I'm an alien, I'm a legal alien.

Razor’s staart bewoog en ze trok kort met haar pootje terwijl ze zichzelf op haar zij rolde en verder droomde over iets spannends. Ze was namelijk ouder dan dat ze nu was, bijna klaar om member te worden. Haar vader nam haar mee naar haar final assesment. Ze was gegroeid en haar ene klauw was groter dan haar andere klauw, precies hetzelfde zoals haar vader. Met haar grotere klauw ging ze naar voren en raakte het oog van de kat voor haar waardoor deze met een wanhopige kreet op de grond viel. Terwijl haar vader haar complimenteerde, sprong zij op de kat en begon hem verder te bewerken met haar poten. Bij het leukste onderdeel waarbij het bloed in kleine riviertjes langs de wangen van de kat stroomde, werd Razor wakker. Geïrriteerd zijnde opende ze haar bekje om de geur van bloed weer terug in zich op te kunnen nemen, maar moest concluderen dat het weinig zin had en dat ze beter op kon staan. Ze merkte tot haar tevredenheid dat ze ietwat gegroeid was en dat er zelfs een duidelijk verschil tussen haar linker- en haar rechterklauw te zien was. Natuurlijk was dat voor Razor geweldig nieuws omdat dit betekende dat ze steeds meer en meer op haar vader begon te lijken. Ze vond het ook wel prettig dat ze iets weghad van haar moeder, maar haar vader was natuurlijk haar grote voorbeeld. Het begon een soort van obsessie te worden voor de kleine kitten. Helaas wist ze nog niet alles wat ze wilde weten en werd haar informatie achtergehouden omdat men dacht dat ze te klein was om dat soort dingen al te weten. Razor blies haar wangen vol bij het idee dat ze nog meer moons moest wachten eer dat ze alles over de Elite te weten kwam. Ze wierp een strakke blik op een kat die haar opeens benaderde en dook in een vechthouding zoals ze dat een paar members had zien doen in de Elite net voordat ze met elkaar begonnen te vechten. Toen ze dacht dat de kat dichtbij genoeg was, sprong ze met al haar kracht naar de kat toe zodat deze hopelijk op de grond zou vallen en zich pijn zou doen.

Razor voelde een gevoel van voldoening door zich heengaan toen ze merkte dat de kitten het weldegelijk moeilijk kreeg om op haar kleine pootjes te blijven staan en ook nog eens kon concluderen dat zij kleiner was dan de kitten. Dat toonde aan dat ze al redelijk wat kracht had in haar poten. Het hielp natuurlijk ook wel dat ze de verrassing in haar voordeel had, maar toch… ze was tevreden. Maar die tevredenheid bleef niet lang duren, want opeens begon de kitten onder haar zich te verzetten. De kleine klauwen van de kitten deden niet echt zeer net zoals haar klauwtjes waarschijnlijk ook niet veel aanrichtten bij de andere kitten, maar toch gromde Razor geërgerd toen de klauwen van de ander bleven haken in haar pels. Razor beet dus in de richting van de pootjes van de ander zodat de klauwen uit haar vacht zouden gaan, maar voelde toen dat de tabby kracht zette om hun om te draaien. Omdat zij natuurlijk kleiner en jonger was dan de kitten, ging dit gemakkelijk en lag zij dus niet veel later onderaan. Razor liet een sissend geluid ontsnappen dat op blazen moest lijken en keek de kitten boven haar fel aan. Ze hield er niet van als anderen aan het winnen waren, ook niet als het maar begonnen was met een spelletje. En dus trok ze haar klauwen en sloeg in plaats daarvan haar poot hard in de richting van het kopje van de kitten. Vervolgens begon ze met haar achterpoten zo hard mogelijk te stampen zodat de kitten hopelijk van haar af zou gaan. “Weg!” riep ze. “Jij dik zijn!”

