The big woods {Lightpaw & Frostpaw}

Eindelijk! Het moment waar ze al zo lang op had gewacht, had zich nu aangekondigd. Gisteren was ze eindelijk als apprentice benoemd tijdens de ceremony en vandaag ging ze trainen met haar mentor. Lightpaw had van de spanning nauwelijks kunnen slapen. En ze moest toegeven dat de apprentices die opgewekt tegen elkaar kletsen haar ook wel wakker hielden. Ze was het gewend om in een volledig stille omgeving te slapen. Tijdens haar kittentijd in de nieuwe omgeving had ze ook nog altijd bij de queens en de kittens moeten slapen, al had ze vaak genoeg aangegeven dat ze ook wel eens graag bij Leopardpaw wilde gaan liggen. De queens hadden daarop geantwoord dat dit pas mogelijk zou zijn als ze daadwerkelijk apprentice zou worden en dat Leopardpaw zich tot die tijd prima alleen kon redden. Lightpaw had lichtelijk gemokt, maar had die houding algauw laten varen toen ze de strenge blik had gezien in de ogen van de queens en wist dat mokken niks ging oplossen. Nu kon ze eindelijk bij haar vriendin slapen én op training gaan. En natuurlijk roddelen samen met Leopardpaw over van alles, hoewel de roddels meestal door Leopardpaw zelf verspreid werden omdat Lightpaw te braaf was om er over te beginnen, maar het niet kon laten om te giechelen als Leopardpaw weer eens bezig was over iemand uit hun Clan of een andere Clan die ze toevallig had zien passeren. Lightpaw’s kopje schoot verwachtingsvol omhoog toen ze de stem van Stallionheart hoorde en zonder te kijken of Frostpaw al wakker was, sprong de jonge apprentice omhoog en rende achter haar mentor aan. Ze negeerde de fresh-kill pile, maar keerde daarna twijfelachtig terug en pakte toch maar een prooi mee. Niet voor zichzelf, maar voor Stallionheart. “Bedankt dat u mij wil trainen tot een goede warrior,” mauwde ze respectvol en ze legde de prooi voor hem neer terwijl ze hem glimlachend aankeek. “Voor u.”

Lightpaw voelde zich al iets meer ontspannen worden toen de tom vriendelijk naar haar lachte. Ze was erg enthousiast om aan haar training te beginnen, maar wist dat haar enthousiasme tegen haar kon werken en sommige katten juist geïrriteerd kon laten voelen. En dus deed ze haar best om het te onderdrukken, maar ze wilde echt zo graag vertrekken. Ze gaf een snel knikje toen Stallionheart aangaf dat ze zelf ook een prooi mocht pakken en deed direct wat er van haar gevraagd werd. Ze pakte een prooi voor zichzelf en begon ervan te eten, maar merkte halverwege dat ze veel te enthousiast en te zenuwachtig was om te eten. Denkend aan het feit dat ze pas vanavond terug zouden keren en ze dan pas zou kunnen eten, zette ze toch maar haar tanden weer in haar prooi zodat ze deze op kon peuzelen. Ze vouwde haar oortjes lichtelijk in haar nek toen Stallionheart het over Frostpaw had; hij klonk niet bepaald tevreden en Lightpaw had schrik dat hij ook boos op haar zou zijn. “Ik… ik weet het niet,” zei ze terwijl ze haar kopje schudde en hem bijna niet aan durfde te kijken. “Ik denk niet dat ze wakker was.” Ze kon het zich ook niet zo goed herinneren, want ze was direct uit haar nest geschoten vanaf het moment dat ze Stallionheart’s stem hoorde. “Maar als we nog even wachten, zal ze zo toch wel komen?” Ze was klaar met haar prooi te eten, maar durfde de blik van haar mentor niet goed te ontmoeten. Ze was bang dat Stallionheart zijn frustratie op haar af zou reageren en moedigde Frostpaw in haar hoofd aan om toch te verschijnen. “Wat gaan we vandaag allemaal doen, Stallionheart?” probeerde ze hem af te leiden, haar oogjes richtend op de den waar Frostpaw nog altijd lag.

Lightpaw trok kort met haar oortje toen Stallionheart zelf ging kijken waar Frostpaw bleef. Ze hoopte dat Frostpaw zou komen. Niet alleen omdat ze niet wilde dat haar mentor de rest van de dag chagrijnig zou zijn, maar ook omdat ze gewoon met haar training wilde beginnen en dat eerlijk gezegd niet wilde laten dwarsbomen door een apprentice die niet uit haar nest wilde komen. Wauw. Leopardpaw begon een effect op haar te krijgen, want dat was echt wel een heel gemene opmerking. Gelukkig was het in haar hoofd geweest en had Stallionheart er dus niks van gemerkt. Lightpaw keek haar mentor met grote ogen aan toen deze aankondigde dat Frostpaw ertussenuit was geknepen. Ze begreep haar Clanmate niet. Nu had ze eindelijk een kans om warrior te worden en dan greep ze deze niet aan. Aan de andere kant had ze Stallionheart nu voor zichzelf en hoefde ze geen rekening te houden met iemand anders. Wauw. Wat had ze toch vandaag? Ze besloot om maar geen innerlijke monologen meer met zichzelf te hebben, want blijkbaar kwam daar toch niet veel goeds uit. En dus concentreerde zij zich op Stallionheart en voelde opwinding door haar lichaam gaan toen ze hoorde dat ze naar the territory zouden gaan verkennen. Yes! En hij leek haar ook niet verantwoordelijk te stellen voor Frostpaw’s afwezigheid. Dubbel yes! “Yay!” zei ze en ze snelde achter haar mentor aan. Ze snorde zachtjes toen ze de ochtendzon op haar gezicht voelde en merkte dat het ook vandaag weer een warme dag zou worden. Dat was wel iets heel anders dan die regenachtige tegen in hun oude territory. En weer begreep Lightpaw niet waarom de andere katten het zo erg vonden dat ze hun oude territory verlaten hadden. Dit was toch tien keer beter, mooier en spannender? Nou ja. De she-cat achtervolgde haar mentor en probeerde zijn pas bij te houden. “Dit is the Redwood, toch?” vroeg ze een beetje onzeker aan haar mentor. “Ik hoorde de andere apprentices er laatst nog over praten.” Voordat hij dacht dat ze stiekem uit de grot was gegaan of zo. Wat ze overigens wel had geprobeerd, maar shhht.

