hit me up

Het Nursery gedeelte van de cave was altijd best wel druk, maar vandaag viel dat wel mee. Of in ieder geval, deze ochtend. Het was namelijk nog vrij vroeg als je het de kitten zou vragen, al had ze die conclusie getrokken omdat veel andere kittens nog lagen te pitten. Aan de zon kon ze het immers niet zien, die was er niet in de cave. Al scheen er wel licht de ingang binnen, dus was het wel dag en niet nacht.. maar meer kon ze er ook niet uit maken. Ze geeuwde rustig en bracht nog een rustige lik over haar rug, voordat ze haar blauwe kijkers door de geïmproviseerde nursery liet glijden. En daar zag ze hem dan. Dat kleine kind. Die mousedung. Ze vernauwde haar kijkers even en snoof. Hmpf, geen aandacht aan geven. Niet doen. Ze keek weer weg.

Ze hoorde hoe hij naar haar toe stapte en ze hoorde zijn stem, zijn woorden negeerde ze echter volledig. Ze deed alsof hij er niet was, alsof hij een of andere geest was die ze niet zag. Rustig begon ze haar pootje te likken, alsof ze zichzelf aan het poetsen was. Alles om de kater te laten denken dat hij niets voor haar betekende en dat was ook zo. Hij was een nietsnut en dat zal hij in haar ogen altijd zijn. Vooral na zijn uitbarsting toen hij in zijn ogen van haar had 'gewonnen'. Maar eigenlijk was het zij die had gewonnen. Zij was degene geweest die de volwassene had uitgehangen en het stomme spel had onderbroken. Het was niet nuttig voor je leven, om iemand te blijven aanstaren. Like come on, zet dat maar op je warrior skills, daar zal de clanleader vast wat aan hebben. Niet dus.

Haar negeersessie leek te werken, want vanuit haar ooghoeken leek het alsof de kitten opgaf. Wat ze echter niet zag, was dat hij een mosballetje aan het maken was en dat binnen de korste keren haar kant op werpte. BAM! Een mosbal schoot tegen de zijkant van haar hoofd aan, maar dat was niet goed genoeg om Lion's aandacht te krijgen. Ze deed gewoon alsof er niks aan de hand was en gunde de mosbal geen aandacht. Hmpf, als hij dacht dat hij het daarmee kon redden, dan had hij het mis. Ze ging hem negeren, totdat ze klaar was met negeren en het was niet aan hem om die beslissing te maken voor haar. Ze ging ook niet kwaad op hem worden, want dan zou ze vast problemen krijgen met zijn mama en haar eigen mama en daar had ze geen zin in. Ze had geen zin in een stom klein kind dat alleen maar kon denken aan het winnen van zijn staarwedstrijden en irritant wezen. Daar stond ze boven.

Ze deed gewoon alsof hij er niet was en dat leek haar de perfecte strategie. Hij zou eerst aandacht willen opwekken van haar, vandaar dat balletje mos dat hij op haar gooide, in de hoop haar woede te wekken, maar uiteindelijk zou hij haar vast met rust laten. Ja, dat moest wel. De bruine kitten struikelde over zijn woorden, waardoor ze alles behalve een indruk achterlieten op de rood met witte kattin. Ze wilde bijna met haar ogen rollen, maar weerhield haarzelf hiervan. Weer overgaan tot het poetsen van haar pootje en haar gezicht, waarna ze uiteindelijk met haar tong over haar rug begon te gaan. Zodat alles lekker schoon was, want zo hoorde het. Een schone vacht. En dat was een strategie om hem beter te kunnen negeren. Alsof ze hem niet eens hoorde. Alsof hij niet eens bestond. Dit was immers geen gevecht. Ze waren niet in oorlog, ze wilde gewoon van de kater af. En dit was de beste manier om dat te doen, de aardigste manier.

