Integrity

Eigenlijk had ze geen idee of het zomaar kon. Stoppen. Of het zou mogen. Ze had haar training gevolgd, ze was bijna klaar om het stokje overgedragen te krijgen van Acefray. Zouden ze het laten gebeuren als ze ineens besloot om de handdoek in de ring te gooien? Het was enorm zonde geweest van de tijd, zowel van die van Acefray als van haar. Hij had een andere kat op kunnen leiden, één die wel uit het goede hout gesneden was. Amberhunt vertelde haar dat het nog niet te laat was om Warrior te worden. Even knikte ze, ook dat nog. Ze moest haar training weer oppakken, moest beter leren jagen en vechten, gezien die twee vaardigheden nooit de focus van haar trainingen waren geweest. Ze zou vernederend laat Warrior worden. "Ik weet het allemaal niet meer," zuchtte ze toen. De clan had haar nodig, terwijl ze zelf het idee had dat niks wat ze deed nog uitmaakte. Opgeven was niet iets waar ze trots op zou zijn, maar tegelijkertijd had ze het gevoel dat ze nuttiger was voor de clan als Warrior. Uiteindelijk zou ze zelf de knoop door moeten hakken.   

Amberhunt kwam dichterbij en even wist ze wat hij ging zeggen. Dat als ze het echt wilde, dat ze moest stoppen. En dat wilde ze echt. Het was haar allemaal te veel geworden. Het zijn van een Medicine Cat was de laatste tijd niet meer geworden dan het toekijken hoe je vrienden en familie omkwamen. Het verhelpen van wonden die door idiote ongelukken waren veroorzaakt. Ze kreeg er een hekel van aan de clan en aan zichzelf. Ze schraapte haar keel, knikte toen even. Was ze dit echt van plan? "Je hebt gelijk," gaf ze toen toe. Straks was ze ook nog eens een verschrikkelijke jager en vechter, dan zou ze al helemaal nutteloos zijn. Maar nee, zo kon ze niet denken. Er was iemand hier die sterker was dan zij, die het wél aankon wanneer de katten in bosjes om je heen stierven. Iemand die het het wel waard vond om die pijn te verduren.

Nogmaals verzekerde Amberhunt haar ervan dat er iemand was die haar taken over zou kunnen nemen. Ze had geen enkel idee wie, maar zodra ze af zou treden, was dat ook niet echt meer haar probleem. Het enige probleem was het hele gedoe met Acefray. De kater gedroeg zich de laatste tijd ontzettend raar en Bitterpaw had niet het gevoel dat ze de situatie met een gerust hart achter zich kon laten. Hij had een Apprentice nodig die hem in toom zou weten te houden. Ze trok even met haar oren toen Amberhunt suggereerde dat hij haar zou trainen. Ze wist dat hij een goede jager was, ze had het immers met haar eigen ogen gezien. Even knikte ze. "Ja, dat lijkt me een goed idee," stemde ze in. "Het kan hoe dan ook geen kwaad om wat beter te leren jagen en vechten." Ze was er niet slecht in, maar ze had nog lang niet zo veel geoefend als ze graag had gewild. Hoe kon het ook anders? Ze had het er veel te druk voor. Ineens schoot haar een idee te binnen. "Waarom beginnen we niet nu al?" stelde ze toen voor. Ze hadden allebei wat vrije tijd en het was de ideale manier om even vrij te zijn van alle gedachten die hen iedere dag plaagden.

Als ze dan toch van plan was om gewoon Warrior te worden, waarom dan niet zo snel mogelijk beginnen met trainen? Hoe meer ze van haar achterstand in kon halen, hoe beter, toch? Amberhunt leek enigszins verbaasd dat ze het een goed plan vond, maar vroeg haar toch waar ze mee wilde beginnen. Ze grinnikte even toen het kleine katertje zei dat hij alles nog wel zou moeten weten. Even bedacht ze wat nu het nuttigst was om te oefenen. Vechten was niet iets dat ze veel nodig hadden op dit moment, sinds de clans praktisch tot één waren gevormd. En ook de Tribe vormde niet echt een bedreiging. Ze knikte toen Amberhunt zei dat ze nergens anders aan mocht denken. Deal. "Jagen lijkt me het meest praktische," merkte ze toen op. "En ik ben een beetje roestig geworden, dat je het even weet." Het was niet dat ze het jagen totaal was verleerd, zo nu en dan deed ze het nog wel eens, maar bij een voleerd Warrior stelde ze vast niet zoveel voor. 

