Why did'nt you protect me

Hoe kon ze het zo ver hebben laten komen? Het was haar schuld, ze beloofde er voor hem te zijn, maar ze was er niet. Ze was een waardeloze vriend. Rose zuchtte luid, ze was veel te bezig geweest met haar zelf-zoals altijd. Dat ze niet in de gaten had wat er rond haar gebeurde. Een pijnlijke schoot door de kop van de poes heen, een kreun verliet haar bek. Ze voelde zich zo schuldig, maar ze had geen idee hoe ze hem moest benaderen. Hij wilde haar vast ook helemaal niet zien, maar ze kon niet zo veder gaan. Haar ogen werden groot-heel groot toen ze de zwarte vacht van de kater te zien kreeg. Ze moest er gewoon voor gaan, ze kon gewoon niet leven met dit afschuwelijke gevoel. 'Raven!' klonk haar stem luid terwijl ze achter de kater sprintte. 'Ik moet met je praten'

Ravenfall only~!

De tom zwiepte geïrriteerd met zijn staart. Wachtend tot het tijd was dat hij zijn nest uit mocht. Sinds hij gevochten had met Blurryface was zijn gezag om rond te lopen afgenomen en nu mocht hij niet meer naar buiten maar ook niet door de cavern heen lopen. Hij moest in zijn nest blijven tot hij toestemming had om zijn poten te streken en dan ging negen van de tien keer Chivypaw nog met hem mee zodat hij niet weer ruzie kom gaan schoppen. Zijn maag knorde. Honger knaagde als uitgehongerde ratten aan zijn maag. Vandaar dat hij nu gelukkig even weg mocht om wat eten te halen. Hij gaf de kat die hem toestemming gegeven had een snauw en wandelde zo snel als hij kon met zijn oren plat weg. Mousedung, wat haatte hij dit. Die klote Shadowclanner maakte zijn leven nog zuurder dan hij al was. Hmpff. 'Raven!' De tom stopte. Zijn oren gespits en zijn neus sniffend op de geur op te snuiven van de kat die hem riep. 'Ik moet met je praten' Rosefrost? De zwarte elder fronste en draaide zich om naar het geluidsbron van haar stem en aankomende pootstappen. Wat moest ze van hem? De jonge tom kneep zijn blinde ogen samen. "Ik niet met jou" Gromde hij kortaf. Wie had haar het recht gegeven om met hem te spreken? Misschien wou hij helemaal niet met haar praten.

"Ik niet met jou" gromde hij kortaf. Hij reageerde precies hoe ze gedacht had, koud,kil,afstandelijk... Maar ze zou hier geen genoegen mee nemen. De prachtige poes versnel haar pas en ging voor hem staan. Haar blauwe ogen bestudeerde de kater nog eens goed; het was zo lang gelden dat ze hem gezien was. En oh wat was hij veranderd, niet langer zag ze de lief een onschuldige kitten die ze vaak bezocht als ze niks te doen had. Nee van die kitten was niks meer te bekennen. 'Raven alsjeblief luister' begon ze terwijl ze de juiste woorden bij elkaar zocht. 'Het gaat niet goed met je, iedereen kan het zien' ze stopte even, het brak haar hart om hem zo te zien. Hij was nog amper 10 moons en hij zat al onder de scheuren. 'En... En ik weet dat ik er niet altijd voor je geweest ben, maar het is nu anders Raven' de kattin deed een stapje dichtbij de kater. 'Ik beloof je te helpen als je me alleen maar toelaat'

