Click boom then it happened(Butterstar)

Normaal gesproken was dit geen plek waar een Riverclanner snel zou komen,
maar de kater had besloten dat hoe lang hij hier nog zat, het een goed idee was om de omgeving goed te kunnen kennen. Hoewel dat nu niet zijn grootste reden was dat hij hier naar toe was gegaan. Voordat hij het Camp had verlaten had hij Butterstar opgezocht en aan haar gevraagd of hij haar mocht spreken.
Hij wou dat liever ook ergens doen waar ze niet termidden van alle clans zaten. Lynxfang ging er maar vanuit dat Butterstar hem echt wel genoeg vertrouwde om naar deze plek te gaan die hij had aangegeven. Hij wou haar natuurlijk rustig de tijd geven en de kans om in haar vrije moment te gaan. Op weg naar de Vulture's drop, fijne naam trouwens, had hij nog het geluk gehad om op een verdwaald konijn te stuiten.
Normaal gesproken was hij geen goede konijnenjager, maar dit beest was al zodanig in paniek dat hij bijna regelrecht in Lynx's poten liep. Waarschijnlijk was het arme diertje al opgejaagd. Niet door een kat in elk geval, of anders had die zijn jacht wel weer vlug opgegeven. Hij had het konijn begraven en was toen aan de klim begonnen. Nu zat hij uit te rusten en te wachten totdat ze kwam.

Het kon nooit een goed teken zijn wanneer er een warrior alleen met haar wou praten op een afgelegen gebied. Met een enorme klif er naast. Als Butter dan ook enig rede had om de kater die haar had meegevraagd te wantrouwen was ze niet gekomen. Maar Lynxfang was een eerlijk warrior met een goed hart. Hij zou wel de laatste zijn die het op haar had gemunt. Tenminste daar moest ze maar vanuit gaan want anders zou het niet goed gaan als ze niemand meer kon vertrouwen.
Dus was ze hem simpelweg gevolgd. Haar kittens aan een andere queen toevertrouwd en achter Lynxfang aangegaan die al op haar zat te wachten toen ze eenmaal bij de clif aankwam. "Vanwaar dat je met mij wou praten Lynx?" Vroeg ze rustig haar kopje iets schuinhoudend terwijl ze hem geinterreseerd aankeek.

Ze vertrouwde hem inderdaad genoeg blijkbaar, want haar stem klonk al vlug en hij keek om naar zijn Leader. Straight to the point, daar was hij ook wel fijn. Even moest hij de woorden zoeken om het goed te kunnen vertellen, want dit was niet niks. "Is er al bekendheid over wanneer de clans weer kunnen vertrekken?"vroeg hij eerst maar, want misschien wist Butterstar al meer en was er al duidelijkheid intussen. Hij zweeg even en voegde toch maar wat toe. "Ik denk niet dat het goed is om te lang moeten wachten". Want daar lagen zijn grootste zorgen, hoe langer deze situatie duurde, hoe meer katten er aan gehecht konden raken en kon je dan nog wel alles weer achterlaten zoals ze al moesten doen?

Daar kwam de vraag. En vreemd genoeg had ze die al zien aankomen van Lynx. Hij was geen fan van de vier clans samen. Net zo min als zij was. Maar het was nodig voor nu. Niet alleen hoorde de vier clans samen maar ook zou alleen Riverclan het niet overleven als ze nu op reis zouden gaan zonder de andere drie clans. Het waren moeilijke keuzes geweest, die geen enkele leader met gemak had gemaakt. En dus wist ze ook nie precies wat ze moest zeggen behalve zachtjes te zuchten voor ze haar blik op de kater richtte. "Nee.." het was niet het antwoord waar hij op gehoopt had, dat wist ze wel zeker. Maar het was de waarheid en Lynxfang verdiende niets anders dan de waarheid. "Voor nu is het belangrijk dat we samen blijven, maar ik wil niet langer dan leaffall blijven. De Tribe katten zullen niet blij zijn als wij tijdens Leaf-bare ook nog genieten van hun prooi." Haar oren zakte iets naar achteren terwijl ze haar kop schudde. "We vinden wel een nieuw huis.. vanzelf.."

De bergen bleven onwennig voor de witte odd-eyed warrior. Ze stootte nog regelmatig haar poten aan rotsen of verloor bijna haar evenwicht door de oneven oppervlak. Er waren niet veel plekken waar je fatsoenlijk kon vissen en waar het water rustig stroomde was nauwelijks vis te bekennen. Daarbij naderde leaf-bare nu leaf-fall zo goed als begonnen was. Archangel bevond zich nu bij de Vulture's drop waar ze twee bekende stemmen hoorde spreken. Die van Butterstar en de senior warrior Lynxfang. Ze pikte nog net de laatste woorden op die Butterstar had uitgesproken en een steek van heimwee stak in haar binnenste. Archangel kwam naar voren en knikte naar de twee katten. "Dus terug keren naar huis is uitgesloten?" Natuurlijk wist Archangel dat hun gebied enorm getroffen was door de overstromingen en die van Shadowclan door de modderstromen enzovoorts. Maar zou het niet herstellen dan?

Natuurlijk, hij had echt niet gehoopt dat ze zou zeggen;'Laten we meteen gaan' en hij wist prima dat het nog lastig was allemaal, maar ergens was hij wel teleurgesteld over haar nee. Ze vervolgde haar antwoord met een ondersteuning en het was er een waarmee Lynxfang zich wel kon vinden. Leaffall was begonnen en de prooi ging ook hier vast snel verminderen, het was niet goed voor ze als ze de overige prooi moesten delen. Niet alleen tussen vier clans, maar ook al met de Tribe waar ze al prooi van namen. "We vinden wel een nieuw huis.. vanzelf.."Lynxfang zuchtte daarop en wou net gaan antwoorden toen een nieuwe stem hun gesprek onderbrak. "Dus terug keren naar huis is uitgesloten?". Lynxfang keek om en zag Archangel, een jonge Warrior van hun clan. "Als we terug keren, wie weet wat we aantreffen"beantwoorde de kater op haar vraag, hij keek van haar naar Butterstar. "Maar het blijft de thuis voor velen hier en ik denk dat sommige hopen om terug te gaan"vervolgde hij vervolgens, nu meer gericht aan hun Leader. Hijzelf wenste om terug te keren, maar hij wist prima welke risico's daaraan zaten. Er waren katten hier, in elke clan,
die hun trots hadden in de oude gebieden. Katten die verdergaan lastig zouden vinden.

Het was niet fijn om de harde waarheid te moeten spreken tegen haar clangenoten. En zodra de jongere warrior Archangel zich bij hen voegde liet ze haar kop heel even zakken en schudde haar kop langzaam heen en weer. "Ik weet nog niet of we terug gaan of een nieuw gebied zoeken. Bijna elke dag overleggen we er wel over maar het is nog te onduidelijk. We zoeken naar een teken van Starclan maar het blijft stil. Al wat we kunnen doen is afwachten en overleven." Er vormde een nieuwe kracht in haar ogen terwijl ze de twee katten aankeek. Ze waren vrienden, familie. Ze zou alles voor ze doen, zo simpel was het. Als Butter elk van haar levens neer kon leggen om haar Clan dit geheel heelhuids te laten overleven zou ze dat zonder aarzelen doen. Maar dat was onmogelijk en ook zij zat met haar poten gebonden en moest toekijken hoe het lot zijn spel speelde met haar clan, met alle clans.

Onderwerp: Re: Click boom then it happened(Butterstar)