To each their own

De zwart witte kater was op een steen gaan zitten die net boven het hoge gras uitstak. Het gaf een goed zicht over het deel van het gebied. De wind was er harder dan tussen het gras. Eigenlijk wel fijn, een beetje uitwaaien. Alleen zijn met je gedachtes was goed zo nu en dan. Of nouja, het kon goed zijn. Niet als je zoals hem alles kon overdenken zodra je de kans kreeg. Hij zat met de woorden van zijn voormalig mentor in zijn hoofd. Talon that slashes with Strength had hem gezegd dat hij van zich af moest leren bijten als hij weer slecht behandeld zou worden. Aan de ene kant zou het misschien wel goed zijn, dat de anderen hem dan met rust zouden laten en meer zouden accepteren. Aan de andere kant was dat waarschijnlijk niet het resultaat dat hij zou krijgen. De katten hadden dan een betere reden om gemeen tegen hem te zijn. Dan zou hij als 'agressief' worden bestempeld en hadden ze een geldige reden om hem te vermeiden. Eyes of the Snake liet zijn kop hangen. Waarom was het ook allemaal zo ingewikkeld. Soms had hij het idee dat het misschien beter zou zijn als een van zijn littermates de geboorte had overleefd en hij niet. Ach, er viel niets aan te doen. Hij moest er maar mee leven, dat had hij altijd al gedaan. Het erge was er waarschijnlijk nog aan dat het langzaam maar zeker begon te wennen.

[Eerste post voor Drizzledaddy]

Het geritsel van een dier dat zich door het gras bewoog trok zijn aandacht. De zwart witte kater opende zijn ogen. Voor hem kwam er een pluizige, grijze staart boven het hoge gras uit. De staart kwam langzaam dichterbij en al snel werd het voor hem duidelijk dat het zijn vader betrof. De kater leek enorm gefocust te zijn op een geur die hij aan het volgen was. Waarschijnlijk was het zijn geur. De grijze kater hief zijn kop echter niet en bleef in een flink tempo doorlopen. Moest hij er iets van zeggen dat er een steen stond? Vast niet. ”Aaawh fjlksqmfg”, bracht Drizzle falling Softly uit zodra hij vol met zijn kop tegen de steen aan liep. Dus toch. Achteraf gezien moest je zoiets ALTIJD zeggen bij zijn vader want je wist het maar nooit. ”Oh, hi Snakey”, begroette zijn vader hem met een typische glimlach. Een zachte zucht verliet Eyes of the Snake's bek. "Hey pap," zei de zwart witte kater terwijl hij voorover boog om een likje over de kop van zijn vader te geven, precies op de plek waar hij zijn kop had gestoten.

”Vertel eens jongen, heb jij die steen hier neer gezet hmm?” De zwart witte kater grinnikte even om de opmerking van zijn vader, zo typisch van hem. Zachtjes schudde hij een keer met zijn kop voor zijn vader de volgende vraag stelde. ”Schuif eens wat op wil je”, vroeg hij. Snel ging Eyes of the Snake wat verzitten voor zijn vader met een soepele Hunters sprong naast hem belandde. De overdreven inhalering van de lucht was te verwachten en de zwart witte kater keek er dan ook totaal niet meer door op. ”Hopelijk waaien we er niet af”, grapte de grijze kater hem vervolgens. "Ik denk dat je best bij de wolken zou matchen," sprak de kater met een knikje naar de regenwolk die een eind verderop voorbij dreef. ”So, hoe gaat ie?” vroeg zijn vader hem terwijl hij bestudeerd werd. "Zoals gewoonlijk. En hoe gaat het met jou, op de bult na?"

Drizzle schoot in de lach, de kater kon eigenlijk bijna overal wel om lachen. ”Zeker wel, mijn pels is top camouflage”, sprak hij met een grijns op zijn kop. Eyes of the Snake kon het al bijna voor zich zien. Zijn vader die doodleuk tussen de wolken rond rende en de tijd van zijn leven had terwijl alle katten onder hem doorweekt raakte door zijn regen. ”Op de bult na, prima”, beantwoordde de grijze kater zijn vraag met een glimlachje. ”Ik ben eens gaan loeren bij die Clankat gevalletjes, van op een afstandje hoor, Hound was er ook”, vertelde zijn vader. De kater kon vertellen met het enthousiasme van een To-Be die zijn eerste taak succesvol had uitgevoerd. “Hoe zijn ze? Ik zal het van jou moeten horen. Het is waarschijnlijk niet aan mij om ze te benaderen.“ Zijn vader zou prima moeten weten waarom. Hij werd nogal eens... verkeerd begrepen. Zijn ogen zouden straks nog een oorlog starten tussen de Tribe en de Clans. Daar wilde hij niet schuldig aan zijn.

