Holy killers{Open}

Na een kitten zo hard te hebben afgesnauwd dat het stomme jong ging jammeren om zijn moeder, was Banestrike natuurlijk niet in de stemming voor de preek van een boze Queen. Die Queen moest gewoon zorgen dat haar kittens de Warriors niet in de weg liepen en dat ze hun plaats wisten. Banestrike was voordat de moederkat was uitgevallen tegen haar omgedraaid en weggelopen, totaal geen interesse in wat er zou komen.Helaas, moeders zijn blijkbaar ontzettend fel en beschermend, ook al wist ze dit stiekem wel, dus daar in de Cavern blijven was geen optie als ze rust aan haar kop wou. Gelukkig was de moeder geen muizenbrein en bleef zij achter om voor haar lieverdjes te zorgen. In het gedeelde Camp kon Banestrike weinig doen met de vele getuigen, maar daarbuiten waren wel plekjes geweest waar ze de Queen snel had laten jammeren als haar eigen kitten. Ach wel, wie weet kwam ze ergens nog wel een katje tegen wat wel een klein lesje in het leven kon gebruiken. Of kon ze juist eens lekker genieten van het alleen zijn. Beide was een prima optie. Maakte haar niet zoveel uit hoor. Waarom ze dan niet eerder uit de Cavern ging? Meh, het was ergens best wel leuk om de interacties tussen al die katten te zien, vooral de interacties die niet zo goed verliepen. De lapjeskat hield wel van een beetje spanning, zo lang zij er maar niet altijd tussen zat. Had wel wat beters te doen.

Toen ze een tijdje gewandeld had hoorde ze de wilde stroming van de Rapids dichterbij komen en besloot Banestrike om daar maar eens een kijkje te nemen. Het water kon je gemakkelijk meesleuren en ze wou dolgraag nog een keer de kans krijgen om er een sukkel in te duwen. Helaas, die kans had ze nog niet gehad. Kon ze nu wel eens kijken waar de beste plekken waren om zoiets te doen, mocht ze toch de kans krijgen ooit. Ze sloeg af en liep naar het wild stromende water toe. Natuurlijk was ze zelf op haar hoede, het zou zonde zijn als iemand nuttig zoals haar zich bij de doden moest voegen. Dus liep de wat gezette poes, (zat in gewoon in haar bouw hoor) in een verraderlijke rustig tempo langs de scheiding van bosgrond en steen, goed oplettend. Iedereen wist de beste moord was een geplande moord. Zijzelf was bijna slachtoffer geweest van een geplande moord, echter was die niet zo goed gepland en was ze wel klaar met haar oom's sh*t. To be fair, het was nou niet dat ze zoveel doden op haar naam had staan, maar wel een enkele. Banestrike wou het aantal graag eens wat omhoog gooien natuurlijk, maar in dit gebied met alle Clans plus de Tribe was het lastig om geen aandacht te trekken dan. Bovendien, om eerlijk te zijn had ze momenteel niemand echt die het verdiende om de wereld te verlaten. Natuurlijk, meer dan genoeg idioten, maar het niet meteen waard. Banestrike werd wat verveeld van het wandelen en het geluid van de stroming maakte haar wat suf, dus besloot ze dat het tijd voor een pauze was. Ze stopte op een veilig uitziende uitstekende rotspunt en ging rustig zitten. Wel op haar hoede dan.

Intussen wist de kater wel genoeg van de clans, hoe ze werkten, alles. Genoeg. En echt druk om ze maken deed hij ook niet meer, al was hij die valse Shadowclan kat natuurlijk niet vergeten. Of vals? Meer problematisch, zielig. Wat was zijn naam ook alweer? Thornfang? Ja, dat was het. Talon zelf deed wat hij doen moest, trainde zijn to-be, ging mee op patrouilles en met jachtgroepen, en leefde zijn eigen miserabele leventje. Nog elke nacht werd hij geteisterd door zijn grote, overleden liefde. Willow. Zijn prachtige Willow. Ja hoor, daar was ze weer, in zijn gedachte, elke keer weer, zeker wanneer hij alleen was. Talon spande zijn spieren aan en duwde haar weg, merkte dat hij er nu eerder boos dan echt verdrietig om werd. Natuurlijk was hij het zelf. Zij kon moeilijk zijn gedachten beïnvloeden en al kon ze dat wel, dat zou Willow nooit doen. Willow zou willen dat hij rust kreeg en verder ging, misschien zelfs opnieuw verliefd werd op een poes. Dat laatste kon hij zich moeilijk voorstellen, want niemand kon aan Willow tippen.
Talon liep door, tot hij een lapjespoes op een rots bij de snelstromende rivier zag zitten. "Pas je op dat je er niet invalt?" Riep de Cave Guard de poes toe. Haar geur vertelde hem dat ze een clan kat was, Windclan, dacht hij zo. Zo sterk waren de katten niet meer van elkaar te onderscheiden, aangezien ze zoveel samen leefden nu. Dat zou vast wel anders geweest zijn in het gebied waar de clankatten vandaan kwamen.