Sunrays

Met een zachte, diepe zucht liet de grote kater zich op de grond zakken. De wind trok aan zijn pels, maar die was dik genoeg om hem warm te houden. Vulture's Drop. Sinds de clans zich hier hadden gevestigd, kwam hij hier vaak. Gewoon, om over het leven na te denken. Of liever om over helemaal niets na te denken. Het was ook raar om hier over zijn leven te gaan nadenken terwijl meerdere katten zich uit wanhoop naar beneden hadden gegooid. Een paar jaar geleden had hij het zelf ook gedaan, maar nu niet meer. Als je alles was verloren, dan had het leven niet zoveel waarde meer. Maar vreemd genoeg verlangde hij ook niet naar de dood. Starclan zou hem wel komen halen wanneer het tijd was. Zolang hij nog iets kon betekenen voor zijn clan zou hij zich niet van een klif gooien. Echter was er geen enkele garantie dat het nog lang zo bleef. Zijn lichaam begon oud te worden, hij voelde het in zijn botten. Het duurde langer om 's ochtends op gang te komen en hij was sneller moe. Toch was het nog niet krakkemikkig genoeg om elder te worden. Hij grinnikte kort tegen zichzelf, wat een gezellige gedachtegang had hij weer. Het was niet zo dat hij geen enkel plezier meer beleefde, zijn leven leek nu verleden tijd te zijn. Hij had zijn verleden geaccepteerd, en nu heerste er een soort innerlijk gevoel van rust. Hij kon weer genieten van de kleine dingen, zoals vandaag van de zon die volop scheen en het mooie uitzicht dat hij hier had. Tja. Het leven kon gruwelijk zijn, maar soms zaten er ook prachtige kanten aan. Helaas had hij zelf van dat laatste niet veel mogen meemaken. Hij liet zijn gele ogen langzaam een beetje dichtzakken, soezend in de warme zonnestralen. Ja, het was goed zo.

+ Sinclaw

Ze was woest geweest, al haar hele leven lang had ze niets anders dan de hell van haar ouders gekend. Zonder te weten of ze nog andere familie had, zeker in Thunderclan. En nu met deze journey was ze er gewoon achter gekomen dat haar grootvader nog levend rondliep. Via via had ze rond kunnen vragen en zijn naam te weten gekomen. Kestrelwing. Hij leek op haar van een afstandje. Nu wist ze eindelijk ook eens waar haar vlekken vandaan kwamen. Maar dat maakte haar niet minder gefrustreerd.

Inplaats van direct naar de kater toestappen had ze van een afstand toegekeken tot ze een goed moment zou kunnen vinden om hem te confronteren. Want het was zeker dat hij wel wist van haar bestaan. Ze had uiteindelijk haar eigen kittens letterlijk overgedragen aan Silverstar en openlijk haar connectie met Thunderclan daar aangegeven. Het zwart witte beest had gewoon nooit interesse gehad in zijn eigen bloed. En wie weet was dat ook de rede waarom haar vader zo van het pad af was gevallen, resulterend in de vreselijke opovoeding die zij gehad had. Het was deze kater z'n schuld.
Dat wist ze zeker.

Haar poten tintelde met het halve verlangen om hem van de Vulture drop te gooien terwijl ze zijn richting op klom. Recht achter haar zusje aan. Misschien lag ze daar nog ergens te ontbinden. Zou hij haar ook nog aan kunnen staren voor hij zelf stierf. Hij was de oorzaak van alles wat er met haar was gebeurd. Dat stelde ze voor zichzelf vast en terwijl ze zichzelf omhoog hees hief ze haar kop arrogant en hoog op. "Kestrelwing." Mauwde ze merkende dat haar stem iet wat trilde en ze haar nagels even in de grond moest slaan om zichzelf te kalmeren. Deze kat was niets van haar, behalve een toekomstige dood op haar naam dan. Waarom voelde ze zich dan zo duizelig terwijl ze hem aanstaarde. Ze had hiervoor haar eigen bloed om het leven gebracht, met deze kater zou het niet veel anders zijn toch.

Zijn moment van rust werd ruw verstoord toen er een vaag bekende geur zijn neus binnendrong en hij voetstappen hoorde naderen. Shadowclan. Hij bleef altijd liever uit de buurt van Shadowclanners, ze deden hem aan Darkfire denken. Zijn zoon. Ha. Wat was er in hemelsnaam fout gegaan tijdens zijn opvoeding? Zat het in Kestrelwings genen, had Darkfire het van hem overgenomen? Of kwam het van Squirrelflight? Ach, Squirrelflight. Hij dacht eigenlijk nooit meer aan haar, niet meer sinds ze er vandoor was gegaan met een jongere kater. Ze was niet eens naar hem toegekomen toen hun dochter vermoord was, iets wat hij haar ten zeerste kwalijk nam. Sorreltail was alles wat hij nog over had, maar zelfs dat was hem afgenomen. Maar goed, dit waren allemaal dingen uit het verleden. En het heden was nu, en nu had hij het probleem dat er een Shadowclanner naar hem toe kwam. "Kestrelwing." heel kalm ging hij staan en draaide zich om. Voor hem bevond zich een zwart met wit gevlekte poes, met ongeveer dezelfde kleur ogen als hij bezat. Er was iets... vreemds aan deze poes. Iets... vaags bekends. Maar hij was toch vrij zeker dat hij haar nog nooit eerder had gezien. Ze had een arrogante blik, iets wat hem ondertussen niet meer afschrikte. Hij keek haar zonder veel emotie aan. "Sorry, kennen wij elkaar?" vroeg hij vervolgens. Wat was er toch met haar... Op de een of andere manier kwam ze hem bekend voor, maar hij had haar zelfs nog nooit gezien en haar naam was voor hem al zeker onbekend. Wie was zij?

