well then

Zijn blik was gericht op het weer dat buiten de grot plaatsvond. Het was onwijs hard aan het regenen en soms kon je bliksem in de lucht zien. Bij elk hard geluid, of plotselinge licht buiten werd Lionpaw maar steeds meer nieuwsgierig en enthousiast. Zulke stormen konden bijna elke kat hier bang maken. Maar Lionpaw was een ander soort. Hij vond deze natuurlijke dingen echt geweldig, fascinerend zelf. In zijn ooghoek zag hij een oudere warrior snel naar achteren springen, en daar moest hij toch even om lachen. Hoe trots hij nu wel niet was.

+Lionkit

Een luid kabaal weerklonk door de cave en zorgde ervoor dat de kleine kitten verstijfde in haar spel. Ze vergat het mosballetje waarop ze aan het 'jagen' was hélemaal en richtte haar blik op de uitgang. De cave werd kort even helemaal verlicht door een soort lichtflits die van buiten kwam. Wat.. wat was dat? Ze zag dat enkele katten ervan schrokken en toen de volgende klap kwam, richtte de kleine kitten haar oortjes ook wat naar achteren. Uhm. Uuuuhhhm, dit kende ze nog niet. Ze stapte voorzichtig richting de uitgang, totdat ze naast een andere kat - hij leek op een apprentice, maar hij was een van de enigen die zo kalm bleef zitten - stil bleef staan. Ze was onbewust veel te dichtbij hem gekropen, voor bescherming probably. Haar helderblauwe ogen gleden omhoog naar de hemel, die verlicht werd door een reusachtige lichtflits. "Woooowww.." Sprak ze veel te luid dan ze eigenlijk had gewenst. Haar ogen werden groot van de enthousiasme. Wat vet! De knal die echter volgde zorgde er wel voor dat ze zich wat dichter tegen de grond aandrukte. Dit was niet gevaarlijk, of wel?

Het duurde niet lang voordat hij de roodwitte kattin opmerkte. Ze was duidelijk nog een kitten, en de enige reden waarom hij haar opgemerkt had was haar gefascineerde reactie op het weer. "Zie je dit voor de eerste keer?" Vroeg hij met een vriendelijke glimlach. Nog een knal kwam als volgt en dit keer drukte ze zich wel tegen de grond aan. Waardoor Lionpaw moest grinniken. "Maak je geen zorgen, zolang je in deze grot zit kan het je geen pijn doen. Het reageert eerder op hoge dingen, zoals een boom bijvoorbeeld. Het enige waar je bang voor moet zijn als je naar buiten gaat is waarschijnlijk het feit dat je nat gaat worden." Zei hij in een grappende toon. Hij had nooit gehoord over een kat dat geraakt werd door bliksem, dus hij nam aan dat het gewoon een dreigement was van StarClan ofzo, zijn moeder had het nooit aan hem uitgelegd. Misschien was dat waarom hij erg enthousiast werd om zulke woeste stormen.

De kitten merkte de ander pas echt op toen hij begon te praten, ze was onbewust dichtbij hem gekropen in hoop dekking te kunnen zoeken achter hem zou het mis gaan, maar toen hij sprak besefte ze dat pas en haar helderblauwe ogen gleden naar de rode tabby die ze niet echt herkende. Ze knikte zacht om zijn woorden. Dit was inderdaad de eerste keer dat ze dit zag, of mee maakte. Ze was ook nog zo jong, er waren nog zoveel dingen die de jonge Lionkit nog niet had gezien. Ze had ook nog nooit regen op haar vacht gevoeld, waardoor ze best interesse had in de druppels die nu met duizenden uit de hemel vielen. Het was zo.. mooi.. zo .. fascinerend. En ergens, diep van binnen, voelde ze zich rusitger worden met elke klap die weerklonk door de cave. Alsof de storm haar tot rust stelde. "Het is.." Stamelde ze en ze bleef hangen op haar laatste woord. Haar lippen bewogen even, in een poging tot het juiste woord uitsprekend, totdat het woord goed en wel over haar lippen gleed; "mooi.." Ja. Het was mooi. Heel mooi. Ze keek met grote ogen naar de nieuwe lichtflits die door de hemel schoot. Wow.

Pas nadat er nog een flits buiten kwam keek Lionpaw weer naar de andere kitten om haar reactie te zien. "Het is.." Stamelde ze. De kater trok een wenkbrauw op, afwachtend tot ze de zin afmaakte. "Mooi.." Maakte ze af. Waardoor de apprentice ermee in moest stemmen met een knik. 'Ik vond het altijd leuk sinds ik me kan herinneren." Miauwde hij met een trotse glimlach. "Zelfs mijn moeder was bang voor zulke woeste stormen. Maar ik vond het echt fascinerend. Ik bedoel, hoe vaak krijg je dit te zien? Meestal in Greenleaf. Maar ook dan zie je het maar één of twee keer." Hij zwiepte voor kort met zijn staart voordat hij zijn blik terug op dat van het poesje richtte. "Wat is jouw naam?"

De kater sprak en Lion luisterde wel, maar reageerde niet direct op zijn woorden. Haar helderblauwe ogen waren gericht op de fascinerende strepen die door de lucht schoten en haar oren gingen weliswaar wat naar voren staan toen het gedonder door de cave sloeg. Het was angstaanjagend, maar tegelijkertijd ook rustgevend. Net alsof de lucht ook eens moest schreeuwen, van tijd tot tijd. Langzaam knipperde ze met haar oogjes, waarna ze haar blik op de rode kater naast haar richtte. Ze knikte na zijn woorden en zweeg, want er was niets bijzonders meer waar ze op kon reageren. Zijn moeder was er bang voor geweest, hij niet. Misschien was haar moeder er ook wel bang voor, ze zou het niet weten. Die was er immers niet, met haar leader taak was ze er wel veel vaker niet, maar dat vond Lion niet erg. Ze kon het belangrijkere er wel van inzien. De clan ging boven alles. Daar was ze het mee eens. "Lionkit," sprak ze duidelijk. Dat was haar naam. En ja, ze was er trots op.