Integrity

Tranen wilden niet komen, al begreep ze niet waarom. De laatste keer dat ze had gehuild, was bij het overlijden van Nightpaw. Sindsdien leek het niet meer te kunnen, ondanks de gigantische hoeveelheid stress waar ze zich onder bevond. In haar kop gierde een wervelstorm aan chaos, ze maakte zich zorgen over iedere kat in de clan en er was niets dat ze kon doen om ze te helpen. Ze voelde zich machteloos. Dus ze deed het enige dat ze kon doen: doorgaan met haar taken. De taken die ze niet meer wilde doen, niet meer kon doen. Ze hadden toch geen nut in haar ogen. Katten stierven in bossen, tijdens de reis hier naartoe, aan de mysterieuze ziekte, aan domme ongelukken die ze over zichzelf afriepen. Bitterpaw's tussenkomst maakte geen verschil. Ze was de grot uitgelopen in de hoop haar hoofd leeg te kunnen maken, maar het wilde niet lukken. Wanhopig probeerde ze zich op haar taak te concentreren: het zoeken van kruiden. Haar aandacht werd echter getrokken door een bepaalde geur, een oude vriend die in de buurt was. Ze vroeg zich af hoe het met hem ging.

& Amberhunt

Natuurlijk was ze nog niet vergeten wat er gebeurd was. Terug in het Shadowclangebied, thuis. Wat Amberhunt had geprobeerd. Hij had haar beloofd het niet weer te proberen, om aan de bel te trekken wanneer het te moeilijk werd, wat hij verder niet gedaan had. Ze had aangenomen dat het beter ging, hij was immers nog hier. Hij had een partner gevonden in Demonslayer, ze hadden zelfs een nestje kittens dat ze samen opvoedden, al had ze geen idee waar die vandaan waren gekomen. Ze wilde het antwoord waarschijnlijk toch niet weten. Haar blik verzachtte toen de kleine, rode kater in haar gezichtsveld kwam. Ze was blij hem te zien, alsof hij een kleine stilte in het midden van de storm zou belichamen. In deze chaotische tijd zou ze zich vast moeten houden aan haar vrienden, maar zelfs dat ging moeizaam. Ferndust had genoeg eigen problemen en Amberhunt had ze al een tijd niet gesproken. Hij had het vast druk genoeg. "Hé, Amber," groette ze hem terug. "Het is al even geleden dat we gepraat hebben," merkte ze op. Ze had er spijt van dat ze niet eerder het initiatief had genomen. Er was gewoon zoveel gebeurd.

Het was vreemd. Het leek wel alsof de tijd voor Amberhunt stil had gestaan. Hij leek amper gegroeid te zijn en nu stak ze boven hem uit. Het legde alleen nog maar meer nadruk op hoe lang ze hem al niet had gesproken. Ze knikte even toen hij haar liet weten dat hij nog steeds naar haar toe zou komen wanneer het mis zou gaan. Het was niet bepaald een licht onderwerp, maar ze was blij dat hij niet vergeten was dat haar metaforische deur altijd open stond. "Gelukkig maar," zei ze met een knikje. Zij aan zij liepen ze door het bos, gezamenlijk zonder doel. Amberhunt stelde voor om haar te helpen met kruiden zoeken, een opdracht die ze eigenlijk al links had laten liggen. Ze knikte nogmaals. "Klinkt goed," miauwde ze. Er waren zoveel dingen die ze hem wilde vragen. Hoe hij en Demonslayer samen waren gekomen. Waar de kittens vandaan waren gekomen. Hoe Amberhunt zich nu voelde ten opzichte van die donkere dag. "Hoe gaat het nu met je?" vroeg ze toen. Ze hoopte het beste voor hem, dat hij zijn plek in de clan weer terug had gevonden, naast Demonslayer.

