Nothing else matters

Thistlepaw liet zich met een dramatische zucht op zijn zij vallen. Hij zwoer dat als Smokegaze hem nog één ding over de Warrior Code ging vragen dat hij echt ging huilen. En dat deed hij echt, hoor. Ook al zou het er waarschijnlijk weer heel overdreven en nep uitkomen, toch zou hij net doen alsof hij aan het huilen was. En Butterstar zou medelijden met hem hebben en haar zoon toespreken. Hm. Hij moest vooral verder dromen. Butterstar zag waarschijnlijk niets liever dan hem nog wat langer apprentice houden. Maar hij had gehoord dat er één of andere limiet op lag en dat hij uiteindelijk wel warrior moést worden. Ha, 1-0 voor hem, sukkels! Tevreden zijnde met zijn eigen vindingrijkheid liep Thistlepaw terug naar de grot. Hij had net een vis opgevist – gheghe – en was bijna klaar voor vandaag. Tenzij één of andere elder nog een opdracht voor hem had, maar hij hoopte dat dat niet het geval was. Toen hij de grot binnenwandelde, zag hij een robuuste ShadowClanner bij een WindClan kitten staan. De ShadowClanner hield zijn poot uitdagend op de prooi van de kitten en toen de kitten daar iets van zei, trok hij een gezicht naar haar. “En dus?” vroeg hij geïrriteerd aan haar. “Denk je nu echt dat het me ook maar iets kan schelen dat dit jouw prooi is? Bovendien is dit nu de prooi van iedereen. Dus oprotten, kleine.” Abrupt liet Thistlepaw zijn prooi vallen en verscheen zijn zorgeloze uitdrukking naar een serieuze. Hij hield van kittens en deed dat ook als ze van een andere Clan waren. Dat de ShadowClanner het niet eens was met deze situatie moest hij niet uitwerken op deze kitten. Thistlepaw maakte zich groter, maar dat was niet echt nodig, want hij was al sowieso groter dan de gemiddelde apprentice. Groter dan deze ShadowClan apprentice in elk geval. Thistlepaw liep naar hun tweetal toe en beukte de ShadowClanner met zijn schouder opzij. “Laat haar gewoon lekker met haar prooi spelen, man. Ga ergens anders chagrijnig doen.” Nijdig zijnde kwam de tom dichterbij. “Wat zei je, vieze visvreter?” De staart van Thistlepaw zwiepte en hij ontblootte zijn tanden door zijn bovenlip wat naar achteren te trekken. Zijn oren vouwden zich in zijn nek en zijn klauwen schoten uit hun hulzen. De ShadowClanner was minstens een moon jonger dan hem en dat leek hij ook te beseffen, want plotseling draaide hij zich met een grom om en ging weg. Thistlepaw snoof en draaide zich om waarna hij met zijn neusje de prooi naar de WindClan kitten duwde. “Hier,” sprak hij zachtjes tegen haar. “Helemaal voor jou.” Hij grinnikte en drukte zijn neusje even tegen haar wang waarna hij ging zitten en met een vrolijk gezicht toekeek hoe ze met de prooi zou spelen. Van zijn agressieve houding van daarnet was niets meer te zien en even leek het alsof het er nooit geweest was.

Eigenlijk had hij best wel geluk met het feit dat hij groter was dan de gemiddelde apprentice op zijn leeftijd. RiverClanners waren over het algemeen wel groot gebouwd, maar de ShadowClanners en ThunderClanners hadden ook een vrij brede bouw waardoor ze niet bepaald voor elkaar onderdeden. En Thistlepaw had WindClan ook nooit als een zwakke Clan gezien, want hun snelheid kon veel goed doen in een gevecht. Bovendien wisten ze hoe het was om met honden te dealen en daar hadden zij dan weer geen ervaring mee. Maar als het aankwam op zwemmen, was RiverClan wel de beste. En als het aankwam op jagen in het woud, zou ThunderClan het van hun winnen. En zo had iedere Clan wel iets specifieks waardoor ze onmisbaar waren. Thistlepaw vond het nog altijd wel een vet idee dat ze misschien allemaal samen zouden komen en één grote Clan zouden vormen, hoewel dat waarschijnlijk nooit zou gebeuren. Thistlepaw snorde zachtjes toen de WindClan kitten hem bedankte en gaf een knikje ten teken dat het wel goed zat. Hij zou het zo weer opnieuw doen. Zelfs al zou het een oudere ShadowClanner zijn geweest, dan nog zou hij ertussen gekomen zijn omdat dat nu eenmaal in zijn aard lag. “Mijn naam is Thistlepaw,” sprak hij vrolijk. “Ik ben de meest ondeugende apprentice van RiverClan.” Hij gaf haar een plagerig knipoogje waardoor het weer te betwisten viel of hij daarnet ooit wel echt kwaad geweest was. Het gebeurde zelden en je had veel nodig om Thistlepaw uit zijn slof te laten schieten, maar een kitten bedreigen met iets doms stond bovenaan zijn lijstje met de dingen die je gewoon niet deed. “En de jouwe? Ik durf te wedden dat jij een heel stoere naam hebt.” Niet zo stoer als de zijne natuurlijk, gheghe. “Vind je het goed als ik een beetje bij je in de buurt blijf? Ik verveel mezelf en ik heb toch niks anders te doen.” Niet helemaal waar. Hij had genoeg te doen, maar hij wilde gewoon niet dat ze nog een keer lastiggevallen zou worden en bovendien wilde hij van deze reis prima gebruik maken om andere Clan cats te leren kennen nu het nog toegelaten werd.

