[Open] Unforgettable

Jaja, Volepaw was nog steeds van de partij. Haar vergeetachtigheid was er echter nog steeds, maar was ondertussen een klein beetje verbeterd nu ze wat ouder was geworden. Een klein beetje. Nu ze echter in een nieuw gebied waren, dat Volepaw nog helemaal niet kende en dat vol zat met nieuwe gevaren, had de apprentice het moeilijker dan ooit te voren. Ze was altijd op pad gegaan met een patrouille, maar vandaag was ze in haar ééntje afgedwaald. Ze was aangekomen bij een stroming. Het water stroomde enorm hard. Haar oogjes waren groot van verbazing toen ze zag dat een blaadje werd meegenomen. Ze volgde het blaadje met haar ogen en al snel vergat ze dat dit blaadje in een snelstromende rivier had gezien. Het sloom stroompje in Shadowclan maakte zijn intrede in haar kopje en al snel was de de wilde rivier vergeten. Volepaw stapte tot aan de rand van de rivier en zakte door haar pootje, om het blaadje uit de 'slome Shadowclan beek. Haar ene poot stak ze uit en meteen trok het wilde water aan haar poot, maar ze wist te blijven staan. Dat blaadje zag er gewoon zo aantrekkelijk uit! In een flits was het blaadje weg, meegenomen door de stroming, en snel sprong Volepaw recht om het te achtervolgen.

Een korte patrol, ja, dat was waar hij mee bezig was. Jagen was niet zijn taak, dus was dit rondlopen wat doelloos voor hem. Hij had al eens eerder geprobeerd toch te jagen, maar zijn grove lichaam en spieren waren daar niet voor bestemd. Het voelde vreemd en niet aan hem toebehorend. Het vechten vond hij heerlijk, het neerhalen van grote roofdieren en het genoegen van een geslaagd gevecht. Toch was hij nu niet opzoek naar een gevecht, noch naar een groot roofdier om neer te halen. Wat was hij dan precies aan het doen? Een patrol, vertelde hij zichzelf. Of was hij misschien toch wel opzoek naar haar? De laatste keer hadden ze elkaar met klauwen bewerkt, waarom zou hij haar weer tegen willen komen? Coyote schudde zijn kop en kwam met een ruk tot stilstand toen hij een vaag zwart-wit vachtje zag. Even dacht hij dat het de Thunderclanner van enkele dagen terug was, maar na beter te kijken had ze grijze vlekken en meer wit. Toch was zijn nieuwsgierigheid gewekt en stapte hij op het poesje af. Een grote frons stond op zijn gelaat toen hij zag dat ze steeds dieper het stroompje in stapte. Liever bemoeide hij zich niet met andermans zaken, maar toen hij zag dat ze roekeloos achter een blaadje aan het jagen was versnelde hij toch even zijn pas. "Hey! Jij! Kijk uit, de stroming is daar sterk!" Miauwde hij waarschuwend en kwam bij het water tot stilstand. Wat was er toch met die verdomde clans? De ene apprentice wilde hem vermoorden en deze leek een wens te hebben om zichzelf te verdrinken.

Volepaw, die weer in een vergeetachtige bui zat, keek meteen op bij het horen van een onbekende stem. Met dat ze opkeek was ze al lang vergeten dat ze eigenlijk een blaadje aan het achtervolgen was en met dat ze het water zag, sprong ze verschrikt naar achteren. Ze plonsde en spetterde en haar buik was helemaal nat met dat ze het water uit sprong. Haar dikke vacht, plakte nu tegen haar buik aan en haar ootjes waren wat ik haar nek gezakt bij het gevoel van een natte buik. Ondertussen was de aanwezigheid van een onbekende kat al weer vergeten en met dat ze opkeek en de kater recht aankeek, werden haar oogjes wat groter, alsof ze de kat nog niet eerder gezien had. En dat terwijl ze hem net nog gezien had. Omdat ze zich de laatste tijd vaker ene vaker bewust was van dat ze dingen vergat, moest ze even nadenken of de hem al eens gezien had, ontmoet. Maar zijn geur kwam haar niet bekend voor, want aangaf dat ze hem nog niet eerder gezien had. Soms kon ze nogal vreemde omwegen nemen om bij de werkelijkheid komen. Kleine trucjes die haar hielpen om realiteit en vergetelheid uit elkaar te houden. Maar dat waren minieme puntjes. Geuren hielpen haar vaak op weg, maar daar bleef het ook bij. Het duurde dan ook even voordat ze iets gezegd kreeg omdat ze zo in gedachten was geweest met zichzelf. Tijd die verstreek was haar vijand, want haar houding veranderde al snel naar een eerder nieuwsgierige houding jegens de vreemde kat. En dat terwijl men altijd zei om onbekende katten niet te vertrouwen. Maar dat was al lang verleden tijd. "Hi, ik ben Volepaw!" mauwde de apprentice enthousiast, alsof er niets gebeurd was.

