Niet geschoten is altijd mis

_{Bij StarClan, dit was zelfmoord. Met bevende poten wachtte Crowcall tot de RiverClan leidster alleen was, waarna ze aarzelend naar haar toe stapte. Butterstar was absoluut de engste leider van het moment en Crowcall had geen idee wat ze moest verwachten. Maar ze kon niet niets doen, ze kon niet afwachten wat er zou gebeuren. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als ze niet alles deed wat ze kon om haar droom waarheid te maken. Dus hier stond ze dan, klaar om haar best te doen een kat te overtuigen die waarschijnlijk niet echt veel zin had om tegengesproken te worden door een of adnere WindClanner. Maar goed. Niet geschoten is altijd mis. "Butterstar, zou ik u misschien even kunnen spreken?" vroeg Crowcall met alles vastberadenheid die ze op kon brengen - en waarempel, haar stem trilde maar een beetje.

- Eerste post voor Butterstar}

Een iet wat onbehagelijk gevoel gleed door haar heen. Alsof er iemand haar aan het aanstaren was. En zodra ze dan ook haar gesprek afrondde met de warrior die haar enkele dingen vroeg en zich omdraaide staarde ze bijna direct in de ogen van een zwarte kattin. Crowcall als ze het goed had. Windclan. Ze sprak haar aan en Butter veranderde bijna per direct haar houding van iet wat verbaast dat ze aangestaard werd naar een strakke blik terwijl ze haar dunne staart rond haar poten krulde. "En dat is Crowcall?" Vroeg ze haar iet wat nieuwsgierig terwijl ze haar kop bijdraaide om de warrior aan te kijken. Ergens het gevoel hebbende dat ze de vraag niet leuk ging vinden, of een niet leuk antwoord moest gaan geven.

_{Crowcall knikte bevestigend. Wauw, Butterstar wist haar naam. Ergens had ze dat niet verwacht. Ze slikte even, haar nervositeit nog wat aangewakkerd door Butterstars strakke blik. "Ik was bij de Gathering..." zoals alle katten, dus dat weet ze allang, mooi begin, Crowcall. "En je- u had het erover dat er nog steeds grenzen tussen onze clans waren, en dat iedereen bij zijn eigen clan moet blijven, omdat we toch wel weer uit elkaar gaan, later, maar ik vroeg me dus af... waarom? Waarom moeten de clans weer gescheiden worden? Het... het werkt toch best goed, zo?" Oké, ze had haar gedachten nog relatief samenhangend en duidelijk uit kunnen spreken - wat eigenlijk al beter was dan ze had verwacht - dus dan was het nu maar afwachten of Butterstar bereid was te luisteren.}

Ze had al gedacht dat de vraag van Crowcall. Wat het dan ook zou zijn, geen leuk antwoord ging krijgen. Maar nu stond ze werkelijk waar versteld van de gedachtengang van de zwarte kattin. De clans samenblijven? En ze kwam naar Butter toe waarom? Alsof Butter de enige was die er op tegen was dat de clans samen zouden blijven. Zelfs al waren Tall en Ocean wat vriendelijk bij hun ging eigen clan ook boven alles. En Silverstar kennende was hij het hier al helemaal mee eens. Daarnaast was er nooit twijfel geweest over een mogelijkheid dat de clans samen zouden blijven. ER waren altijd 5 clans geweest, en starclan weet hoeveel moeite er al geweest was om Skyclan bij de andere clans te voegen. Was dit hoe haar generatie dacht? "En waar komt dat idee vandaan?" Vroeg ze haar ogen vernauwend met een harde blik terwijl haar staart even kort heen en weer schoot. Haar irritatie aangevend. "Wat denk je, alle clans blijven bij elkaar. Zijn vriendjes en laten Starclan en diens wensen achter? Negeren onze afkomst en gaan jagen als een grote clan. Waardoor alle prooi simpelweg wegtrekt en er geen competitie meer is tussen gebieden. Borders verdwijnen. Leaders en medicine cats verdwijnen en over een paar generaties zijn wij niets anders dan een grote groep rogues bij elkaar?" Zonder enige hardheid sprak ze door de kattin aanstarend. "Klinkt als een goed plan of niet?"

