Always and Forever

Tevreden zijnde keek Dazzlestrike naar de drie muisjes die had hij gevangen. Het was zeker niet het recordaantal van prooien die hij ooit had gevangen in zijn leven, maar het was beter dan niets en bovendien kon zijn Clan elk klein beetje wel gebruiken. Of nou ja, alle Clans, want ze deelden hun fresh-kill pile nu. Hij wilde niet egoïstisch doen, maar naar zijn idee was het beter geweest als ze toch iets van onderscheid hadden gehad en dus voor elke Clan een aparte fresh-kill pile hadden gehad. Hij wist dat er Clan cats waren die nu samen wilden werken met elkaar, maar binnenkort zouden ze toch weer op moeten splitsen en dit zou het enkel verwarrend maken voor iedereen. Maar goed, hij had het niet voor het zeggen en dus moest hij gewoon doen wat hem werd opgedragen. Hij vond trouwens ook dat die vreemde ziekte die zich leek te verspreiden onder verschillende katten ook beter te voorkomen was als ze vier verschillende fresh-kill piles hadden omdat iedereen de fresh-kill pile steeds aanraakte als ze een prooi nodig hadden of er juist één op legden, wat ervoor zorgde dat een eventuele ziekte veel makkelijker op de hele stapel bleef hangen en daardoor makkelijker doorgegeven kon worden aan katten met een zwakkere weerstand. En natuurlijk had de hele afgelopen reis hun ook moe gemaakt waardoor de weerstand van de meeste katten zo zwak was dat ze zich nauwelijks tegen de ziekte konden verdedigen. Dazzlestrike grinnikte. Yeah, het had er heel anders uitgezien als hij aan de macht was geweest. En aan de macht wilde hij zeker ooit wel geraken, want hij had ambities. Hij wilde eerst een gerespecteerde warrior worden – waar hij aardig goed mee bezig was – en daarna wilde hij toch richten voor de positie van Thornface. Op een eerlijke manier natuurlijk. De tom schudde zijn kopje. Voor nu waren het dromen, maar op een dag hoopte hij ze ooit waar te maken. De tom kwam de grot binnen en legde zijn drie prooien neer op de fresh-kill pile zonder het hoopje prooi direct aan te raken, denkend aan de ziekte. Zijn ogen ontmoetten echter die van een Clanmate en hij herkende Nightstep. Hij voelde dat een zorgelijk gevoel zich door zijn binnenste verspreidde toen hij zag dat hij haar ribben kon tellen en snel pakte hij weer één van de muizen terug op en liep naar haar toe. “Hier,” sprak hij. “Eet. Het is vers gevangen en ik kan echt niet langer aanzien hoe je hier honger zit te lijden terwijl er katten zijn die bijna niks gedaan hebben en toch van de prooistapel vreten alsof het hun eigendom is.” Hij wierp hierbij een strakke blik op een RiverClan apprentice die hij tijdens de middag ook nog steeds in de grot lui had zien liggen. Hij moest vast geen training hebben, maar toch… Hij draaide zijn kopje weer naar voren en keek zijn Clanmate met een zachte blik aan terwijl hij de prooi met zijn neusje wat dichter naar haar toe schoof.

Dazzlestrike was blij dat Nightstep niet met hem in discussie ging en de prooi aannam. Hij had meer moeite met elders gehad dan met haar. Er waren elders die de prooi gewoon wegschoven met het excuus dat er jonge warriors waren die de prooi meer nodig hadden dan zij. Voor hem waren zowel de kittens als de elders en de warriors gelijk en verdienden ze allemaal even veel het recht om van prooi te eten. Het was niet omdat een kat een elder was en niks anders deed dan in de grot liggen dat hij niet meer netjes gevoed moest worden net zoals elke andere kat. Veel katten vergaten soms dat het deze elders waren die de Clan vroeger op hun best gediend hadden en dat was al een hele reden op zich om prooi af te staan naar hun. En sure, de warriors hadden de prooi nodig om energie op te wekken en dag in dag uit voor de Clan te kunnen zorgen, maar het waren toch echt wel de elders die belangrijke taken op zich namen zoals de kittens een beetje in de gaten houden als de queens het te druk hadden. Dat was de tweede reden waarom ze prooi verdienden. En dan had hij nog een hele waslijst aan redenen, maar die ging hij nu niet opnoemen, want Nightstep was tegen hem aan het spreken. Hij kon het niet laten om even zijn borst fier vooruit te steken zoals een apprentice dat gedaan zou hebben. “Dankjewel, Nightstep,” zei hij dankbaar tegen haar. “Ik probeer mijn best te doen voor onze Clan.” Hij glimlachte naar haar. Hij grinnikte geamuseerd toen hij de moeilijke blik op haar gezicht zag nadat ze een hapje prooi had weggeslikt. “Je bent toch niet aan het denken dat je deze prooi niet verdient, hè?” Hij kwam wat dichterbij en gaf haar een klein zetje met zijn schouder. “Nightstep, net zoals elke warrior ben jij ook een waardig onderdeel van onze Clan die ervoor zorgt dat de Clan goed onderhouden wordt. Je hebt geen reden om te denken dat je iets minder zou verdienen dan een ander. Dus eet alsjeblieft heel deze prooi op. Al is het maar om mij een pleziertje te doen.” Hij keek haar aan met zijn zachte blik terwijl hij de prooi zowat tegen haar poot duwde.