Dead inside.

Met een gevoel alsof hij van een berg viel werd Butterpact wakker. Hij verwachtte de pels van zijn broer te voelen, maar voelde in plaats daarvan de leegte naast zich. Dus eigenlijk voelde hij gewoon helemaal niks. Net zoals hij in zijn hart bijna niks voelde. Zeker drie keer per dag was hij bezig met of hij niet beter dood kon zijn en op welke manier hij het dan zou doen. Want hij had al geaccepteerd dat de dood hem niet zomaar tegemoet zou komen, maar hij was op de één of andere manier ook heel terugdeinzend als het kwam op de dood zelf opzoeken. Alsof dat alles veel te definitief zou maken en hij zich daar liever van terug wilde trekken. De tabby zuchtte ongelukkig zijnde en bewerkte de grond met zijn poten toen hij overeind stond. Hij wierp een korte blik op de toch wel redelijk aangevulde fresh-kill pile, maar had geen behoefte om te eten. Hoewel zijn spieren er nog waren, was het duidelijk te zien dat hij magerder werd en dat zijn pels er minder goed uitzag dan eerst. Eerst glom het helemaal, maar dat deed het nu ook niet meer. Het was niet dat hij niet voor zijn uiterlijk wilde zorgen, maar telkens als hij zichzelf daartoe wilde aanzetten, leek het wel alsof het niet ging. De tom onderdrukte een zucht terwijl hij uit de grot liep en de frisse berglucht inademde. De zon begon langzaam te verschijnen, maar desondanks was het redelijk koud en Butterpact besloot om richting de snelstromende rivier te gaan. Hij had gehoord dat je er kon vissen. En misschien… heel misschien… gleed hij wel uit en dan was het niet meer zijn eigen schuld. Ongelooflijk dat deze gedachten tegenwoordig zijn motivatie waren. De tom schudde ongelukkig zijn kopje terwijl hij naar de rivieren liep en er langs liep om naar het gedeelte te gaan waar hij kon vissen. Ondanks dat er net nog in zijn hoofd speelde dat het niet slecht kon zijn als hij erin zou tuimelen, merkte hij dat hij toch voorzichtig liep en besefte zich dat er iets in hem was dat nog steeds wilde vechten. Alleen waren de negatieve emoties precies altijd sterker dan de positieve. Butterpact ging zitten en wilde net aan de klus beginnen, maar rook toen de geur van een ShadowClanner. En hoewel hij redelijk rustiger was tegenover de andere Clan cats dan vroeger, kromde zijn rug toch lichtelijk en trok hij zijn bovenlip omhoog.