Hij weet nog precies hoe hij en Rosefrost waren toen hij nog klein en onschuldig was. Ze waren als twee handen op één buik geweest maar sinds de journey had hij niks meer van haar gehoord. Ze had hem gedumpt net als elke andere kat. Ze verdiende het niet om ook maar een woord met hem te spreken maar haar vertrouwde zoete stem maakte het hem moeilijk. 'Raven alsjeblief luister' Begon ze. De tom snoof. 'Het gaat niet goed met je, iedereen kan het zien' Mauwde de she-cat. Ravenfall zwiepte met zijn staart. "Het gaat prima met me" Snauwde hij. Hoe kon iemand die hem nooit meer zag vertellen als hij het goed of slecht deed. 'En... En ik weet dat ik er niet altijd voor je geweest ben, maar het is nu anders Ze deed een stap vooruit, en de elder deed een stap naar achter. Ik beloof je te helpen als je me alleen maar toelaat' De tom moest zijn lach inhouden terwijl hij zijn kop langzaam schudde. De woede in hem opborrelend, hoe kon ze in god's naam dit nou zeggen? Waar had ze de ballen kregen? Eerst dumpte ze hem als een aangevreten vis en nou wou ze hem helpen? No way. "Ik moet je hulp niet, Rosefrost" Reageerde hij bot. Het was geen Rosie meer of welke bijnaam ze voor elkaar hadden gehad. Dit was de keiharde realiteit geworden, geen perfecte sprooke meer waar Rose zich altijd in bevond.

Hij was van onder de instelling dat hij haar hulp niet hoefde, ze ook niks anders van hem verwacht maar-verdomme! Had hij dan helemaal niet door hoe slecht het met hem ging? Hij werkte zich zelf puur de afgrond in, hij ging al ver- vechten met een andere kat, hoe haalde hij het in zijn kop? Maar hoe lang zou het duren voordat hij echt te ver ging? Rosepaw drukte snel die gedachtes weg, ze wilde er niet eens aandenken. 'Zie je dan niet waar je mee bezig bent!' klonk haar stem luid, 'Als je zo door gaat word je de clan nog eens uitgeschopt' hij was er nog wel makkelijk van af gekomen- van wat zij had gehoord was het gevecht erg uit de hand gelopen. 'Ik geef om je Raven, en ik weet dat het niet altijd zo duidelijk was voor je' ze slikte even, haar keel wat kurkdroog. 'Maar ik geef werkelijk om je'

'Zie je dan niet waar je mee bezig bent!' Als je zo door gaat word je de clan nog eens uitgeschopt' De tom snoof. Zijn blinde ogen waren voor een paar tellen op de hare gericht voor hij zijn kop wegdraaide van de she-cat. "Was het maar waar dat Butterstar me er uit kickte" Reageerde hij met een zwiepvan zijn staart. Jeetje, hoevaak had hij erom gebeden dat hij de clan uitgeschopt werd. Dan kon hij eindelijk een einde aan alles maken, een einde aanzich zelf. 'Ik geef om je Raven, en ik weet dat het niet altijd zo duidelijk was voor je' Rosefrost stopte even. De elder kneep zijn ogen samen, je wou toch niet zeggen dat ze nu ineens emotieneel werd? Juk. Hier had hij geen tijd voor, de she-cat moest maar iemand anders zoeken omhaar te troosten. 'Maar ik geef werkelijk om je' Maakte ze haar zin af. Ravenfall kon wel met zijn ogen rollen. Wat een onzin kraakte ze uit. 'Ik geef om je' yea right hoevaak had hij dat we niet van anderegwhoord voor ze hem in de steek lieten. "Als je zo veel om me gaf had je me niet in de steek gelaten toen ik je het meest nodig had" Reageerde hij droog voor hij met zijn gehavende oor trok en zich omdraaide van de she-cat en wegliep.

