I once stood beside myself and saw a monster in me

De restanten van een regenbui drupte door het bladerdek heen. Dikke druppels vielen op haar pluizige vacht en droppen via haar buik naar de grond. Diep gele ogen stonden naar voren gericht. Onveranderend, geen seconde van twijfel of andere emotie zichtbaar door haar harde masker. Dit was wie zij was. Wie zij altijd al geweest was. Een simpele soldaat in haar eigen leger. Een oorlog die zij zelf had opgezet met zichzelf. En een val waar ze nooit uit zou komen.

Eens hadden de gedachtes haar beangstigd. Had haar wakker gehouden. Maar nu was er niets meer. Een emotieloze 'bliss' om het zo maar te noemen. Terwijl zij zichzelf sterker en zekerder maakte. Haar leven was precies op rolletjes zoals ze het nu wou hebben. Geen problemen in haar directe omgeving. Als ze maar de juiste katten ontweek en zich koel hielt als ze tegen hen boven haar sprak. Hoe frustrerend dat dan ook kon zijn.

-Tallshadow first

Het was weer eens de beste tijd geweest een wandeling te maken, not. Doorweekt was de kater, zijn vacht niet zoals die van de Riverclanners berekend op water en dus ook flink verzwaard door de regen van daarnet. Het maakte dat de kater nieste en er wat sneu uitzag. Net nu hij Sin op het spoor was en weer zou spreken sinds het drama van de vorige keer. Dit zou ongetwijfeld een goede indruk maken, not. Tall moest eens stoppen met het constant doen van onhandige dingen, zou Shadowclan ook blij mee zijn, maar tsja dit was wie hij was en er viel weinig aan te doen. Dus schudde hij nog eens met zijn vacht, en tikje van achter de poes eens aan met de natste poot die hij had - dat het zijn achterpoot was maakte in dit geval niet uit, de kater was best lenig -. "Yow," Mauwde hij, zijn neus ophalend en een glimlach op het gezicht. Een beetje voorzichtig, het was immers nog steeds Sin.

Zodra ze merkte dat ze niet alleen was kwam de kattin tot stilstand en liet haar oren in haar nek vallen. Toen ze vervolgens dan ook geraakt werdt met een doorweekte poot gleed er een grom over haar lippen heen en draaide ze haar kop om, om het monster dat haar aanraakte aan te staren. Natuurlijk was het Tallshadow. Wie anders zou het zijn. Wie anders zou haar kunnen irriteren met een enkel woord. "Een hele goede morgen." Mompelde ze sarcastisch en schudde haar vacht even uit. "Mot je."

De poes was weer in een van haar befaamde buien, maar Tall was het gewend. Samenwerken deed dat met je, dat je de ander kon lezen en niet meer onder de indruk was van de meeste zaken. Tuurlijk, hij bleef voorzichtig want Sin was onvoorspelbaar, maar het feit dat ze antwoord gaf was bemoedigend. "Een uitzonderlijk goede morgen," Verbeterde hij haar plagend, en grijnsde erbij als een ware klier. Dat de poes vervolgens haar vacht moest uitschudden vanwege zijn natte poot maakte hem toch een beetje trots, geslaagde flauwe actie. Op haar eigen beleefde manier opende Sin het gesprek verder. "Informatie," Mauwde Tall, na even nagedacht te hebben, straight to the point. Er doekjes om winden had verder weinig zin, Sin, haha, flauwe grap.