht met Flashcoat. Ze likte een paar keer over haar verminkte poot en keek toen Darkfire aan.

Wolfie rook ineens een geur, een mengeling tussen Rogue en BloodClan, ook hoorde geritsel. Ineens zag ze in de schaduw onder een struik een zwarte poes zitten, ze zat onder de littekens. Ze keek de poes aan, maar die leek niet op te merken dat Wolfie haar aankeek. De poes stapte naar voren, alsof ze nu ineens mee wou doen met Darkfire's plan. Wolfie keek Darkfire aan, het is echt vreemd dat een Clankat zijn eigen leader wil vermoorden, dacht ze. "Darkfire?" Vroeg ze "Wat bedoel je met alles wat mijn hartje begeert? Dat ik een partner krijg?" Wolfie was erg nieuwsgierig naar het antwoord van de kater. Ze keek hem strak aan, Darkfire was een gespierde kater, met een mooie lange vacht, net zoals de hare. "Wie ben jij eigenlijk?" Vroeg Wolfie aan de poes "Kom jij ook Darkfire helpen?"

Een vuilnisbak donderde om gevolgd door een geirriteerd kattengekrijs. Chagrijnig stond Torech op. Ze keek naar het deksel van de vuilnisbak die naast haar voorpoten lag. Wat was ze stom geweest! Ze hoefde alleen maar wat te eten en lokte op deze manier alle katten van de straat hier naartoe, maar het aller ergste was nog wel: het lawaai! Als Torech ergens niet tegen kon dan was het dat wel! Brommerig ging ze zitten. Het was nu al een tijdje geleden dat ze uit de Windclan was gestapt of nou ja, gestuurd, maar tegelijkertijd was ze ook vrijwillig weggegaan. Alsof zij bij die lapzwansen had willen blijven! Arrogant stak Torech haar neusje in de lucht, maar zuchtte daarnaar verveeld. Het enige vervelende was dat ze hier, op deze nieuwe plek alleen maar kraaienvoer en ratten kon eten en beiden smaakten nou niet echt lekker. Met een zwaai van haar staart stond Torech op en liep verder. Ze had geen zin meer om op deze plek te blijven. Ergens anders zou ze wel voedsel vinden en anders at ze morgen wel. Geen probleem! Ze liep rustig verder. Torech kende deze plek nu al aardig goed. De straten, het park en het Bloodclan terrein waar ze niet echt vaak kwam. Ze wist van het bestaan van die nepclan af, maar kwam er niet echt graag van in de buurt. Als die eens wisten dat zij een Windclan kat was geweest! Natuurlijk was Torech niet bang voor een gevecht, maar om gelijk een hele ‘clan’ over zich heen te krijgen was wel iets te veel van het goede. Toch had Torech geen moeite met de Bloodclan, zelfs niet met haar clanverleden. Ze wist dondersgoed dat Bloodclan erop uit was de clans te vernietigen, maar zij zou ze echt niet tegenhouden. Ze had er zelfs heel even over nagedacht om zich bij hen te voegen, maar had dat idee al snel afgewimpeld. Ze wilde zich niet weer in het gezelschap van andere katten bevinden. Ze haatte iedereen! Ze had geen behoefte aan contact met anderen. Maar een zoete wraak op Windclan zou niet slecht zijn. Opeens spitste Torech haar donkerbuine oren. Ze hoorde stemmen.

Nieuwschierig, maar tegelijkertijd chagrijnig stapte ze op het geluid af. Normaal zou ze dat nooit doen, maar toen ze de woorden ‘clan’ en ‘macht’ had horen vallen besloot ze dat toch maar te doen. Torech kwam dichterbij de stemmen en kon de verschillende katten nu ook ruiken. Twee katers en twee poezen. Was dit een familieuitje ofzo? Torech duwde haar kop door de bosjes en zag de vier katten zitten. Aandachtig nam ze hen in haar gedachten op. Hun uiterlijk kon misschien ooit nog belangrijk zijn. Je wist maar nooit. Het waren een grote, zwarte kater met een lelijk litteken op zijn kop, een zachtrode poes, een donkerzwarte Bloodclan poes die ietsje kleiner was dan de kater en voor de rest te onderscheiden was met haar wat langere snuit en een forse, lichte kater met dikke, zwarte strepen en daar kwam Torech. Een vrij grote, gespierde poes (weet het, iets anders dan de avatar) met een donkerbruine vacht en nog donkerdere start, poten, oren en gezicht. Ze zwaaide uitdagend met haar start en duwde een van de poezen ruw opzij. Ze had nog net de laatste woorden van de rode poes gehoord en dacht dat ze zou gaan kotsen. Alles wat haar hartje begeerde? Een partner? Torech walgde ervan. Wat was hier aan de hand? Ze keek de zwarte kater wantrouwend aan. ‘Wat is dit hier?’ vroeg ze bits. Opeens kwam de stinkende geur van Thunderclan, een geur die Torech nooit vergeten was, haar neus binnen drijven. Van Thunderclan? Bah, de watjesclan kon je het beter noemen! Zelfs Windclan was nog beter dan dat! ‘Bah, ben jij zo’n Thunderclan poesje?’ vroeg Torech beledigend. Die konden ze hier voor geen honderd muizen gebruiken! Sowieso, als hij van plan was om rogue te worden, dan zou hij het voor nog geen week hier uithouden! Al liet het litteken op zijn kop Torech wel twijfelen. Maar Thunderclan… was dat niet de clan waar ze die kittypet in hadden opgenomen? Nog bozer keek Torech de kater aan. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat jij ook een kittypet bent of wel?’ Gek genoeg herkende Torech de kater wel. Hij was Darkfire en nee, hij was geen kittypet, maar Torech vond het wel leuk om hem uit te testen. Ze had hem weleens gezien bij een gathering maar nooit echt aandacht aan besteed. Ze wist dus ook niet echt hoe hij in elkaar zat, maar daar zou ze vanzelf wel achterkomen. Zou hij weten wie zij was? Ach ja, de tijden waren voorbij gevlogen dus hij zou haar wel niet herkennen. Al was haar oude naam bij Torech zelf wel altijd bijgebleven. ‘Ratflight’ werd ze genoemd. Gek genoeg had die naam wel bij haar gepast. Ze was sluw, slim en snel, maar het clantijdperk was een tijd die Torech graag wilde vergeten. Eerst kijken wat er hier allemaal aan de hand was.