Butterpact trok lichtelijk verbaasd zijnde met zijn oortje toen hij de ShadowClanner voor zich zag. Want verbazing was een emotie die hier zeker wel op zijn plaats was. Niet alleen stond er namelijk een senior warrior voor zijn neus die afkomstig van ShadowClan was, maar ze was bang. Báng. Als hij zich niet zo ellendig had gevoeld en niet zo rouwde om Breakingpoint had hij haar waarschijnlijk nu vierkant uit staan lachen. Maar er was niets grappigs aan deze situatie. Want hoewel Butterpact haar achtergrond niet wist, begreep hij goed genoeg waar haar angstgeur vandaan kwam. Hij merkte haar opgezette pels op en de manier hoe ze reageerde als het water uit de Rapids een beetje dicht in haar buurt kwam. Deze ShadowClanner was doodsbang voor water. En eigenlijk had hij dat na het ongeluk met Breakingpoint ook moeten zijn, maar hij was en bleef een RiverClanner en vissen was zijn ding, dus hij moest die angst wel opzij zetten. Maar dat ging een stuk moeilijker worden voor een ShadowClanner die nog nooit gewend was aan dit soort sterke stromingen. En even vroeg Butterpact zich geïrriteerd af waarom ze dan ook in StarClan’s naam naar the Rapids kwam van alle plaatsen waar ze naartoe kon gaan, maar besefte dat ze waarschijnlijk dorst had gekregen en te trots was geweest om te vragen aan iemand om het voor haar te gaan halen. Hij wist dat hij te trost zou zijn geweest op die leeftijd. Hij twijfelde kort. Het lag totaal niet in zijn aard om een ShadowClanner te helpen, maar haar angst in haar ogen deed hem denken aan Breakingpoint, aan zijn levenloze lichaam nadat de harde stroming hem onder water tegen een rots had laten knallen. Als deze she-cat in het water zou vallen, zou haar hetzelfde lot opwachten. En dus deed hij aarzelend een stap naar voren. “Rustig maar,” sprak hij met een kalme stem. “Er kan je niks gebeuren. Je bent veilig. Als je geen onverwachte bewegingen maakt, kun je niet in het water vallen.” En om het voor haar wat makkelijker te maken, stapte hij naar de kant toe zodat hij tussen haar en het water in stond. Zijn poten bevonden zich nu gevaarlijk dichtbij de rand, maar Butterpact klemde zijn kaken op elkaar en bewoog zich naar voren. Pas toen hij zich tussen de she-cat en de rand van het water in bevond, draaide hij zijn kop lichtjes. “Zie je? Niks aan de hand. Er is helemaal niks gevaarlijks aan dit water.” Hij knipperde kalm met zijn ogen naar haar. “Doe maar rustig een stapje opzij.” En waag het om me om te duwen.

Butterpact keek haar met een kalme blik aan. “Je hoeft je om mij geen zorgen te maken,” sprak hij. “Ik kan mezelf nog redelijk redden als ik in het water val omdat ze ons trainen om te zwemmen, maar bij jou is dat een ander verhaal. Dus let beter op jezelf en doe wat ik zeg.” En het was niet alsof hij echt ging tegenstribbelen als hij erin zou vallen. Hij wilde bij zijn broer zijn en als hij per ongeluk in het water viel, ging hij op dezelfde manier zijn lot tegemoet als zijn broer dat had gedaan. Misschien konden ze daar dan in StarClan om lachen. Hij schudde zijn kopje. Waarom dacht hij eigenlijk aan dit soort dingen? Hij kon zich beter bezighouden met het feit om deze senior warrior zo snel mogelijk van het water weg te krijgen. Het leek wel te hebben, want dankzij het feit dat hij zijn lichaam tussen haar en de rivier had geplaatst, had ze automatisch een stapje opzij gedaan waardoor er meer ruimte ontstond tussen haar en het water. “Goed zo,” sprak hij. “ En nu nog wat stapjes opzij.” Hij duwde zijn lichaam zijdelings tegen de hare aan zodat hij druk zou zetten en zij zichzelf nog verder zou verwijderen van het water. “Weet je, het is als RiverClanner zijnde moeilijk te begrijpen waarom katten zo bang zijn voor water,” sprak hij. “Ik heb mijn broer zien weggesleurd worden door het water en zelfs dat heeft me niet bang gemaakt. Toen ik mijn grip verloor op een steen en in het water viel, werd ik ook niet bang voor water. Je kan water makkelijk overwinnen als je er maar tegen vecht.” Dat was een leugen. Zijn broer had sowieso hard gevochten tegen het water, maar hij was nu dood. Dat ging hij haar echter niet vertellen, want één het zou niks helpen aan haar angst en twee hij had onbewust al te veel gezegd over zijn broer zonder dat hij dat echt wilde.

