Under a spell

Ze had haar blik gericht op het uitzicht voor haar. Nu het Greenleaf was de natuur meer zichtbaar geworden. Her en der een paar vogeltjes en zelfs vlinders. Als ze nog haar jonge, naïeve zelf was had ze rond gehuppeld. Blij met de vlinders meegedaan. Maar wat ze moest tonen was kou. Dat was wat ze moest doen, waarom ze hier was. Om haar moeder trots te maken, nu Runningtime dood was. En toch, iedereen deed alsof er niks gebeurd was. Alsof de dood van een warrior niets anders deed dan anderen manipuleren om een kouder aura te dragen. Ze richtte haar blik op de lucht voordat ze plotseling het uitgilde en boos tegen een kiezelsteentje aantrapte. Oneerlijk! Ze keek op toen de vlinders en vogels geschrokken wegvlogen. En ergens voelde ze een kloppende pijn bij haar poot, maar dat negeerde ze. Oneerlijk...

+ Cavepaw

Een jonge kater liep tegen de wind in. Zijn vacht waaide zachtjes op bij elk briesje. Hij had een sterke tred en een serieuze blik. Toch was zijn houding eerder speels dan echt gefocust. Hij mocht dan wel de zoon van Runningtime en Sweetheart zijn, hij was nog steeds apprentice en had recht op die leuke tijd. Een klein grijnsje plakte dan ook op zijn lippen. Een vlinder vloog in zijn blikveld. Oeh! Cavepaw duwde zijn neus verrukt omhoog. Toen kwam er nog eentje voorbij vliegen. Hij liet zich door zijn voorpoten zakken en spande zijn spieren aan. De gitzwarte kater sprong met een draai in de lucht en klapte zijn poten op elkaar, met in het midden een vlinder. Hij zag nog net een vogel voorbij vliegen. Doordat zijn aandacht een tel verplaatst was geweest viel hij met een harde plof terug op de grond. Kreunend stond hij recht, wat niet gemakkelijk was met de vlinder tussen zijn poten. Hij opende nieuwsgierig zijn poten, maar wat hij zag stemde hem triest. Het vlindertje had twee gebroken vleugeltjes en trilde nog wat na. Waarom stierven ze zo rap? Hij had toch alleen maar een klapje gegeven. Een geur drong zijn neusgaten binnen. Oh, zijn zusje was hier. Een beetje treurig keek hij naar de vlinder. Zijn ogen schitterden. Ooh! Hij had een idee. Cavepaw nam de vlinder tussen zijn kaken en liep naar de geurbron toe. "Fwierpaw kwijk wat ik gewangen heb!"

Ze was weer langzaamaan aan het bijkomen. Haar ademhaling was weer normaal terwijl ze haar blik op haar bloedende poot richtte. Maar daar trok ze niks van aan. Het zou zelf wel helen. "Fwierpaw kwijk wat ik gewangen heb!" Haar oren spitsten en ze richtte haar blik op de bekende stem. Cavepaw. Ze verscherpte haar oogzicht even totdat ze al snel opmerkte wat hij eigenlijk had gevangen. Nog een gil kwam uit haar bek, maar ditmaal van schrik. "Ew, Cavepaw, what the hell?!" Siste ze. "Gooi dat dode ding weg, je bent geen kitten meer!" haar dikke staart was nijdig heen en weer aan het zwiepen. Tuurlijk, ze mocht haar broer wel, sterker nog, ze hield van haar broers. Maar soms... Ugh, soms kon ze het ook echt niet meer uitstaan met hun.

Een beetje beteuterd luisterde hij naar de reactie. Hij liet de vlinder los en schoof hem treurig opzij. Arme vlinder. Hij was inderdaad geen kitten meer, maar ook geen volwassen kater. Dat zou nog eens een plottwist zijn. Hij volgde de dikke staart van zijn zusje met zijn twee kleurige ogen. Ze waren precies die van Fearpaw, of beter gezegd van mama, maar alleen waren de kleuren omgewisseld. Waarom moest ze toch zoveel op mama lijken? Eén moeder was al genoeg voor hem. Niet nog een tweede. Mokkend stak hij een pruillip naar voren. "Sorry Fear, ik dacht dat je het mooi ging vinden." Soms kon hij echt niet tegen zijn zus. Broer trouwens ook, die twee spande altijd samen, hmmpfff, tegen hem meestal.

Mokkend stak Cavepaw een pruillipje naar voren. Fearpaw liet een geërgerde zucht horen terwijl ze met haar ogen rolde. "Sorry Fear, ik dacht dat je het mooi ging vinden." Zei hij vervolgens. "Met sorry kan ik niet veel, Cave." Snauwde ze. "Een dode vlinder? is dit soms een belediging? Grow up." Ze richtte haar blik weg, alsof het haar niet kon schelen. Ergens wou ze met hem vlinders gaan vangen, ze grappige namen vinden. Maar ze moest haar reputatie ophouden. Koud worden.

Zijn houding veranderde naar beteuterd naar boos. Ze kon ook wel wat vriendelijker doen! Cavepaw liet een grom van zijn lippen ontsnappen. Ze moest niet vergeten dat ze een poes was en daarentegen zwakker en kleiner. "Tis al goed mama," blafte hij. Puh. Dit moest juist vandaag. Zijn happy-day-dag was verpest. "Kun je de volgende keer iets minder beledigend doen, ik weet dat je niet zo bent." Hij kon ook minder boos worden, maar dat werd hij nu eenmaal als ze hem beledigen. Hij was gewoon ietsje warmer dan de rest oké. Cavepaw porde de flank van Fearpaw. "Kom dan gaan we iets leuks doen!"