Trying to forget. [TRAINING 1/SLOWPAW]

Butterpact had versteld gestaan toen Butterstar zijn naam door de groep had geroepen en had aangekondigd dat hij Slowpaw, een van haar eigen kittens, als apprentice kreeg. Het zou hem blij moeten hebben gemaakt, blij omdat ze hem genoeg vertrouwde om zo’n verantwoordelijkheid op te leggen, maar in plaats daarvan had hij angst gevoeld. Angst dat hij Slowpaw hetzelfde zou laten overkomen als Ravenpaw en Breakingpoint en dat Butterstar hem dan nooit meer zou vergeven. Hij kon zichzelf niet eens vergeven, laat staan dat hij de druk op zijn schouders aan zou kunnen als zijn eigen leader hem niet eens meer aan wilde kijken. Waarom gaf ze hem het vertrouwen om de zorg over haar dochter te nemen? Waarom kon ze niemand anders haar vertrouwen geven? Hij dacht niet dat hij hier klaar voor was, maar hij was op de één of andere manier te trots om dit toe te geven. En misschien was er nog steeds wel dat deeltje in hem dat zei dat het wel goed zou komen en dat hij zou voldoen aan Butterstar’s verwachtingen, dat hij Slowpaw’s trainingen zou voltooien en dat het echt wel goed zou komen. En misschien zou Slowpaw hem wel genoeg afleiden van zijn pijn. Hij trainde nog wel met Crimsonpaw, maar die training alleen was niet genoeg om hem van zijn duistere gedachten af te leiden. Misschien als hij met beide apprentices kon gaan trainen en hun training apart deed – wat sowieso moest omdat Slowpaw later begonnen was dan Crimsonpaw – dat hij zijn tijd zodanig op zou vullen dat hij hopelijk ooit wel kon accepteren wat er gebeurd was. Misschien als hij minstens één training zelf zou voltooien dat de voldoening die daarbij kwam kijken genoeg was om hem weer in zichzelf te doen geloven. En dus stond Butterpact ’s morgens vroeg voor de ingang met zijn ogen naar zijn nieuwe apprentice te zoeken. “Slowpaw,” sprak hij toen hij haar gevonden had en hij porde haar met zijn poot tegen haar flank. “Kom je mee? Dan kunnen we starten met je training.” Zonder verder nog iets te zeggen, draaide hij zich om en ging naar buiten.

Butterpact probeerde niet naar adem te snakken toen Slowpaw na een kleine minuut tevoorschijn kwam. Met haar flame point pels en haar blauwe ogen leek ze bijna op een exacte kopie van haar moeder en het was nu al wel duidelijk dat als ze volgroeid zou zijn, ze dezelfde gelaatstrekken als haar moeder zou hebben. Ze zou niet lelijk zijn en ondanks zijn verdriet liet het Butterpact toch wel bijna even grinniken bij het idee hoe Butterstar zou reageren als haar dochter de aandacht trok van de toms. Hij was er vrij zeker van dat als hij ooit in een verre toekomst zelf een dochter zou hebben dat hij haar duidelijk zou meegeven dat het bij hem niet geaccepteerd werd als ze verliefd werd op een tom voordat ze een volgroeide warrior was. En zelfs daarna wilde hij er niets van weten. Hij schudde even verdwaasd zijnde met zijn kopje. Waar had hij het nu over? Hij moest eerst een partner vinden om een kans te hebben op een dochter te krijgen en dat zou nog wel even duren gezien zijn mentale toestand. Het deed hem eerlijk gezegd verdriet dat hij er nu niet meer zo voor openstond als voor Breakingpoint’s dood, maar hij wilde eerst volledig van zijn verdriet genezen voordat hij zich in iets nieuws ging storten. Een waterig glimlachje kwam om zijn lippen toen ze hem iets te formeel aansprak en hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. “Je mag me gerust alleen met Butterpact aanspreken, hoor,” sprak hij. “Ik zou alleen de oudere warriors aanspreken met zo’n titel, want die zijn daar nogal gesteld op.” Hij gaf haar een knipoogje en merkte dat hij deze training nu al aangenaam vond. “Oké, Slowpaw,” begon hij. “We beginnen eerst met een kleine tour rond het nieuwe territory zodat je weet welke plekken er zijn, waar je mag komen en waar je beter weg kunt blijven en daarna zal ik je introduceren aan mijn favoriete jachttechniek: vissen.” Het werd ’s avonds vroeger donker tegenwoordig, dus ze moesten hun training goed plannen zodat hij haar zo veel mogelijk op korte tijd kon leren. “Heb je zelf nog vragen of opmerkingen over wat je eventueel graag zou willen leren? Vragen over Clans die je niet goed durfde te stellen aan anderen of over de reis? Nu is het de moment.”

