Frustrated!

Tallfright was alleen op pad gegaan nadat hij met Sandflower gesproken had, ondanks dat hij als excuus om weg te gaan, zijn apprentice ging trainen. Oeps. Nu was hij bij de Rapids, de snel stromende rivier die omgeven was door grijze rotsen. Sandflower maakte het er niet gemakkelijker op voor hem. Hij voelde iets voor haar, had het moeilijk gehad om zijn gevoelens aan haar te uiten zonder dat deze zouden opvallen bij zijn moeder en dan had ze plots kittens van een ander. Kittens, die eveneens allemaal gebreken hadden. Hij had zich er opvallend rustig bij gehouden toen ze hem vertelde wie het was geweest. Branchtrove. De kater mocht van geluk spreken dat hij achter was gebleven in het oude clangebied. De frustraties kwamen nu pas echt naar boven, nu hij alleen was. Nu was een geweldig moment om op hem in te spelen, want hij was kwaad, in de war en zat vol met vragen en frustraties. Hij lag tegen een rots in sluiphouding. Zijn voorpoten stonden wat verder uit elkaar en zijn kop lag laag bij de grond, wachtend op een prooidier dat zonder zorgen voorbij de rots zou lopen. Hij moest zich ergens anders op richten, om zijn kop leeg te maken.

Sinclaw (andere met toestemming)

(Vervolg op dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t33173-i-know-that-you-re-worth-it)

Zijn oren, die hij eerder in zijn nek had gelegd, schoten naar voren toen Sinclaw in zijn blikveld verscheen. Ze was alleen, niet meer omringt door haar jongste nest kittens. Die waren tijdens één van de laatste ceremonies namelijk apprentices geworden. Hij trok met zijn oor bij wat zijn moeder zei. Hij had het kunnen voorspellen. Niets ontging aan de waakzame blik van zijn moeder. Toch had hij zich voor de buitenwereld goed gehouden. Niemand had hem verdacht en alles liep op rolletjes. Maar dat was natuurlijk niet goed genoeg voor haar. Hij trok zichzelf recht en maakte zich groot, zoals Sinclaw hem geleerd had. Hij mocht dan wel wat in de knoei zitten met zijn 'liefdesleven', zo kon je het zelfs niet noemen, maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn verplichtingen en andere gebruiken naar haar toe vergeten was. "Geen denken aan." mauwde hij dan ook strak op wat net allemaal zei. Eén antwoord voor de twee opmerkingen die ze had gegeven. "Ik zal jouw nooit teleurstellen." Dat wilde hij ook niet. Hij moést zich aan haar bewijzen. Falen was geen optie! Hij had zijn ogen kort naar de grond laten gaan, waarna hij haar terug aankeek, niet wetend of ze verder ging gaan op zijn 'probleem'. Dat had hij liever niet, al was het soms niet erg om wat hulp te krijgen om daar over te stappen.

Tallfright had geen krimp gegeven bij wat zijn moeder allemaal zei. Eerder zou het hem misschien wel iets gedaan hebben, maar op dit moment deed het hem niet veel meer. Hij was ondertussen gewoon geworden aan haar manier van communicatie. Anders kon hij haar ook niet meer voorstellen. Toen ze begon over de leader en het deputy zijn, over de benoemingen, richtte hij zich nog wat meer op. Zijn vader, Silverstar, had amper aandacht voor hem gehad, nog steeds. "Wat dus betekend dat er nog altijd betere warriors zijn dan mijn zoon. Wat dus betekend dat ik teleurgesteld ben." Hij trok kort met zijn oog toen ze aangaf dat ze wél teleurgesteld was. Hij had zich al volledig gegeven, maar er waren gewoon niet genoeg kansen om zichzelf in het goede daglicht te zetten. "En wat als ik nu iemand zou kunnen redden van de dood?" dacht de kater hardop na en haalde kort, met een duistere twinkeling in zijn ogen, zijn mondhoek op. "Of de competitie definitief uitschakel?"