Don't fear the reaper

Hij had de opdracht gekregen om buiten de Clan Cavern zijn jachttechnieken te oefenen, de basis technieken. Oftewel; doorzakken, sluipen, springen, zonder mis stapjes te maken en het moest een automatisme worden. Echter lukte het maar niet. Finchpaw focuste zich te erg op de fijne details en het leek er gewoon op alsof zijn poten niet mee wilde werken. Want elke keer wanneer hij in deze houding zonk, leek het alsof hij opzij werd geduwd en verloor hij zijn evenwicht weer. Finchpaw klemde zijn kaken op elkaar en merkte dat hij gefrustreerd raakte. Zijn nek haren rezen lichtjes en hij probeerde het opnieuw. Hoe ging hij in Starclans naam ooit Wolfdance trots op hem maken? Hoe ging hij Deerleg leren jagen met drie poten als hijzelf niet eens de jachthouding beheerste? Finchpaw liet een gefrustreerde grauw horen en zonk opnieuw door zijn poten, probeerde naar voren te sluipen, wilde springen, maar opnieuw begonnen zijn poten enorm te trillen, verloor hij zijn evenwicht en stond hij weer overeind. Ditmaal keek hij echter recht in de helder blauwe ogen van Fawnstep, zijn oma. Meteen klapte zijn oren in zijn nek en liet hij een vijandig gesis horen. Finchpaw vermeed zijn oma, omdat zij zijn zusje, Adderkit had gedood. En hij miste Adderkit nog elke dag en het brak zijn hart. Aangezien Finchpaw niet het vermogen had om zijn emoties te verbergen zag je ook meteen dat zijn helder blauwe ogen vochtig werden en dat zijn hartje gebroken was.

Waarom leek zijn oma van hem en zijn zusjes te houden, terwijl zij Adderkit had gedood. Hoe had ze dat kunnen doen? Hij wist zelf ook wel dat ze de intentie niet had gehad, maar toch was het gebeurt. Hij begreep het niet, hij begreep haar niet. Hij en zijn siblings hadden zoveel aan Fawnstep kunnen hebben toen Roughflower en Lurkingshade weg waren gevallen. In plaats daarvan was ook zijn andere zusje, Adderkit weg gevallen, door haar! Dit maakte hem boos en hoe liefhebbend, zorgzaam, behulpzaam en begripvol Finchpaw ook was, dit was anders. Kon hij zijn oma ooit vergeven, kon hij ooit met haar spreken en het begrijpen. Het was geen echte moord, meer een ongeluk, maar hoe dan? Hoe kon je over een kitten heen kijken van vier moons jong? Zo klein waren ze dan niet meer. Toch was het gebeurt. Fawnstep sprak zijn naam uit en vrijwel meteen deed hij een stapje naar achteren. Hij zweeg, wist niet wat hij moest zeggen. Had hij vragen? Wilde hij duidelijkheid? In plaats daarvan hield hij zijn kaken strak op elkaar en keek hij haar recht aan met zijn helder blauwe ogen, gevuld met emoties, met misschien een soort angst en afgunst.

Finchpaw kende alle verhalen die over Fawnstep rond gingen en daaruit viel te halen dat de warrior een zwakkeling was en geluk niet aan haar zijde stond. Dat Fawnstep het typische voorbeeld was van falen in het leven. Als Fawnstep zijn broertje niet had vertrapt, had hij medelijden met haar gehad en er alles aan willen doen als haar kleinzoon om dat te veranderen. Want zo was Finchpaw. Ook al was hij jong, hij wilde anderen helpen er voor hun zijn en ze beter maken. Bij Fawnstep was dit anders. Verdiende loon. En toen zei ze dat het haar speet. Finchpaw vernauwde zijn ogen. Ja hij was nog maar zes moons, maar dit hield niet in dat hij naïef was. Vervolgens vertelde Fawnstep het bekende. Het was een ongeluk en zij zou het haarzelf nooit vergeven. "Wat heb ik daar aan?" Reageerde hij en vernauwde zijn ogen. "En moet dat enige verlichting geven dat jij het jezelf nooit zou vergeven? Ik denk dat het harder aankomt als ik en mijn overige siblings jouw nooit zullen vergeven, of beter gezegd, de hele clan," ging hij bot verder. Dit was de eerste keer dat hij tegen haar sprak sinds de dood van zijn zusje. Zijn mooie, lieve zusje.

