Where's the moment we needed the most?

Het was hem gelukt. Natuurlijk was het hem gelukt. In hun oude territory stond Butterpact bekend als een kat die zeer vaardig was in vissen. Het was ook zeker een kwaliteit die hij sowieso over wilde brengen naar Crimsonpaw. En een vis vangen toonde aan dat er tenminste nog een beetje RiverClan tussen de hoop andere katten zat. Hij had het idee dat de andere katten veel te gemakkelijk accepteerden dat ze voor nu een deel van elkaar waren. Hell, hij merkte dat hij zélf moeite begon te hebben met hun borders te accepteren. Butterstar had hun er op bezorgde wijze op gewezen dat ze niet te gehecht mochten raken aan katten buiten RiverClan omdat, als ze naar hun nieuwe territories zouden reizen, hun dan gemaakte vrienden weer terug vijanden zouden worden. En dat was een realiteit die hij om de één of andere reden nog niet onder ogen wilde zien, alsof hij comfortabel werd bij het idee voor altijd met vier Clan samen te leven. Hij kon er niks aan doen dat zijn gedachten kort naar Butterkit gingen, de kitten in ThunderClan. Als ze terug hun eigen paden zouden bewandelen, zou hij de kitten achter zich moeten laten. Hij wist al precies welke houding hij ging hebben als dat moment zich ging aankondigen, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij dat leuk vond. Hij zuchtte. Hij nam de vis voorzichtig tussen zijn kaken en begon terug naar de grot te lopen. Het was nu eenmaal zo dat zijn dagen voornamelijk snel voorbij gingen omdat hij het eerste deel van de dag toch alleen maar aan scenario’s dacht waarbij hij Breakingpoint redde van zijn gruwelijke dood. Scenario’s die hij niet eens waar kon maken, want hij kon de tijd niet terugdraaien en StarClan leek geen medelijden genoeg met hem te hebben om hem per ongeluk iets te laten overkomen. Hij trok met zijn oortjes en versnelde zijn pas. De avondschemering zou dadelijk al beginnen en hij wilde binnen zijn voor het donker zou worden. Zijn klauwen schraapten over de stenen terwijl hij zich naar binnen hees en half slippend kwam hij tot stilstand in de grot. Hij liet de vis op de grond vallen en zette zijn poot erop. Daarna ontmoette zijn blik een andere en schoot zijn hart in zijn keel. Het was Moonkit, de kitten van Butterstar. En ze kwam naar hem toe.

Butterpact stond aan de grond genageld. Hij wist niet waarom, maar het idee dat de dochter van Butterstar hem naderde, maakte hem zenuwachtig. Misschien omdat hij een goed voorbeeld moest stellen en dat hij zo weinig zelfvertrouwen had dat dat een bijna onmogelijke taak leek? Misschien. In elk geval kwam ze naar hem toe, maar haar blik was in eerste instantie niet op hem gefixeerd, maar op de vis die hij had gevangen. Hij zag dat haar oogjes glansden en dat dat haar interesse aantoonde in de vis. En even voelde hij een sprankje trots opkomen omdat hij deze vis had gevangen en omdat ze bewondering toonde voor iets wat hij had gedaan. Toen dacht hij na over wat Butterstar zou denken als zo’n mislukking zoals hij met haar dochter zou praten en keek hij weer even onzeker naar zijn poten, maar toen opende Moonkit haar bekje en verdwenen alle zorgen opeens. Zijn negatieve gevoelens maakten plaats voor emoties die hij als ‘blij’ kon aanduiden. Dat had hij altijd als het over vissen vangen ging, dan werd hij helemaal enthousiast. Ook nu verscheen er een kleine glimlach om zijn lippen bij het vooruitzicht dat deze kitten echt geïnteresseerd zou zijn in een visles van hem. Hij snorde dan ook zachtjes toen hij het enthousiasme in haar ogen zag. “Dat zal ik doen, maar dan wel als je wat ouder bent,” zei hij tegen haar. Butterstar zou het hem niet in dank afnemen als hij één van haar dochters zou laten verdrinken in the Rapids omdat ze nog niet oud genoeg was om te vissen. Misschien zou Butterstar het hem sowieso niet in dank afnemen als hij haar kittens ooit het camp uit zou nemen. Hij slikte. Het was immers zijn schuld dat Breakingpoint verdronken was en Butterpact zou zich kunnen indenken dat Butterstar haar kittens simpelweg niet goed genoeg vertrouwde in zijn buurt. “Maar je mag gerust een stukje van deze prooi hebben, hoor,” probeerde hij de afwijzing wat goed te maken terwijl hij zijn poot van de prooi haalde en deze naar haar toe schoof. “Alleen wel voorzichtig voor de graatjes!” mauwde hij snel. “Moet ik je anders voordoen hoe dat je de graatjes het beste vermijdt of je wat stukjes voorkauwen? Of heb je al eens vis gegeten?” Hij schaamde zich omdat hij zo voorzichtig was, maar hij kon het zich niet permitteren dat hij hier een fout mee maakte.