Het kamp was veilig en een thuis, maar de drukte van de katten daar was overweldigend voor de jonge apprentice. Toch, was het haar buiten niet beter omdat daar gevaren lagen waar haar fragiele hartje nog niet tegen bestand waren. Het voelde alsof ze telkens vast zat tussen twee vuren waar ze zich niet aan wilde branden. Het liefst was ze gewoon alleen, nu haar zussen tot prachtige warriors aan het uitgroeien waren en haar vader een nieuwe partner had. Dus had ze al haar moed bij elkaar gesprokkeld en was ze uit haar vertrouwde cirkel gestapt, die niet zichtbaar voor anderen om de grot heen lag, en het gebied in gegaan. Er waren dagen dat ze zich beter voelde, maar vandaag was daar niet een van. Alles viel haar zwaar, al helemaal nu pas geleden haar vader opnieuw een nest had gekregen, nu met haar pleegmoeder Oceanbreeze. Ze wilde dit niet, hier had ze nooit om gevraagd.

Snel genoeg besefte ze echter hoe onverstandig haar keuze was geweest; ze kende dit gebied niet en haar slechte ogen maakte het enkel lastiger om haar weg te vinden in de schemering, Paniekerig probeerde de grijze poes haar weg terug te vinden, maar telkens leek ze alleen nog maar verder van de grot verwijderd te raken. Uiteindelijk bleef ze trillend van angst staan in een bergachtig gebied waar ze nog nooit was geweest. Haar ogen zochten enig teken van herkenning, maar alles was haar glazig en onbekend. Niemand wist van haar aanwezigheid hier, de bergen zwegen en hadden hun ruggen naar haar toegekeerd. Enkel een vogel kraaide toen hij haar zag. De jonge poes keek op en zag daar een zwarte schim boven haar kop zweven. Als ze goede ogen had gehad, had ze kunnen zien dat het slechts een nieuwsgierige kraai was die hoopte dat de poes hem naar voedsel zou leiden.
Maar dat zag ze niet, voor haar was het een hongerige roofvogel die zonder twijfelen haar weg zou brengen in zijn machtige klauwen. In wilde weg begon ze te rennen, nu het donker begon te worden zo goed als blind. Haar poot bleef ergens achter een rots haken en ze smakte met een zachte plof op de harde ondergrond, waarna ze wat een eeuwigheid leek van de helling bleef afrollen, totdat ze geschaafd en stoffig op het drassige landschap terecht kwam. Met angstig gepiep kwam ze overeind, trillend van vermoeidheid en geschaafd van de harde rotsen. Nog altijd was dit gebied haar onbekend, maar de poeltjes vlak voor haar waren in vergelijking tot de koude, harde bergen verwelkomend. Het jonge poesje zocht toevlucht onder een groot rotsblok, van waar ze over de poeltjes uit kon kijken en veilig was voor dreigende roofdieren.

Tijd verstreek en inmiddels was de nacht als een donkere deken over het landschap getrokken. De sterren fonkelden, en het water voor haar poten was dichtbij genoeg voor haar om hun reflectie nog scherp te zien. In de hemel waren ze altijd vage vlekjes geweest, maar nu begreep ze waarom de andere katten soms uren naar de nacht hemel konden staren
En ze kon niets anders dan aan haar moeder denken, die tussen diezelfde sterren joeg. Zachtjes begon ze te snikken, pijnlijk, koud en verloren. "M-mama? Mam? Ben je daar?" Miauwde ze zachtjes naar de sterren, biddend voor ook maar enig teken dat ze naar haar gejammer luisterden. "Oh mam, ik mis je zo..." Haar stem trilde van de tranen die sporen trokken op haar grijze gelaat. "Mam... Kan je me horen? Kan je de stille 'welterustens' die ik nog iedere avond tegen je zeg horen? Hoor je de verhalen die ik je in fluisteringen vertel?" Het bleef zo ijzig stil dat het haar kleine hartje brak. Toch weigerde ze nu stil te vallen, weigerde ze te geloven dat ze enkel tegen de wind en de koude rotsen aan het fluisteren was.
"Oh mama, help me toch,  ik denk niet dat ik hier thuis hoor. Ik ben niet sterk zoals Russetpaw, ik ben niet snel zoals Harepaw. Zij hebben verder kunnen leven, zij hebben hun draai gevonden in de clan gevonden..." haar stem brak in duizend stukjes. "maar ik niet."  Haar gesnik ging over in gesnotter en de woorden kwamen er als een waterval uit. "E-e-en papa is ook al verder gegaan. H-hij zegt nog altijd dat hij van je houdt, maar hij kan weer lachen, hij kan weer jagen, hij kan weer doen wat een normale kat doet. En hij heeft een nieuwe partner en zoveel kits en ik weet dat hij het niet met opzet doet, maar soms lijkt het alsof hij mij wilt vergeten. Alsof hij niet wilt weten dat hij een mislukte dochter heeft die misschien nooit een goede warrior kan worden, alsof hij daarom zoveel nieuwe kittens krijgt...Om mij te vergeten..?" Alles beangstigde haar, iedereen zag haar als dat kleine poesje die nooit de grot uit kwam en iedere keer vertelde ze zich dat ze zoveel meer was, dat er nog een toekomst voor haar open lag. Maar was dat wel zo? Kon ze ooit meer worden dan dit?
"En ik weet dat er iets mis is met mijn ogen, alles is vaag en in mijn gedachtes lijk jij soms nog het enige te zijn wat ik scherp zie. Jouw glimlach, jouw blauwe ogen, jouw lichaam terwijl je met mijn broertje in de Gorge tuimelde. Ik heb dagen bij de camp ingang gewacht, mam; maar je kwam niet terug?" Haar ogen gleden over het meer, maar het oppervlak en de sterren waren nog altijd even onbewogen door haar woorden. "...I-ik weet dat je het deed omdat je dacht er geen oplossing meer was, ik weet dat je het voor jezelf moest doen, dat heeft  Papa me zo vaak verteld.... Maar toch kan ik op sommige dagen niets anders dan me afvragen waarom... Was het de schuld van vader? Was het mijn schuld? Was je liefde voor ons, voor mij, niet groot genoeg om je op aarde te houden? "Ze had geen woorden meer, en het was nog even stil als toen ze hier net was gekomen. Ze wachtte, en wachtte, maar er kwam geen antwoord en ze wist niet wat ze moest voelen. Hoe kon ze ooit de hoop opgeven, als het het enige was wat haar nog op de grond hield?  "Mam, kom alsjeblieft terug. Al is het maar voor even, alleen zodat ik nog één nacht door jou in slaap gewiegd kan worden. Ik ben zo moe van het praten tegen sterren. Ik wil je gezicht zien, ik wil je warmte voelen. Oh mam.." De kleine poes krulde zich op onder de steen en bleef daar liggen, wachtend op hulp, als die zou komen. Zo ging het altijd, ze had altijd hulp nodig. Ze voelde zich zo zwak, zo nutteloos, zijn pijnlijk en bovenal zo alleen.
Zou er hier ooit een plaats voor haar zijn?


[Open patrouille Ocean]