*Lang D:*
*Leuk als Darkfire Torech ook wel herkent? ;D*

Kill keek Darkfire nog naar de kater, zo,n slijmbal hoefde hij niet eens bij zijn groep..
Maar de poes was wel degenlijk in hem geintereseerd. "Wie je ook bent. Of wat je ook wil. Ik geloof niet op liefde op het eerste gezicht, je moet elkaar leren kennen voordat je écht verliefd kunt zijn." Darkfire kreeg een beetje onegmakkenlijk gevoel het liefst had hij de kater allang een draai om zijn oren verkocht en lag hij al aan de andere kant van de rivier.. Maar nu moest hij zich inhouden, zijn lange grote nagels groeven geiriteeerd in de aarde. Maar de poes reageerde op zijn vraag. "Darkfire, ik doe mee met je plan.Maar eerst moet deze, eh, idioot hier weg. Ja, Haarbal, ik hoef jou niet!" Darkfire keek smalend naar de kater. Hij wees met zijn sneut naar een ander gedeelte van het bos. '' Zoals je het hoort... VERDWIJN! Voordat ik je laat verdwijnen!'' Zijn ogen brande in het schijnsel van zijn duistere hart. "Darkfire, kan ik wat voor je doen?" Toen de kater weg was. (Ik heb toestemming van Rainpelt, hij wil hier niet aan mee doen.)
Hij keek de poes sinister aan. Maar zei toen, '' Wat ik handig zou vinden om te weten is je naam.'' Maar voor hij was uitgesproken kwam er nog een kat de bosjes uit. Het was een zwarte poes met een haveloze vacht. Ze zat onder de littekens van gevechten, zoals op haar oor en neus. Maar hij was er niet echt heel erg van onder de inruk. Hij had er zelf ook zat, overal met vier in zijn twee oren en twee over zijn eigen oog. Ook had hij nog drie grote klouw sporen over zijn linker schouder. Als je hem zo bekeek leek hij totaal niet op een Thunderclan kat. Hij keek neer op de zwarte poes die haar verminkte poot likte. Darkfire trok er enkel zijn neus voor op maar zei toen Bruusk. ''Ja? Heb je gehoord wat ik zei. Doe je mee.? Darkfire had nog geen stap verplaatst. Hij wachtte op antwoord van de zwarte poes toen de andere faal rode hem iets onbehagelijks vroeg. "Darkfire Wat bedoel je met alles wat mijn hartje begeert? Dat ik een partner krijg?" Darkfire keek in een beweging naar de rode grote poes. Hij keek nors en zij ogen vlamde een beetje. '' Wat zei je? Ik kan veel ... Maar sorry ik kan geen wonderen verichtten daar heb ik geen zeggen over, maar in de Thunderclan. Zijn zat, ehh mietjes die jou meer dan waard zijn als je je bij de clan aansluit. Ik kan je niks beloven. Want ik ben niet cupido.. ghehehe.'' Hij moest een beetje lachen om zijn eigen smalende grap. Ze vroeg nog wat aan de neuwe poes maar Darkfire,s aandacht was ergens ander heen gegaan waardoor hij niet verstond wat ze zij. Hij zag weer beweging in het struikgewas, hij rook een vage geur van Windclan? hoe was dat mogenijk? Maar het was een bruine poes die uit de struiken kwam. Ze zag er niet uit als een Windclan poes maar het boeide hem ook niet, Ze was bruin met een donkerdere kop poten en staart. Gele ogen en vrij groot. ‘Wat is dit hier?’ vroeg ze bits. Darkfire keek haar hard aan met zijn vlammende ogen. Darkfire deed zijn bek open om te antwoorden maar ze was hem voor. ‘Bah, ben jij zo’n Thunderclan poesje?’ Darkfire,s gezicht vertrok gelijk in een grote grimmas, hij keek naar de poes alsof hij elk moment een aanslag wilde plegen. . ‘Je gaat me toch niet vertellen dat jij ook een kittypet bent of wel?'' Dit Ging Darkfire te vér. Voor het eerst liet hij zijn zware monsterlijk stem aan de poes knliken. Hij was diep beldeigt door dat stuk kraaien voer. '' Als jij! Soms denkt dat ik van lotje getikt ben?! Dan heb je het fout!, dat ik geboren ben in zo,n flutclan met watjes mietjes en katten die nog bang zijn voor hun eigen schaduw, daar kan ik totaal niks aan doen. Deze clan kwelt mij elke dag door mij zoveel zwijmel en trouw te laten zien. Ik moet elke dag aankijken tegen Fireheart kont. De grootste poesiepoes van he héle woud! Ik verga van de stank als ik langs hem loop, als ik gedwongen met hem dingen moet doen. Het zou me niks verbazen als hij op een dag terug rend met zijn staart tussen de poetn. Dus hoe DURF, je mij een poesiepoes te noemen! Ik loop nog liever naar de andere kant van het universum!'' Ziedend grouwde hij elke woord. Hij herkende de poes wel, als hij het zich heel goed herinnerde was het ehm.. iets met rat. Darkfire had haar wel eens op de Gathering gezien maar geen aandacht aan haar besteed. Hij kon het mooi gebruiken van de rat in haar naam en zei. '' Maar zo te zien ben jij ook wel degenlijk door de ratten besnuffeld!.. Is Het arme poesje weggelopen van huis? Moet Darkfire haar even terug brengen? Ze is vast verdwaald.. Arme ziel. Hij zei het laatste op een manier alsof hij tegen een kitten sprak. Ze had hem op de proef gesteld, nu hij liet zien dat er niet met hem te sollen was. Zou ze respect voor hem hebben. (Please?) Hij wist niet of de poes een andere naam had aangenomen maar dat maakte hem ook niet uit. Je rook dat ze Rogeu van was geworden, maar Darkfire had de smalende kille grap niet kunnen onderdrukken.