Het voelde even alsof alles in de achtergrond verdween, niet meer dan een lichte ruis die ze ver achter zich kon laten. De vreemde ziekte die de clans tergde, Acefray's aparte gedrag, Tallshadow's kromme regime, de zorgen die ze droeg over Ferndust. Allemaal leek het er even niet meer te zijn. Het waren gewoon Amberhunt en zij nu. Ze ademde uit, voelde zichzelf met de seconde rustiger worden. Zelfs de angst dat ze over enkele uren weer terug zou moeten naar alle problemen leek haar nu niet te raken. De vraag die ze hem stelde was recht door zee en ze verwachtte ook een oprecht antwoord. Ze kenden elkaar nu te goed om te doen alsof alles oké was, nietwaar? En hoewel hij eerst wilde liegen, besloot hij om het toch maar niet te doen. Ze bood een luisterend oor terwijl hij vertelde dat zijn perfecte leventje toch niet zo soepeltjes verliep. Hij kon niet slapen, had nachtmerries en begon zelfs dingen te zien. Bitter's ogen verwijdden even. Waarom had ze geen enkel idee gehad dat dit gaande was? Ze wist hoe slecht Amberhunt zich had gevoeld, het minste wat ze had kunnen doen, was even checken hoe alles nu ging. Ze knikte instemmend toen hij zei dat hij zijn thuis miste. Ze wilde zelf ook niets liever dan terugkeren. "Wat voor dingen zie je? En waar droom je over?" vroeg ze toen zachtjes. Dromen waren van groots belang, tenminste, dat leerde je als Medicine Cat. Ze wilde weten wat Amberhunt dwarszat, ze wilde hem helpen.

Een kat die dingen zag die er eigenlijk niet waren, het was nou niet bepaald iets wat ze eerder had gehoord, al wist ze wel van het bestaan af. Als Medicine Cat Apprentice wist ze nu hoe ze de meeste ziektes en wonden moest behandelen, maar over dingen zoals deze kon ze zich nog lang niet ontfermen. Ze wist niet hoe het kon, wat eraan gedaan kon worden. Het enige wat ze kon, was luisteren. Dus dat deed ze. Haar oren zakten naar achteren terwijl Amberhunt vertelde. Hij droomde dat al zijn dierbaren aan het lijden waren, door zijn schuld. Ze slikte even, blij dat ze zelf niet zulke dingen zag. Het enige was dat ze nu nog een vriend had waar ze zich extra zorgen om maakte. "Starclan... Amber..." Ze wist even niet wat ze moest zeggen. "Waarom heb je dit niet verteld? Misschien kan Acefray je wel helpen," miauwde ze niet-begrijpend. Als er iemand was die hier wat aan kon doen, was hij het wel. En het leek haar toch zeker wel iets waar de kleine, rode kater vanaf wilde komen. "Wanneer is dit allemaal begonnen?" vroeg ze toen. Ze vreesde dat hij er al een redelijke tijd mee rondliep, iets dat zeker niet goed zou zijn voor zijn psyche.

Slaaptekort was iets waar veel katten sinds de verhuizing mee kampten, maar dat het zo erg was dat je waanbeelden begon te zien, leek niemand anders te hebben. Het was ook niet nodig om te zeggen dat ze zich zorgen maakte om haar vriend. In haar achterhoofd had ze gehoopt dat hij het nu goed maakte, of beter dan voorheen. Hij had gelukkig geleken aan Demonslayer's zijde, dus had ze zichzelf verteld dat alles toch goed was gekomen. Blijkbaar was het toch niet helemaal waar. Op haar vraag waarom hij geen hulp had gezocht, antwoordde hij dat hij dacht dat het wel over zou gaan. Dat hij gewoon te weinig sliep. Maar als hij zijn slaapproblemen niet verholp, zouden de visies ook niet al te snel weggaan. Ze knikte even toen hij vertelde dat het zo'n halve maand geleden begon. "Ik heb wel wat kruiden die je beter in slaap kunnen helpen. Een droomloze slaap..." begon ze, met duidelijke twijfel in haar stem. Papaverzaden hielpen vaak tegen pijn en slaapproblemen. Ze zorgden ervoor dat je een tijdje niets meer voelde, niets meer dacht. Het zou de nachtmerries vast weghouden, maar ze waren ook verslavend. Het was een groot risico om ze op lange termijn aan iemand te geven, maar als hij vond dat hij het echt nodig had... "Papaverzaden zouden je kunnen helpen, maar je moet er ontzettend voorzichtig mee zijn." Sommigen vonden het prettig om helemaal niets meer te voelen, en daar zat precies het gevaar.

