Because sometimes I do miss her

Het was weer zo'n nacht, een slapeloze nacht. De maan scheen fel op de fourtree's neer, een heilige plek, waar de clans voor de Gathering normaal bijeen zouden komen en er een avond van een wapenstilstand heerste. Maar nu was dit het kamp van Bloodclan. Dat maakte haar niet zozeer uit en was ook niet de reden waarom Thora deze avond wakker lag. Ze voelde zich niet lekker en had vervelend gedroomd. Het was de moord op Brightspots die ze had herbeleefd. Voorzichtig en stilletjes stond de young-one op en verliet de plek waar de leerlingen van Bloodclan sliepen om vervolgens buiten de den van de young-ones tot stilstand te komen. Haar felblauwe ogen gingen naar de bijna heldere lucht vol sterren. Er bevond zich een wolk op de maan, wat Thora ergens opvallend vond, gezien dat voor de clans, voor Starclan, betekende dat de wapenstilstand voorbij was. Maar nu de clans hier niet meer leefde, zou het ook wel niets betekenen. Daarbij, geloofde Thora niet in Starclan, dat was iets wat ze zichzelf wijs gemaakt had. En daarbij deed het haar niets. Toch kon ze deze avond haar gedachten niet van Brightspots, haar moeder, afzetten. Haar biologische moeder. En dan was er Dovewing geweest, haar pleegmoeder, waar ze zich wel redelijk aan gehecht had. Maar ze wist het gewoon niet, ze voelde zich onrustig en moest vooral aan Brightspots denken, iets wat haar irriteerde en waardoor nu het puntje van haar staart hevig op de grond tikte.

Open

Hij koos liever de boom die vlak naast de slaapplaats van de young one’s stond, dan de slaapplaats. In de tower had hij altijd het geluk gehad om een nest helemaal bovenin uit te kiezen, maar hier kon dat niet meer. Hij voelde zich veiliger wanneer hij niet op de grond hoefde te slapen, dat was alleen maar versterkt toen hij opgesloten had gezeten. Dus ook nu lag hij in de boom. Ergens tussen de bladeren en met zijn gitzwarte vacht viel hij helemaal weg in de nacht. Zijn tweegekleurde ogen waren dicht en zijn ademhaling regelmatig, terwijl hij sliep. Maar hij was een lichte slapen, net als zijn vader. Dus toen hij beweging hoorde was hij meteen klaarwakker. Hij tilde zijn kop op en keek naar beneden. Naar Thora, de nieuwe young one. Hij had nog nooit met haar gepraat, dus hij kende haar eigenlijk ook niet. Daar moest hij vannacht maar eens verandering in brengen. Ze zou hem waarschijnlijk niet door hebben als hij zich stil hield, maar waarom zou hij. Het leek erop dat ze wel wat gezelschap kon gebruiken. Hij kwam omhoog en rende via de stam naar beneden. Bijna geruisloos lande hij vervolgens op de grond. “Jij bent Thora toch?” Zijn stem klonk rustig en vriendelijk. Hij zette de laatste paar passen naar haar toe en ging zitten.

In gedachten verzonken, na denkend over haar moeder, een gedachte die Thora het liefst wegduwde, zat de op de open plek bij de Fourtree's. Toen een mede Young One naar beneden sprong uit een boom schrok ze ook enorm. Hij vroeg of zij Thora was. Thora was op gesprongen en keek licht geschrokken naar de kater, waarna ze een argeloze glimlach opzette. "Ja klopt, ik ben W... Thora," miauwde ze en wiebelde met haar oortjes. Ze haalde eens diep adem en vermande zich. Gelukkig was door de schrik haar gedachtes aan het moeder weg gevaagd. "En jij bent?" Vroeg ze vervolgens, een stuk zekerder en de schrik uit haar gevloeid. Thora moest nog enorm wennen aan het leven in Bloodclan, ze kon er dan ook slecht tegen wanneer ze onzeker en zo onschuldig overkwam. Thora wilde harder worden, harder overkomen en zekerder zijn, vooral over zichzelf. Stap één was gezet, ze was nu een Bloodclanlid, nu moest ze zich er nog naar gaan gedragen, al zat het in haar. In Thunderclan was ze overduidelijk anders geweest, maar nu leek zij meer op de pussy.

