We're stars~

Het was maar de vraag of ze dit allemaal zou trekken. Het was allemaal te veel en toch leek haar van buitenaf niets te mankeren. Ze voelde zich beroerd. Beroerd van de whitecough, van alle broers en zussen die ze had verloren. Van haar mentor die het te druk had met buitenclanse vriendjes te maken om haar te spreken. Van deze hele reis, van die nieuwe tribe die ze voor geen meter vertrouwde. De norse blik die ze op haar gezicht droeg, dreeg een permanente te worden. Shadowclan maakte haar stapelgek. Om één of andere reden waren er tientallen katten die het leuk vonden om zichzelf onnodig in idiote situaties te begeven, waardoor zij weer kruiden aan hen moest verspillen. Haar beetje vrije tijd bestad ze aan het staren naar Silverpelt, met diezelfde boze blik. Alsof zij dit allemaal op haar af hadden laten komen. En misschien was dat ook wel zo. Een eind verderop zag ze Greypaw, haar broertje. Ze had afstand van hem genomen, half omdat ze het zo druk had, half omdat ze bang was om nog iemand die ze liefhad te verliezen. Het was wel zo makkelijk om hem op afstand te houden. "Greypaw," sprak ze, terwijl ze toch zijn kant op kwam lopen. Afstand houden was te moeilijk. Vooral gezien hij sinds zijn geboorte al zwakker was geweest. Hij kwam geregeld bij haar langs voor willekeurige kwalen. "Hoe gaat het?" vroeg ze. Ze wilde weten of hij nog iets nodig had. Starclan was niet bepaald zacht geweest voor hun familie.    

Haar broer glimlachte en meteen voelde ze zich een stuk rustiger. Ze had het ontzettend druk - hoe kon het ook anders? - maar het kleine aantal siblings dat ze nog had, bleef altijd in haar achterhoofd. Zo ook Greypaw. Ze kon niet veel meer dan hopen dat hij het goed maakte. Hij groette haar en ze knikte nogmaals, waarop ze naast hem kwam zitten. Haar hele lichaam voelde vermoeid aan, maar ze voelde het pas net. Een diepe zucht verliet haar keel, alsof ze alle lading op die manier uit haar lichaam kon stoten. Niets was echter minder waar, ze voelde zich nog steeds net zo ellendig. Zijdelings keek ze naar haar broer en ze vroeg zich af wat er gaande was in zijn hoofd. Hij was altijd vrij stil geweest, het was niet gemakkelijk om te raden waar hij aan dacht, al wilde ze het ontzettend graag weten. Voornamelijk sinds Lurkingshade en Winddancer ook nog waren overleden. Hun familie had het niet makkelijk gehad. De kater antwoordde dat hij af en toe een lichte hoest had, dat hij weleens erger gehad had. Er verscheen een flauwe grijns op haar gezicht. Erger had hij het zeker gehad. "Als er iets is, vertel je het me, toch?" vroeg ze toen zachtjes. Ze kon alleen maar hopen dat hij ja zou zeggen en dat hij zich vervolgens ook echt aan die belofte zou houden. Het was allemaal al moeilijk genoeg, om iedereen's gedachten te kunnen lezen wanneer ze haar hulp nodig hadden, ging haar petje te boven. "Ik haat dit nieuwe gebied," mompelde ze vervolgens binnensmonds. Ze wilde naar huis. Terug naar vroeger, toen Innerstar nog hun leidster was en zij nog maar een domme Apprentice met Thornfang als haar mentor. Het was allemaal zoveel makkelijker geweest.  

Opluchting ging door haar heen toen Greypaw knikte. Ze wist wel dat hij altijd wel aan de bel trok wanneer er iets was, maar je wist maar nooit. Amberhunt had haar hetzelfde beloofd en niet al te lang geleden had hij besloten dat het een goed idee was geweest om zijn leven te beëindigen. Als ze iets wist van katten was het dat je ze lang niet altijd op hun woord kon geloven, zelfs niet wanneer je ze dacht te vertrouwen. Ze maakten domme beslissingen, gewoon omdat ze zelfzuchtig waren. Hoe langer ze haar functie vervulde als Medicine Cat Apprentice, hoe meer ze een afkeer leek te verkrijgen jegens anderen. Niet bepaald een goede kwaliteit voor iemand wiens taak het was om anderen te verzorgen. Toen ze hem liet weten dat ze een hekel had aan het gebied, stemde haar broer zachtjes in. Gelukkig waren ze het vaker wel dan niet over dingen eens. Hij merkte daarbij op dat hij de bergen haatte, iets wat ze zich wel voor kon stellen. In zijn situatie was het extra lastig om elke keer een berg te moeten beklimmen voordat je ergens kon komen. "Breek me de bek niet open," stemde ze met hem in. De bergen, de Vulture's Drop waar katten zich graag vanaf gooiden, de Eagle's Peaks waar vaak genoeg een Apprentice vanaf werd gepikt. Dit gebied was een doodskist. "Hoe gaan je trainingen hier?" vroeg ze, wetend dat hij het wat dat betrof rustig aan moest doen. Ze was echter al lang blij dat hij gezond genoeg was om opgeleid te worden tot Warrior.