Heerlijk zo lang. Dan kun je lekker wegdromen ^^
Het is goed dat hij herkent

Torech merkte tot haar genoegen op dat de grote kater’s gezicht steeds bozer kwam te staan. Aha, ze had hem dus geirriteerd? Goed dus! Maar toch verbaasde het haar dat hij niets zei. Liet hij al haar smalende woorden zo over zich heen komen? Nee, dat kon Torech niet geloven en ze zette zich schrap voor een uitbarsting. Misschien wist hij wel dat zij van Windclan was. Herkende hij haar zelfs en wist hij misschien wel teveel. Torech draaide haar kop toen Darkfire losbarstte. Een hele regen van boze woorden viel over haar heen en ze kon het niet laten een gemeen lachje over haar mond te laten lopen. Rustig ging Torech zitten en luisterde naar wat de kater te zeggen had. In bijna alles wat hij zei kon ze zich wel vinden. Ok, het was waar dat hij er niets aan kon doen in Thunderclan geboren te zijn, maar wanneer je tussen dat soort watjes opgroeid is het wel zo logisch dat je zelf ook zo wordt. Maar ja, was zijzelf ook niet een uitzondering op die regel? Misschien was Darkfire ook wel zo. Torech liet haar tong een keer onverschillig over haar poot glijden en dacht na. Het klonk alsof Fireheart, de kittypet of poesiepoes zoals Darkfire het noemde, deputy was geworden van Thunderclan! Meende hij dat nou? Hoe had Bluestar dat ooit kunnen doen? Torech gromde zachtjes en laag en dacht er niet bij na dat de andere katten het als tegen hun konden opvatten, maar dat boeide haar ook niet. Geirriteerd zette ze haar poot weer op de grond en haar blik bleef hangen in die van Darkfire. Iets in haar zei Torech dat deze kater wel degelijk door had tegenover wie hij stond toen hij het grapje over de ratten maakte. Een chagrijnige uitdrukking verscheen op haar gezicht. Het typische rattengrapje. Zoo cliché! Torech stond op het punt een nieuwe, gemene opmerking terug te maken toen de kater nogmaals ongestoord doorging en met haar klauwen zijn oude littekens opnieuw te laten bloeden, maar ze hield zich in. Ze moest proffesioneel blijven. Deze kater had twee andere poezen om hem heen verzameld en ookal was Torech niet bang, ze had geen zin erge verwondingen op te lopen. Niet nu. Met ingehouden woede zei ze: ‘De naam is Torech en nee, ik ben niet verdwaald en een Thunderclan kat zou waarschijnlijk niet eens de weg naar zijn eigen kamp kunnen vinden, maar…’ Torech dacht na. Zo was het wel genoeg. De kater was duidelijk met zijn woorden en ze wist dat als ze te ver ging, de kater zich waarschijnlijk niet meer zoals haar zou inhouden. ‘…maar wat bedoelde je met Fireheart?’ vervolgde ze kalmer. ‘Je bedoelt toch niet dat hij commandant is geworden of wel?’ Torech liet haar nagels in de grond zakken en klauwde er geirriteerd in. Een poesiepoes, commandant? Het idee alleen al! ‘Waar is de tijd van volbloedkrijgers en clangeborenen?’ gromde Torech gefrustreed. Zelf niet eens doorhebbend dat ze dat hardop zei. Ze wachtte geduldig Darkfire’s antwoord af en vroeg toen nog steeds wat wantrouwend. ‘En jij? Wat zoek jij hier eigenlijk? Ik neem aan dat jij niet weggegaan bent uit je clannetje?’ Torech grijnsde. ‘Of dat je er uit bent gezet voor slecht gedrag?’