Hij had haar laten schrikken. Hij zag het aan de manier waarop ze hem even aankeek. Ja, dat was weer heel erg tactvol van hem. Soms kon hij een beetje te roekeloos en lomp zijn. Hij was niet zo goed in voorzichtig zijn. Zowel in vechten als in zijn dagelijkse bezigheden niet, maar hij bedoelde het nooit kwaad. “Ik wilde je niet laten schrikken.” Zei hij dan ook. “Mijn naam is Chawl.” Vervolgde hij toen ze vroeg hoe hij heette. “Jij komt bij de Clans vandaan, hoe was dat?” Hij wist de manier waarop ze vochten en hoe hij ze het beste aan kon pakken. Waar hij op moest letten en wat hun gekke geloven waren, maar hun manier van leven daar wist hij bijna niets van. “Bevalt de Elite?” Het was zijn thuis en hij vroeg zich af of het voor haar ook zo zou voelen. Zou ze nog moeten wennen, net zoals Shallow eerst even had moeten doen. Zijn goede vriendin had zich snel aangepast, maar hoe dat voor een voormalig Clankat zou zijn, dat vond hij interessant.

Misschien was Thora wat verbaasd over het feit dat de katten hier niet eens per se gemeen waren. Het waren gewoon katten, zoals zij, die op hun eigen manier deden aan overleven, kreeg ze het idee. De kater had haar niet willen laten schrikken en stelde zich vervolgens voor als Chawl. Thora glimlachte en knikte. "Aangenaam, Chawl," miauwde ze. Ja, daarnet had ze diep in gedachten gezeten. Gedacht aan haar moeder. Haar échte moeder. Zoals ze ergens wel verwacht had, vroeg hij naar de clans, waar ze geboren was. "Dat was... niet mijn ding," besloot ze te zeggen. "Ik heb me nooit als één van hen gevoeld, dus ik vond het niks," vertelde ze. Zo was het leven in de clans voor haar geweest. Niet haar ding en ze had het vreselijk gevonden. Ze was altijd het buiten beentje geweest, al had ze dat natuurlijk ook zelf gedaan. Vervolgens vroeg Chawl of de Elite haar beviel. "Ja, ik voel me hier een stuk beter, alleen moet ik nog wel een hoop leren... heb ik het idee," ging ze verder. Ja, ze moest vooral haar plek hier zien te vinden. "Zoveel weet ik nog niet, kan jij mij wat vertellen... of tips geven over het leven binnen de Elite?" Vroeg ze vervolgens.

Hij knikte bij haar antwoord, dat klonk logisch. Als ze zich nooit één van hen had gevoeld kon hij het heel goed begrijpen. Nog niet zo heel lang geleden hadden ze hem een kittypet willen maken, maar daar had hij zich ook nooit op zijn plek gevoeld. Dus hij wist hoe het was om niet begrepen te worden. Ze vroeg hoe het leven was binnen de Elite, dus keek hij haar weer aan. “Iedereen moet zijn eigen hachje redden, maar daar voor in de plaats krijg je veel vrijheid. De trainingen zijn hard, maar dat is alleen maar goed. Daar wordt je zelf ook hard van en dat is nodig om te overleven. De katten hier kennen geen medeleven, de meesten dan. Dus moet je er zelf voor zorgen dat je in leven blijft. Mijn belangrijkste tip is, maak Claw of Shark nooit boos. Hun straffen zijn niet mild.” Sprak hij toen. “Maar is er iets specifieks dat je wilt weten?” Hij had nu vooral het globale verhaal verteld. Maar de Elite was divers, er was zo veel wat te ontdekken viel. Geen dag was gelijk.