Haar tegenstribbelende bewegingen hadden een averechts effect en Razor voelde hoe de kleine klauwtjes van de iets oudere kitten door haar pels drongen en contact maakten met haar huid. De zwart-witte she-cat hield echter haar kaken op elkaar geklemd zodat ze niet zou beginnen piepen van de pijn, want dan was ze zwakte aan het tonen en dat wilde ze niet hebben. Ze wilde dat haar vader trots op haar kon zijn en dat hij haar zou erkennen als een goede vechter, een dochter die veel kon hebben en die zich niet snel liet doen door iemand anders. Ze bracht een zachte ‘oef’ uit toen de kitten boven haar haar hele gewicht gebruikte om haar te pletten. En ondanks dat Razor het niet leuk vond dat ze aan het verliezen was, moest ze eerlijk toegeven dat ze blij was dat ze eindelijk iemand was tegengekomen die niet voor haar terugdeinsde en voor haar status. “Jij te dik voor mij zijn! Dit niet eerlijk zijn!” Ze probeerde nogmaals met haar achterpoten te stampen, maar deze werden tegengehouden omdat de kitten nu ook haar achterlijf naar beneden had gebracht waardoor Razor geen kant meer op kon. Ze moest nadenken. Ze zag duidelijk iets over het hoofd, iets waar ze gebruik van moest maken… En toen wist ze het. Het zou bij haar ook pijn doen, maar in elk geval zou het effectief zijn. En dus liet Razor haar pogingen om te ontsnappen stilvallen zodat de kitten boven haar zou denken dat ze uitgevochten was. Daarna kwam ze met volle kracht overeind waarbij ze haar kopje mikte op die van de ander. Sure, hun kopjes zouden tegen elkaar knallen en zij zou ook pijn lijden, maar in elk geval zou ze laten merken dat ze niet zo snel te verslaan was als de andere kittens die in hun barn verbleven.

Ha! Dat had de andere kitten niet zien aankomen! Ook al deed haar kopje nu ook ongelooflijk veel zeer, ze was toch tevreden over de methode die ze had gevonden om de kitten boven haar terug te pakken. De grijze, pluizige kitten had duidelijk in gedachten dat ze het gevecht al gewonnen had, maar Razor had haar op een mooie manier teruggepakt. Haar kopje deed zeer, maar het tevreden gevoel dat zich door haar binnenste verspreidde liet dat gevoel al snel weggaan. Zou haar vader trots op haar zijn geweest als hij haar had zien vechten? Vast wel! De kitten ging in elk geval van haar af en Razor krabbelde overeind. Ze zwierde een beetje heen en weer alsof ze te veel catnip had gegeten, maar uiteindelijk bleef ze stilstaan en duurde het slechts enkele seconden voor haar blik weer helder werd en ze de kitten duidelijk voor haar zag. Ze grijnsde toen deze aangaf dat ze haar wel mocht en voor de eerste keer voelde ze een gevoel opkomen dat haar vertelde dat het wederzijds was. En dus gaf ze een beamend knikje naar de pluizige kitten. “Ik jou ook,” mauwde ze toen. “Jij in elk geval niet zo zwak zijn als andere kittens.” En dat was waar, want die waren zeker weten huilend weggerend als ze überhaupt maar op ze gesprongen was. Nee, ze dacht wel dat deze kitten een waardige tegenstander zou zijn in de toekomst en dat ze misschien wel een goede vriendin kon worden. “Ik ben Razor,” mauwde ze. “En jij bent?” Ze keek de kitten vriendelijk zijnde aan, haar groene oogjes twinkelend terwijl er een grijns om haar lippen speelde. “Mijn papa leader zijn van Elite. Wie jou papa zijn?” Ze hield haar kopje wat scheef terwijl ze wachtte op antwoord.