-Het komt wat langzaam, maar Torech krijgt echt wel respect voor hem hoor! Maak je daar maar geen zorgen over ;D

Wolfie hoorde Darkfire antwoord geven op haar vraag “Wat zei je? Ik kan veel ... Maar sorry ik kan geen wonderen verichtten daar heb ik geen zeggen over, maar in de Thunderclan. Zijn zat, ehh mietjes die jou meer dan waard zijn als je je bij de clan aansluit. Ik kan je niks beloven. Want ik ben niet cupido.. ghehehe.” Bah, dacht ze, nooit zal ik bij een Clan gaan, hadden ze me maar moeten accepteren toen ik het vroeg. Ineens werd ze opzij geduwd door een grote, gespierde donkerbruine poes, wiens gezicht, oren, poten en staart nog donkerder waren dan de rest van haar korte vacht. “Hey!” Riep Wolfie tegen de poes, maar die leek haar niet gehoord te hebben en liep naar Darkfire toe. “Oh Darkfire,” zei Wolfie “Ik had je al wat mijn naam is, maar omdat je het al vergeten bent vertel ik je het nog maar een keer en kun je het beter niet vergeten, ik ben Wolfie.”. “Wat is dit hier?” Vroeg de bruine poes en draaide zich naar Darkfire “Bah, ben jij zo’n Thunderclan poesje?”. Wolfie wou uitleggen wat de kater van plan was met de ThunderClan, maar voordat ze haar mond kon openen was de poes alweer verder gegaan met Darkfire beledigen. “Je gaat me toch niet vertellen dat jij ook een kittypet bent of wel?” Hoe kan Darkfire zich hier zo rustig onder houden? Vroeg Wolfie zich af, Ik zou al lang die kat hebben aangevallen of zo. Ze kon niets anders doen dan toekijken hoe Darkfire terugsnauwde naar de poes “Als jij! Soms denkt dat ik van lotje getikt ben?! Dan heb je het fout!, dat ik geboren ben in zo’n flutclan met watjes mietjes en katten die nog bang zijn voor hun eigen schaduw, daar kan ik totaal niks aan doen. Deze clan kwelt mij elke dag door mij zoveel zwijmel en trouw te laten zien. Ik moet elke dag aankijken tegen Fireheart kont. De grootste poesiepoes van he héle woud! Ik verga van de stank als ik langs hem loop, als ik gedwongen met hem dingen moet doen. Het zou me niks verbazen als hij op een dag terug rend met zijn staart tussen de poten. Dus hoe DURF, je mij een poesiepoes te noemen! Ik loop nog liever naar de andere kant van het universum!” Er verscheen een kleine grijns op Wolfies gezicht bij het zien van het gezicht van de bruine poes. “Maar zo te zien ben jij ook wel degelijk door de ratten besnuffeld!.. Is Het arme poesje weggelopen van huis? Moet Darkfire haar even terug brengen? Ze is vast verdwaald.. Arme ziel.” Darkfire sprak dat laatste uit alsof hij het tegen een kitten had. De bruine poes reageerde weer: “De naam is Torech,” zei ze “en nee, ik ben niet verdwaald en een Thunderclan kat zou waarschijnlijk niet eens de weg naar zijn eigen kamp kunnen vinden, maar…” Maar wat? Vroeg Wolfie zich af en het leek of Torech haar gedachten kon lezen want ze zei: “…maar wat bedoelde je met Fireheart? Je bedoelt toch niet dat hij commandant is geworden of wel?” “Ja Torech,” zei Wolfie “Fireheart is de commandant van de ThunderClan en Darkfire wil hem vermoorden.” Ze vroeg zich af of dat laatste wel slim was geweest om te zeggen. “En jij?” Vroeg Torech weer aan Darkfire “Wat zoek jij hier eigenlijk? Ik neem aan dat jij niet weggegaan bent uit je clannetje? Of dat je er uit bent gezet voor slecht gedrag?” Wolfie keek naar de zwarte BloodClan poes, wiens naam ze nog steeds niet wist, ze had nog helemaal niets gezegd, in ieder geval niets dat Wolfie had gehoord. “Dus, Torech, ben je ook van plan mee te doen met Darkfire’s plan?”

Geirriteerd keek Torech op toen de poes antwoord gaf op haar vraag. Ze had toch niets aan de poes gevraagd, of wel? Torech dacht toch echt dat ze het tegen deze Darkfire had, maar oke, de poes gaf in ieder geval het antwoord dat ze wilde weten. Torech’s oren schoten echter naar achteren bij wat de poes zei. Wat? Dus Fireheart was echt de commandant van Thunderclan geworden? Dan was die clan echt nog lager gezonken dan dat Torech ooit gedacht had dat ze zouden kunnen doen. Sterker nog, Darkfire had het recht om die poesiepoes te vermoorden! Het allergrootste recht! Hij kon zichzelf toch niet laten leiden door een huiskat? Wat dachten die sukkels wel niet? Een vleug van schaamte schoot door Torech’s buik. Ze wist wel dat dit tegen de clancode inging om zomaar een clangenoot te doden, maar ging het ook niet tegen deze zogenaamde code in om een buitenstaander, een kittypet nota bene, in de clan op te nemen? Torech gromde en haar poten trilden van woede. Die clans gingen echt tot het uiterste! Eerst iedereen allerlei regels opleggen om ze dan vervolgens zelf te overtreden! Thunderclan was nog veel erger dan Windclan! Misschien was Darkfire er nog wel erger aan toe dan dat Torech zelf ooit was geweest! Nee, dat kon niet. Opeens haalde de stem van de lichte poes Torech uit haar gedachten. Of ze mee wilde doen aan Darkfire’s plan? Torech twijfelde even. Waarom zou ze die opgezette kater helpen? Waarom zou ze hem helpen bevrijd te worden van zijn kittypetleidertje? Nou ja, zoveel had ze nou ook weer niet te doen? En bovendien, wilde ze zelf ook niet weer eens wat te doen hebben? Wat leuks? Of een soort van wraak nemen op de clans? Nee, eigenlijk had ze geen behoeft aan deze dingen, maar toch… Wat lol maken was toch niet zo erg? Torech keek van de poes naar Darkfire en haalde toen haar schouders op voor zover een kat dat kan. ‘Ach, waarom ook niet?’ zei ze onverschillig, maar vervolgde toen op wantrouwige toon: ‘Maar leg het eerst maar wat beter uit voor ik je vertrouw.’ Torech strekte haar kop en legde haar oren in haar nek. Ze wist nu al dat ze de kater niet zou gaan vertrouwen. Sowieso niet. Ze vertrouwde niemand en zou in de eerste plaats altijd voor haarzelf kiezen, maar om deze kat een handje te helpen met een poesiepoes uit de weg ruimen kon nooit verkeerd zijn…

