Flying fearless

Haar poten versnelde zich, een kleine lach rond haar lippen terwijl ze over de welbekende rotsen sprong. Precies wetende welk pad ze kon nemen en wat niet. Al jaren leefde ze hier. Hier was ze geboren, had ze getrained en had ze haar kittens voor het eerst de wereld buiten de cave laten zien. Nooit zou ze van deze landen willen verdwijnen en zelfs in de tribe of endless hunting hoopte ze dat ze hier nog terug zou kunnen komen.

Haar gedachten stonden op nul maar ze kwam slippend tot stilstand toen er ineens een schaduw in haar gezichtsveld opdoemde. Normaal waren deze gebieden niet zo druk bezocht maar nu met de clans was ze vergeten dat er een stuk meer katten op hun gebieden waren. Vlak voor de fluffy kat kwam Orchid Blooming in the Dawn tot stilstand en knipperde nog een paar keer haar hoofd schuinhoudend de kat aankijkend. "Hallo." Eeuwig vriendelijk glimlachte ze naar de jonge kat. "Kan ik je helpen? Je bent niet verdwaalt toch?" Het was niet heel ver naar de grot waarde clankatten sliepen, maar het was een lastige weg om te vinden als je niet bekend was met het gebied.

-Chivypaw

Een donkere zilveren kattin trippelde door het territorium. Ze hield nauwkeurig de geuren in haar neus. Ze was angstig om ten prooi te vallen aan de vreemde katten. Haar blauwe ogen hielden de omgeving in de gaten. Constante stress voor de vreemden deed haar trillen. Ze werd er moe van. Kalmerende kruiden hielpen niet, behalve dat ze bijna de hele middag sliep. Haar vacht was net een schaduw die door de lucht bewoog. Ze miste haar rivier in haar eigen territorium. Deze was zo wild. "Hallo." Schrikachtig keek ze recht in de ogen van een siamees. De sterke geur die ze nog niet aan iets kon linken, maar wel een belletje deed rinkelen maakte haar bang. Ze zette haar haren op en deed een paar stappen achteruit. De kattin leek vriendelijk, maar misschien had ze een masker op. Letterlijk en figuurlijk. "Ik-ik nee, nee!" Gawd als de kat ging aanvallen kon ze niets doen. Ze kon instinctief vechten, maar was er nooit voor opgeleid.

Haar verontschuldiging werd een beetje slecht opgevangne leek het wel en geschrokken keek ze de kattin aan toen die een paar stappen achteruit deed en enkele woorden stamelde die ze nauwelijks kon verstaan. Geschrokken draaide Orchid haar kopje bij de jongere kattin aankijkend. "Hey hey rustig maar." Sprak ze snel hopend haar te kalmeren.
"Ik wil je alleen maar helpen. Geen zorgen, ik zal niets doen." Hoopvol glimlachend keek ze haar aan en ging zitten om aan te tonen dat ze niets wou doen.

Chivypaw trilde als een rietje. Ze deed nog een paar stappen achteruit. Toen ze water voelde tegen haar poten keek ze bijna nog angstiger naar achteren. Deze rivier was zo wild. Toen de poes wat verder iets zei richtte ze weer de aandacht op haar. Ze ging zitten. Hmmm als ze wilden vechten gingen ze toch niet zitten. Toch? Een beetje achterdochtig deed ze weer een stapje naar voren. Haar adamsappel ging op en neer. Ze slikte heftig. "O-oké," kwam er trillerig uit. Waarom was ze nu zo angstig? Anders had ze de koningin uitgehangen en nu leek ze nauwelijks op een hofnar. Ze keek opzij naar de rivier. "Uuh als ik langs hier loop en dan... en dan..." Sigh ze was wel degelijk verdwaald.

Het gedrag van de jonge kattin amuseerde haar behoorlijk maar ze hielt een bredere grijns in haar mond terwijl ze rustig knikte naar de kattin. "Hmm ongeveer wel ja, maar je moet nog een aantal bochten maken. Je bent een flink stuk gelopen." Glimlachend kwam ze opnieuw langzaam overeind, er voor zorgende dat elke beweging van haar lichaam soepel maar rustig overkwam. Ze wou haar geen angst aanjagen. Het arme beest zag er al uit alsof ze ieder moment flauw zou vallen. En als ze dat zou doen in the rapids tja, dan hadden ze een wat groter probleem. "Orchid Blooming in the Dawn, trouwens." Ze knikte even. "Noem me maar Orchid." Glimlachend draaide ze haar kopje bij en gaf een lik over haar donkere poot. "En jouw naam? Eindigt op.. paw toch?"

Ze knikte en keek naar de kant waar de siamees haar naartoe stuurde. Ze werd wat kalmer, dat voelde ze in haar borstkas. Toen de siamees zich voorstelde viel ze bijna van haar stokje. Orchid en dan nog een hele naam? Haar mondje viel bijna open. Bijna. Ze knikte, de kalmte die ze had gevoeld was al direct weer weggevaagd. Wat een apart figuur. "Eh eh ja ik ben Chivypaw." Ze wist niet zeker of ze nog meer moest zeggen.

Ze voelde nu vooral stress. Deze kattin was zo beleefd, waar waren haar manieren gebleven? Chivypaw schraapte met een beetje schaamte haar keel. "Dankuwel," formuleerde ze, proberend niet te hakkelen. "Het is ook leuk kennis te maken met u." Twee seconden erna kon ze zich wel op de kop slaan. Leuk kennis te maken? De blos onder haar wangen werd groter, het voelde alsof haar hersenen kookten. Bij de volgende vraag wiebelde ze respectvol haar oortjes. Dju, nu moest ze het gaan uitleggen. Ze wist helemaal niets van de rangen van die bergkatten. Wel dat ze ze hadden, maar dat was het dan ook. Misschien moest ze het eens vragen. "Ik zit in Riverclan, maar eh... ik ben een beetje apart. Ik train niet voor warrior maar voor Medicine Cat." Ze liet even een stilte vallen, zodat Orchid dinges kon antwoorden. Ja daar ging de tweede klop. Straks stond ze vol met builen, imaginair dan toch. "Eh...e-h Medicine Cat is dus iemand die zorgt voor de katten van zijn clan. Bij gevechten of ziektes, maar ook voor teken en kleine wondjes enzo." Ze struikelde bijna over haar eigen tong, met zo een snelheid plakte ze die zin er nog achter. Chivypaw, die kat kende toch nog niet de rangen dommerik!

Chivypaw begon te blozen door de bewonderende woorden. Tja als je het zo bekeek. Door haar houding, zakte haar oren iets weg in haar vacht, maar niet vijandig en kwam er een schaapachtige glimlach op haar gezicht. Toen ze de volgende woorden hoorde schoten haar oren weer recht. Er kwam een heldere blik in haar blauwe ogen. "Echt waar? Dat zou mega vet zijn! Eh... ik bedoel, dat ... u bent erg bedankt. Enneh Skyteller ook," stotterde ze. Orchiddawn, zoals ze de poes nu noemde, begon te wandelen. Waarschijnlijk om haar de weg te wijzen. Ergens was het best wel eng dat deze kattin de weg naar huis wél wist.

Het voorstel van de poes deed haar in de lucht springen. Letterlijk. Vrolijk, kwam ze weer op de grond, waar ze even ter plaatste stond te trappelen. Toen kwam haar tweede gevoel naar binnen. Onzekerheid. Ze stopte met zo lomp te doen en ging zitten. Hier moest ze even over nadenken, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. "Ja, dat... dat wil ik wel," mauwde ze. Haar nieuwsgierigheid rees naar boven. Yes.