game over

Ferndust klemde haar kaken op elkaar terwijl ze voelde dat de tranen zich verzamelden in haar goede oog. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Hoe had ze zichzelf zo kwetsbaar op kunnen stellen en de tom toe kunnen laten terwijl ze van nature eigenlijk heel erg schuw en wantrouwig was? De enige die ze tot nu toe echt had vertrouwd, was Tallshadow geweest. Maar daar was Blizzardwing iets meer dan een moon opeens geweest en de twee hadden het goed kunnen vinden. Hij had haar getroost wanneer zij een slechte bui had en had haar gezegd dat ze mooi was, dat ze het verdiende om positieve aandacht te krijgen. Ze had hem bijna alles verteld, alleen het gedeelte van haar schouderlitteken had ze niet aan hem verteld omdat ze dat enkel tussen Tallshadow en haar wilde houden. Maar na een paar weken had ze zich bijna goed genoeg gevoeld om het hem te vertellen, maar toen had hij haar al gedumpt. En daar zaten grote gevolgen aan. Niet alleen ging ze fysiek gezien zwaar achteruit omdat ze nauwelijks nog at en zichzelf nauwelijks nog verzorgde, maar ook was ze er recent geleden achter gekomen dat er leven in haar buik groeide, dat ze zwanger was. En ze had geen idee hoe ze daar mee moest omgaan. Ze wilde het liefste naar Tallshadow gaan, maar ze was bang voor zijn reactie. Ze was bang dat hij ging zeggen dat het haar eigen schuld was en dat hij haar niet kon helpen. En ze had het Acefray ook nog niet verteld, hoewel het nu wel aan haar te merken zou zijn. Haar buik was dikker en het viel gewoon op. Ze klemde haar kaken op elkaar om een wanhopige schreeuw in te houden. Dit had ze zich niet voorgesteld, nog niet op zo’n jonge leeftijd tenminste. Ja, ooit wilde ze wel kittens hebben, maar niet nu. Niet nu haar mentale en fysieke toestand allebei zo achteruit gingen. Ferndust keek op toen een bepaalde geur zich in haar neusgaten drong, een geur die ze maar al te goed herkende. Ze draaide haar kopje een kwartslag en keek Blizzardwing met een doodse blik aan. “Wat doe jij hier?” snauwde ze naar hem. “Je hebt al meer dan een week niet tegen me gesproken, dus nu moet je ook niet meer afkomen."

Ze rolde met haar ogen toen hij zijn woorden sprak. “Val toch van de berg,” mopperde ze, hoewel ze niet zeker wist of ze haar woorden meende. Ja, hij was een eikel, maar als zij het niet zou halen, zouden de kittens wel nog een vader nodig hebben. Ze wist alleen niet of hij het ideale vaderfiguur was. En dus was het belangrijk dat ze Tallshadow zou inlichten. Hij zou… hij zou een deel van de last over kunnen nemen als het haar te veel zou worden. Ze durfde eerlijk gezegd niet te denken aan wat er zou gebeuren als zij het niet zou halen. Als er werkelijk een StarClan bestond – wat ze bijna in twijfel begon te trekken door alle negatieve dingen die er de laatste tijd waren gebeurd – dan zou zij daar hulpeloos moeten toekijken hoe Blizzardwing haar kittens verziekte. Of hij moest opeens op een miraculeuze manier een heel goede vader worden, maar dat zag ze nog niet zo snel gebeuren. Nee, ze wilde niet dat Blizzardwing het van haar over ging nemen als… als zij het niet zou halen op de één of andere manier. Maar ze mocht niet tonen dat ze zo’n zwak lichaam had, want anders ging hij aan de alarmbel trekken en dan zouden er misschien maatregelen volgen. Maatregelen voor haar veiligheid waar ze echt geen behoefte aan had. “Moet ik een tekeningetje maken in het zand in de grot voor je?” vroeg ze alsof hij een kitten van drie moons oud was. “Je ziet toch duidelijk wat het is, of niet?” Ze keek hem vernietigend aan. Daarna wendde ze haar blik af, want ze had schrik dat hij onder al die lagen hardheid in haar ogen haar onzekerheid en misschien zelfs ook haar angst zou zien voor wat er komen ging. “Maar geen zorgen,” spuugde ze hem toe, “je hoeft niet bij de bevalling te blijven en je hoeft ook niet voor ze te zorgen. Ze verdienen beter dan een vader zoals jij. En ja, ze zijn weldegelijk van jou, mocht je je dat afvragen.” Kwaad zijnde richtte ze haar ene groene oog de andere kant op.