Blacksoul zat al de hele tijd stilletjes tussen de katten in. De donkere kater Darkfire had het aan de stok met een donkerbruine poes, die ook uit de struiken was gekomen. De donkerbruine kattin heette blijkbaar Torech. De lichtbruine beetje langharige poes die Wolfie heette had zich er ook tussen gemengd. Blacksoul luisterde alleen maar naar het gesprek dat van Torch naar Darkfire en dan weer naar Wolfie ging. Ze hadden haar al een aantal dingen gevraagd maar Blacksoul had stijf haar mond dichtgehouden. Darkfire herkende Torech blijkbaar. Blacksoul sloeg haar staart over haar poten en ging verzitten. Ze werd een beetje stijf van al dat gezit. Het gesprek bleef maar door gaan, maar Blacksoul had geduld en wachtte netjes. Er zou een tijd komen dat zij zich moest voorstellen, en ze had het gevoel dat die er aan kwam. De bruine poes strekte haar kop en legde haar oren plat. Darkfire moest weer zijn verhaal vertellen over een poesiepoes die commandant was geworden van de Thunderclan. Blacksoul was stiekem wel verbaasd dat een poesiepoes het zo ver had geschopt en commandant was geworden. Blacksoul voelde dat zij nu aan de beurt was.'Darkfire doe geen moeite met mij, ik heb dat verhaal van jou nu al duizend keer gehoord en ik heb lang nagedacht. Wat als ik je meehelp? Mijn vacht zit onder de littekens van gevechten, en de meeste heb ik gewonnen. Als je het goed vindt, wil ik me bij jou aansluiten om tegen die poesiepoes te vechten. Die mormels horen niet in dit bos thuis.'' De woorden vlogen uit Blacksouls mond, ze had eigenlijk helemaal niet nagedacht, ze had gewoon zitten luisteren, en zo had ze het hele verhaal aan elkaar geknoopt. De Thunderclan was inderdaad laag gezonken als een poesiepoes commandant werd. Blacksoul keek de donkere kater met haar gemeenste blik aan en liet haar lange scherpe nagels en witte tanden zien.'' Zoals je ziet, ben ik er al helemaal klaar voor.''

Wolfie keek naar de zwarte poes, die nu begon te praten tegen Darkfire. "Darkfire doe geen moeite met mij, ik heb dat verhaal van jou nu al duizend keer gehoord en ik heb lang nagedacht. Wat als ik je meehelp? Mijn vacht zit onder de littekens van gevechten, en de meeste heb ik gewonnen. Als je het goed vindt, wil ik me bij jou aansluiten om tegen die poesiepoes te vechten. Die mormels horen niet in dit bos thuis." Eigenlijk toonde Wolfie respect voor de poes, zijzelf had nog nooit echt een gevecht gehad. De zwarte pos ontblootte haar nagels, liet haar tanden ziet een zei tegen Darkfire: "Zoals je ziet, ben ik er al helemaal klaar voor." Wolfie keek de zwarte poes aan "Eh... Mag ik je vragen wat je naam is? Dat zou erg handig zijn, denk ik." Vroeg ze. Ze keek naar Darkfire, het leek alsof hij de heletijd niet meer had bewogen sinds zijn kleine gevechtje met Torech. Ze dacht terug aan de kater die helemaal in het begin bij hun was gekomen, maar was weggestuurd door Darkfire. Wat een slijmbal was dat, hij probeerde haar te versieren. Maar toch... Ze had bijna gehad wat ze altijd al wilde: een partner. Die slijmbal is niks voor mij, dacht ze. Een bekende geur drong haar neus binnen, muis! Ze stond op en sloop in de richting waar de geur vandaan kwam en liet het groepje achter zich. Een paar staartlengten van haar af zag ze de muis zitten, hij knaagde op een of ander zaadje. Wolfie sloop nog dichterbij en kon het dier makkelijk doden door het zowat plat te drukken met haar klauwen. Ze liep terug naar het groepje en at de muis daar op, ze wist niet waarom. "Ik hoop dat ik jullie als vrienden kan beschouwen." Zei ze toen ze de muis op had "Ik heb namelijk geen echte familie en ook niet echt vrienden... Ik ben vroeger een kittypet geweest, maar toen ik ongeveer een maan oud was werden ik en mijn broertjes en zusjes in een zak op vierboom gedumpt door een van onze tweebenen. Een Rogue poes die ons daar vond heeft ons geleerd om te jagen en al die dingen. We hadden niet echt namen en noemde de poes eigenlijk gewoon Mama omdat we haar zagen als onze moeder. Nu weet ik niet waar mijn familie naartoe is, of mijn broers en zussen nog leven of niet, of mijn ouders dood zijn of ook Rogues geworden zijn..." Na dit verteld te hebben keek Wolfie naar de grond, waarom had ze dit verteld? Waarom had ze haar grootste zwakte verteld aan katten die voor haar nogal onbekend waren?

