Lions eat Owls

Er waren al een paar daagjes voorbij gegaan na haar ruzie met de onbekende Owlkit. Ze was er binnen die daagjes achter gekomen dat de vader van de kitten haar oom was, of in ieder geval hij was de broer van haar vader. Dus dat betekende dat zij en Owl technisch gezien familie was, al wilde ze dat zo niet zien. Zij en Burnet waren ook familie, maar dat betekende niet dat ze zussen hoefden te zijn? Ze trok even haar oortjes wat naar achteren toen ze de kitten zag lopen. Ugh, klein rotkind, dat vond ze van hem. Toch besloot ze op dit moment de volwassene te zijn en misschien hadden ze dat wel nodig. Een normale introductie. Een nieuwe start? Ze stond op van haar liggende positie en stapte op de kitten af. "Owlkit, toch?" Sprak ze, alsof zijn naam niet belangrijk genoeg was om te onthouden. "Wat dacht je van een nieuwe start?" Ze zou nooit vergeten wat hij had gedaan en ze zou hem wellicht ook nooit vergeven, maar ze kon altijd doen alsof, right? Je moest je vijanden dichtbij houden, zo ging dat toch?

Owlkit eerst!

De rood met witte kitten snoof wat, toen de ander een slimme opmerking probeerde te maken over wat ze daaraan wilde gaan doen dan. Ze probeerde het echter te negeren, want zo konden ze anders geen goede nieuwe start maken. Het had geen nut om erop te reageren, Owlkit leek haar precies zo'n persoon die toch teveel in zijn eigen wereldje leefde, je moest niet gaan proberen dat te breken, want hij zou het toch niet begrijpen of niet willen begrijpen. Dom, eigenlijk. Vond zij dan. Ze hoorde zijn plagende woorden en besloot ook daar niet heel kwaad op te reageren, kalm blijven was het beste in zo'n situatie. Vooral als je moest dealen met katten zoals deze kitten. "Natuurlijk, huilbaby." Sprak ze plagend terug, want ze was zelf ook nog een kitten, dus kinderachtig zijn zat er nou eenmaal soms in. "Lionkit is de naam." En ja, daar was ze trots op. Ze was tenminste niet vernoemd naar een of andere domme vogel. Ze was vernoemd naar een grote katachtige, hun voorouders wellicht.

De kattin ging rustig zitten en bekeek de kater voor haar. Hij moest nu vast denken dat hij alle macht had in dit spel, maar stiekem had hij dat niet. Ze zou iedere stap die hij zette in de gaten houden, want echt vertrouwen deed ze hem niet en dat vertrouwen zou waarschijnlijk voor altijd weg zijn. Hij had haar nogal in de rug gestoken toen hij begon te huilen en liegen toen de medicine cat apprentice had gevraagd wat er gebeurd was. Hmpf, dat zou ze nooit vergeten. Ze knipperde wat met haar ogen en glimlachte licht. "Wat jij wil, huilbaby." Reageerde ze weer, haar schouders wat ophalend. Zijn naam leek hem niet te boeien, al had ze hem allang opgeslagen. Zoals toen de medicine cat apprentice hen had aangesproken. Hem met de naam Owlkit, van die dag had ze zijn naam geweten en ze zou hem ook niet vergeten, je moest je vijanden namelijk wel goed bij naam kennen, of course. Hij begon over haar zusje, Homekit, en hoe ze hem gedwongen had een mot te eten. "Je zal het vast verdiend hebben." Zei ze vervolgens rustig. Ja, vast wel. Hij leek niet van motten te houden, deze kater. Hmn. Handig om te weten.

Ze had het geprobeerd. Werkelijk waar. Ze had geprobeerd aardig te zijn tegen deze irritante kitten, die blijkbaar haar neefje was. Maar het ging niet. Nee, het lukte niet. Ze keek hem met emotieloze kijkers aan toen hij een opmerking maakte over haar bijnaam. Are you Mousedung kidding me? Niet dat ze er veel op reageerde, behalve dat ze haar blik op hem gericht hield. Hij ging door. Deed bijna alsof ze niet interessant genoeg was voor hem. Dat was het. Dat was de druppel. Ze stond op. "Weet je wat?" Zei ze rustig, kalm zelfs. "Vergeet het maar." In diezelfde kalme toon sprak ze verder, alsof het haar helemaal niks uitmaakte wat hij zojuist zei. Alsof ze helemaal niet kwaad op hem was en stiekem was dat ook niet zo. Lionkit voelde haar emoties vrij mild, namelijk. Ze draaide zich met een zachtje hmpf om en liep weg. Ze zou wel wachten met aardig zijn tegen hem, wanneer hij eindelijk wat volwassener was geworden.

Topic uit