Wat hoorde ze dat nou goed? Wilde hij de clan uit geschopt worden? Was hij helemaal gek geworden, hij zou het nooit overleven...alleen. Rose keek de kater met wijde ogen aan, alles viel op zijn plek. Hij was al zo ver heen? dat hij zelfs niet meer wilde leven. De hartslag van de poes versnelde, ze moest Butterstar op de hoogte hier van stellen- of wie dan ook. Hij moest geholpen worden. "Als je zo veel om me gaf had je me niet in de steek gelaten toen ik je het meest nodig had" zijn stem klonk hard door haar hoofd heen, terwijl ze uit haar gedachtes wakker schrok. De zwarte kater draaide zich om en begon weg te lopen-weg van haar. 'Raven' nee ze liet het hier niet bij; ze was nog niet klaar met hem. 'Wacht' sprak ze vervolgens toen, op een iets luidere toon terwijl ze achter hem aan begon te lopen. 'We zijn nog niet klaar' nog lang niet.

Nog niet klaar? De zwarte tom gromde binnemonds toen hij de pootstappen van Rosefrost hoorde. Wat dacht ze wel niet? Dat ze alles kon maken? Hell no. Raven was done met haar en nou mocht ze oprotten. "Oh dat zijn we wel." Haakte hij haar af terwijl hij veder weg liep al vermoede hij dat de she-cat hem zou blijven achtervolgen tot hij zou spreken. Challenge accepeted. Hij zal het haar niet makelijk maken. "Ik was heel duidelijk dat ik geen hulp van jou moet" Kaatste hij er nog achter. Zijn oren in zijn nek gedrukt en zijn staart geïrriteerd heen en weer zwiepend voor hij zijn weg terug maakte naar zijn nest, great hij had nog niet eens wat te eten gepakt, ugh dat werd met honger naar bed.

Hij was dan wel klaar met haar mij zij niet met hem. Rose zou koppig genoemd worden-' hij wilt je hulp toch niet? laat hem verrotten dan'. Maar nee, dat kon ze niet. Niet weer, ze zou hem helpen of hij dat verdomme wilde of niet. Want zo kon het niet langer veder. 'Maar ik niet met jou' ze was vastberaden, haar ijzige blauwe ogen keken de jongere kat strak aan. Het kon op de zachte of harde manier, al zou het zeer waarschijnlijk de harde manier worden.

KORT >><

Jezus Mousedung waarom was ze zo hinderlijk? Ravenfall zuchtte diep toen Rosefrost weer voor hem stond en vastberaden zei: Maar ik niet met jou' Pfffff. For real? Moest hij nu als een hielenlikker sorry of iets degelijks zeggen en naar haar luisteren? Moest haar toon hem van zijn troon laten schrikken? Hem van zijn stuk brengen? Wat schattig maar de elder had er schijt aan. "Luister. Ik heb van de week al iemand een lesje geleerd ik heb geen zin om dat nog een keer te doen" Dreigde hij grommend voor hij zijn nagels uitklapte en zachtjes over de stenenvloer heen liet krassen. Kon ze hem nu met rust laten want hij had alles behalve zin in haar.

Ze haalde haar wenkbrauw op toen hij zijn nagels uit klapte, probeerde hij haar nou te bedreigen? Oh alsjeblieft zeg. Nu begon het echt zielig te worden, dacht hij nou werkelijk dat hij haar aankon? Of dat ze bang van hem werd, 'Ik heb van de week al iemand een lesje geleerd' oh nou wat was ze bang. 'Wat ben ik bang zeg' siste ze sarcastisch, terwijl ze met haar staart rustig heen en weer zwaaide. Ze was niet bang voor hem- en was oom niet van plan dat ooit te worden. 'Maar is je niveau nou zo verlaagd dat je me gaat zitten bedreigen?" ze trok haar lippen bij elkaar en maakte een zacht 'tsk' geluid. 'Ik had je wel wat hoger ingeschat' sprak ze vervolgens op een scherpe toon.

Ugh Ravenfall rolde zijn ogen. Sarcatische bitch. Gadver. Wat moest hij toch met zulke beesten, ze konden nooit eens normaal doen. "Agh snoer toch je bek dicht, er komt toch niks zinnigs uit" Reageerde hij op haar woorden. Misschien klonk het gemeen but cause what; he was, all the bullshit, it made him strong. De zwarte elder hief zijn snuit afkeurend omhoog en snoof. Het werd tijd dat Rosefrost ging inzien wat ze met hem gedaan had en dat ze hem nu met rust liet want hij werd dit kinderachtige spelletje nu wel een beetje zat.

