It's the price we pay when it comes to love

Orchid Blooming in the Dawn had haar dagelijkse taken er weer opzitten. De kittens waren allemaal bezocht, met extra intresse in de weesjes natuurlijk, de apprentices hadden een lesje Tribe of Endless Hunting gehad en ze was nu onderweg naar Drizzle om te bekijken of ze nog een huntpatrol mee kon lopen. Al met al was haar leventje maar weer drukjes. Niet dat ze niet elke dag nog dacht aan haar broer en kinderen. Haar persoonlijke vriendschappen en familiebanden die niet gebroken konden worden door afstand of tijd.

Orchid was geen vreemde met verlies en verdriet. Echter was dit een van de dingen die je nooit aan haar zou kunnen zien. Een warme glimlach was altijd wel aanwezig op haar lippen en ze cijferde zichzelf snel weg voor anderen. Zij had haar leven al genoeg verdriet kunnen verwerken, als ze nu nog zou sulken over haar verlies dan was er geen hoop voor een jonge generatie om sterk op hun poten te staan. Ze stond hier als voorbeeld, en zeg nou zelf. Een gelukkig voorbeeld is een beter voorbeeld.

Talon leefde zijn leventje. Deed wat hij moest doen. Trainde zijn to-be, River en maakte deel uit van patrouilles, hij ging mee tijdens het jagen om de Prey Hunters te beschermen als dat nodig was, enzovoorts. Talon leefde zijn leventje. En dat leventje voelde nogal leeg. Want nog elke nacht, elke dag, was zijn kop bij Willow aanwezig. Hij leefde omdat het moest, hij leefde voor zijn familie, hij leefde voor zijn Tribe, zijn taken en dat was het eigenlijk. Hij wist niet of er nog een doel voor hem zelf was. Want hij verlangde enorm naar zijn Willow en zij was er niet meer.
En zucht rolde over zijn lippen terwijl hij de Cave binnen liep. Hij was moe. Een grote geeuw verlate daarom ook zijn bek terwijl hij doorliep naar de prooistapel. Hij zou was gaan eten en daarna slapen. Hij had net River getraind en daarvoor was hij nog mee geweest met een groep Prey Hunters. Zijn dagje was dus weer mooi gevuld geweest met allerlei taken. Nu was het tijd om te eten en daarna slapen. Een dag als geen ander dus. Er was echter één andere poes die het wel voor elkaar kreeg om hem te laten lachen en dat was zijn moeder, waar hij nu voor stond. "Hé mam."

Haar routine werdt onderbroken door de stem van haar zoon. Per direct vergat ze compleet waar ze mee bezig was geweest en draaide haar hoofd bij om de kater met een brede glimlach aan te kijken. Het was een slechte kwaliteit van Orchid om direct te vergeten wat ze aan het doen was zodra ze haar vrienden of familie hoorde. Maar ja, zij zelf zag het als een goede eigenschap. Ze hielt van haar gezin dus waarom zou ze ooit niet alles opgeven voor ze?

Spinnend stapte ze naar de kater toe en duwde haar neus in zijn donkere vacht. Met een brede glimlach stapte ze van hem weg en keek op naar de jonge kater. "Talon, ben jij al klaar met je taken van vandaag of nog niet? Hoe gaat het er mee?" Eeuwig positief keek ze op naar de kater en sloot haar ogen glimlachend.

Onderwerp: Re: It's the price we pay when it comes to love