Huidige trainingsschema overzicht training 1:

Butterpact voelde een steek door zijn hart gaan toen hij de pretlichtjes in haar ogen zag. StarClan, wat leek ze qua houding op Breakingpoint. En wat zorgde haar aanwezigheid ervoor dat hij het straks zou gaan missen om de grot binnen te komen en zijn broer niet daar te hebben om te vertellen over hun training. Hij wist niet welke karakteristieken deze she-cat had geërfd van haar moeder, maar hij was er wel vrij zeker van dat ze het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Ze leek beleefd te zijn en te weten hoe ze een warrior moest respecteren; dat waren al zeker kwaliteiten die hij terug wilde zien in zijn apprentice. Op dat vlak deed ze hem een beetje aan Shadowpaw denken; zij was ook heel erg beleefd geweest. Crimsonpaw was een iets drukkere apprentice, maar daarom niet minder aangenaam en Ravenpaw… hij slikte. Ravenpaw en hij hadden nooit de kans gekregen om elkaar beter te leren kennen door het tragisch ongeluk dat de tom had meegemaakt. Even kwam er angst bij hem op bij het idee dat hetzelfde zou gebeuren bij Butterstar’s dochter, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde de negatieve gedachten te verdrijven. Deze keer waren zaken anders en wist hij waar hij op moest letten. Crimsonpaw was tot dusver ook niks overkomen en zij was veel losbolliger dan deze kat. “Oké,” zei hij en hij knikte. “Dan gaan we beginnen met de tour.” Hij wenkte haar en begeleidde haar the Redwoods in. “Ik weet niet of jullie moeder jullie al iets over de Clans en hun territories heeft verteld, maar dit gebied is het meeste te vergelijken met ThunderClan territory vanwege het woud. De ThunderClanners leefden vroeger namelijk ook in het woud. Voeg daar in gedachten een moerasachtig gebied en een hoop dennenbomen bij toe en je hebt ShadowClan territory.” Hij keek zijn apprentice even samenzweerderig aan. “Dus als je je afvraagt waar die scherpe stank vandaan komt, dat is daardoor. Maar hé, dat heb je niet van mij.” Waarom kostte het hem nauwelijks moeite om zo speels te zijn bij zijn apprentice terwijl hij vanbinnen echt wel de constante pijn voelde omdat hij nooit meer een gezellig moment kon delen met zijn broer? Hij verdreef zijn eigen gedachten door in een bepaalde richting te wijzen. “In die richting liggen de Eagle’s Peaks. Je kunt het beste die plek vermijden omdat daar grote roofdieren vliegen en die zouden je wel eens kunnen zien voor prooi. Als één van die beesten of de val naar beneden me niet doodt omdat ik je moet gaan halen als je die plek betreedt, dan doet je moeder het wel.” En dat was geen grapje: Butterstar zou hem echt doden als haar dochter iets zou overkomen omdat hij onvoorzichtig was geweest. Of misschien niet doden, maar verbanning zat er wel in. “Als ik je ooit betrap, dan mag je twee weken lang alle elders van alle Clans verzorgen. En ja, ook de ShadowClanners.” Hij grijnsde speels naar haar. “Je kunt eigenlijk veel beter die kant op gaan.” Hij wees een totaal andere richting uit. “Daar is het gebied wat steiler, maar je komt uit bij een prachtig meer waarvan de oppervlakte bezaaid is met sterren als de avond valt. Ik zal het je wel eens laten zien als we er eens passeren. Het is eigenlijk de plek die ons het meeste aan StarClan doet denken. Ken je StarClan?”