De pluizige grijze kitten stelde zichzelf voor als Yoka en Razor wist nu al dat het een naam was waar ze moeite voor zou doen om het te onthouden. En misschien deed ze dat ook wel met alle namen, maar dat was niet altijd positief. Ze wist dat als ze Yoka’s naam zou onthouden dat dit wel op een positieve manier zou gebeuren en ze was benieuwd wat deze middag samen met de kitten hun nog zou brengen. Ze was nog meer verwonderd over het feit toen Yoka aangaf dat oom Shark haar vader was. Waarom had ze dat niet eerder geweten? Het was eigenlijk gewoon perfect. Haar vader was leader en Yoka’s vader was deputy. Hun vaders waren goede vrienden en misschien zouden zij dat ook worden. Hell, misschien zou ze beiden wel in hun vaders pootsporen treden. Dan hoopte zij natuurlijk dat zij de leader zou worden en Yoka de deputy, want dat was zo wel het eerlijkste. Zij had immers hun gevecht gewonnen en bovendien was haar vader leader, dus dat wilde zeggen dat zij meer recht had om leader te worden dan Yoka. “Oom Shark is goede vriend van papa,” mauwde ze en ze keek tevreden zijnde naar de andere kitten. “Wij misschien ook vrienden worden.” Hoe zag dat andere kitten het voor zich? Razor wilde immers niet te zoetsappig overkomen, want zo was ze helemaal niet. Ze was kil, bloeddorstig en over een aantal moons gevaarlijk om bij in de buurt te zijn. Nu was ze misschien nog klein en kon ze niet veel doen, maar later zouden haar klauwen en tanden gegroeid zijn en zou ze één van de gevaarlijkste members van heel de Elite worden. En als ze Yoka als trouwe vriendin aan haar zijde kon hebben, was dat alleen maar een pluspunt.

Razor had zin om het uit te schreeuwen van plezier, maar in plaats daarvan glimlachte ze wat koeltjes naar de she-kitten voor haar. Het was niet alsof ze het niet leuk vond dat er echt een kans bestond dat ze goede vrienden zouden worden, maar ze vond het nu niet bepaald bevorderend voor haar imago als ze als een piepkleine kitten enthousiast zijnde op en neer zou springen omwille van het feit dat zojuist een andere kitten had toegestemd om vrienden te worden. Maar de toekomstplannen zagen er redelijk goed uit en het feit dat hun vaders hoge ranks hadden en met elkaar bevriend waren, werkte ook ontzettend in hun voordeel. Hopelijk zouden zij oud genoeg zijn wanneer hun vaders af zouden treden en zouden ze de ranks van hun krijgen. Razor besefte zich nog niet zo goed dat als haar vader zou aftreden dat dat niet op vrijwillige basis was en dat dat waarschijnlijk veroorzaakt zou zijn door zijn dood of door het feit dat hij te oud was om de Elite te leiden. Ze besefte zich dan ook nog niet zo goed dat als haar vader zou aftreden dat hij haar waarschijnlijk de Elite niet zou zien leiden omdat hij oftewel er niet meer was oftewel op zijn eigen moest overleven. Als het aan haar lag, zou haar vader perfect kunnen zien hoe zij de Elite grootbracht en het zelfs nog beter maakte met Yoka aan haar zijde. Ze zouden geen partners of kittens nodig hebben; ze zouden zelf sterk genoeg zijn om de Elite te blijven leiden totdat ze het uiteindelijk niet meer konden en zelfs dan zou het moeilijk worden om vervangers voor hun te vinden. Ze zag het al helemaal voor zich en haar kleine oogjes begonnen te glimmen. Ze richtte haar ogen weer op Yoka en grijnsde. “Ik gek worden van hier in camp te blijven,” zeurde ze. “Zullen we iets gaan doen?” Het was deels waar, maar ook deels om Yoka’s moed te testen. “Wij ons verstoppen in nest van jouw vader en hem laten schrikken!” Ze keek haar vriendin opgewonden aan. “Of wij uit camp kunnen gaan.” Ze grijnsde nu. Yoka mocht kiezen.