Sir?

Met de beste slag die ze ooit had geslagen, sloeg de kleine kitten het mosballetje de lucht in. Zo ver en zo hoog dat het middenop een steen terecht kwam.. waar zij natuurlijk nooit van haar leven op zou komen. Of in ieder geval, niet met haar momentele lengte, nog met de kracht die ze in haar jonge kittenpootjes had. Met grote ogen keek ze omhoog naar het grijze object, in de hoop dat het mosballetje er op speciale wijze vanaf zou vallen. Maar dat gebeurde natuurlijk niet, Starclan wilde niet helpen op dit moment. Starclan had er waarschijnlijk niet eens de tijd voor om bij zoiets onzinnigs te helpen. Hoe dom ook, ze had nooit zo hard moeten slaan tegen dat ding op de eerste plaats! Wat als ze iemand had geraakt?! Dat zou ze zichzelf nooit vergeven hebben! De kitten besloot even om de steen heen te lopen, in de hoop dat er een weggetje naar boven zou zijn. Een kleinere steen waarop ze kon klimmen, zodat ze vervolgens op de grote steen kon komen. Maar helaas, de steen stond alleen en er waren enkel nog grotere stenen die leidden naar de reusachtige muur en vervolgens naar het plafond dat hen omringden. Met een diepe zucht pleurde de kitten dan ook haar achterwerk op de grond. Daar ging haar spelletje!

Ze keek de Cave door en bedacht zich dat ze natuurlijk een van de grote katten kon vragen of ze haar balletje er vanaf konden halen! Ze stond op en trippelde op de dichtsbijzijnde kat af, een zwarte kat om precies te zijn. "Meneer?" Kwam er in een piepstemmetje uit, waarna de kitten haar ogen direct drie keer groter waren. Oh nee, OH NEE! De ander was een poes, geen kater! Hoe kon ze haar nou meneer noemen! Ze stamelde wat, opende haar mond enkele keren, maar meer dan de ander geschokt aanstaren kon ze niet. Het was bijna net zo erg als een andere moederkat mama noemen.. nee, het was erger zelfs! Ze kon wel door de grond zakken!

Swallowflight

De kitten stond daar maar, met grote ogen opkijkend naar de zwarte poes die bezig was geweest aan het uitplukken van de staart van een eekhoorn. De poes merkte haar op, maar leek om zich heen te kijken, waardoor Sugar nog meer door de grond wilde zakken. Wellicht had ze gedacht dat de kitten het op de eerste plek tegen een ander had gehad, als er een ander in de buurt was geweest dan had ze zich daar nu naartoe gedraaid, om haar fout te maskeren. Maar helaas, ze waren helemaal alleen. De dichtsbijzijnde kat stond enkele staartlengtes van hen af. Sugar kon niet veel meer doen dan met grote ogen naar de Thunderclan kattin te staren, verstard bleef ze dan maar staan. Misschien als ze niet zou ademen dan zou de kat haar niet opmerken? Nee, helaas, zo werkte het niet, want de kattin vroeg of Sugar het tegen haar had. Ze opende haar mond en deze klapte direct weer dicht. Oh, hoe ging ze dit nou weer goedpraten? "I-i-i-i-ik.." Stamelde ze, duidelijk over haar eerste woord vallend. Ze keek verslagen naar de grond en traantjes welden op in haar ogen. Oh nee, niet huilen, niet nu! Nee, nee, nee, nee! Ze probeerde ze weg te knipperen, maar dat werkte niet meer. Druppeltjes gleden over haar wangetjes heen, terwijl ze verslagen naar haar pootjes staarde. "S-s-sorry.." Stamelde ze dan maar. Kon ze niet gewoon door de grond zakken? Nu?