If there's a reason{Futuresong}

Het was zonhoog toen de bruine kater besloten had zijn jachtgeluk te beproeven bij de Starpools. Inmiddels een van zijn meer favoriete gebieden hier in de bergen, als hij het erg fijn vond om tussen al dat rustige water te lopen. Bovendien, ze waren zo mooi. Pracht, dat was niet iets waar hij snel oplette, dus als iets hem verwonderde was het ook wel bijzonder. Voordat hij op pas was gegaan had hij de ochtend in de Cavern zijn taken uitgevoerd.Patrouilles had hij nog niet gehad, dat was pas vanavond weer voor hem. Nu kon hij even op zijn eigen tempo gaan jagen en weer eens na te denken over alles. Nog steeds wachtte hij ongeduldig op het moment dat de clans weer konden scheiden en hopelijk alles weer een beetje kon worden zoals het ooit was, al zou het hier nooit hetzelfde meer zijn, maar dat moment leek nog ver weg. Lynxfang had een stukje tussen de Starpools gelopen, kijkend in het water af en toe, zoekend naar vis of wat dan ook, toen er een muis in zijn vizier viel. Okay, die was voor hem. Meteen dook de ervaren jager in sluiphouding en ging hij langzaam op de muis af, voor de juiste afstand. Tot nu toe ging het goed.Op de laatste paar konijnenlengtes stopte hij en maakte hij zich klaar voor de sprong. En hebbes.Het arme diertje hing het volgende moment in zijn bek, luid piepend, maar daar maakte Lynxfang een einde aan met een vlugge beet. De eerste was binnen. Hij zocht een zachtere stukje grond op en begroef de muis daar. Net toen de gespierde Warrior verder wou gaan kwam er een gestalte in zijn ooghoek en hij keek om. Futuresong. Wat deed zij hier? Misschien ook op jacht of iets anders? Het was in elk geval een Riverclanner en een aardige ook. Hij zag haar wel als een soort van vriendin of wat daar ook dichtbij mocht komen. Hij besloot om haar maar te begroeten, misschien had ze wel zin om samen te jagen. Twee vingen meer dan één. "Hallo Futuresong"zei hij rustig terwijl hij op de grijze poes afliep. Een zachte glimlach dragend en ook in zijn ogen scheen de vriendelijkheid.

Water was iets wat haar vaak rust gaf. Iets waar ze meer geconcentreerd van kon raken en iets wat haar zo vaak nog verbaasde. Hoe rustig water ook leek en hoe breekbaar, het kan je vernietigen en jammer genoeg had zij dat ook nog eens een keer van dichtbij gezien. Gelukkig heeft ze geleerd te accepteren dat ze het overleeft heeft en dat Starclan haar nog een nieuwe kans had gegeven. Gauw schudde zichzelf weer eens uit haar gedachten, nu ze zoveel rust had dwaalde ze vaak af maar haar taak was... Of waren nu haar warriortaken en die moest ze wel afmaken. Net toen ze verder wilde lopen viel Lynxfang haar pas op, een kater waar zij om een of andere reden altijd al sympathie voor had gehad en iemand waar ze zich vaak thuisvoelde. "Hey Lynxfang." Snorde ze dan ook terug.

Futuresong leek gelukkig blij te zijn om hem hier te zien,wat dus betekende dat hij haar waarschijnlijk niet stoorde. Soms waren er katten die juist even geen zin hadden in anderen en dat was meestal wel te merken dan. Hij liet ze dan meestal wel met rust, tenzij ze stomme dingen gingen uithalen, zoals sommigen. Het was een goed idee om een klein gesprekje te starten bedacht hij, tenslotte spraken ze elkaar niet zo vaak. "Is alles okay?"vroeg hij met interesse terwijl hij even ging zitten. Het was niet nodig altijd om zo lang te moeten blijven staan, bovendien kon dat misschien haastig overkomen. De ex-deputy zag er op zich wel goed uit nu, maar hij was dan ook geen Medicine Cat of iemand die echt goed kon schatten hoe anderen zich voelde. Maar hij stond open voor alles momenteel, want vandaag voelde hij zich sinds tijden weer best wel goed en dus had hij de nodige energie om te kunnen luisteren.

Ze ging zitten en krulde haar staart over haar voorpoten heen, de lucht in starend terwijl Lynxfang een vraag stelde. "Met alles wat er gebeurd enzo, gaat het prima." Tuurlijk was dit een leugen. Tuurlijk kon zij amper een stap zetten zonder aan haar zoontje te denken. Was dat überhaupt mogelijk voor iemand? Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken, al gaf ze dat gauw op. "Met jou?"

Hij vroeg zich af of ze de waarheid sprak, gezien hij net als de meesten wel wist wat er gebeurd was met haar. Voornamelijk wat er met haar zoon gebeurd was. Lynxfang was tijdelijk zijn Mentor geweest, maar nadat hij nog in het oude territorium in een gevecht met een vos was gekomen moest zijn schouder genezen en had hij het mentorschap voor Breakingpaw opgegeven. Natuurlijk had hij net als iedereen gejuicht bij zijn Ceremonie. Breakingpoint was een van de levens die de rampen hadden geclaimd. "Ik ben okay, gezien de situatie". Hij keek haar eens goed aan, niet wetend of hij het nogmaals moest vragen, maar hij wou ook niet dat de poes in het geheim ging lijden. Dat was nooit goed, dat had hij zelf geleerd van ervaring. "Gaat het echt prima?"het klonk wat doordringend, maar hij wist niet zo goed hoe hij het anders moest aanpakken. "Je kunt me vertrouwen"

Ze knikte zo'n beetje toen hij ook bevestigde dat hij oké was, om vervolgens weer voor zich uit te staren. De vraag kwam een beetje onverwachts, iets wat haar nogmaals deed slikken maar eigenlijk onmogelijk voelde. "Weet ik." Ze ademde diep uit haar neus en glimlachte een klein beetje. "Maar ik denk dat ik er nog niet klaar voor ben om er openlijk over te praten." Dit was eerlijk, oprecht en ook de waarheid. Iets wat voor haar niet zo snel gebeurde en wat ze niet zo snel zou toegeven.

Beetje laat, mag wel toch?