Was dat de reactie van Fawnstep die Finchpaw had gewild? Hij kreeg nu zijn zin en zij deed niet meer moeite. Zou Fawnstep nu niet gewoon meer moeite moeten doen om hem dan toch te overtuigen. Maar dan was de vraag of dat überhaupt zou lukken. Zijn oma had zijn zusje geplet. Gedood. Dankzij haar was Adderkit er niet meer, was ook zij geen apprentice geworden. Alleen Deerleg en Moonpaw waren er nog. Zij waren de enige. Deerleg kon al geen echte apprentice meer worden en Moonpaw had hij weinig contact mee. "Ja, dat is wat ik wil," nee, Finchpaw wilde meer weten, maar hij ging er niet naar vragen. Hij wilde zijn oma geen opening geven in hem. Finchpaw was al open genoeg qua emoties, aangezien hij deze niet in bedwang kon houden. Daarom begon Finchpaw nu achteruit te stappen, helemaal vergetend dat hij bezig geweest was met leren jagen. Want het enige wat hij nu wilde, was een plekje onder een rots zoeken en daar gaan huilen.

Hun ogen, die beide dezelfde tint blauw hadden, kruisten elkaar. Finchpaw voelde een steek in zijn hart, wat duidelijk te zien was. Hij kon zich niet sterk houden, zo zat Finchpaw niet in elkaar. Hij brak of hij brak niet, hij kon niet breken en het dan verstoppen achter een masker. Gelukkig draaide Fawnstep zich om en verdween in de schaduwen. Finchpaw bleef daar achter. Wachtte tot Fawnstep weg was en zonk toen letterlijk door zijn poten op de grond en tranen stroomde over zijn wangen. Hij miste Adderkit en hij haatte zijn oma voor het doden van zijn zusje. En hij haatte het dat hij niet kon uithuilen bij zijn oma. Dat hij eigenlijk geen oma had. Hij liet het maar stromen en het maakte hem niks uit dat iemand hem hier nu kon vinden. Want misschien hoopte hij nu op iemand, iemand die hem de troost zou geven die hij nu nodig had. Iemand waar bij hij nu zijn hartje ter plaatse kon luchten.

- open

Finchpaw had geslapen als kitten toen Adderkit plat gestampt was. Hij had het niet gezien, hij had het gehoord en was bij haar vigil geweest. Hij had niet geloven dat hij Adderkit nooit meer zou zien, nooit meer met haar zou stoeien. Het enige verlichtende was geweest dat Adderkit vanaf dat moment tenminste weer bij papa en mama zouden zijn. Roughflower en Lurkingshade. Hij wist dat Adderkit het fijn zou vinden om weer terug bij hun ouders te zijn, maar Finchpaw miste haar, nog elke dag. Ja, met de tijd werd het minder, maar op zo'n moment als deze, waarbij hij weer met de neus op de feiten werd gedrukt, stak het als een wespensteek. Nee erger. Finchpaw keek niet op toen Bitterpaw hem benaderde en zachtjes zijn naam uitsprak. Hij keek ook niet op toen ze naast hem ging zitten en haar staart om zijn lijf heen sloeg. Hij leunde wel tegen haar aan, vond het fijn om deze troost te krijgen. Pas toen ze hem een vraag stelde keek hij op met betraande blauwe ogen. "Het spijt haar en ze zal zichzelf nooit vergeven," mompelde hij. "Ik denk dat Fawnstep vergeven wilt worden... maar dat kan ik niet," snikte hij. Fawnstep was zijn oma, maar ze had wel zijn zusje gedood. "Ik was hard tegen haar, gemeen zelfs," ging hij verder. "Maar dankzij haar is mijn zusje niet meer in leven..." en toen snikte hij weer.

Het afscheid nemen van Adderkit zou zijn kopje nooit meer verlaten. Haar gebroken lijfje en haar lege ogen. Zelfs de bloemen om het lijfje van zijn zusje hadden het niet een beetje mooier kunnen maken. Want er was niks moois geweest aan haar dood. Ze was niet vredig gestorven aan ouderdom, of moedig gestorven tijdens het verdedigen van haar clan. Nee, ze was plat gestampt door zijn oma. Zijn oma. Iemand waar hij blij mee zou moeten zijn, naar toe zou moeten kunnen voor wijze adviezen. Fawnstep wilde vergeven worden, maar Finchpaw kon dit niet. Hierop zei Bitterpaw dat je vergiffenis niet kon forceren. "Je hebt gelijk," reageerde hij op Bitterpaw. Er was niks op tegen in te brengen. "H-heb jij Adderkit nog gesproken... gezien in Starclan?" Vroeg Finchpaw vervolgens en keek de grijze medicine cat apprentice aan. Zij had een connectie met Starclan en wie wist had ze zijn zusje nog gezien, gesproken. Misschien ook niet. Die kans bestond er natuurlijk ook, want waarschijnlijk moest je een speciale Starclan kat zijn om te spreken met de medicine cats van de clans.

