Right at home no?

De kater had vandaag de dag meer zin om rond te lopen dan vroeger. Natuurlijk, hij was altijd al energiek geweest, hield ervan extra rondjes te lopen, en nee, hij had nog nooit problemen gehad met zijn stamina, maar echt leuk zoals hier? Dat had hij niet vaak gehad. De territoria hier waren anders, de mogelijkheden eindeloos, en alles was van iedereen. Ongelimiteerd vervelend voor katten zoals Butterstar, de hemel voor katten zoals hij. Snapte ze dan niet dat ze op het moment konden leven zoals het in Starclan was, met vrienden, en lol, en spellen. Hij had in de afgelopen maanden meer verschillende katten gesproken dan in zijn hele leven, en hij vond het geweldig. Als dit eenmaal afgelopen was, want logischerwijs hield het geen stand met katten zoals de anderen, wat moest hij dan? Terug naar zijn bubbel van katten die het woud wilden overnemen? Hij keek er niet per se naar uit.

- Panthergrowl 1st

Na zo gedacht te hebben over de voordelen van rondlopen, werd de kater ook meteen geconfronteerd met een nadeel. Het duurde namelijk niet lang, voor hij zo in gedachten verzonken was, dat hij niet zag waar hij liep, en dus op een grote gladde steeds terechtkwam. Het ding was zo wankel dat de kater meteen opschrok, en tot zijn lichte paniek merkte dat het ding langzaam aan begon te glijden, heuvelafwaarts. Bevroren in besluiteloosheid over of hij eraf moest springen of erop moest blijven, vatte de steen snelheid, en besloot Tall uiteindelijk om zich er maar gewoon plat op te duwen, in de hoop dat hij dit zou overleven. Even gingen zijn ogen boos omhoog naar Starclan. Gewoon vertellen dat ze hem niet als leader wilden zou een stuk makkelijker zijn dan hem vermoorden. Ook wenselijker mind you.
Helaas leek hij er niet veel over te zeggen te hebben, want de steen bleef vaart meerderen, en schoot in razend tempo de heuvel af. Inmiddels was het meeste om Tall heen een blur, behalve het enge vooruitzicht wat voor hem opdoemde. De blauwe rivier, woest en kolkend, was vaak een welkom plaatje die het landschap kleur gaf. Nu niet echt. Nu was het meer een portal to hell, en leek Tall er een afspraak mee te hebben. De kater keek nog een laatste keer boos omhoog, en sloot toen zijn poten om de randen van de steen in de hoop niet te sterven. Nog een laatste "Pas op!" Naar de vage gestalte waar hij in gloeiende vaart langsschoot, voor zijn schip het water raakte.
Even leek alles beter te zijn dan hij van tevoren had gedacht. Door de enorme vaart en de platte vorm zonk het ding niet meteen. Het ketste in plaats daarvan een keer af op het water waardoor Tall eerst omhoog en daarna omlaag gesmeten werd op de steen. Een kreun ontsnapte hem, dit zou nog dagen pijn doen. Erg veel tijd om daarop te reflecteren kreeg hij echter niet, omdat de steen plots water hapte, stilstond en voorover klapte, alle vaart zo meegevende aan de arme kater die erop stond. Die vloog met een boog door de lucht, om de overkant met een klap - op zijn pootjes mind you, hij was zeer onder de indruk van zichzelf - te bereiken. Daar bleef hij staan als bevroren, in shock door zijn zoveelste bijna dood ervaring.