''Mijn naam is Blacksoul, te danken aan mijn donkere vacht, en hoe ijzig en kil ik kan zijn.'' Zei Blacksoul alsof het de gewoontste zaak van de wereld was. Plotseling was Wolfie weg, en kwam direct weer terug met een muis. Blacksoul was niet verbaasd over de snelle jachtkunst van de poes. Ze staarde haar met kille ogen aan toen ze de muis begon te eten. Wolfie begon plotseling te vertellen.''Ik hoop dat ik jullie als vrienden kan beschouwen.'' "Ik heb namelijk geen echte familie en ook niet echt vrienden... Ik ben vroeger een kittypet geweest, maar toen ik ongeveer een maan oud was werden ik en mijn broertjes en zusjes in een zak op vierboom gedumpt door een van onze tweebenen. Een Rogue poes die ons daar vond heeft ons geleerd om te jagen en al die dingen. We hadden niet echt namen en noemde de poes eigenlijk gewoon Mama omdat we haar zagen als onze moeder. Nu weet ik niet waar mijn familie naartoe is, of mijn broers en zussen nog leven of niet, of mijn ouders dood zijn of ook Rogues geworden zijn..." Na dit verteld te hebben keek Wolfie naar de grond. Blacksoul vatte het raar op. Wie ging nou weer over zijn of haar verleden vertellen?''Mijn verleden draagik, letterlijk.'' Zei Blacksoul alleen kouwelijk en doelend op de littekens die op haar lijf waren geschreven. Ze keek van Wolfie naar Torech en toen weer naar Darkfire. Haar ogen bleven kil rusten op Wolfie.

