Sunset.

Er waren niet veel voordelen aan het feit dat ze praktisch gezien vast zaten in de bergen omdat ze nergens anders heen konden gaan, maar één voordeel was toch wel dat de zonsondergang er mooi uitzag. Zo had hij het nog nooit gezien toen ze terug in ThunderClan territory waren, zelfs niet als hij bij de border van ThunderClan en RiverClan ging zitten. Er was geen uitzicht zo mooi als het uitzicht dat de bergen hem boden als hij aan het einde van de berg ging zitten. Sure, hij moest eerst wat rotsen beklimmen en dat ging niet zonder gevloek of een schaafwond, maar hij had het er wel voor over. Het zorgde er ook voor dat hij zijn gedachten even op een rijtje kon zetten. Het enige waar hij mee moest uitkijken, was als hij terug naar beneden wilde gaan. Dan moest hij goed opletten dat hij zijn poten niet verkeerd zette omdat de val dan wel eens pijnlijk kon zijn. Niet dat hij daar ook maar iets van zou merken, want tegen die tijd had hij zich toch al wel bij StarClan gevoegd als hij zijn grip verloor op de stenen. En ja, in tegenstelling tot sommige Clanmates geloofde hij wel nog steeds dat ze begeleid werden door StarClan. Hij had katten gezien die het noorden helemaal kwijtraakten of zelfs in een depressie belandden omdat ze dachten dat StarClan hun in de steek liet, maar hij zou niet zo zwak zijn. Hij zou blijven geloven in wat zijn ouders hem geleerd hadden en wat van generatie op generatie steeds werd overgebracht: geloof in StarClan en dan komt alles goed. Hij was er vrij zeker van dat hun voorouders daar wel ergens moesten zijn om over hun te waken, anders waren er nog wel meer dingen misgelopen. Soms waren er dingen waar zelfs StarClan geen vat op had. Dazzlestrike zette zijn scherpe klauwen in de laatste steen en hees zich naar boven. Zijn flanken zwoegden en hij ging hijgend zitten terwijl hij zijn blik naar voren richtte en glimlachend opmerkte dat hij net op tijd was om het prachtige tafereel voor zich te kunnen bewonderen.

Het was maar goed dat hij zijn klauwen stevig in de grond had gezet. Terwijl hij naar het prachtige tafereel voor hem aan het kijken was, naar de oranjekleurige zon die steeds verder naar onderen zakte en zijn oranjekleurige stralen de lucht in een adembenemend fenomeen veranderde, werd er opeens iets naar hem geroepen en verloor Dazzlestrike nog net niet zijn evenwicht omdat hij schrok. Welke idioot…?! Hij richtte zijn blik naar voren en siste zachtjes toen hij zag dat het om een Tribe cat ging. Natuurlijk. Hij had de Tribe cats nog niet eerder ontmoet, maar hij was er eerlijk gezegd nu al geen fan van om nog meer van hun te ontmoeten. Welke idioot riep van zo’n hoogte naar beneden om te communiceren? Kon ze niet zoals een normale kat naar beneden lopen en hem daar aanspreken? En dan was het ook nog niet eens belangrijk, want ze informeerde gewoon van welke Clan hij afkomstig was. Hij rolde met zijn ogen. Great. Als hij al geen last had van de drie andere Clans waar ze mee opgescheept zaten, dan had hij wel last van een Tribe cat die de verschillende praktische vormen van communiceren niet helemaal begreep. “Dazzlestrike,” zei hij op normale toon tegen haar terug. Pech als ze het van haar positie niet moest horen, dan moest ze maar naar beneden komen. “En heb je me ooit eerder zien rondlopen in de bergen? Heb je me ooit in je Tribe gezien? Nee, dat dacht ik ook niet. Dus ja, dan moet ik wel van de Clans zijn, hè?” Zijn stem klonk redelijk sarcastisch en hij keek haar wat droog aan van zijn positie. “En zou je het niet wat verstandiger vinden om, als je dan toch met me wilt communiceren, naar beneden te komen?” Hij schudde meewarig zijn hoofd. “Ik dacht dat ik met idioten zat opgescheept toen ze aankondigden dat we met de drie andere Clans naar hier zouden komen, maar dit brengt idioot gedrag naar een heel nieuw level.”

Honey leek het met hem eens te zijn dat communiceren van een hoger niveau niet de beste optie was en even later stond ze tegenover hem. Dazzlestrike probeerde niet te laten zien hoe ernstig hij onder de indruk was van het feit dat ze zo soepel naar beneden had kunnen springen terwijl hij zeker weten zijn nek zou breken als hij dat zou proberen. Hij had al moeite met naar boven klimmen en als hij zou springen, zou hij waarschijnlijk verkeerd terechtkomen en dan was hij de volgende die ze onderaan de klif konden gaan zoeken. Hij wilde niet het zoveelste ongelukje zijn van de weken dat ze hier waren en dus keek hij goed uit wat hij deed als hij naar hier kwam. Hij besloot om een sarcastische opmerking in te houden toen ze vroeg of hij naar de zonsondergang keek. Waarom zou hij hier anders zitten? Het was niet alsof hij echt op een Tribe cat wachtte om er een praatje mee te doen. “Het is een mooi uitzicht en ik had voor de rest toch geen taken meer te doen voor mijn Clan.” Hoe zat het met haar? Zou zij veel taken voor haar Tribe moeten doen? En hoe zat het met hun namen? Hun namen leken nog wel het meeste op die van rogues, ook al zat er blijkbaar een heel achtervoegsel achter die hij nooit van zijn leven zou kunnen onthouden. En hoewel hij het graag wilde onderdrukken, voelde hij toch een bepaalde nieuwsgierigheid naar hun levensstijl. En dus vroeg hij zo nonchalant mogelijk: “En hoe zit het met jou? Moet jij geen taken meer doen?” Hun taken bestonden waarschijnlijk ook uit jagen voor iedereen, zorgen voor de kittens en borders markeren, hoewel dat laatste nu waarschijnlijk iets moeilijker zou gaan met de Clan cats erbij. “Het moet vast een hele aanpassing voor jullie zijn nu wij op hetzelfde territory verblijven.” Als een groep katten zich in het territory van ThunderClan had genesteld, waren zij waarschijnlijk minder gastvrij geweest. Dus wat voor reden zou daar achter zitten?