Het voelde alsof ze lood in haar poten had terwijl ze nog een stap naar voren zette en haar kop bijdraaide zodra de kater terug sprak. Zijn stem was kalm en zijn ogen bijna emotieloos. Er was geen storm aanwezig die ze zo gewend was van haar vader. Maar het emotieloze was ze maar al te bekend mee. Het was iets dat zij zelf ook nog zovaak meedroeg. "Dat zouden we wel moeten." Sprak ze bitter terwijl haar oren iets terug vielen in haar nek en een halve grijns rond haar lippen gleed. "Doe eens een gok." Siste ze half geamuseerd half geirriteerd.
Nu ze hem zo zag en het zelf wist vond ze het vrij duidelijk. Maar het leek voor hem een groot vraagteken. Was hij zo seniel of boeide het hem echt helemaal niets.. Beide opties lieten haar een beetje trillen terwijil ze hem aanstaarde met een harde blik.

Er gingen bijna letterlijk alarmbellen rinkelen in zijn kop toen de poes nog een stap naar hem toe zette. Wat was haar probleem toch, kon niemand zich tegenwoordig nog een beetje fatsoenlijk gedragen. "Dat zouden we wel moeten." zei de poes op een bittere toon met een grijns om haar lippen. Nu gleden zijn oren ook lichtelijk naar achteren. Waar had zij het over? Nog altijd knaagde het onbehaaglijke gevoel aan hem dat hij haar ook echt kende. Hij kon het nog niet plaatsen, hoe kon hij het ook weten? Er was iets vreemds wat hem opviel. Qua uiterlijk leek ze namelijk angstaanjagend veel op hem, alleen was haar vacht net iets langer. "Doe eens een gok." zei de poes weer, ze leek geïrriteerd te raken. Hij draaide zijn kop een stukje en staarde haar aan. De manier waarop ze zich gedroeg... het deed hem denken aan iemand. Aan Darkfire. Maar hoe... Plotseling begon iets hem te dagen. Hij wist niet of het mogelijk was, zijn zoon was nou niet bepaald het type voor liefde. En als hij het nu mis had zou deze poes hem waarschijnlijk zo van de klif af knikkeren. Ach, wat had hij nu nog te verliezen. "Zijn wij familie van elkaar?"

Even bleef het stil, maar toen kwam het toch nog verlossende antwoord van de poes. "Heey, kijk eens aan, je hebt hersens." zei ze grinnikend. En met elke seconde die er verstreek herkende hij meer dingen aan haar die hem aan zijn zoon deden denken. Dezelfde trekjes, dezelfde woorden. Hij had Darkfire natuurlijk niet vaak meer gezien toen hij eenmaal weg was uit de Thunderclan, Darkfire had zijn vader ook helemaal nooit meer willen zien. De laatste keer dat hij hem zag had hij hem een vuile kittypet of zoiets genoemd. Een vreemd gevoel overviel Kestrelwing. Al die tijd had hij gedacht dat hij helemaal niemand meer over had in zijn familie. Ouders dood, zusje dood, kinderen dood. Maar nu, nu stond hier deze vreemde poes die wel degelijk zijn bloed had. "Kan je ook raden hoe precies? Of is dat te hoog gegrepen. Ik bedoel, je bent natuurlijk al een oudere man. Ik kan het je niet kwalijk nemen als je wat dementie hebt." sprak de zwart witte poes weer, half om hem heen lopend. Waarschijnlijk ging ze hem vermoorden, dat was het meest logische wat er kon gebeuren. Als Darkfire haar... vader was, dan was het aannemelijk dat zij geen gezellige jeugd had gehad. Het liefste wilde hij sorry schreeuwen. Sorry sorry sorry. Sorry voor de grote fout die Darkfire was geweest. Of Kestrelwing was zelf de grote fout. Ja, misschien was dat het wel. Zonder hem zou niets van dit alles gebeurd zijn. Van binnen werd hij overvallen door duizenden verschillende gevoelens, van buiten bleef hij opmerkelijk kalm. Hij moest het aan haar uitleggen. Ja, dat moest hij. "Dochter van Darkfire," sprak hij op een bevestigende toon, met een vage verdrietige blik in zijn ogen. "Ik wist niet dat hij een dochter had. Niemand heeft mij ooit iets willen of kunnen vertellen wanneer ik ernaar vroeg..." het klonk als een slap excuus. Hij slikte even. "Het spijt me. Ik kan oprecht begrijpen dat je mij waarschijnlijk door en door haat, hoewel ik jou niet ken, maar nooit heb ik Darkfire zo opgevoed zoals hij is geworden." het was de waarheid, de enige waarheid die er was. Hij had zelf nog nooit een kat vermoord of pijn gedaan zonder duidelijke geldige reden, hij zou nooit zijn eigen zoon opgevoed hebben tot een moordmachine.