Als eerste antwoord kreeg ze een schouderophaal. Ze had al wel verwacht dat Greypaw's trainingen niet op sneltreinvaart doorliepen, maar ergens had ze toch gehoopt dat hij toch binnenkort Warrior zou worden. Misschien omdat zij dat nooit zou kunnen. Ze wachtte al lang op haar krijgersnaam en voor haar gevoel zou het nog ontzettend lang duren voordat ze die kreeg. Ze legde haar oren in haar nek toen ze Greypaw een hoestbui zag loslaten. Ze wou dat ze iets voor hem kon doen, en nu was ze dan eindelijk Medicine Cat Apprentice en dan had ze nog geen idee hoe ze hem beter zou kunnen maken. Haar broertje merkte op dat ze rustig aan deden met de trainingen, waarop Bitterpaw knikte.Het was beter zo. Daarbij, ze kende Blackbear. Hij was een goed Warrior en, ondanks zijn ietwat angstaanjagende voorkomen, een ontzettend begripvolle kater. Toen Greypaw vroeg hoe het met haar trainingen ging, vertrok haar gezicht een beetje. "Niet geweldig," antwoordde ze toen. Ze keek hem even aan, niet zeker wetend of ze dit wel moest zeggen. "Dit moet tussen ons blijven, maar ik denk niet dat het goed gaat met Acefray," vertelde ze aan haar kleine broertje. "Hij heeft contact gehad met zijn oud-mentor in Starclan, en werd met een gigantische wond in zijn nek wakker." Ze had geen idee hoe dit kon gebeuren, zulke katten zaten niet in Starclan.

Eigenlijk wist ze niet of ze er wel goed aan deed om het aan Greypaw te vertellen, maar ze kon voor haar gevoel even niet anders. Ze had haar mond lang genoeg gehouden en Acefray leek niet naar haar te luisteren. Haar mentor leek volkomen overtuigd dat hij het juiste deed, ook al leek zijn mentor in Starclan een ontzettende eikel. Ze maakte zich zorgen en ze wist vrij zeker dat het niet zonder reden was. Maar wie kon ze om hulp vragen? Ze glimlachte even warm toen Greypaw als eerste vroeg of zij wel uit zou kijken. Typisch, hij maakte zich meteen zorgen om haar. "Dat beloof ik," knikte ze hem toe. Een belofte die ze niet zou schenden. Hoe meer ze Acefray zag, hoe wantrouwender ze zelf werd tegenover de katten in Starclan. "Eigenlijk had ik gehoopt om Nightpaw te zien," gaf ze toe. De hele reden dat ze Medicine Cat Apprentice had willen worden, was om hun overleden zusje weer terug te zien. Om een of andere reden was het alsnog niet gebeurd.

Moest ze naar Tallshadow stappen? Hem vertellen wat er gaande was? Ze wist zelf niet eens precies wat er aan de hand was. Alles wat ze wist, was dat Acefray recent contact had met een gestorven kat die dubieuze intenties had. Was het überhaupt wel genoeg om zich zorgen over te maken? Hoorde ze haar mentor niet te vertrouwen? Het maakte haar allemaal een beetje wanhopig. Ze hoorde te weten wat ze moest doen, maar ze wist het niet. Er stond spanning op de brug tussen Shadowclan en Starclan en als Medicine Cat Apprentice, hoorde zij die te helpen verlichten. Ze wist enkel niet hoe. Toen ze over Nightpaw begon, werd de sfeer ineens een stuk deprimerender. Greypaw gaf aan haar ook weleens weer te willen zien. Ergens had Bitterpaw de hoop alweer opgegeven. "Het is vreemd in Starclan," begon ze toen. Ze was er een keer geweest, begeleid door een poes uit Windclan. "Het lijkt alsof je in een droom loopt. Overal zijn sterren en de katten hebben een helder aura om zich heen," vertelde ze. "Niemand heeft pijn en ze lijken allemaal zo gelukkig." Het was bijna alsof ze liever in Starclan wilde zijn.

De woorden die ze sprak, deden haar opkijken in verbazing. Het was bijna alsof ze verlangde naar Starclan. Iets waar ze nooit zo over na had gedacht. Zelfs niet nadat het ergste gebeurd was. Ze was zich ervan bewust dat Greypaw zoiets wel had gedaan. Hij had het zelfs geprobeerd. Het was hoogstwaarschijnlijk geen goed idee om hem te vertellen dat het in Starclan beter was. Wellicht zou ze hem over het randje duwen, al leek het nu stukken beter met hem te gaan dan een half jaar geleden. Een brok vormde zich in haar keel. Ze kon Greypaw niet verliezen. Tranen prikten achter haar ogen toen hij zijn kopje tegen de hare aanduwde. Hij was altijd zachtaardig geweest. Stil en vriendelijk. Haar tegenpool, en toch was ze verbaasd over hoe veel ze van hem hield. Over hoe hard ze hem nodig had op dit moment. Hij zei dat ze hier ook gelukkig konden zijn, waarop ze knikte. Geluk kwam na haar plicht aan de clan, in haar hoofd. Maar ze was het aan Nightpaw verschuldigd om gelukkig te zijn, nietwaar? "Ik weet alleen niet hoe," zei ze toen. Ze voelde zich alleen. Ze mocht nooit een partner hebben, nooit van iemand houden. Haar mentor begreep haar niet en zij hem niet. Ze had geen enkel idee wat haar gelukkig moest maken.