Zo slecht en kort umg D;

"Agh snoer toch je bek dicht, er komt toch niks zinnigs uit" Rose liet een lage grom horen en draaide afkeurend met haar hoofd. Hoe durfde hij! haar zo aan te spreken, ze was nog altijd zijn superior. Ze wist dat ze niet veel van hem kon verwachten, maar ze eiste ondanks alles nog wel een beetje respect. Ze liet niemand zo tegen haar praten- wie dan ook. 'De enige die zijn bek dicht moet snoeren ben jij- vieze rat'  siste ze- al kwam het laatste er iets harder uit dan ze had gewild. 'Raven zet die Emo act nou van je af- en word volwassen' vervolgde ze snel, op een iets zachtere toon. Ze had meteen spijt dat ze hem als 'rat' had uitgemaakt maar ze kon haar woorden niet terug nemen, ugh waarom kon hij haar hulp niet gewoon aannemen?

'De enige die zijn bek dicht moet snoeren ben jij- vieze rat' De zwarte elder gromde. Zijn staart nijdig heen en weer zwiepend. Hij had Starclanverdomme eindelijk toestemming gekregen om even voor een paar tellen zijn nest uit te gaan en meteen kreeg hij weer gezeik. Misschien was het maar beter dat hij inderdaad vierentwintig zeven in zijn mosnest bleef liggen, dan had hij zulke zeiekende katten zoals Rosefrost niet hijgend in zijn nek of wat goed en slecht is. Het boede hem niks meer okay! Waarom kon die rot poes hem niet alleen laten starclanverdomme. 'Raven zet die Emo act nou van je af- en word volwassen' Ugh. "Wat wil je hier mee bereiken eh? Wat?" Snauwde hij, "Wil je dat ik alles vergeet en doe alsof mijn leven perfect is? Moet ik me gaan inbeelden dat ik leef in een sprookje net als jij? guess what Rose, het is geen 'happly ever after' hiero de wereld is naar de klote! Alles is een grote hoop van ongeluk en verdriet zie je het dan niet? Of ben je net zo blind als mij dat je niet kan inzien dat er katten om je heen dood gaan, dat dit alles een grote f*cked up nachtmerrie is!?" Grauwde hij kwaad.

Zijn woorden raakte haar als een klap in het gezicht. Ze werd er helemaal stil van, en had ook geen idee wat ze er moest zeggen. Ze voelde zich meteen schuldig - nog erger dan eerst. De poes keek hem met een zachte blik aan- haar ogen keken diep in zijn grijze. Ze liet een kleine zucht horen. Ze wist niet wat ze hier mee aan moest- wat ze met hem aan moest. Rose schudde met haar kop en gleed met haar ogen naar haar poten. Ze voelde haar ogen vochtig worden; verdomme straks ging ze nog huilen ook. Ze voelde haar hart in d'r keel. Ze zocht naar woorden- maar vond niks. Ze bleef stil, waarom was ze zo zwak?

Rosefrost bleef stil na zijn woorden waardoor een ongemakelijke stilte viel tussen de twee Riverclanners. De zwarte elder wou veder spreken maar het leek hem niet verstandig ondanks dat Rose weining van der heeft laten horen en hoe gebroken hij daarom was was hij wel blij om haar zoete heur weer op te snuiven, haar aanwezigheid hier te voelen en haar bekende stem te horen. Hij kon haar niet zien maar hij kon wel verzinnen dat ze gloedmooi was, hij was dat niet. Daarom verdiende de zwarte tom haar niet , hij wou haar niet meer trekken in de shit wat hij had. De jonge elder zuchte, stapte naar voren en drukte zijn kop tegen Rosefrost. Haar zoete betrouwbare geur in zich opnemend voor hij zijn mond openede. "Ik waardeer het dat je me wil helpen Rose.. Maar ik ben niet meer de kat die ik vroeger was" Mauwde hij zachter dan zonet, "Het spijt me"

