Ripping Orchids From The Ground

Ze haatte haar leven! Of nee, eigenlijk haatte ze gewoon hét leven. Waarom? Starclan mocht het weten. Starclan wist toch altijd alles. Starclan deed toch altijd het beste? Ja, allemaal foxdung. Starclan wist niks. Het was gewoon een hoop oude dooie katten die dachten dat de dood hen alles wetend maakte en de levenden waren gewoon losers die geloofden dat ze iets uit konden maken. Hmpf, schimmen waren ze, geesten, lege schillen van wat ze ooit geweest waren! Amberstorm schopte boos tegen een eenzaam plukje onkruid en ergens voelde ze zich net zoals dat plukje onkruid. Ongewild en toch bleef het doorleven. Waarom? Het plukje wist het zelf vast ook niet. En toch schopte iedereen tegen het onschuldige onkruid, dat hier nooit had willen staan maar dat nu vastzat omdat onkruid nu eenmaal niet weg kon lopen.

+Orchid eerst

Orchid had besloten om er alleen op uit te gaan vandaag. Het waren niet altijd de meest verstandige beslissingen met de roofdieren die in de bergen leefde, maar ze zou dicht in de buurt van de tribe blijven en daarnaast met alle clankatten die hier rondliepen keken de roofdieren ook wel een keertje extra voor ze wat deden. Orchid genoeg tijd gevende om of te rennen, verstoppen of aan te vallen. Dit maal was het echter geen roofdier die ze tegenkwam maar een van de clankatten die het nogal nodig leek te vinden om een stukje onkruid aan te vallen dat schijnbaar behoorlijk in de weg stond. "Hai kan ik je helpen?" Een vriendelijke blik gleed over haar lippen terwijl ze de clankattin aankeek. Iet wat bezorgd of ze wel helemaal oke was.