Lightpaw voelde een klein vonkje trots in haar binnenste toen ze merkte dat ze de vraag gedeeltelijk juist beantwoord had. Het was het begin van the Redwoods. Dus eigenlijk had ze het juist, want zij had het over the Redwoods gehad en in principe was dit ook de Redwoods. Oké, de uiteindelijk Redwoods lag misschien verderop, maar dit was het begin ervan en het begin van iets was eigenlijk ook hetzelfde als dat je je in het midden bevond. Kon je het nog volgen? Nou ja, whatever. Stallionheart had het inmiddels over iets anders en Lightpaw besefte dat ze een klein deeltje informatie had gemist. Oeps. Het bosachtige gebied liet haar echter denken aan verhalen over ThunderClan en ze kon zich vaag herinneren dat haar mentor die naam ook had genoemd, wat waarschijnlijk erop duidde dat hij had vermeld dat dit te vergelijken was met ThunderClan territory. Hé, zag haar eens multitasken! Ze gaf een knikje toen het over de Vulture’s Drop ging. Was daar niet recent geleden een apprentice doodgevallen of zoiets? Ze concentreerde zich echter weer op het volgende gedeelte toen Stallionheart een vraag stelde. Oh, damn. Eeeh. Ze probeerde zich alle geuren te herinneren die ze als kitten zijnde had geroken vanaf het moment dat ze geen melk meer hoefde te drinken en opende haar bek zodat ze de geuren hier kon indrinken. “Muis,” was het eerste wat ze zei. Daarna draaide ze haar kopje een kwartslag. “En een vreemde geur waar ik mijn poot niet zo goed op kan leggen. Het is geen prooi, denk ik.” Ze trok verward zijnde met haar oortje. “En misschien ook eekhoorn omdat er bomen zijn waar zij zich in kunnen verschuilen?” Ze keek haar mentor vragend aan. “En ik ruik vaag alle Clangeuren samen. Vanaf hier is het vrij makkelijk te bepalen waar we ons bevinden, hoewel het een stuk moeilijker zal zijn om de opening van de grot direct te vinden tussen al dat groen.” Ze draaide haar kopje weer naar Stallionheart en vroeg zich af of ze het goed had geraden allemaal.

Lightpaw kon niet voorkomen dat ze haar borst lichtelijk trots vooruitstak toen bleek dat ze het goed geraden had en ze snorde zachtjes. Ze bleek een goede indruk op haar mentor te maken, want er was ook een snor in zijn stem te horen. Dit vatte Lightpaw op als een goed teken. Hopelijk kon ze hem een beetje doen vergeten dat zijn andere apprentice niet eens de moeite had genomen om op te dagen. En als ze heel eerlijk was, vond ze het sowieso fijner dat ze maar met hun tweeën waren. Dit wilde zeggen dat ze meer de aandacht voor zichzelf kon hebben en dat ze haar talenten kon showen zonder dat een andere apprentice daar steeds tussenkwam. Ze wist dat het gemeen en egoïstisch was, maar op dat vlak zat ze nu eenmaal zo’n beetje in elkaar. De she-cat draaide haar kopje lichtjes toen Stallionheart opeens bij de grashalmen ging zitten en zij net moest doen alsof hij een muis was. “Eh?” Ze keek wat bedrukt naar zijn rug, want ze had geen idee hoe ze moest sluipen en dat had hij haar ook niet uitgelegd. Was het niet logischer dat hij het haar eerst uitlegde? Of wilde hij zien hoe ze het deed zodat hij de foutjes eruit kon halen en haar daar later op kon wijzen? Dan ging zowat heel haar houding fout zijn! Maar ze ging zich niet laten ontmoedigen. Ze probeerde het liever dan dat ze het opgaf en dat was met deze oefening niet anders. En dus gaf ze een knikje waarna ze zich naar de grond liet zakken zoals ze dat Leopardpaw een paar keer had zien doen. Ze had opgevangen dat het belangrijk was om je staart boven de grond te houden, maar dat was dan ook alles. Lightpaw was zodanig bezig met haar staart boven de grond te houden dat ze het grote takje voor haar niet had gezien. Het duurde dan ook niet lang tot haar poten achter het takje bleven hangen en zij niet bepaald gracieus op haar gezicht ging, vlak achter Stallionheart. Snel krabbelde ze overeind en sprong, slap van de lach, naar hem toe. “Ik heb je!” lachte ze hard.