Ondanks zijn poging om de ander niet te laten schrikken, deed de grijs-witte poes dat wel. Ze keek hem kort aan, waarna ze weer naar het water keek. Ze leek... Te schrikken? En toen ze haar gele ogen weer ophief om naar hem te kijken, leek het net alsof ze hem voor het eerst zag, terwijl ze dat enkele tellen hiervoor ook al had gedaan. Coyote trok zijn ogen vragend en wat achterdochtig samen, wat was er aan de hand met dit poesje? Ze bleef zwijgend in het water staan en Coyote wist niet wat hij kon doen behalve haar onbegrijpend aan staren. "Hi, ik ben Volepaw!" Sprak ze vrolijk, alsof ze zijn eerdere woorden niet had gehoord. "Stap uit het water Volepaw, het is daar gevaarlijk," Commandeerde hij met een vlakke stem, al was het enkel bezorgd bedoeld. De kater wenkte naar de oever, waar hij stond. Daar konden ze praten, als deze gekke poes dat zo nodig moest doen. Hij wilde gewoon niet op zijn geweten hebben dat een andere kat aan voor zijn poten door de stroming werd meegetrokken. Bovendien was hij niet zo slecht dat het leven van een ander hem niets deed.

Volepaw fronste even bij het commando van de vreemde kater. Uit het water? Haar blik ging naar haar poten, die tot haar ellebogen in het water stonden. Hoe kwam ze hier nu weer terecht. Ohnee. Volepaw zette een stap naar achteren. Haar geheugen had haar weer in de steek gelaten. Ze was zich bewust van haar slecht geheugen en haar vergeetachtigheid. De leeftijd waar ze zich nu bevond, liet haar erover nadenken en daarmee betrok ze ook anderen. Wat moest de rest wel niet denken? Weeral. Haar ogen schoten naar de kater die achter haar stond. Ze bleef even naar hem staren. Hoe lang stond hij hier al? Ze groef in haar geheugen of ze hem eerder al eens gezien had, of hij haar kende. Had ze zich al voorgesteld? Met haar amberkleurige ogen bleef ze de kater nog even aankijken. Ze moest iets zeggen. Haar hartje klopte in haar keel. Straks zei ze weer iets stoms, of herhaalde ze weer iets wat ze eerder gezegd had. "Ik ben op jacht." deelde ze uiteindelijk mee. Die activiteit was iets waar ze zich wel bij kon houden, daar vergat ze (bijna) niets van.

Oké, prima, er moest iets niet helemaal goed zijn met deze poes. Na zijn wat commanderende woorden deed ze inderdaad een stap naar achteren, maar het was voor hem nog niet genoeg. De stroming daar kon verraderlijk zijn, als je één poot optilde en op een glade steen neer zette kon het je zo meesleuren. Het water was hier niet ondiep, maar door het oneffen terrein van de bergen waren er meerdere kleine watervallen. Daar wilde je niet vanaf gegooid worden, genoeg katten hadden zo hun botten, of erger, nek gebroken. "Ik ben op jacht." hij keek wat sceptisch van haar naar het water waar ze volgens hem nog veel te diep in stond. "Wat jij wilt,"Coyote gromde niets onhoorbaar en besloot het maar in eigen poten te nemen. Hij stapte met tegenzin het water in totdat hij naast haar stond en duwde haar zo naar de kant, totdat ze beide weer droog en wel stonden. Coyote schudde zich uit. "Well ik hoop dat je blij bent, je hebt me nat gekregen," hij zuchtte en keek haar met een frons aan. "Als je wilt jagen, doe dat dan op een plek waar daadwerkelijk prooi is, clankat,"