Deer in the headlights [open]

Hoewel het waarschijnlijk slimmer was geweest om er met een patrol op uit te gaan, had Routpaw besloten om even alleen op zoek te gaan naar kruiden. Er waren de laatste tijd veel bevallingen geweest, wat een aanslag had gemaakt op hun voorraad. Daarbij moest de jonge poes ook even ontsnappen uit het drukke kamp en diens zorgen. De laatste tijd spookte er zoveel problemen en zorgen door haar kop dat het de poes duizelde. Tigergaze die een moord had gepleegd, alles met de Thunderclanner en Stallionheart, de kittens van Raptorecho en nu ook nog eens de waarschuwing van Mousewish. Het was allemaal een hoop en ze begon steeds meer het idee te krijgen dat ze het stil moest houden, alles zelf moest uitzoeken. Of het terecht was of niet, was een kwestie van mening. Toch bleef het gevoel bij haar hangen als een donkere wolk vol regen.
De jonge poes vond echter rust tussen de bomen. Eerder had ze de hoge stammen intimiderend gevonden. Nu, echter, begon ze te snappen waarom de Thunderclan katten hier hun thuis konden vinden. Het was stil en hoewel het hoge bladerdek het meeste zonlicht tegen hield, was er nog genoeg licht om kleine vlekjes op de grond te laten vallen en zo alles een zacht licht te geven. Het bleek echter dat de poes niet de enige was die hier haar rust vond. Ze stapte een stuk struikgewas door omdat ze daar de kervel bladeren rook die ze zocht. Plots bleek echter dat ze niet alleen was. Enkele vossen lengtes voor haar stond een groot, bruinachtig wezen zoals ze nog nooit eerder had gezien. Hij stond hoog op zijn dunne poten en had een kleine staart, terwijl op zijn kop een vreemd soort hoorns stonden die het meest weg hadden van bomen die nog in de groei waren. Routpaw bleef versteend staan terwijl het beest wat van het gras graasde, waarna hij opnieuw opkeek en haar door kreeg. Het grote dier trok met zijn oren, maar was duidelijk niet onder de indruk van de kleine poes. Kort ontmoetten de diep bruine ogen van het beest de hare, waarna het beest brieste en sierlijk al springend ervandoor ging, de jonge medicine cat apprentice met ogen vol bewondering achterlatend.


[Open! Routpaw heeft voor het eerst een hert gezien <3]

Fruitytree legde haar oren plat voor de sterke wind. Ze bevond zich op Windclan terriorium, of dat beschouwde ze allesins als de hunne. Het was er ruig, met lage bomen en struiken. De wind had vrij spel en dat merkte je. Bij elke stap werd ze omver geblazen. Met toegeknepen ogen probeerde ze op haar passen terug te draaien en naar The Redwoods te wandelen. Hopelijk niet vliegen. Ze stuwde haar kleine lichaam vooruit tot ze de grens bereikte. Hijgend sprong ze tussen de bomen, waar de wind nu maar een klein zuchtje was. Hmmpfff ze kon noet begrijpen hoe die hazenvreters daar konden overleven. Een wit gekwispel leidde haar aandacht af. Haar gifgroene ogen met gouden vlekjes keken geïnteresseerd op. Daar stond een hert, een mannetje. Het likte zijn lippen en flapperde met zijn staart, die van onder wit zag. Voor hij weer door kauwde leek hij iemand of iets in zich op te nemen. Fruitytree draaide haar goudbruine kop. Het was Routpaw, een van de weinigen waar ze geen directe mening over had. Het hert keek al kauwend op en sprong daarna sierlijk weg. Het liet het jonkie compleet verbaasd achter. De poes stapte uit haar schaduwplekje en kwam een beetje verlegen op Routpaw af. Ze wilde haar graag vertellen wat het beest was, maar ze kon de woorden niet vinden. "Eh... m-mooi hé."