Who Is She {Bloompaw}

Zijn eerste dagen als warrior bevielen goed. Glazeheart ging mee op jachtpatrouilles voor zover ze mochten jagen op het gebied van de Tribe. Zelfs de titel 'warrior' was al genoeg om hem trots te maken. Hij en een paar andere Thunderclan katten kwamen terug van zo'n patrouille. De buit was redelijk. Hijzelf had twee magere bosmuizen gevangen, die hij op de tijdelijke prooistapel neerlegde. Zijn ogen vielen op een witte vacht. Snowdance? Hij was geen leider of medecine cat, hoe kon hij een Starclankat zien? Maar toen hij beter keek zag hij dat de witte kattin twee verschillend gekleurde ogen had in plaats van de vertrouwde lichtblauwe ogen van haar moeder. Dit was Bloompaw, een van haar dochters. Ze was tijdens de ceremonie van laatst een apprentice geworden. Glazeheart trippelde naar de jonge poes toe en knikte vriendelijk naar haar. "Gefeliciteerd met je apprenticeschap." Miauwde hij opgewekt.

De witte poes keek opzij toen iemand haar feliciteerde met haar apprenticeschap. Het was Glazeheart, een kater die nog maar net warrior was geworden. Ze glimlachte vriendelijk en knikte eens om hem te bedanken. Ze wou dat ze hem ook kon feliciteren, maar ze kende hem niet goed genoeg om te proberen om dat duidelijk te maken; bij haar zusje deed ze dat, want bij haar zusje had ze niets te vrezen. Jinglepaw snapte en accepteerde haar zoals ze was. Dat kon ze niet met zekerheid weten van andere katten, Thunderclan of geen Thunderclan.. Haar tweekleurige ogen keken hem desondanks toch vriendelijk aan, een lichte glimlach om haar lippen geplooid. Zou hij nog iets willen zeggen of was dat alles?

Bloompaw leek zijn gezelschap wel goed te keuren, want ze glimlachde vriendelijk en knikte als dank voor zijn felicitatie. Hij ging zitten en sloeg zijn lange dunne staart over zijn voorpoten. Glazeheart dacht er niet eens over na dat er anderen waren die deze poes niet accepteerden. Daar was hij veels te naïef voor. De kater besloot om haar gezelschap te houden tijdens zijn lunch, want hij hoorde zijn maag knorren. Van al dat jagen krijg je honger! "Ik pak even wat te eten, zal ik ook iets voor jou meebrengen?" Hij stond alvast op en wachtte tot de kattin ja of nee knikte.

Let flowers bloom

Bloompaw knikte vriendelijk als antwoord. Tuurlijk, ze was eigenlijk toch net van plan geweest om iets kleins van de prooistapel te halen. Ze wou nog tonen dat hij niets te groot moest meenemen, maar ergens ging ze er ook vanuit dat hij dat zelf wel zou weten dus deed ze de moeite niet. De witte kattin ging alvast zitten, een beetje meer naar de rand van de grot toe, en wachtte tot de jonge warrior terug zou zijn met de prooi. Haar maag gromde al bij de gedachte; dat was één van de weinige geluiden die ze kon maken. Grappig eigenlijk, hoe haar maag zich totaal niets aantrok van haar handicap. Eten moest ze sowieso, stom of niet stom. Voor doven of blinden was het waarschijnlijk niet anders.

thanks

Natuurlijk knikte ze ja. Wie zou er nee knikken op een aanbod van eten? Vrolijk trippelde de kersverse Warrior door de grot naar de prooistapel van Thunderclan. Hij pakte een merel en trippelde weer terug naar de witte she-cat. Daar liet hij de merel vallen voor haar neus zodat ze konden delen. Hongerig scheurde hij een stuk vlees af. Hij kauwde met een onsmakelijk geluid en keek naar buiten. "Ik bewn zwo blij dat hewt Greewnleaf iws!" Miauwde hij met volle mond waarna hij alles in een keer doorslikte. Glazeheart had nooit door gehad dat het misschien minder fijn voor anderen was als hij zich zo onaantrekkelijk gedroeg maar het boeide hem niet veel. Beter eten zonder manieren dan verhongeren met manieren, toch!?

Let flowers bloom

Glazeheart kwam terug met een merel in zijn bekje. Met een plofje liet hij het vallen voor haar snuit maar voor ze een hap kon nemen had hij zelf al een stuk afgescheurd. Bloompaw trok haar neusje wat op bij de onsmakelijke geluiden die de kater maakte maar zei - verbazingwekkend genoeg - niks. Veel beleefder dan hij gedaan had nam ze ook een hap van de merel en haar maag knorde tevreden bij het eten dat hij kreeg. Ah, dat kon toch iedereen gelukkig maken. De witte poes kon zich niet inbeelden dat er iemand was die niet graag at - en aan de geluiden die de kersverse warrior naast haar maakte kon hij dat ook niet.

thanks

Bloompaw trok haar neusje op en nam een beleefde hap. Glazeheart stopte met eten zodat zij de kans had om ook te eten. "Je lijkt echt op je moeder." Miauwde hij uit het niets. "Ik heb jou als kitten bezocht, in het oude territorium." Legde hij uit. "Ik en Snowdance waren vrienden." Hij herrinerde zich nog goed hoe hij en Snowdance, Snowpaw toen nog, samen een training deden. Ze was altijd zo positief, en veel te jong om te sterven.

Let flowers bloom

Bloompaw keek vragend op naar de kater. Hij kende haar moeder goed..? Dat was interessant. Ze wou over de poes horen, want ze had haar nooit zo goed gekend. Ze was te vroeg gestorven. Ze wist wel dat ze op haar leek; met haar sneeuwwitte vacht en haar ene blauwe oog. Ze vroeg zich af of ze dezelfde warme stem gehad zou hebben. Ze had de stem van haar moeder graag gehoord.. En nu zou ze het nooit meer horen, niet voor ze zelf zou sterven. En Bloompaw hoopte dat het nog heel lang zou duren voor dat zou gebeuren.

thanks

De jonge she-cat keek vragend naar Glazeheart. Hij wist niet of het onderwerp over haar moeder haar verdrietig zou maken. "Ze was een hele vrolijke kattin die er altijd voor vrienden was." Miauwde hij, in gedachten denkend aan Snowdance. Hij zou haar nooit vergeten, zeker niet met haar dochtertje hier die sprekend op haar leek. Behlave haar ene oranje oog dan.

Let flowers bloom

Bloompaw bleef de jonge kater nog even aankijken voor ze haar blik op haar witte pootjes richtte. Vrolijk. Haar moeder was vaak verdrietig geweest om Twigkit, ze was bezorgd geweest om haar en Jinglepaw en Brokenkit. Bloompaw had het altijd vervelend gevonden dat Brokenkit zoveel aandacht wegnam van haar moeder en nu vond ze dat nog erger. Ze had maar zo weinig tijd gehad met de witte poes.. En dan kwam haar pleegzusje daar nog wat van wegnemen. Ze was haar zus niet, nee, nooit. Alleen Jinglepaw was dat. En ze was bereid om Thornface als vader te zien, omdat ze nooit een ander had gehad. De witte kattin aarzelde eventjes, maar richtte haar tweekleurige blik toen weer op. Ze wou meer horen, ze wou zo veel vragen stellen, ze wou weten hoe Snowdance geweest was als ze niet verdrietig was om het verlies van haar zoon.

thanks