Een bitterzoete grinnik verliet haar mond toen Amberhunt de papaverzaden meteen afwees. Ze begreep het wel, het was een laatste redmiddel, als het echt niet meer anders kon. Veel katten gingen er aan onderdoor, het was immers een sterk middel. Ergens was ze blij dat hij nog niet zover was dat hij zo'n kritieke oplossing voor zijn probleem zou aanvaarden. "Het is oké, zolang je maar een beetje op jezelf past," zei ze toen met een knik. Ze wilde niet nog een vriend verliezen. Ze zag Ferndust nu constant in het achterste van haar hoofd. Haar beste vriendin, gewond, zwak en hoogzwanger. De bevalling was slechts een kwestie van tijd en de kans dat de zwarte kattin het zou overleven, was klein. De poes was een tikkende tijdbom en Bitterpaw had geen enkele manier om haar te helpen. Ze trok even met haar oren toen Amberhunt over de dromen vroeg. Ze haalde haar schouders op. "Misschien wel, misschien niet. Je kan het niet weten en dus is het het ook niet waard om je er zorgen over te maken," redeneerde ze. Het had geen zin om te piekeren over dingen die misschien niet eens zouden gebeuren.

Amberhunt leek ineens klaar met het hele onderwerp, ondanks de geladen situatie. In ieder geval was het duidelijk dat hij er niet echt meer over wilde praten. Nu begon hij over haar. En hoewel ze meestal niet echt graag over zichzelf praatte, laat staan over al haar problemen, nu voelde ze de drang wel. Er was te veel aan de hand en haar kop voelde alsof hij op springen stond. Dus liet ze het eruit. Allemaal. Eigenlijk... Niet zo goed," ademde ze toen. Ze week haar blik even af. Om een of andere reden kon ze een ander nooit aankijken wanneer ze diegene vertelde wat er allemaal mis was. "Acefray... Hij doet raar, raarder dan normaal. Ik weet niet waar hij mee bezig is, maar ik weet zeker dat het niets goeds betekent. En ik wil weer terug, naar huis. Ik haat het hier met de andere clans. Niemand lijkt zich nog te herinneren dat we Shadowclanners zijn." Ze klonk boos en al haar remmingen leken het raam uit te zijn geschoten. "En Ferndust..." Ze schudde haar kop. Ze kon de woorden niet uit haar mond forceren. Ze wilde niet hardop zeggen dat haar vriendin waarschijnlijk dood zou gaan, ze kon het niet.

Het was te veel. Ze haatte zichzelf om het toe te geven, maar het was te veel. Ze trok het niet meer. Ze trok het niet meer dat Acefray dingen voor haar achterhield, dat hij dacht dat de dingen waar hij mee bezig was normaal waren. Ze trok het niet meer dat Ferndust zichzelf in deze idiote situatie had weten te belanden en dat het haar leven zou kosten. Ze trok het niet meer dat Amberhunt een einde aan zijn leven probeerde te maken en dat hij nu zelfs hallucineerde. Ze trok het niet meer dat Starclan niets van zich liet horen en dat terwijl ze een Medicine Cat zou moeten worden later. Ze trok het niet meer dat alle clans samen waren gesmolten en deden alsof ze dikke vriendjes waren, dat Tallshadow nu de leider was van Shadowclan. Ze werd er ziek van. Amberhunt opperde dat ze niet verder hoefde te gaan met spreken, wat ze voor een tijdje ook niet deed. Ze schudde haar kop. "Ik wil geen Medicine Cat worden," sprak ze toen. Deze keer was haar stem duidelijk en vastberaden. Alsof ze compleet zeker van haar zaak was. En ze zou liegen als ze zei dat ze er niet al heel lang over nadacht.

Ergens was ze blij dat hij zichzelf niet tegen haar aandrukte. Dat hij haar niet eens aandrukte. Het was iets dat Acefray zou doen. Iets dat haar ongemakkelijk zou doen voelen. En Amberhunt kende haar, zo bleek het. Toen ze de woorden sprak, verwachtte ze enige vorm van shock. Of in ieder geval dat hij verrast was. Maar dat was hij niet. Het was zelfs even stil, terwijl ze elkaar aankeken en de lading van wat ze zojuist had gezegd op zich in lieten werken. Ze had het al lang gedacht, maar het was de eerste keer dat ze het hardop zei. En ze wist nu niet meer zo goed wat het allemaal betekende. Na een korte stilte miauwde de kater dat hij het begreep, waarop Bitterpaw even knikte en naar haar poten keek. "Maar goed," miauwde ze, en ze keek weer weg. "Wat maakt het uit wat ik wil."