Boosheid glinsterde nog in Darkfire,s ogen ‘De naam is Torech en nee, ik ben niet verdwaald en een Thunderclan kat zou waarschijnlijk niet eens de weg naar zijn eigen kamp kunnen vinden, maar…’ Hij rolde met zijn ogen en zuchtte nu wat, omdat hij er niet van onder de indruk was. Verveelt keek hij terwijl de boosheid afzakte. Deze poes, daar had hij tenminste wat aan. Ze had pit, had een grote mond en beet van zich af. Een klein duivels glimlachje kwam op zijn gezicht. ‘…maar wat bedoelde je met Fireheart?Je bedoelt toch niet dat hij commandant is geworden of wel?’ Een vogel vloog over de bomen waar Darkfire even niet op lette, dit was belangrijker.
‘En jij? Wat zoek jij hier eigenlijk? Ik neem aan dat jij niet weggegaan bent uit je clannetje?’ Torech grijnsde. ‘Of dat je er uit bent gezet voor slecht gedrag?’
Darkfire wilde net antwoorden toen de poes wolfie hem net brutaal voor was. “Ja Torech, Fireheart is de commandant van de ThunderClan en Darkfire wil hem vermoorden.” Darkfire,s ogen flitste naar de creme kleurige kat. '' Had ik je wat gevraagd?! Nee! kop dicht dan, ik voer hier het woord. '' Darkfire had deze poes al gewonnen. Nu hij wist dat deze katten hem zouden helpen, zou hij kunnen leiden. Alleen was het wel zo dat Darkfire dat deed met harde hand. Hij maakte duidenlijk wat hij wel en niet wilde. Enkel moest hij die Torech nog overtuigen, maar aan haar blik te zien was dat niet moeilijk. Hij wende zich weer tot haar. '' Het was wel bijna waar wat Wolfie zei. Ik wilde dan alleen Bleustar een kopje kleiner maken. Maar het idee om die kittycat daar bij te doen is briljant. Want dan zijn we daar ook gelijk van af.'' De zwarte poes had nog steeds niets gezegd. ‘Waar is de tijd van volbloedkrijgers en clangeborenen?’ gromde Torech gefrustreed. '' Dat vroeg ik mij dus ook af''. Sprak hij met een grimas. “Dus, Torech, ben je ook van plan mee te doen met Darkfire’s plan?” Darkfire trok alleen even met zijn oor maar liet doorscheinen dat hij het zelfde aan haar vroeg. Zijn kille ogen priemde door elk oog opervlak van elke kat die hier nu zat. Darkfire genoot van Torech,s woede om het principe dat Fireheart Deputy was geworden. ‘Ach, waarom ook niet?’ Zei ze als antwoord na er blijkenlijk over na gedacht te hebben. Een valse gemene grijns kwam op Darkfire,s snuit. '' Mooi zo.. ‘Maar leg het eerst maar wat beter uit voor ik je vertrouw.’ Darkfire had nog een kleine grijns, maar sprak hard. '' Als ik deze kittycat niet stop. Zullen alle clans uit evenwicht raken, de katten zullen in opstand komen tegen hem en de Thunderclan valt uit elkaar. Niet dat ik dat erg vind, maar dan liever als ik aan de macht ben. Zodat de Shadowclan en Thunderclan bundelen tot een grotere clan, we nemen alles in met, geweld! Want enkel het territorium van de Thunderclan is niet genoeg. Ik ga met Brokenstar onderhandelen naar meer macht.. Een soort bondgenoot van mij inde Shadowclan, Grayclaw genaamd zal ons ook bij de aanval helpen. Hij word Deputy als ik de leiding heb. Ik hoop de meest gevreesde kater van het woud te worden Torech. Het is beter als je aan de kant staat van de sterke. Of je staat aan de kant van de zwakke poesiepoes slaven.''
Eindelijk kwam de zwarte poes aan het woord. Hij keek nu hard naar haar. Zijn glimlach was gesmolten. Het was nu enkel een dunne streep met vurige ogen er boven die aandachtig naar de spreker keken. 'Darkfire doe geen moeite met mij, ik heb dat verhaal van jou nu al duizend keer gehoord en ik heb lang nagedacht. Wat als ik je meehelp? Mijn vacht zit onder de littekens van gevechten, en de meeste heb ik gewonnen. Als je het goed vindt, wil ik me bij jou aansluiten om tegen die poesiepoes te vechten. Die mormels horen niet in dit bos thuis.'' Darkfire mocht de poezen, ze hadden de juiste instelling. Hij knikte, maar zag toen een grote eenzame rots liggen, nog niet op vossenlengte afstand. Hij liep er heen en sprong er op. Zijn ogen keken gemeen over de poezen. De zwarte poes liet zien dat ze er klaar voor was. Hij stond statig op de rots '' Heel goed.. wij gaan de warrior geschiedenis voorgoed veranderen. We schrijven geschiedenis. Ik vraag me alleen iets af.. Hij ging nu even zitten en dacht na aan zijn leerling tijd. '' Ik krijg alleen geen grip op éen ding. Toen ik nog apperentice was.. Werd er een witte poes, genaamd Icestorm toen Icepaw, bij ons aangevallen. Ze was erg bebloed op sterven na dood, en zo bang dat ze nu nog nachtmerrie,s heeft. Ze is zo bang dat je de geur aan de andere kant van het kamp kunt ruiken je ziet het ook gewoon. Ik voel dat er ergens in dit woud of zelfs mischien er buiten zich nog een groter gevaar schuil houd. Ik zou alleen niet weten wie of wat...'' Hij keek naar de zwarte poes die wel een andere onderligende geur leek te hebben. Maar dat was vast en zeker verbeelding of niet? Hij wist het niet maar hopenlijk zou hij er snel achter komen. "Eh... Mag ik je vragen wat je naam is? Dat zou erg handig zijn, denk ik." Darkfire keek nogmaals naar Wolfie. Had je aan de eesrte keer niet genoeg? Ik herhaal, ik doe hier het woord!'' Hij wende zich weer tot de zwarte poes maar bleef wolfie in de gate houden. Ze was het wel met hem eens maar hij moest duidenlijk maken dat dat soort vragen voor hem bedoelt waren. '' Ik vraag je wel, wat is je naam zwarte schim? '' Nu was het Wolfie weer dat wat zei. "Ik hoop dat ik jullie als vrienden kan beschouwen." Darkfire,s blik was nog altijd hard, respect was wat hij afdwong. '' Wat hun daar van denken, dat maakt me niet uit. Ik doe niet aan vriendschap sorry dat ligt enkel in de weg.'' "Ik heb namelijk geen echte familie en ook niet echt vrienden... Ik ben vroeger een kittypet geweest, maar toen ik ongeveer een maan oud was werden ik en mijn broertjes en zusjes in een zak op vierboom gedumpt door een van onze tweebenen. Een Rogue poes die ons daar vond heeft ons geleerd om te jagen en al die dingen. We hadden niet echt namen en noemde de poes eigenlijk gewoon Mama omdat we haar zagen als onze moeder. Nu weet ik niet waar mijn familie naartoe is, of mijn broers en zussen nog leven of niet, of mijn ouders dood zijn of ook Rogues geworden zijn..." Het meelijwekkende verhaal had Darkfire geen haar gekrengt maar enkel een gemene schittering in zijn ogen versterkt. ''Heel goed Wolfie, dat betekend dat je weet wat een hard leven is. Je hebt geen personen die je kunt missen of verliezen. Dat klinkt hard, maar ik zou wensen dat ik mijn ouders broers of zussen nooit had gekend. Met de nadruk op mijn gloeiend irritante eigenwijze zus. Ik heb een pest hekel aan haar net als aan alle anderen. '' Vurig gleed zijn blik over de katten. Als laatst sprak de zwarte poes nog een keer. ''Mijn naam is Blacksoul, te danken aan mijn donkere vacht, en hoe ijzig en kil ik kan zijn. Mijn verleden draagik, letterlijk.'' '' Oké, daar heb echt ik wat aan. Ijzig en kil? Prima daar houden die sukkels niet van. '' Darkfire wende nu zijn blik af en keek naar de donker wordende lucht. Het liep tegen de namiddag aan.


*Phoe.. X'D Klaar.*

(Mag Blacksoul misschien een speciale rol, ze kent Fireheart al omdat ze al met hem gevochten heeft enz.)