Thistlepaw deed moeite om niet hardop “aww” te zeggen tegen haar. Ze was gewoon zo schattig! Nu vond hij kittens over het algemeen heel erg schattig, maar je had er natuurlijk die schattiger waren dan de rest. Ze had in elk geval niet zo’n stank rond zich hangen als die ShadowClanner van daarnet. Hoewel de geuren zich met elkaar begonnen te mixen en het voor een buitenstaander waarschijnlijk heel verwarrend moest zijn om te onderscheiden wie nu eigenlijk wie was, bleef elke Clan toch wel zijn eigen geur behouden. En dan natuurlijk de lichaamsgeur van de kat zelf die ook wel parten speelde met hoe lekker diegene rook. De tom wierp een blik opzij toen de kitten tegen hem begon te praten en hem vertelde wat haar naam was. Lionkit voor zo’n schattig ding. Het was bijna ironisch te noemen. Bovendien dacht hij dat zo’n namen eerder gegeven werden aan toms en niet aan she-cats, maar hier stond het levende bewijs voor hem die dat als fout bewees. “Een mooie naam,” sprak hij en hij gaf haar een knipoog. “Eh…” Zou hij eerlijk moeten zeggen wat hij vroeger als kitten zijnde altijd deed? Dadelijk nam ze de slechte gewoonten van hem over en lag er dadelijk een dode kitten onderaan de berg dankzij hem. Nee, het was beter als hij maar gewoon iets verzon en haar haar onschuldige zelf liet bewaren totdat ze in een veiligere omgeving zouden zijn. “Ik maakte vroeger de queens gek door de hele tijd bij ze te hangen en ze van alles te vragen,” zei hij met een knipoogje tegen haar. “Maar als ik geen kattenkwaad uithaalde, vond ik het heel leuk om de senior warriors en de elders een beetje te plagen of om mijn denmates te irriteren. Als ik op mezelf was zoals jij daarnet speelde ik ook vaak met een mosballetje, maar ik was niet echt iemand die stil kon blijven zitten en zichzelf de hele tijd kon amuseren door zichzelf bezig te houden met iets. Ik moest altijd wel iemand irriteren.” Hij grinnikte. “Wat niet wil zeggen dat je dat moet overnemen, hoor.” Hij knipoogde plagerig naar haar.

“En daar zal Oceanbreeze maar wat blij mee zijn dat je zo niet bent. Misschien wil Butterstar je wel inruilen voor mij,” zei hij plagend. Hij zou er eerlijk gezegd niet versteld van staan als zijn leader hem op een dag zou inruilen. Dat ze hem naar haar den zou roepen en zou zeggen dat hij op kon rotten omdat ze een andere warrior had gevonden die zijn plaats in kon nemen. Het zou hem eerlijk gezegd een worst zijn. Als hij als rogue of als Tribe cat moest leven, vond hij het allemaal prima. Oké, nee, dat loog hij echt. Hij vond het prima in zijn Clan en het zou hem waarschijnlijk kapot maken als hij er ooit daadwerkelijk uitgegooid zou worden, maar hij dacht niet dat hij idiote beslissingen zou nemen zoals zichzelf van het leven beroven of iets gewelddadigs om weer terug in de Clan te komen. Bovendien vond hij de Tribe best interessant klinken. Niet interessant als in dat hij de Tribe wilde joinen, maar hij zou die grot van hun best wel eens vanbinnen willen bekijken. “Oké,” zei hij met ogen waar pretlichtjes in blonken. “Je wilt oefenen voor apprentice, huh?” Met een onschuldige grijns kwam hij langzaam dichterbij en keek vervolgens naar haar mosballetje. Met een snelle beweging schoot hij naar voren en sloeg met zijn poot tegen het mosballetje zodat het onder haar poten vandaan zou schieten. “Dan weet ik een leuk spelletje,” sprak hij. “Ik houd deze bal van je weg en jij probeert hem van me af te pakken. Als je hem te pakken weet te krijgen, mag je een vraag over mij stellen. Als ik hem twee keer van je weg weet te houden nadat je een poging hebt gedaan, mag ik jou een vraag stellen.” Hij gaf een plagerig knipoogje naar haar. “Zo komen we al spelend wat meer over elkaar te weten. Hoe vind je dat klinken?”