Drop your guard

Wat een onzin. Nu was hij eindelijk Apprentice, was een van zijn beste vrienden weer ziek geworden. Het leven kon hem ook gewoon niet een keer met rust laten, of wel? Ugh, nou ja. In plaats van te gaan zitten mokken in de clangrot, koos hij ervoor om zijn aandacht aan iets anders te besteden. Het trainen van zijn jachtskills. De jachtskills die hij eigenlijk nog niet had, maar dat maakte niet uit. Als een idioot stond hij voorover gebogen in het veld, volledig in het zicht van ieder dier in de wijde omtrek. Het was wel duidelijk dat zijn eerste jachttraining nog niet was begonnen, zijn houding leek immers ook nergens op. Toch leek het hem wel heel cool als hij zelfstandig al iets zou weten te vangen. Met een geconcentreerde blik probeerde hij zich te fixeren op alle geuren die hij nog niet van elkaar wist te onderscheiden. Het was een jachtpoging die gedoemd was om te mislukken, maar dat maakte het nog niet minder leuk.

Eerste post voor Swallowflight, daarna open.

_{Swallowflight kwam hier niet zo vaak. Meestal bevond ze zich in de Clan Cavern of de Redwoods. Gewoon, omdat de Redwoods haar het meest deden denken aan thuis. Ze miste thuis, maar was ook opgelucht dat ze weg was. Daar, waar alle trauma's waren. Die kon ze nu met opgeheven kop trotseren, en dat kwam omdat ze eindelijk haar plek had gevonden. En ze zou haar plek niet meer opgeven, nee. Ze voelde zich nu eindelijk een echte thunderclanner. Hoewel ze dat nooit in hart en ziel zou zijn. Ze was ook nog steeds loyaal aan haar broertje, Cole. En als er haar werd gevraagd om hem te vermoorden, zou ze weigeren. Maar gelukkig zou dat de komende moons niet gebeuren. Ze waren zo ver van Bloodclan verwijderd dat er een kleine kans was dat ze nog ooit in gevecht zouden komen met die Elite. Zo liep de warrior diep verzonken in de gedachten die zich in haar hoofd rondspookten, totdat er een gedaante in haar ooghoek verscheen. Verbaasd keek ze op. Ze had niet verwacht dat er iemand hier zou zijn. Ze keek toe hoe de jonge kater zich als een volstrekte idioot gedroeg. Kennelijk probeerde het ventje te jagen, maar dat zou niet lukken zo. Ze benaderde apprentice, en herkende de jonge kat als Cedarpaw. "Ik denk niet dat je zo een prooi kan vangen," miauwde Swallow geamuseerd.}

Jeetje, de wind stond iets harder dan hij geanticipeerd had. Met de scheve houding die hij aan had genomen, leek het erop dat hij ieder moment wel weg kon waaien. Daarbij maakte het het opvangen van geuren alleen nog maar moeilijker. Hij vernauwde zijn ogen, alsof dat op een of andere manier zijn concentratie zou vergroten, en begon langzaam wat rond te lopen door de lange grassen in the Highlands. Het idee was eigenlijk dat hij via stom geluk een prooi zou vinden en deze vervolgens met nog stommer geluk zou vangen. Enige vorm van vaardigheid had hij immers nog niet. Zijn onverdeelde aandacht ging zo hard naar zijn jachtpoging dat hij niet doorhad dat hij niet alleen was. "Ik denk niet dat je zo een prooi kan vangen," hoorde hij van achter zich, waardoor hij een meter de lucht in schoot. Deze genante actie ging gepaard met een iets te hoog gilletje. "Starclan, je liet me schrikken," zuchtte hij, naarmate hij wat meer op adem kwam. Hij herstelde zichzelf een beetje, wilde niet als een watje overkomen en zo. "Als jij het beter kan, zou ik het graag zien," daagde hij haar toen uit. Want natuurlijk zou ze het beter kunnen, en als hij goed genoeg oplette, zou hij er misschien ook nog wat van kunnen leren.