Soms voelde het misschien nutteloos als je alleen maar advies en troost kon bieden, maar zoiets kon meer doen dan je zou verwachten. Natuurlijk lag het dan nog altijd bij de kat die hulp nodig had zelf, maar advies was de sleutel die werd aangereikt en die kon je pakken en in het slot stoppen of weigeren en zelf door gaan met het miserabele leventje. Finchpaw was iemand die altijd de sleutel zal pakken en in het slot zal stoppen. Hij zal advies aannemen en er weer bovenop komen tot op de dag dat het niet meer zou kunnen. Er was namelijk niks mis met hulp aannemen wanneer dat nodig was. Of je je nou ellendig voelde of gewond was. Finchpaw vroeg of Bitterpaw Adderkit had gezien in Starclan. Hij luisterde naar haar antwoord en opnieuw rolde er een traan over zijn wang. "Ze heeft het nu dus we...wel fijn..." mompelde hij zachtjes met een snik tussendoor. Je kon aan hem zien dat hij nog erg veel moeite had met het verliezen van zijn zusje, gelukkig begon haar dood ook al een plekje te krijgen. Nu was zijn verdriet echter weer aangewakkerd door Fawnstep. Finchpaw maakte zich los van Fawnstep en haalde eens trillerig adem en probeerde zichzelf te vermannen. Dat laatste was iets waar hij slecht in was, maar het verdriet, het ergste, begon nu in ieder geval weer wat weg te sijpelen. "D-dankjewel Bitterpaw," murmelde hij en gaf de medicine cat apprentice een kopje langs haar wang. "Kan ik... misschien nog wat betekenen? K-kruiden zoeken? Ik wil mijn gedachten verzetten en nog wat nuttigs doen," vroeg hij na een poosje. Finchpaw wilde niet direct terug gaan naar de Cave, want dan wist hij dat hij alleen maar in het verdriet en ellende zou blijven hangen en nog meer zou huilen bij Deerleg.

Finchpaw was Bitterpaw meer dan dankbaar voor haar steun. Ze was een lieve, zorgzame poes en misschien de beste medicine cat apprentice die Shadowclan hebben kon. Bitterpaw had er voor gezorgd dat de scherpste randjes van zijn verdriet er weer af waren en hij had zijn hartje even kunnen luchten. Troost en praten was soms wat een kat nodig had. Toen Bitterpaw over Starclan vertelde rolde er een traan over zijn wang en Bitterpaw gaf hem een troostende lik over zijn kopje. En nu was het tijd om zijn gedachten te verzetten. Daarom vroeg hij ook of Bitterpaw zijn hulp misschien nog kon gebruiken. Het was typisch, want dat was wat je deed wanneer je je gedachten wilde verzetten. Je ging wat anders doen, jezelf nuttig maken, zoals Finchpaw nu. Bitterpaw vertelde dat ze nog wel wat hoefblad konden gebruiken en Finchpaw knikte. Deze kruid konden ze wel vinden bij de Rapids. "Dat zijn toch die hele grote bladeren?" Vroeg Finchpaw vervolgens, zijn gedachten helemaal verzettend, al klonk er nog steeds verdriet in zijn stem. "Waar voor worden ze gebruikt?" Vroeg hij vervolgens. Hij was oprecht geïnteresseerd. Hij trainde dan om warrior te worden, het verzorgen van anderen vond hij ook interessant en dan vooral kennis opdoen wat kruiden betrof.

Het werk van de medicine cats en de medicine cat apprentices vond hij super interessant en misschien nuttiger dan het zijn van een warrior. Zeker voor hem, omdat Finchpaw bang was dat hij niet ver ging komen als warrior. Hij was niet handig op dat gebied en was best klunzig. Hij was meer iemand die feitjes oppikte en deze onthield, want met zijn kop wist hij alles. Finchpaw glimlachte toen ook breed, ook al stond zijn ogen nog bedroefd, toen Bitterpaw zei dat hij het juist had met de hoefbladeren. Bij de informatie die Bitterpaw vervolgens gaf knikte hij en nam het in zich op. "Dat is inderdaad nuttig, zeker nu leaffall is begonnen," reageerde hij er op. "En dat ze helpen bij beschadigde pootkussens is ook handig, omdat de kussentjes hier in de bergen sneller beschadigen," vervolgde hij en glimlachte vervolgens een stuk breder. Zo probeerde hij het verdriet van daarnet weg te duwen en Fawnstep te vergeten. Bitterpaw wenkte hem naar de rivier mee en Finchpaw volgde. Echter keerde de gedachten doordat hij ineens vreugde voelde weer terug en verduisterde zijn blik. Adderkit was dood, zijn moeder was dood en ook zijn vader. Hij had alleen Deerpaw en Moonpaw nog en zijn verdere familie, zoals Bitterpaw, wie het zusje van zijn vader was geweest. "Waarom gaan juist zij dood die goed zijn?" Had hij daarom ook gevraagd voor hij er over na had kunnen denken.