_{Een onmiddellijk positief antwoord had ze nooit verwacht. Dat zei ze maar tegen zichzelf, terwijl haar oortjes langzaam wat naar achteren zakten bij Butterstars geïrriteerde reactie. Natuurlijk was Butterstar het niet met haar eens. Daarom was ze hier ook gekomen: om een rustige, beschaafde discussie te voeren en haar misschien van gedachten te doen veranderen. Al leek dat nu al een onmogelijke opgave. Maar ze moest gewoon rustig blijven, duidelijk haar standpunt uiteenzetten, vooral niet gaan huilen en vooral niet gaan schreeuwen. "Wie zegt dat we StarClans wensen achterlaten? Ik heb altijd geleerd dat we na de dood harmonieus samen... samenleven is niet echt het juiste woord, maar u begrijpt wat ik bedoel. Dus waarom zou dat bij het leven niet mogen? En waarom zou de prooi wegtrekken? Als de clans één blijven, zijn er in totaal nog evenveel katten. En ten derde: wie zegt dat we meteen in rogues zullen veranderen? Ik bedoel... als ik probeer te bedenken wat ons clans maakt, dan is het dat we een groep vormen, dat we voor elkaar zorgen... daar gaat het toch om? Eén clan is nog steeds een clan. Of wil je soms zeggen dat we alleen maar gedefinieerd worden door onze verschillen, onze ruzies en oorlogen en al die dingen?" Wauw, dat had ze een paar manen geleden niet zomaar tegen een leider durven zeggen. En nu stond ze hier zomaar! Met bibberende poten en licht panikerende gedachten, maar ze deed het eindelijk, ze zei eindelijk eens wat ze dacht. Maar of het haar ook iets op ging leveren...}

Met vernauwde ogen keek ze de kattin aan. Die duidelijk geen besef had van wat een clan een clan maakte. Maar goed, wat kon ze dan anders verwachten. "Wat denk je Crowcall. Dat iedereen hand in hand samen gaat leven en vriendjes met elkaar gaat zijn? Kijk om je heen, open je ogen en denk na. Niemand is hier blij met de situatie waar we op dit moment in leven." Snuivend schudde ze haar kop even en keek weg van haar. "Een clan wordt gevormd door familiebanden en samenleven. De clans zijn zo veel jaar geleden ontworpen om de prooidrive hoog te houden zodat wij het instinct houden om te overleven en voor onze eigen clan te zorgen." Langzaam draaide ze haar kop weer terug, haar ogen iet wat warmer maar alsnog wel hard. "Als we de borders opgeven is er niets meer om voor te vechten, we zullen lui worden. Prooi trekt weg omdat ze een plek hebben om weg te trekken. Met vier clans is die plek er niet. Je herinnert je het misschien niet meer maar we hadden een overvloed aan prooi toen Skyclan gebied verbrandde. OMdat prooi daarr niet meer meer heen kon. Dat was de enige rede waarom we Skyclan katten op konden nemen." Moest ze nou werkelijk deze half uitgegroeide kitten alles leren. "Als jij denkt dat Clans enkel bestaan om ruzie met elkaar te maken dan heeft je kop in iemands kont gezeten want daar heb je het compleet fout mee. Onze onderlinge strijd om territorium en prooi zorgt er juist voor dat wij sterker en beter worden en onze kits een goede toekomst geven."

Niemand blij? Misschien niet, maar had dat te maken met het feit dat de clans bij elkaar zaten? Men was ongelukkig omdat het oude gebeid weg was, niet omdat ze nu, oh nee, geen ruzie meer met elkaar mochten maken! "Vroeger kon prooi toch net zo goed de buitenclanse gebieden in trekken? Ik zie niet hoe dat anders is. En zolang we niet in een of ander sprookjesland met oneindige prooi terechtkomen, zullen we ook niet zo gauw lui worden. Er valt genoeg te doen buiten met andere katten vechten en ook zonder grenzen blijft er genoeg over om voor te vechten. Vijanden van buiten, katten als die van BloodClan, vossen, dassen, die zullen er ook altijd wel blijven. Dus waarom moeten we het onszelf nog onnodig moeilijk maken door ook onderling strijd te blijven leveren? Is een toekomst waarin katten alleen door hun afkomst meteen grote vijanden zijn echt zo'n goede toekomst?" Ze slikte even. Het was moeilijk om Butterstars emoties te pijlen. "Je zegt dat een clan gekenmerkt wordt door familiebanden... maar heb je enig idee hoe veel families zich over meerdere clans uitstrekken? En met deze reis worden het er alleen maar meer." Het ging haar na aan het hart, maar ze moest oppassen dat het niet te persoonlijk werd. Ze wilde niet overkomen als één kat die liep te klagen om haar lot. Dit ging om veel meer katten, dit ging om iedereen.

Onderwerp: Re: Niet geschoten is altijd mis