My pain will range from up, down and sideways

Zachtjes ademde de rode kater in en uit. Heel even kon hij zich de geur van de bomen en het gras van het woud inbeelden. Maar toen hij zijn ogen opende zag hij wat hij hier altijd zag. Het gebied van de tribe. Hij vond het hiet verschrikkelijk. Natuurlijk was het heel vriendelijk geweest van de katten uit de bergen om de clans hier te laten wonen maar Amberhunt vond dat die clans zich te snel hadden laten verdrijven. Nu konden ze niet meer makkelijk terugkeren. Het woud zou overspoeld zijn door rogues en leden van de Bloodclan. Hij zuchte zacht en keek achterom. Daar zag hij de drie kitten vredig slapen. Zij hadden het woud helemaal nooit gekend, als ze terug zouden keren zouden ze waarschijnlijk ergens ander zijn opgegreid. Het deed de jonge kater pijn om daaraan te denken. Hij was blij dat hij toestemming had om wat meer tijd door te brengen met de kittens. Demonslayer moest alweer zijn volledige warriorstaken vervullen. Plotseling hoorde de kat iemand aankomen, wie kon dat nou zijn? De zon was nog niet eens opgekomen. Het was eigenlijk veel te vroeg om buiten te zijn.

Hoewel hij zich altijd had gezien als een strenge aanhanger van de regels, werd dat de laatste tijd goed op prijs gesteld. Bear, zijn mentor, had kennelijk het te druk met andere zakken. Wat die zaken ook mochten zijn, het betekende dat zijn trainingen opnieuw stil waren gevallen. Het was mateloos irritant en de kater was er eerlijk wel klaar mee. Er werd opnieuw van hem verwacht dat hij nu weer met gezamenlijke trainingen mee zou doen, maar daar voelde hij eerlijk heel erg weinig voor. Daarom vertrok hij vroeg, op ochtends zoals deze, om zichzelf te trainen. Nu hoefde hij als Cave Guard to-be niet te jagen, dus was dat vooral cardio en kracht trainingen. Wel, dat was makkelijker met een spar partner, maar in zijn eentje ging dat ook prima. Hij had dan ook een hoog tempo ingezet en rende nu langs hun territorium, om zo voor mogelijke gevaren te checken. Zijn pad bracht hem uiteindelijk langs de Cavern waar de vuile indringers, pardon, zogehete 'clancatten' zich in bevonden. Hij kwam tot stilstand en bracht zijn ademhaling weer tot een normaal tempo, waarna hij rustig langs de grot liep. Zijn houding was onbedwongen, maar niet vijandelijk. De kater deed geen moeite om zich te verbergen, volgens hun Healer waren ze alle bondgenoten, dus wilde hij niet over komen alsof hij zijn neus in de zaken van iemand anders stak. Coyote was dan ook van plan om rustig door te lopen, totdat er plots een ander op zijn pad verscheen; een rode kater in de buurt van drie kittens. Zijn blauwe ogen gleed over de kleine wezens heen en Coyote stapte rustig door richting de ander op zijn pad. Kort knikte hij hem toe, formeel haast. Als de ander hem niets te zeggen had, zou hij door lopen. Zijn laatste ontmoetingen met clankatten waren niet bepaald positief verlopen, dus echt een hoog beeld van de clankatten had hij niet bepaald.

Het was een kat van de Tribe, hoe kon het ook anders? Wat had hij dan verwacht, een invasie van een andere clan? Er waren geen andere clans meer. Iedereen leek te zijn vergeten wie en wat ze waren, hier had hij het met Bitterpaw ook al over gehad. De kat die langs liep was jonger dan hij, maar ook groter en stevigger gebouwd. Het was een tribe apprentice een-ehhh to-be. Hij knikte Amber toe en maakte aanstalten om daar te lopen. De rode kater wierp snel een blik op zijn drie kittens en richtte zich toen weer tot the tribe kat. "goedemorgen, aan het jagen? Je ziet er meer uit als iemand die een, wat was het ook alweer? Cave guard wilt worden" Miauwde Amberhunt. In tegenstelling tot veel andere had hij wel een klein beetje onderzoek naar het reilen en zeilen van de tribe gedaan.

Zucht, waarom was iedereen altijd zo dol gelukkig om een conversatie te startten? Coyote was zo introvert als maar kon, wat hem betrof kon hij dagen lang alleen door brengen. Dat, of met River. Dat zou hij nog wel kunnen uitstaan. Maar goed, zij was ook zo'n enige vriendin, al zag hij haar graag als meer dan dat. Of dat wederzijds was?
Wel, misschien moesten ze het daar later maar over hebben. "goedemorgen, aan het jagen? Je ziet er meer uit als iemand die een, wat was het ook alweer? Cave guard wilt worden" hij keek de kater even peilend aan en kwam tot stilstand, immers zou hij niet onbeleefd zijn en door lopen. Hij had nog zo zijn standaards. Bovendien leek deze kater, in tegenstelling tot de andere clankatten die hij had ontmoet, niet uit op ruzie of verdrinking. Coyote knikte enkel als antwoord. "Er is geen willen, je wordt wat er van je geacht wordt," sprak hij met zijn kalme stem. "Ik ben een Cave guard To-be, wat betekend dat ik een beschermer ben, geen jager." Een van de weinige dingen waar hij wel graag over sprak was zijn eigen Tribe. Daar voelde hij namelijk wel een zekere trots voor, wat ergens ook wel in zijn stem te horen was. "Excuus, mijn naam is Coyote That Stole The Fire. Goedenmorgen, warrior," zijn soms overdreven beleefde manier van met anderen omgaan was soms wat... Afstotelijk en onpersoonlijk. Coyote deed dat echter om een zekere afstand tussen hem en de ander te bewaren, gezien hij emotionele banden maar eng vond.