De zachte staart van zijn vader werd om hem heen geslagen. Het had altijd al bij hem een extreem rustgevend effect gehad. Het voelde veilig en vertrouwd, alsof niets en niemand hem meer iets zou kunnen maken. ”Het is dat ik gewoon liever niet heb dat je te dicht in de buurt gaat, anders was ik met je mee gegaan”, sprak de kater waarop Eyes of the Snake bevestigend knikte. Hij wist dat zijn vader zijn woorden oprecht meende. ”Ik weet niet wat ik van ze moet denken, ik ben ook niet te dichtbij gegaan. Gewoon van op een afstandje, er was ook geen Guard bij dus het was niet helemaal veilig”, beantwoorde de kater zijn vraag. Het verbaasde hem nog wel een beetje dat zijn vader zijn verstand boven zijn nieuwsgierigheid had geplaatst. Maar goed ook, anders had hij zijn vader weer een preek moeten gaan geven. ”Voor nu lijken ze wel aardig, maar ik weet niet of ze wel te vertrouwen zijn”, vertelde Drizzle falling Softly vervolgens schouderophalend. "Dan zal ik er ook maar uit de buurt blijven inderdaad. Maar wees wel voorzichtig als je er in de buurt moet zijn voor je taak, okay?" vroeg de zwart witte kater. Hij gaf zachtjes een kopje tegen de wang van zijn vader.

Er kwam een zacht lachje van de pluizige kater naast hem. Achja, het was ook niet helemaal normaal dat een zoon zich zorgen maakte over zijn vader in plaats van andersom. ”Ik zal voorzichtig zijn, beloofd”, sprak Drizzle falling Softly. Die vijf woorden stelde de zwart witte kater gerust. Het gaf hem een iets veiliger gevoel. ”Zeg, heb je dat nestje kleine eendjes al gezien? Echt enorm schattig”, sprak de kater compleet onverwacht. Eyes of the Snake hield zijn kop wat schuin terwijl hij zijn vader aankeek. Waar kwam dat nou weer vandaan? Zijn vader was even willekeurig als dat hij altijd al was geweest. "Waar dan? Leid de weg maar," grinnikte de kater. Hij hoefde slechts zijn vader te volgen om iets leuks mee te maken. Zo simpel zat dat nou eenmaal in elkaar.

Drizzle leek er meteen een stuk vrolijker van te worden en sprong al snel van de rots af. Rustig volgde de zwart witte kater zijn vader die met een hooggehouden staart door het gras wandelde. Misschien meer onbewust dan bewust lette Eyes of the Snake er op dat er geen rotsen op hun pad zouden komen. Nog een paar keer vaker zijn kop stoten en de Chief kon een bezoekje gaan brengen aan de Healer. "Waar is het ergens?" vroeg de kater nadat ze een eindje hadden lopen. Hun gebied was behoorlijk groot en alhoewel de kater verwachtte dat het in de buurt van water was, kon hij het nooit helemaal zeker weten. De beste manier om er achter te komen hoe ver ze zouden moeten lopen was door het simpelweg te vragen.

”Oh, niet zo heel ver meer, de rivier die verderop wat breder is”, beantwoordde zijn vader zijn vraag. Dat was niet zo heel ver meer. Eyes of the Snake was niet van plan om op zijn vrije dag het hele gebied te gaan doorkruisen. Gelukkig was dat vandaag ook niet nodig geweest aangezien de twee katten al snel bij het water aankwamen. De grijze kater gebaarde hem dat hij zo stil mogelijk moest zijn. Voorzichtig sloop de zwart witte kater achter zijn vader aan door het gras. Zijn sluip technieken waren alles behalve zo goed als zijn vader. Heck, hij kwam daar niet eens in de buurt. Was ook niet heel gek omdat hij een Cave Guard was. De enige manier van sluipen die hij echt kende was er voor zorgen dat je geen geluid maakte als je op stenen liep. Vlak bij het water kwam hij naast zijn vader staan. Geduldig tuurde hij in het riet verder. Al sijpelde dat geduld langzaam weg toen er na een hele tijd nog niets was gebeurd. "Weet je zeker dat het hier is pap?"

Naar riet staren was nou niet bepaald zijn favoriete bezigheid te noemen. Hij vond het eerder oer en oer saai. Misschien was het ook maar goed dat hij geen Hunter was zoals zijn vader, hij had er het geduld simpelweg niet voor. ”Natuurlijk weet ik het zeker”, reageerde zijn vader op een zelfverzekerde toon. Met zijn heup gaf Eyes of the Snake een zacht duwtje tegen het achterste van zijn vader. Het was uiteindelijk wel de zelfde kat die head first tegen een rots aan wandelde. Een rots die groter was dan de kat zelf daarbij. Drizzle falling Softly was uiteindelijk wel de Chief of Hunters dus wel goed in wat hij deed. Daar moest de zwart witte kater maar op vertrouwen en hopen dat hij met die skills wel de goede plek zou hebben onthouden. Al werd het wachten wel met de seconde saaier natuurlijk.

Het duurde en duurde maar. Het leek niet te eindigen, het eindeloze wachten. Eyes of the Snake had inmiddels zijn spieren ontspant en zijn ogen gesloten. Zo lag hij half te slapen op de steen. Dat zou het wachten misschien wat draaglijker maken, gewoon heel veel rust er bij pakken. Langzaam opende de zwart witte kater zijn ogen bij het voelen van zijn vader's staart. Een eend kwam net het riet uit gezwommen. Er achter kwamen enkele kleine eentjes uit het zelfde riet gedoken en die dobberde vrolijk achter hun moeder aan. Een schattig geheel. Als je niet keek naar het feit dat het eigenlijk allemaal prooi was. Al werden baby eendjes niet vaak gedood. Het was beter om te wachten tot ze volwassen waren, dan zat er meer vlees aan. ”Ik zei het toch”, sprak Drizzle falling Softly zodra het gevogelte zich verder op het water bevond. "Je, je had gelijk pap. Al zijn ze al wel best groot. Wanneer zag je ze voor het eerst dan?"