then there's... this

Coverkit lag lekker in zijn nest, opgekruld met zijn staart over zijn neusje gekruld. Hij hoorde de regen buiten niet, omdat dat te zachtjes was. Hij hoorde sowieso niet zo goed. De jonge kitten had dan ook geen flauw idee dat het zo hard aan het regenen was. Zijn grijs-blauwe oogjes keken naar een iets jongere kitten een beetje verderop, die schijnbaar enorm hard zijn best deed om vooruit te komen. De lilac point grinnikte even, al hoorde hij zelf niet dat hij geluid maakte. Het zag er zo grappig uit, hoe de bruine tabby zo raar bewoog. Zelf zou hij het niet veel beter kunnen - hij kwam immers zijn nest niet vaak uit - maar dat deed er niet toe.

De bruine kitten kwam op hem af. Coverkit's blauwe oogjes volgden hem vol interesse en met een geamuseerde glans erin. De jonge kitten leek het al snel op te geven, ook al was hij niet eens zo ver weg. Coverkit bleef zachtjes giechelen, al dacht hij dat het geluidloos was en dat de ander het niet zou merken omdat hij zijn staart over zijn snuitje had geplooid. Het was gewoon zo grappig, hoe de kit plat op zijn buik lag en heel nijdig keek.

-kort woeps

De andere kitten deed enorm hard zijn best om dreigend over te komen. Coverkit gaf het gniffelen gewoon op en begon gewoon hardop te lachen, zijn staart weggehaald van zijn mond. Zo hard dat hij het zelf ook hoorde, zo hard dat de tranen in zijn ogen stonden. Hahaha, die tot spleetjes geknepen oogjes en dan die zielige poging om verder te raken.. Het deed er niet toe dat hij zelf even zielig zou zijn, het was gewoon zo ontzettend grappig. Hij had niet eens door dat hij gemeen was, hij lachte gewoon omdat hij het grappig vond.

Coverkit stopte abrupt toen hij iets leek te horen. Zijn oortjes waren gespitst terwijl hij probeerde te luisteren, maar er kwam niets meer. De point fronste verward. Had hij nu iets gehoord of niet? Hij keek naar de bruine tabby kitten, een vragende blik in zijn blauwe oogjes. Waarschijnlijk had hij iets gezegd, right? Er was niemand anders dichtbij genoeg dat hij het kon horen. Nja, behalve zijn siblings en de queen waar ze bij sliepen en dronken, maar die sliepen. De kit leek lang niet oud genoeg om te kunnen praten, althans niet in zijn expert-blik. Want hij was een expert op het gebied van kittens; hij was er immers zelf ééntje! Ha, stel je voor dat hij twee kittens was.. Je zag al die gedachten zo door zijn hoofd kruipen, tot hij uiteindelijk zijn schoudertjes lichtjes ophaalde in een gebaar van 'hoe dan ook.'

Ondertussen was de ander ongemerkt dichterbij gekomen. Coverkit zag het bruine tabby katertje nergens meer. Hij fronste en piepte plotseling luid toen scherpe tandjes zich in zijn lichtgekleurde staart boorden. Auw, dat deed pijn! Hij draaide zich met een ruk om, zijn grote blauwe ogen onschuldig. Waarom was dat nodig? Wat was het probleem? Maar Coverkit vocht niet terug. De gedachte kwam niet eens bij hem op. Tegenstand bieden was een woord dat nog niet in zijn woordenboek stond, en starclan mocht weten of het er ooit in zou staan.