''Heel goed Wolfie, dat betekend dat je weet wat een hard leven is. Je hebt geen personen die je kunt missen of verliezen. Dat klinkt hard, maar ik zou wensen dat ik mijn ouders broers of zussen nooit had gekend. Met de nadruk op mijn gloeiend irritante eigenwijze zus. Ik heb een pest hekel aan haar net als aan alle anderen. '' Zei Darkfire en vurig gleed zijn blik over de katten. Toen nam Blacksoul het woordMijn naam is Blacksoul, te danken aan mijn donkere vacht, en hoe ijzig en kil ik kan zijn. Mijn verleden draag ik letterlijk.'''' Oké, daar heb echt ik wat aan. Ijzig en kil? Prima daar houden die sukkels niet van. '' Zei Darkfire. Hij wende zijn blik af en keek naar de steeds donker wordende lucht, het was al namiddag aan het worden. Blacksoul haalde diep adem.''Mijn ouders zijn kittypets, en ik heb een broer Dustpelt een Rogue. Ik wil niks meer met mijn vader en moeder te maken hebben, en mijn broer heb ik al Manen niet gezien.'' Zei ze, ze wilde even laten zeggen dat ze niet zoals Wolfie was. Blacksoul gaf letterlijk echt om niemand. Haar hart was koud en gevoelloos, ook dat kwam in haar naam voor. Ze grijnsde gemeen.''Wat je ook doet, Darkfire. Ik ga met je door het vuur, al wordt het mijn eigen dood.'' Ze stond op, rechtte haar rug en liep naar Darkfire, en ging direct naast hem zitten. Ze boog zich naar hem toe, en fluisterde, onhoorbaar voor Wolfie en Torecht, iets in zijn oor.''Wolfie, kan nog wel eens afhaken, ze ziet er erg medelevend uit.'' Zei Blacksoul venijnig. Daarna ging ze, alsof er niks was gebeurd haar rug wassen, haar ruwe tong kwam over kleine plekjes waar langzaam vacht weer terug kwam van de littekens. Daarna keek ze van Darkfire naar Wolfie, misschien ging een van de twee nog niets zeggen? Blacksoul wist gewoon dat Darkfire toch gewoon weer dingen ging zeggen. Terwijl het schemerig begon te worden, en hier en daar sterren te voorschijn kwamen zweeg Blacksoul. Haar koude blik op Wolfie gericht.

Een sierlijke zwarte poes schoot als een schim door het bos, haar gifgroene ogen namen snel de vertrouwde omgeving op. Diverse geuren dreven haar neus binnen en een van die geuren liet haar haren de hoogte in rijzen. Thunderclan... Blijkbaar was hij niet alleen , een paar rouges kon ze ook ruiken maar ze hoorde geen geluiden van een gevecht en ze rook geen bloed. Even ging ze nog sneller lopen, ze was vrij nieuwsgierig wat die clankat hier kwam doen. Niet veel later kwam ze aan en de geuren van meerdere katten hing zwaar in de lucht. Even verschool ze zich in de struiken en hoorde hoe de clankat begon te praten , zijn stem was ruw en koud en de rouges luisterden gespannen, ook drakness. Haar ogen werden stillaan groter toen ze bessefte wat er aan de hand was, deze kat ging proberen zijn eigen clan overnemen, en daarna ook de rest van het woud. Op haar gebruikelijke sierlijke wijze stapte Darkness de struiken uit , in en kwam nu in het zicht van de groep katten. "Als ik het goed gehoord heb is hier iets aan de gang ?" mauwde ze op haar gebruikelijke zoete toon waar niets goed in onderklonk. Nu richtte ze zich op de Thunderclankat, "Hey clankat ! Ben jij toevallig van plan om het woud over te nemen ?" mauwde ze terwijl haar mond zich in een duister lachje vormde.

~srry vr de kortheid~

De gestreepte, tabby poes stapte kalm tussen de bomen door, die lange schaduwen neer lieten dalen op haar vacht. Morticia rook heel veel vreemde geuren, en een Thunderclan geur. Ze had alle clan geuren uit haar kop geleerd, door te luisteren naar verhalen van Rogue’s en zelf de territoria in te gaan. Tot nu herkende ze alleen Riverclan niet zo goed, want daar kwam ze vrijwel nooit. Ze voelde er niets voor om haar vacht nat te krijgen! Morticia werd opgewonden door de geuren, maar ze rook geen bloed, of angst. Dat betekende dat er nog geen gevecht was uitgebroken, wat ze hoogst onwaarschijnlijk vond. Wat moest die Thunderclan geur nou op een plaats als dit? Haar halflange vacht zat een beetje door de war, maar het hinderde haar op dit moment niet. Ze stopte voor een minuutje toen ze stemmen dichterbij hoorde komen, ze luisterde aandachtig en wat ze opving van het gesprek amuseerde haar. Dus die kat wilde zijn clan overnemen, en naam daarmee Rogues? Ze snoof schamper, dit wilde ze van dichterbij bekijken. Ze stapte achteloos de struiken uit en bekeek het gezelschap. Er stonden twee Bloodclan katten, drie Roques en één Thunderclan kater. Een forse, met een lange/halflange vacht zoals Morticia. Haar ogen glommen terwijl ze hem recht in de ogen keek. “Verdwaalt? Clankatje?” Sneerde ze hem toe. Ze keek hem emotieloos aan, recht in zijn koude ogen. “Ik ving je verhaal net op” Zei ze snel, voor ze onderbroken kon worden. “En ik neem aan dat je wel meer dan … vijf katten nodig hebt om je plan uit te voeren, niet waar? Ik ben wel geïnteresseerd in je plan, schatje” Deelde ze hem mee, wijselijk haar woorden uitkiezend. Ze vertelde haar naam nóg niet, daar was geen nood voor. Ze nam de kater eventjes in zich op, hij was groot met een ravenzwarte vacht, en waarschijnlijk meer dan vier maanden jonger dan Morticia zelf. Ze zwiepte even geërgerd met haar staart, en bekeek de rest van het gezelschap. Haar blik bleef herhaaldelijk hangen op de Bloodclan katten, ze had interesse gehad in de Bloodclan maar Roque zijn vond ze ook wel prima. Ze deed het nooit goed onder het bevel van een andere kat, maar misschien kon er verandering in komen. De blik waarmee Darkfire haar bekeek ergerde haar mateloos, alsof hij ‘the place here owns’. Ze rolde met haar ogen en ging zitten. “Dus wat denk je er van, clankatje? Ben je berijd nog een vechter mee te nemen?” Miauwde ze luid met een sluwe uitdrukking op haar snoet.