Exit wounds

De kater bewoog zich met een vlugge soepelheid over de velden heen, twee muisjes hingen in zijn bek te bungelen. Hij had een goede jacht gehad en hoewel hij nog even was blijven rondhangen was er niks anders meer te krijgen. Twee muisjes waren niet veel,dus hoopte hij verderop meer geluk te hebben en betere prooi buit te maken. Toen Weaselcry The Highlands afging zag hij een paar konijnenholen en dat had hem op een idee gebracht. Konijnen waren meer voor Windclanners, die waren er inmiddels een stuk behendiger in om ze te kunnen vangen,maar het was altijd het proberen waard. Als hij met een konijn kon terugkeren maakte hij vast wel indruk.Een Thunderclanner met een konijn, misschien wel meer zelf. Dus, Weaselcry keerde terug naar de plek waarvan hij wist dat er konijnen moesten leven, met het plan er een paar te verschalken. Hopelijk. Hij was nog jong en had een prima uithoudingsvermogen, iets wat in zijn voordeel moest werken. Maar die beesten waren zo verrot snel. Hij was niet snel, ook niet perse langzaam, maar hij had de snelheid die de katten van Windclan vaak hadden niet. De bruine tabby liep verder, nadenkend over hoe hij het ging aanpakken, toen een stem hem deed opkijken. Het klonk hol, alsof de andere ergens in riep. Een holle ruimte of zo. Weaselcry keek op om iets te zijn waarvan hij vanochtend niet gedacht had het te zien vandaag. "Het is nogal donker hier..". Ja, dat kon hij wel begrijpen. Weaselcry keek verbaasd naar de achterkant van een kat die uit het konijnenhol stak. De muisjes nog steeds hangend tussen zijn tanden. Het was waarschijnlijk moeilijk te zeggen wat stommer was, de kat die vastzat in het hol of de kat die stom stond te kijken met die twee dooie muizen hangend uit zijn bek. Weaselcry kwam bij van de verbazing, maar kreeg toen de kwestie of hij moest lachen of helpen. Waarschijnlijk was het laatste het beste, maar de eerste optie was het logischer. Want hoe vaak zag je zoiets moois als dit? Toch, sinds hij een echte gentleman was, legde hij toch maar zijn prooi neer en liep op achterste van de andere af. Natuurlijk, hij moest wel gniffelen. "Ik heb wel eens gehoord van je vijand goed kennen, maar denk je niet dat je het ietsje te ver neemt?"merkte hij op,om te laten weten dat hulp gearriveerd was. Hopelijk dan. Want om eerlijk te zijn had hij geen idee hoe hij dit moest aanpakken. Zijn mentor had hem veel geleerd, maar katten uit konijnenholen krijgen was niet een les die hij gehad had. Nu hij dichterbij de ongelukkige was, rook hij dat het een Windclanner was. Dat maakte de situatie natuurlijk nog een stuk grappiger. "Is dit een bijzondere Windclan techniek?"vroeg hij als tweede wat spottende vraag, intussen keek hij natuurlijk wel wat de beste manier was om zijn mede-kat te bevrijden uit zijn benarde positie. Trekken? Graven? Waarschijnlijk moest hij niet een hele dag mee bezig zijn om dat te beslissen, want het was vast niet heel ruim daarbinnen. "Ik ben Weaselcry trouwens" stelde hij zichzelf voor, het was wat vreemd om jezelf te moeten voorstellen aan een achterwerk, maar hij dacht dat de Windclanner het vast wel fijn vond om te weten wie er tegen zijn achterste aan het praten was.