Nu konden ze zich ook meteen nuttig maken voor de clan, de permanente prioriteit in alles wat Bitterpaw deed. Want wat ze zichzelf ook voornam, de clan ging altijd voor. Voor alles. En omdat ze iedere beslissing die ze nam op dat idee baseerde, was het misschien wel dat ze zich zo ellendig voelde. Om zich heen zag ze iedereen partners vinden, kittens krijgen, families vormen. Andere katten vonden geluk in hun eigen ambitie om een groots Warrior te worden. Zij voelde zich niet gelukkig, had dit ook nooit gedaan. Het was nooit echt een probleem geweest, ze had het immers te druk gehad om zich te bekommeren om onbelangrijke dingen zoals haar eigen geluk. Nu leek het ineens alsof het al die tijd als een parasiet aan haar had gevreten. Haar kleine, rode mentor verzocht haar om in de standaard jachthouding te gaan staan. Iets dat ze nog wel kon. Ze wist nog goed hoe ze die van Thornfang had geleerd, dus nam ze de positie aan die haar al die maanden geleden was voorgedaan. Laag aan de grond, staart wat omhoog, door de poten gekromd. "Zoiets?" miauwde ze vragend. Ze voelde die onzekerheid van vroeger weer terug komen, toen ze net was begonnen met trainen. Ze wilde alles zo graag perfect doen dat het de kwaliteit bijna ondermijnde.

Even had ze zich moeten bedenken hoe die houding eruit had gezien: de laatste tijd had ze er amper gebruik van gemaakt. Terug in het oude gebied ging ze zo nu en dan weleens op jacht, maar in de Mountain Territories waren er altijd wel Medicine Cat-zaken geweest die haar bezig hielden. Ze was dan ook blij om te horen dat ze het goed deed. Met een glimlach op haar gezicht knikte ze Amber toe. Na een nadere inspectie besloot Amberhunt dat het tijd was om echt te gaan jagen en gek genoeg had ze er echt zin in. De rode kater vroeg haar welke dieren ze allemaal rook, waarop ze haar neus even wat hoger in de lucht stak. Ze rook muis, eekhoorn en vogels. Welke vogels wist ze zo even niet meer. Ze was toch wat roestiger geworden wat het onderscheiden van bepaalde dieren betrof. "Ik ruik muis en eekhoorn," zei ze standvastig. "En vogels. Ik weet het niet, een ekster en nog iets anders..." Haar toon werd wat onzekerder. De andere vogel was te ver weg voor haar om duidelijk vast te kunnen stellen wat het was.

Ze trok vrolijk met haar oren toen ze de meeste prooien correct had geraden. Het laatste beest bleek een duif te zijn, een dier dat ze in het oude clanterritorium sowieso niet vaak tegenkwamen en blijkbaar was het dier ook nog eens ver weg. Ze durfde zichzelf daarvoor wel te excuseren. Ergens was ze verbaasd dat ze zowaar lol leek te hebben. Ze wist nog hoe nerveus ze altijd was tijdens trainingen vroeger. Zo gebrand om het goed te doen, dat ze er nooit echt zin in had. Haar volgende opdracht was het vangen van een eekhoorn. Even knikte ze. Ze nam de jachthouding aan die voorheen was goedgekeurd en volgde haar neus in de richting van de eekhoorn. Het geurspoor werd sterker en sterker en op een gegeven moment kreeg ze het dier zelfs in het zicht. Instinctief sloop ze eropaf, maakte een keurige sprong en beet het beest dood. Tevreden liep ze weer terug naar haar onofficiële mentor. "Voilà," zei ze opgewekt, terwijl ze het dier voor zijn poten wierp. Even keek ze naar het hoopje prooi. De eerste prooi die ze ooit gevangen had, was een eekhoorn. In de Tallpines, samen met Ferndust. Het was een raar idee dat ze er binnenkort niet meer zou zijn.