Rose keek verassend op toen hij naar voren stapte en drukte zijn hoofd tegen haar aan. Hij vertelde haar dat hij niet meer de zelfde kat was als vroeger- en bood toen zijn excuses aan. Rose voelde zich warm worden vanbinnen, het feit dat hij zo dicht bij haar was- het was vreemd maar het voelde goed. Rose liet een zucht haar bek ontsnappen terwijl ze naar de kater keek. Ze voelde zich helemaal warm worden - 'Ik.. umm' stotterde ze zachtjes; bijna onverstaanbaar terwijl ze zich snel probeerde te herpakken. 'Het maakt niet uit' sprak ze eindelijk. 'Ik kan je niet weer achter laten Raven' ze had het gevoel dat als ze hem nu nou laten gaan hij alleen maar veder zou zinken- tot hij uitendelijk zou verdrinken.

Hij bleven even staan. Zich weer terug voelend van hoe hij ooit was. Gelukkig, blij alles behalve van wat hij nu allemaal voelde. Hij voelde zich als een mislukkeling, en dwaas die niks kon. Verdriet achtervolgde hem als zijn schaduw maar voor enkele seconde leek hij weer helemaal nieuw te zijn. 'Het maakt niet uit' Mauwde Rosefrost, de zwarte elder schudde zijn kop en stapte terug, een afstand tussen de twee creërend. Zijn blinde ogen gericht naar alles behalve de she-cat terwijl hij zijn kop liet hangen. "Het maakt wel uit" Reageerde hij terug, somber maar vastberaden over zijn woorden. Rosefrost dacht nog steeds aan van hoe hij vroeger was maar dat was hij niet en hij wou haar alles behalve pijn bezorgen.. 'Ik kan je niet weer achter laten Raven' De tom zuchtte zachtjes, en slikte de brok in zijn keel zo goed als hij kon weg. Het was geen tijd voor een huilpartij. "Je moet wel, het is voor je eigen best wil.." Zoals hij al gezegd had; als Rose bij heem bleef zou hij haar teleurstellen en veel pijn en verdriet geven en iemand zoals zij verdiende dat niet.

Hij probeerde haar wijs te maken dat het beter was als ze hem liet gaan; maar ze kon het niet. Ze gaf te veel om de kater, het boeide haar niet of het voor haar 'eigen best wil was'. Ze kon hem niet achter laten, ze wilde het ook helemaal niet - ze wilde er voor hem zijn. Hem uit zijn depressie helpen, en ze- wist dat het niet iets makkelijk zou zijn maar ze kon niet anders. Was het puur een gevoel van duty naar hem toe of iets anders? De poes wist het niet precies, maar een ding was zeker. Ze kon hem niet achter laten, ze weigerde gewoon. 'Nee!' sprak ze luid, haar blauwe kijkers richtte zich op de zwarte vacht van de kater. 'Ik weiger' sprak ze vervolgens terwijl ze naar hem toe stapte en haar poot op de zijne legde. 'Ik kan je niet zomaar laten gaan Raven' vertelde ze toen, op een oprechte en zoete toon.

Ze weigerde. Ofcourse she did, hij kende haar nu wel langer dan vandaag maar toch ze moest inzien dat hij haar enkel meenam naar de bodem als ze al maar een beetje in zijn buurt kwam. Hij liet daarom ook een verslagen zucht horen, maar gaf niet toe dat hij verloren had van de she-cat. Als ze echt wilde  kon hij niks doen, Rosefrost was geen opgever net als hem. Vandaar dat hij maar een lange stilte liet vallen toen ze haar poot op de zijne legde. Er waren geen woorden om meer te zeggen.