Iemand negeren, daar bleek ze eigenlijk nog best heel erg goed in te zijn. Het ging haar makkelijk af, ze hoefde gewoon geen boe of bah tegen de ander te zeggen en dan zou hij vast weggaan en haar voor altijd met rust laten. Ja, dit was de beste optie. Zo kon ze misschien een grotere ruzie tussen de twee vermijden. En bovendien had ze ook puur geen zin om met de kitten te praten. Hij was een klein kind - ook al was ze niet veel groter of ouder dan hem - maar zijn manier van gedrag stond haar niet aan. Zij was veel rustiger dan hem, veel .. aardiger. De poes sloot haar ogen en ging liggen, met haar rug naar de andere kitten toe. Terwijl hij woorden naar haar toegooide, die amper bij haar aankwam. Hij probeerde een naam voor haar te verzinnen, of zoiets. Eerst noemde hij haar kitten zonder naam, wow, wat creatief! En daarna Naamlooskit. Nog creatiever. En toen Motkit. Ha, there you go. Dat moest betekenen dat haar nieuwe vijand motten haatte. Dat kon ze ooit nog tegen hem gebruiken. Ze besloot er echter niet op te reageren en bleef gewoon rustig liggen, terwijl ze genoot van uh.. 'de stilte'.

Hij had nog één woord gezegd en toen werd het stil. Te stil. Was hij weggegaan? Had hij het eindelijk opgegeven? Ze begon net de hoop te krijgen dat ze voor de rest van deze dag van hem af zou zijn, maar helaas, veel minder daarvan was waar. Wat hij eigenlijk van plan was, had ze niet zien aankomen. Met nagels en al sprong de kitten op haar rug, zijn nageltjes zelfs in haar nekje borend. In Starclan's Naam! De kitten draaide direct over de grond, om dat beest van haar af te krijgen. Toen ze het eenmaal zover kreeg dat ze voor hem stond, face-to-face, haalde ze direct met nageltjes en al uit naar zijn gezicht. Dat zal hem leren!

Ik denk dat de twee van geluk kunnen spreken dat ze 1 moon zijn en hun nageltjes nog niet like super scherp zijn lol

Kittens speelden, dat deden ze altijd, ook wilde, rare spelletjes soms. Daarom had ze ook de twee laten gaan, want dat was nu eenmaal wat ze deden. Owlkit had kennelijk een vriendinnetje gemaakt die hij aan het pesten was met een dode mot, hun dialoog kon ze niet volgen van waar ze zat maar hier had ze wel perfect uitzicht op wat het stel precies deden. Ah wel, meisjes plagen kusjes vragen, als die twee later nog eens partners zouden worden zou het haar niet verbazen. Routpaw liet het allemaal gaan en ging verder met het ordenen van de kruiden die een patrol voor haar had meegebracht. Eenmaal een aantal nette stapeltjes te hebben gemaakt, keek ze weer op. Owlkit en Lionkit waren even uit zicht en wat nieuwsgierig stond ze op om te kijken waar ze heen waren gegaan. Toen ze ze zag leken ze eerst te speelvechten, maar al snel kon ze boze kreten horen en zag ze tandjes en klauwtjes. Uh-oh, dat hoorde niet. Meteen liet ze haar plantje liggen en snelde ze op de boosdoeners af. Voorzichtig maar fel pakte ze de kater bij zijn nekvel en trok hem van Lionkit af. Op een staart lengte afstand van de poes zette ze hem weer neer en keek beide geschrokken aan. "Owlkit, Lionkit! Dit is geen spelen meer, jullie doen elkaar pijn! Wat is er aan de hand?" Haar stem was duidelijk en hard genoeg, maar eerder bezorgd dan echt kwaad.

Ze had hem geraakt op zijn wang en ze hoopte stiekem dat hij hierdoor zou ophouden en weg zou gaan, af zou haken. Want alhoewel haar nagels niet super scherp waren, had ze wel degelijk een wondje op zijn wang achtergelaten en dat was zijn verdiende loon. Het was niet zijn recht haar aan te vallen! Dat deed je niet! De kitten vernauwde zijn ogen en sprong op haar af en voordat ze kon reageren werd in haar achterpoot gebeten. Ze gromde zachtjes en begon met haar achterpoten te trappen, in de hoop zijn gezicht te raken en hem pijn te doen. Want dat had hij ook bij haar gedaan, want hij had flik doorgebeten op haar poot. Zijn achterpoot schoot tegen haar gezicht aan en snel deed ze precies hetzelfde terug als wat hij bij haar had gedaan. Ze zette haar tandjes in een van zijn achterpoten en greep deze vast met haar voorpoten, om alle druk erop te zetten die ze kon met haar kaken - en alhoewel ze kleiner en smaller was dan de kater, moest haar beet zeker niet onderschat worden, want als iemand hard kon bijten dan was zij dat wel. Zo rolden ze uiteindelijk vechten door het Nursery gedeelte heen.

