Don't fear the reaper

Natuurlijk had ze eraan gedacht. Elke keer wanneer een oudere kitten of jonge Apprentice haar vroeg of ze haar konden helpen met het verzamelen van kruiden schoot de gedachte door haar kop. Ze was deze taak helemaal beu, ze was er ziek van. Het enige wat haar in de weg stond, was dat ze vervangen zou  moeten worden. De tijd die aan haar was besteed, zou volledig nutteloos zijn geweest. Daarbij zou er een nieuwe Apprentice opgeleid moeten worden, wat ook weer immens veel tijd zou kosten. Maar zo nu en dan kwam ze iemand tegen. Een verstandig iemand, een intelligent iemand. Iemand die snel dingen oppikte, die ze met gemak onthield en die kennis vervolgens ook kon toepassen. Iemand die pragmatisch was, maar niet geheel gevoelloos. Iemand die een betere Medicine Cat zou zijn dan zij. Beter dan Acefray. En ergens had ze het gevoel dat Finchpaw die kat weleens kon zijn. Maar voor dat soort conclusies was het nog veel te vroeg, wist ze. De antwoorden die hij gaf, zorgden er dan ook voor dat ze begon te glimlachen. Opnieuw knikte ze, stemde ze met hem in. Hij was behoorlijk pienter.

Eenmaal onderweg naar de rivier verduisterde hun gesprek weer. De jonge kater vroeg haar waarom het altijd goede katten waren die te vroeg van hen afgenomen werden. Alsof zij dat soort antwoorden had. Ze moest het allemaal zelf nog uitvogelen. Toch dacht ze even na, en gaf toen bedenkelijk haar antwoord. "Om dezelfde reden dat je altijd de mooiste bloemen uit het veld plukt, denk ik." Starclan wilde de mooiste, lieflijkste en vriendelijkste katten voor zichzelf hebben. Starclan was egoïstisch op die manier.

Even staarde ze voor wat luttele seconden naar de rivier, vastgehouden in haar eigen gedachten. Ze was constant bezig met de vraag of ze af zou moeten treden of niet. Of ze op die manier de clan in de steek liet of niet. Ze wist dat ze pas vrede zou hebben wanneer ze de keuze definitief maakte, maar wanneer dat zou zijn, wist ze niet. Ze had het gevoel dat ze de dingen niet achter kon laten zoals ze nu waren. Acefray, die Starclan wist wat aan het doen was, de mysterieuze ziekte die de clans terroriseerde en Ferndust. Zwakke Ferndust met de kleine kittens in haar buik. Ze kon toch niet zomaar stoppen en haar beste vriendin aan haar lot overlaten? Ze werd weer uit haar gedachten gehaald toen Finchpaw opnieuw begon te spreken. "De mooiste bloemen pluk je omdat ze nuttig zullen zijn, omdat je daar iets mee kan bereiken... maar wat bereik je er mee om het goede bij de levenden weg te halen?" luidde zijn volgende vraag. Bitterpaw zette even een waterige glimlach op haar gezicht. Omdat ze nuttig zullen zijn, hij was nog pragmatischer dan zij was. Meteen daarna ratelde hij verder over dat Bitterpaw zulke dingen niet kon weten, en even lachte ze. "Je hebt gelijk. Zulke dingen kan niemand weten, totdat we zelf deel uitmaken van Starclan, en zelfs misschien dan zullen we het nog niet begrijpen," zei ze met een knik. "Uiteindelijk denk ik dat het meer zin heeft om je zorgen te maken over het hier en nu. Over de katten die er nog wel zijn." Over Ferndust en Acefray en Heavespark en Finchpaw. En al die anderen die ze alsmaar naar de achtergrond bleef schuiven omdat ze niet kon stoppen met denken aan Nightpaw.