Wonder Woman is a mindset

Als je maar wilt, kom je er wel. Je best blijven doen is de sleutel samen met het handelen uit liefde, in plaats van angst. Want dat zijn de twee keuzes die je hebt in het leven; liefde en angst. Wanneer je voor angst kies, kies je voor veiligheid en blijf je stil staan. Kies je voor liefde, dan kan het alle kanten op gaan, van wraak tot moed. Nightstep heeft lang genoeg gekozen voor angst, is daardoor vermagerd en bleef plakken bij het verlies van haar ouders. Want die had ze verloren, of ze nou nog leefden of niet, om het verlies van haar mentor dan nog maar achterwege te houden, want leefde zij nog? Nightstep bleef bij de uitgang van de grot staan. Ze was nog steeds mager, maar begon alweer aan te sterken, voor de clan, voor haarzelf, want ze wilde niet langer meer stil staan. Ook zij wilde een warrior worden waar kittens naar opkeken. En zo stond ze daar, misschien kon ze iemand vragen om even met haar te trainen, zodat ze weer meer op krachten kwam.

- Herondulcet 1st

Nightstep schrok op uit haar gedachten toen er een vacht langs de hare heen streek. De jonge warrior knipperde met haar ogen en keek toen in de blauwe ogen van Herondulcet. Een kersverse warrior, maar niet per se een young warrior. Die rang had de witte kat moeten overslaan door ziekte. De witte warrior vroeg of ze zin had om haar gedachten te verzetten waarop Nightstep knikte. "Ik kan wel een training gebruiken," miauwde ze met een glimlach. Misschien was Herondulcet de perfecte kat om even mee te oefenen en het begin van haar herstel mee op te pakken. Nightstep was de laatste moons vermagerd tijdens de journey en nu begon ze alles weer op te pakken. Ze merkte dat haar conditie er aan had geleden en nog even en haar weerstand was ook omlaag gegaan en dat mocht niet gebeuren, zeker niet nu er ziekte heerste. "Misschien niet je favoriete vraag, maar hoe gaat het?" Vroeg Nightstep, wetend dat Herondulcet die vraag waarschijnlijk vaak ontving op een dag, omdat zij de de kat was die veertien moons lang warrior heeft moeten zijn door ziekte. Toch wilde Nightstep het weten, omdat er een nieuw virus rond ging.

Ze had het kunnen verwachten, het zachte gegrom die ze ontving toen ze vroeg naar hoe het met de warrior ging. Ze liepen de Clan Cavern uit en werden ontvangen door een frisse herfstwind. Het antwoord die ze echter ontving verraste Nightstep niet, ze keek opzij naar de witte warrior met een bezorgde blik. "Ik snap het wel," reageerde ze echter. Ze begreep het ook. Nightstep kon zich er helemaal in verplaatsen met hoe het moest zijn om zo laat pas warrior te worden door ziekte en wist zij veel wat Herondulcet nog meer had mee moeten maken. Maar nog voor ze er op door kon vragen kreeg ze de vraag terug. "Het gaat... beter, ik probeer tenminste beter te worden," sprak zij al even open. Nightstep had zichzelf uitgehongerd en was een waardeloze warrior geworden vanaf het moment dat haar ouders achter gebleven waren. "Maar het was ook zo, we zouden onze gedachten juist verzetten, niet waar?" Over hun problemen konden ze het wel een andere keer hebben.