Maar echt lang duurde hun gevecht niet. Want opeens verdween de druk die Owlkit's lichaam op haar uitwerkte en was hij weg. Huh? Ze keek verbaasd op naar de kat die tussen beiden in was gekomen, of eerder gezegd, Owlkit van haar af had gehaald. Zachtjes krabbelde de kitten weer op, eventjes door haar pootje gaande door de wond die de stomme kitten daar had veroorzaakt. Ze hoopte diep vanbinnen dat hij hiervoor naar Dark Forest zou gaan, stom rotkind. "Hij.." Ze viel wat over haar woorden, niet in staat om direct haar zin goed uit te spreken. Verdomme. "Hij viel me aan!" En dat mocht iedereen weten. Dit rotkind had haar aangevallen en niet andersom! Ze was hier niet de schuldige van!

De twee waren verwoed in gevecht en Routpaw voelde zich nu schuldig dat ze niet eerder had ingegrepen. Toen ze Owlkit wegtrok spartelde hij eerst nog wild tegen, maar toen ze hem neerzette bleef hij gelukkig op zijn nieuwe plek. Snel keek ze beide na, geen van hun hadden echte verwondingen afgezien van misschien een paar kleien gaatjes waar een of twee druppeltjes bloed uit kwamen. Kitten tandjes en klauwtjes waren scherp, maar konden gelukkig niet heel veel kwaad. "Hij.." het poesje struikelde over haar woorden. "Hij viel me aan!" was de verklaring die zij haar gaf, al snel gingen haar ogen af naar Owlkit, die plots traantjes in zijn ogen kreeg. Oh Starclan, oh nee. Huilende baby. "Niet waar!" Piepte hij met een klein stemmetje en hoewel het er zeeer verdrietig uit zag, had zelfs de goed gelovige Routpaw wel door dat er iets niet helemaal goed zat. "Ze- ze daagde me uit en ik... Wou... Ik wou..." Klonk hij al snikkend. "Zij viel mij aan!" Oh nee he, ging het nu zo? Hij viel mij aan - zij viel mee aan! "Shh, shh niet huilen Owlkit, het komt wel goed, we zoeken dit samen uit, oké?" klonk ze wat ongemakkelijk maar troostend, niet helemaal zeker wetend wie ze nu hier als schuldige aan moest wijzen. Starclan was hun echter goed gezind, want er werd een getuige op hun afgestuurd. "Ze daagde je uit door niks te doen?" Routpaw keek op in de gele ogen van Banestrike. Even knipperde ze dankbaar met haar ogen. "Heb jij gezien wat er precies gebeurd is Banestrike?"

De kitten keek naar de Medicine Cat Apprentice en dan weer naar de onbekende kitten, die blijkbaar de naam Owlkit met zich meedroeg. Dat het een neefje van haar was drong niet meteen tot haar door en dat boeide op dit moment ook niet voor haar. Wat haar wel boeide waren de oh zo grote krokokdillentranen die plots over zijn wangen heen gleden. Ja, vast, alsof iemand daarin zou trappen! Leugenaar dat hij was! En toch leek Routpaw ervoor te vallen, want alle aandacht ging naar Owl en ze leek direct de ander te proberen te kalmeren. Ze vernauwde haar ogen. "Leugenaar!" Riep ze. Zo hard als ze kon. "Huilbaby!" Kwam er weer uit. HMPF! Moge Starclan haar bijstaan om hem niet nu, op dit moment, weer in de haren te vliegen. Ze leek wel 3x zo pluizig als dat ze normaal was, door de haren die omhoog waren gaan staan. Een andere kat voegde zich erbij, een kat die ze nog niet bij naam kende en bovendien ook nog nooit was tegengekomen. Zij maakte een opmerking die Lion wel lichtelijk aanstond. Ja, precies! Hoe kon ze hem überhaupt uitdagen door met haar rug naar hem te liggen en niks te doen!