Thora luisterde aandachtig naar de woorden van Chawl. Dat klonk allemaal logisch in haar ogen. Ze was hier nog maar net, ze was nu intussen elf moons, maar nog steeds jong. Wat Chawl haar vertelde joeg haar eigenlijk geen angst aan, het stelde haar meer een soort gerust. Dat klonk goed, vooral het woordje vrijheid. Je was vrij en had een groep katten om je heen, dat klonk een stuk beter. Dat laatste had ze al voor vanzelfsprekend genomen. Claw of Shark zou ze niet boos maken. Bij de volgende vraag van Chawl rechtte Thora haar rug en keek ze hem recht aan. "Het is dus echt waar dat je iemand moet vermoorden om member te worden?" Vroeg Thora, ze probeerde haar stem niet te laten trillen bij het idee en ook geen teken van ongemak bij het idee te laten blijken. Ze zou het doen, maar eerst moest ze harder, veel harder worden.

Zijn blik werd ernstig bij haar vraag. Even staarde hij voor zich uit, de blik in zijn tweegekleurde ogen diep in gedachten verzonken. Dat was ook iets waar hij het meest tegenop keek. Hoe hard Jinx hem ook maakte en hoe veel hij ook van zijn ouders en de Elite members zag, volgens hem was het onmogelijk om aan dat idee te wennen. Maar het werd van je verwacht en ze zeiden dat het daarna alleen maar makkelijker werd. Hoe meer tanden er aan je halsband kwamen te hangen, hoe vanzelfsprekender het werd. Alleen was dat wel iets wat hij wilde dat vanzelfsprekend werd? Hij knipperde een keer en keek daarna weer naar Thora. “Ja, dat hoort er nu eenmaal bij.” Sprak hij toen recht door zee.

Thora - 10/11 moons - Heeft hier recent de naam Thora ontvangen, nog steeds nieuw
Het gesprek met Chawl zorgde er voor dat alles van haar nachtmerrie weg vaagde en haar gedachten en focus weer volledig op het leven als een Elite gericht was. Want dat was wat ze nu aan het worden was, een member van de Elite en voorlopig, zeker voor de komende drie moons/vier moons, zou ze nog wel een young-one zijn van de Elite. En natuurlijk wist Thora wel dat ze een kat moest vermoorden om een member te worden. Chawl bevestigde dit, recht door zee. Thora liet niks blijken, haar ogen werden hoogstens wat donkerder bij het idee, maar vervolgens schudde ze met haar kop en krulde ze een mondhoekje op. "Dat moet ik wel kunnen," zei ze, meer om zichzelf te overtugien dan om Chawl te overtuig. "Optie twee is om een kleine hond te doden, toch? Ik denk dat ik voor een kat zal gaan, want ik denk dat ik daarmee het beste zou kunnen laten zien dat ik tot de Elite behoor," sprak ze vervolgens. Dit wilde ze Hellhound ook nog gaan vertellen, ze wilde Hellhound ook vragen om haar harder te maken en dan niet alleen fysiek maar ook mentaal, vooral mentaal, want daar lag de grootste struggle en iedereen merkte het. Aan de manier waarop ze sprak, hoe ze iedereen keer op keer weer wilde overtuigen, en ga zo maar door.

Hij knikte na de vraag van de nieuwe Young one. “Ja, dat klopt inderdaad. Een hond mag ook, maar de meeste katten kiezen toch voor een kittypet. Dat zien mijn vader en Shark liever ook.” Een hond was de makkelijke keuze, tenminste dat dacht hij altijd. Hij had ook het idee dat die katten nog strenger in de gaten werden gehouden, dan members die een kittypet hadden vermoord. Hij keek Thora aan. “Het is maar net welke optie jou het beste lijkt. Het is geen moeten, als je er maar voor zorgt dat je één van de twee doet. Die halsband moet je wel zien te bemachtigen.” Hij grijnsde kort naar haar. “Maar Claw ziet iets in je, hij is nooit gul om voormalig Clankatten toe te laten in de Elite. Zeker niet wanneer deze al iets ouder zijn. Dat moet je niet vergeten.” Hij gaf haar een knipoog, voordat zijn blik naar boven gleed. Naar de maan die nog steeds fel aan de hemel scheen. “Die StarClan geloof jij daarin?” Vroeg hij toen plots. Hij bleef naar de maan, al keek hij haar toch via zijn ooghoek even aan.