Amberhunt had met drie andere tribe katten echt gepraat:River, Stag en Talon. Het waren op zich wel oké katten en hij kon zeker met ze omgaan maar het liefst hield hij afstand van de tribe. Niet omdat hij ze niet mocht, maar omdat dat nu eenmaal de regels waren. Je mocht niet te close worden met katten van buiten de clan. Hij werd gecorrigeerd op het feit dat hin 'willen' had gezegd. Want het was geen keuze. Wat waren het toch leuke katten, je mocht niet eens je eigen keuzes maken, ge-wel-dig. Zelfs als alle katten uit zijn clan zich bij een andere clan zouden voegen omdat ze 'Starclan volgden' zou Amberhunt alleen blijven zitten. Dus ja, keuzes waren best belangrijk voor hem, maar misschien was dta hier anders. Ja, hij was dus een cave guard to-be, zoals Amberhunt al geraden had. De andere kat vertelde zijn naam. Weer een poëtische zin die hij nieting onthouden. Coyote was het dus. Coyote begroette hem met warrior. Dus hij wist iets van de clans af, misschien minachtte hij ze maar dat maakt niet uit "Jullie willen ons hier graag weg hebben, hè?" Vroeg Amberhunt plotseling

De ander reageerde vrijwel niet op zijn uitleg, in plaats daarvan kwam zijn opmerking uit het niets. "Jullie willen ons hier graag weg hebben, hè?" Coyote keek hem enkele tellen zwijgend aan, dat hij verrast was door zijn woorden was niet aan zijn houding of blik te zien. Voor zover hij had gedacht was hij enkel beleefd geweest tegen de ander. "Waar haal je die opvatting vandaan?" vroeg hij dan ook terug, zijn ogen ietwat vernauwd. Zover had hij twee verwilderde she-cats ontmoet die hem beide zo'n beetje in de haren waren gesprongen. Nuja bijna, eentje had het daadwerkelijk gedaan. Ook had hij een jonge poes ontmoet die erop uit leek om zichzelf te verdrinken. Dat waren zijn ervaringen met de clankatten tot nu toe, samen met deze kater. Het was een raar stel en tot dusverre had hij van geen enkel ook maar één keer een bedankje gehoord. "Tot dusverre zijn we enkel vriendelijk en open tegen jullie geweest, als mijn Healer jullie hier snel weg had gewild, had hij dat heus laten merken,"

Natuurlijk klonk het ondankbaar omdat ze de clan natuurlijk op hadden gevangen. Maar Amberhunt had niet het idee dat heel veel leden van de tribe daar zo blij mee waren. Hij klonk zo ondankbaar omdat hij ze niet dankbaar was. De Leaders hadden ervoor gekozen hier te blijven en als hij nu zou gaan zou hij weer een verrader zijn. Ook al was deze plek helemaal niet wat de clans nodig hadden. Ze hadden moeten blijven waar ze waren. Oke, ze hadden moeilijke tijden gehad, maar dat was vaker gebeurd toch? Het kon toch niet zo zijn dat ze nu hun huis voor altijd hadden achtergelaten omdat het een keer tegenzat? "Tot dusverre zijn we enkel vriendelijk en open tegen jullie geweest, als mijn Healer jullie hier snel weg had gewild, had hij dat heus laten merken," Amberhunt haalde zijn schouders op en keek weer naar de kittens. Misschien kwam het ook wel dus door hen, hij had graag gezien dat ze waren opgegroeid in hun eigen thuis. En dat ze vanaf het begin hadden kunnen leren dat de clans in ieder geval een beetje afstand van elkaar moesten houden. Nu brachten ze hun eerste moons door in een grot, omringd door de andere drie clans. Zouden ze ermee kunnen leven als de clans weer gewoon clans werden? Hij wist het echt niet. "weet je wat,
vergeet het maar. Het maakt ook niet uit" Zei hij zuchtend. Was Demonslayer maar hier geweest, dan zou hij tenminste nog wat steun hebben gehad.

De ander haalde enkel zijn schouders op bij zijn vraag en keek weer naar de kittens, waarvan Coyote uitging dat ze tot hem toe behoorden. Hij was vrij jong voor het zijn van een vader, leek hem. Ach, wie was hij om daarover te spreken. Daarom bracht hij zijn aandacht weer terug naar de kater. "weet je wat, vergeet het maar. Het maakt ook niet uit" sprak hij. Coyote trok enkel kort wat verward met zijn oor. Wat nu weer, had hij iets verkeerds gezegd? Hij was oprecht zijn best aan het doen om een goede indruk te maken, waarom was de ander nu al zijn interesse verloren? Het irriteerde hem ergens, al was dat niet aan hem te zien. Ergens wilde hij doorlopen, maar iets hield hem hier. "Hoe zijn de omstandigheden bij jullie? We hebben iets gehoord van een ziekte, is dat waar?"

Oh ja, de ziekte. wauw, Amber had de laatste tijd echt niet goed opgelet. Hij was enorm blij dat Demonslayer of de kittens niks mankeerde. "Ehm ja.. Daar heb ik ook van gehoord. Sorry, ik kom de vast als een vreselijk iemand over maar ik heb er niet heel veel opgelet. Ik heb me vooral zorgen gemaakt om de kittens" Zei hij op gedempte toon. Niet iedereen hoefde te weten dat hij het welzijn van de kittens die technisch gezien niet van hem waren belangrijker vond dan dat van de clan.