Make me feel something

Het was voor de rode kater zelf ook al moeilijk geweest om aan de veranderingen te wennen, vooral nu hij er nogal alleen voor stond. Zijn mentors waren dood, zijn zusje, zijn vader, en zijn moeder was daar ergens achtergebleven met zijn halfzusjes en halfbroertjes en die verschrikkelijke rogue die hij totaal niet vertrouwde voor haar. Hij mocht egoïstisch klinken. Maar als een oude zoon was hij zeer beschermend geworden tegen de witte kattin, die hem, zijn zusje én zijn vader achtergelaten had zonder veel te zeggen. En dat hij pas op de dood van Rustscar dat te horen had gekregen was hij niet beter erop geworden. De enige die hij echt steun voor kon zoeken zou het wel Swiftclaw zijn, maar die had ook haar eigen stuff om mee te dealen. Oké, een schok was het dan wel. Maar dat had hem niet veel veranderd. Hij was nog steeds een grappenmaker, degene die dingen amper serieus nam. Hij was geen echte denker, maar dat maakte hem niet dom.
Zijn oren spitsten toen hij een ThunderClangeur gauw tegenmoet kwam. Zijn staart zachtjes heen en weer zwiepend. Hij had in een tijd lang geen ThunderClanner gesproken. En het leek wel leuk om via hun perspectief te zien of ze de reis leuk hadden gevonden of niet. Nou ja, 'gevonden'. Het was niet dat dit hun vaste plek was, sinds de Tribe gastvrij genoeg was, maar geen vier Clans wouden babysitten. Hij versnelde zijn passen lichtelijk totdat hij een rode poes zag. Hij wist haar naam niet precies, hij was nooit zo goed in namen geweest. ”Hoi,“ besloot hij maar rustig. Het was niet dat ze nu vijandig tegenover elkaar konden zijn.

De onbekende ThunderClanpoes reageerde al snel op zijn begroeting met een "Hallo." Wat Flameleap al snel aanzag als een teken dat hij niet zo 'bedreigend' uitzag voor een ShadowClanner en hij al best een gesprek aan kon gaan. Hij was niet bepaald zo'n iemand die iets snel zei en weer verder liep. Nee, hij was een zeer sociaal type als je het hem had gevraagd. ”ThunderClanner,“ nam hij haar naam aan. Nou ja, misschien was het inderdaad een beter idee om het eerst gevraagd te hebben. ”Hoe gaat het? Wacht- wacht- wacht. Wat is je naam?“ Verbeterde hij zichzelf snel. Hij mocht natuurlijk niet onbeleefd klinken tegenover een Queen, of een she-cat. zo was hij eenmaal opgevoed. Bovendien was het handiger als hij haar naam wist voordat hij in een gesprek raakte.

Het was duidelijk dat de kattin al weinig had verwacht van dit gesprek. En ergens was de rode kater er mee eens. Maar er leek iets te zijn, waar hij zijn poot niet op kon zetten. Het zag er inderdaad uit alsof er iets zwaar was wat op haar rug leunde. Het was ook al helder als water dat ze geen zin had in een kleine praatje met een ShadowClanner. Maar dat nam hij haar ook niet kwalijk. Als hij het begrepen had was er iets gebeurd met een kater en zussen en waarschijnlijk was ze deel van die roddel. Maar hij besloot al snel om er niet over te praten. Het was al ongemakkelijk genoeg. "Redpetal." Antwoorde ze zijn vraag. Waardoor Flameleap haar een dankbaar knikje gaf. "Flameleap," stelde hij zichzelf voor. Zo, waren ze beiden op dezelfde bladzijde. "In geval dat je geïnteresseerd was in het weten van mijn naam, als het je boeide." Voegde hij snel toe. Awkward. Hij zwiepte even met zijn staart om de drukte in de lucht te proberen verzachten voordat hij terug naar haar keek. Een klein glimlachje op zijn gelaat. "Als er ooit in je opkomt 'Oh, wie was die geweldige ShadowClanner ook alweer? Flamefur? Flamepelt? Flameweetikveel.' Zolang je het maar herinnert." Typisch hem. Altijd grappen in welke situatie dan ook. Nu was het dan om de ongemakkelijke stilte te verbreken. En deels om haar dag wat te verlichten. Als het hem zou lukken, dan.