Thora - 10/11 moons - Heeft hier recent de naam Thora ontvangen, nog steeds nieuw
Thora knikte bedenkelijk toen Chawl haar vertelde dat een kittypet doden meer op prijs gesteld werd. Vervolgens vertelde Chawl haar dat ze het zelf zou moeten weten, zolang ze die halsband maar zal bemachtigen. "Een hond doden is waarschijnlijk moeilijker, denk ik. Kittypets zijn toch dik en lui," miauwde Thora. "Al denk ik dat het mentaal gezien wel beter is om een kittypet te doden," vervolgde ze bedenkelijk. Daarom ging zijzelf ook voor een kittypet en dan maar hopen dat de kittypet die zij als slachtoffer zou kiezen wel lastig zou zijn om te doden, zodat ze ook fysiek kan laten zien dat ze het zijn van een member waard zal zijn. Toen Chawl vertelde dat Claw waarschijnlijk iets in haar zag trok ze even met haar oortjes. De woorden die er op volgde maakte het moeilijk voor haar om niet te glimlachen. Dit vond ze leuk om te horen. "Ik zal hem, niemand hier, teleurstellen," besloot ze er op te reageren en grijnsde vervolgens haar tanden bloot. Toen vroeg Chawl aan haar of ze in Starclan geloofde, terwijl zijn blik op de maan gericht was. "Nee," miauwde ze kort. "Ik geloof niet in Starclan en voor wat ik me kan herinneren heb ik dat ook nooit gedaan," vervolgde ze. "En al zou Starclan wel bestaan, noway dat ik daar toegelaten zou worden," miauwde ze vervolgens grinnikend. "Geloof jij dat er iets is na de dood?" Vroeg ze vervolgens terug aan de kater. Het hoefde niet per se een Starclan te zijn, natuurlijk, maar misschien dachten Elite katten, rogues en kittypets over iets anders na dan Starclan.

Hij grijnsde toen ze zei dat ze niemand teleur zou stellen. “Daar zal hij blij mee zijn, die oude brompot.” Waarschijnlijk waren zijn moeder en zijn broers en zussen de enige die Claw zo konden noemen zonder een klap tegen hun kop te krijgen. Toen ze vroeg of hij geloofde in iets na de dood schudde hij zijn kop. De blik in zijn tweegekleurde ogen richtte zich op de andere Youg one. “Nee, dood is gewoon dood.” Miauwde hij toen kalm. Door die toon leek hij opeens heel erg op zijn vader, maar een volgende grijns verpestte dat beeld weer. Chawl was zijn vader niet en zo zou hij ook nooit worden. Hij was zachter dan hem en hield wel van een geintje. Al maakte de trainingen hem hard, ijzig was hij niet. “Ik zie je wel weer Thora. Ik ga nog even slapen.” Hij gaf haar een knipoog en stond vervolgens op. Hij schoot de boom weer in en verdween tussen de bladeren op een tak.

[Topic uit]

Thora wilde de woorden van Chawl graag geloven, dat dood gewoon dood was. Maar de flame-point she-cat was het niet helemaal met hem eens, ze kon niet geloven dat het na dit leven ophield. Maar als dit wel zo was, wilde Thora dat haar naam zou blijven voortleven, dat ze herinnerd zou worden en daarvoor moest ze haar best doen. Want als dood echt dood was, wilde ze haar leven niet vergooid hebben. "Als dat zo is, moeten we zeker weten alles doen in dit leven wat we kunnen," reageerde Thora daar dan ook vastberaden op en sloeg even haar klauwen uit. Chawl nam afscheid van haar, want de kater ging nog wat slapen. Dit was een goed plan, daarom zei Thora het zelfde te gaan doen en keerde ze terug naar haar nest.

-topic uit-

Onderwerp: Re: Because sometimes I do miss her