De she-cat liet zich makkelijk opzij begeleiden door hem en dat gaf alleen nog maar meer aan hoe bang ze wel niet was voor het water. Butterpact dacht niet dat hij ooit bang zou kunnen zijn voor water, niet nu hij nog steeds geen angst voelde nadat hij Breakingpoint bruut onderwater had weggesleurd zien worden. Misschien zou het een ander verhaal zijn geweest als hij het zelf had meegemaakt, als hij zelf de krachtige golven aan zijn pels had voelen trekken en tegen objecten in het water was gebotst waardoor zijn pels opengelegen zou hebben. Maar Breakingpoint had enkel met zijn kopje de rots geraakt. Het zicht was, nu hij er zo over nadacht, niet mooi geweest om te zien en het was dan ook niet verwonderlijk dat hij er soms nachtmerries over had. Maar zelfs toen de ShadowClanner de oorzaak van haar angst aan hem vertelde, begreep hij nog steeds niet hoe dit zo’n effect op haar kon hebben, moons en moons later. “Het zou logischer zijn geweest als je er zelf in was gevallen en iets had meegemaakt,” mauwde hij. Maar hij ging het niet pushen. Hij deed een stapje opzij toen hij merkte dat ze ver genoeg van het water verwijderd stond. Hij was sinds Breakingpoint’s dood niet erg happig op lichamelijk contact en had geen idee waardoor dat kwam. Misschien omdat hij had idee had dat hij het niet meer waard was om liefkozend aangeraakt te worden door iemand anders, ook al was deze aanraking allesbehalve liefkozend geweest. Maar wat was het dan geweest? Begeleidend, behulpzaam, beschermend? Om de één of andere reden kon hij zich moeilijk voorstellen dat het die laatste was geweest, dus ging hij van de eerste en de tweede uit. Een combinatie van de twee. “Ooit ga je het toch weer moeten proberen,” sprak hij. “Op the Starpools na zijn ver voor de rest weinig waterbronnen waar je van kan drinken. En als je een beetje weet welke plekjes je moet vermijden, zijn the Rapids nog redelijk te doen.” Hij wenkte haar. “Ik zal het je anders wel eens laten zien.” Hij wist dat het totaal tegen zijn principes inging om een ShadowClanner ook maar iets aan te leren, maar op dit moment klauwde hij zich vast aan alle afleiding die hij kon krijgen. En als zijn afleiding bestond uit het een bang zijnde ShadowClanner leren om weer terug in de buurt van water te komen, dan was dat maar zo.

Butterpact had het gevoel alsof hij op zo veel vlakken niet meer zichzelf was. Ten eerste had hij zich aan het begin van de week laten doen door een ThunderClan kitten door zich te laten knuffelen door het bundeltje vacht, naar zijn gepiep te luisteren en door zelf te janken in de buurt van de kitten en nu dit weer. Het was alsof hij totaal geen controle meer over zichzelf had en alsof hij het op de één of andere manier fijn vond om zichzelf kwetsbaar op te stellen voor anderen. Nee, fijn was het zeker niet, maar ergens gaf het rust. Ergens gaf het rust om zich te bekommeren om problemen van een ander, ook al was diegene niet van zijn eigen Clan. StarClan weet hoe erg het tegen de warrior code indruiste dat hij zijn best deed om een ShadowClanner van haar angst voor water af te helpen, maar hij dacht niet dat StarClan nog enige zeg had in wat er gebeurde. En dus was het des te makkelijker om zich niet meer aan te trekken van wat StarClan van hem dacht, maar om het gewoon te doen. De tom keek kort over zijn schouder toen de ShadowClanner antwoordde en gaf een knikje. “Om te voorkomen dat je altijd overweldigd wordt, moet je zo vaak mogelijk de kans aangrijpen om je in de buurt van water te wagen. Hoe meer je dat doet, hoe beter de kans is dat je uiteindelijk went aan het water en dat je het straks gaat opzoeken alsof je er nooit last van had om mee te beginnen.” Hij leidde haar naar een rustiger onderdeel van the Rapids. “Dit is de ideale plek om te drinken,” sprak hij. “De stroming is hier rustiger dan op andere gedeeltes en dus heb je minder kans dat je je evenwicht verliest door een plotselinge golf die tegen je gezicht komt. Ik gebruik deze plek heel veel om te vissen.”