Het voelde goed om iets voor de clan te doen dat ook daadwerkelijk nut zou hebben. Straks zou ze haar prooi op de prooistapel leggen en vanavond zou er iemand van kunnen eten. Een Elder, een kitten, een zieke kat misschien. De Warriors van Shadowclan hielden de clan staande, ieder door middel van hun eigen kleine maar dagelijkse bijdrage. Ze bedacht zich dat ze dat ook wilde doen. Ze wilde niet elke dag geconfronteerd worden met ziekte en het overlijden van katten. Ze wilde niet toekijken terwijl haar vrienden en familie op het randje tussen leven en dood balanceerden, terwijl zij ze maar wat kruiden probeerde aan te smeren in de hoop dat dat het beter zou maken. Ze wilde een mentor waar ze naar opkeek, die zijn taken serieus nam. Die haar serieus nam. Amberhunt complimenteerde haar vangst en geeuwde vervolgens. "Lange dag gehad?" vroeg ze toen. Waarschijnlijk konden ze allebei wel een goede nachtrust gebruiken. Op zijn verzoek knikte ze, ze nam haar prooi weer in haar bek en liep met hem mee. Zijdelings keek ze naar haar vriend. Hij zag er vermoeid uit en ze wilde niets anders dan hem helpen, maar dat kon niet.

Het wandelen voelde behoorlijk goed aan haar lichaam. Zo heel vaak kwam ze de laatste tijd niet meer buiten de grot om kruiden te zoeken. Ze was voornamelijk bezig met het verplegen van de katten die waren getroffen door de onbekende ziekte. Om de vijf minuten leek er wel iemand te moeten braken, of iemand verloor het gevoel in zijn poten en draaide helemaal door. Het vergde haar constante aandacht en dat was ontzettend vermoeiend. Ook s'nachts werd ze wakker gehouden door de tientallen katten die in haar Den lagen te hoesten en te kermen van de pijn. Ergens wilde ze de Warrior's Den gewoon intrekken. Of de Apprentice's Den zelfs. Amberhunt noemde dat zijn kittens wat speelser begonnen te worden, waarop ze even glimlachte. "Mooi zo," merkte ze op. Natuurlijk was het haar niet ontgaan. Demonslayer en Amberhunt waren beiden katers, en zoals iedereen wist, kregen katers en katers geen kittens. Ze wilde echter niet vragen wie de moeder dan wel was, gezien ze het antwoord al gedeeltelijk dacht te weten. "Ik moet ze binnenkort maar eens een keer op komen zoeken," zei ze toen, nog steeds glimlachend. Ergens voelde ze zich schuldig dat ze amper iets wist over Amberhunt's kittens. Ze waren toch immers vrienden?  

Het maakte haar blij hoe enthousiast Amberhunt reageerde toen ze voorstelde om een keer langs te komen. Ergens voelde ze een lichte steek van jaloezie dat haar goede vriend een hele familie voor zichzelf had weten te creëren. Hij had een partner, kittens. Zij was alleen, zou dat waarschijnlijk nog lang blijven. Toch wilde ze niets anders dan blij voor hem zijn. "De laatste keer dat ik Demonslayer zag, zat hij onder de rattenbeten," vertelde ze Amberhunt. De kater had zich, samen met Wavepaw, flink in de penarie gewerkt. Gelukkig leek alles nu goed met hem te gaan. Nogmaals werd er door Amberhunt gegaapt en deze keer suggereerde hij om terug te gaan naar de clangrot, waarmee ze instemde. Ze kon niet al te lang wegblijven, helaas. Er bleven altijd katten die haar hulp behoeften. "Is goed. Ik denk dat je wel een middagdutje kan gebruiken," zei ze met een schampere glimlach, wetend dat hij waarschijnlijk toch niet zou kunnen slapen.