Who said this must be all or nothing?

Na het vrij heftige gesprek met Oceanbreeze had ze dan eindelijk de kans gekregen om er even zelf opuit te gaan. Ze deed dat vrij vaak, aan het einde van de da als de schemering inviel dan glipte ze er even tussenuit om haar poten te strekken en wat frisse lucht te halen. Zo ook nu liep ze tussen de hoge bomen door en klom ze over de rotsige gebieden. Meestal bleef ze niet al te lang weg, omdat het niet verstandig was in het donker alleen rond te dwalen. Vandaag lag er echter veel in haar gedachtes, over gebeurtenissen van de laatste tijd en de zooi waar ze in verwikkeld begon te raken. Er moest een manier zijn om alles weer op hun plaats te krijgen en alles recht te krijgen, maar Routpaw had die manier nog niet gevonden.
Met een zucht kwam ze tot stilstand, enkel om erachter te komen dat ze in gedachtes verzonken te ver was afgedwaald. Voor haar lagen de Starpools, uitgestrekte poeltjes die pas hun naam eer aan deden wanneer de nacht aan kwam. De zon was nu bijna onder, wat betekende dat ze eigenlijk naar huis moest gaan. Nogmaals zuchtte ze en bleef nog heel even zitten, heel even genietend van de stilte die hier in de lucht hing.

[Banestrike]

Ze zal eerlijk zijn met je, zoals de meesten gewone katten had Banestrike totaal niks met water. Ja, behalve dan dat je het kon drinken en het dus nodig was om te kunnen leven. Natuurlijk, een andere kat in het water duwen was nooit weg, maar dat was het dan ook.Ze kon prima overweg met water en ging echt niet klagen als ze wat nat werd, maar ze had er geen behoefte aan. Toch was de Calico poes verzeild geraakt in een van de meest walgelijke plekken hier en mocht ze de schuld daaraan geven aan een grondeekhoorn die ze helemaal vanuit de Redwoods naar hier had achtervolgd. Het stomme beest had zijn veilige bomenplaats verlaten in wilde paniek, maar helaas, ook al moest Banestrike voordeel hebben daardoor, hij was toch nog te snel en al vlug verloor ze hem uit het oog. Ze moest opgeven toen en dat hielp niet mee aan haar meestal niet al te fijne humeur. Wel, ze bekeken het maar, zij had genoeg gerend voor vandaag, bovendien werd het al bijna donker. Niet dat zij daar nou een boodschap aan had normaal, maar hier leek het haar wel verstandig om niet te lang te dwalen. Het water kwam eigenlijk heel goed uit nu, want ze had een flinke partij dorst gekregen. Banestrike ging naar de dichtstbijzijnde poel toe en wou net gaan drinken toen ze verderop een andere kat zag zitten. Routpaw. Hun zwakke Medicine Cat Apprentice die niet eens twee kittens fatsoenlijk op hun kop konden geven. Misschien kon Banestrike eens een spelletje met haar spelen. De Warrior dronk een paar slokken en ging toen naar Routpaw toe. "Is dit een speciaal Medicine Cat ritueel?"sprak ze plotseling tegen de bruine tabby met een luide stem.

Ze had net haar ogen even gesloten om zich te kalmeren door de frisse wind toen diezelfde wind de geur van een clangenoot meebracht. Banestrike, een poes die haar laatst nog had geholpen met het oplossen van een akkevietje tussen twee kittens. Routpaw opende haar ogen weer en draaide zich om naar de gevlekte poes, een vriendelijke uitdrukking op haar gelaat. "Is dit een speciaal Medicine Cat ritueel?" Even keek ze wat verward bij die luide woorden. Ze was niet de enige die die vraag stelde. Waarom werd alles wat ze deed gelinkt aan haar rang? Eerlijk was ze gewoon een raar kind die af en toe de tijd voor zichzelf nam en ergens alleen van het landschap genoot. Voor zover zij wist hadden medicine cats niet bepaald rituelen, behalve degene die al bekend waren aan de rest van de clan. Als antwoord lachte Routpaw wat ongemakkelijk. "Ha, ha, nee. Ik, uh, ik was gewoon even gaan wandelen," Well dat was de waarheid, of het verstandig was of niet, daar zei ze niets over. Vragend wiebelde ze met haar oren, niet zeker of Banestrike haar wilde berispen door het feit dat ze zo laat nog buiten was, hulp nodig had of gewoon zin had in een gezellig babbeltje. "Uhm, alles goed Banestrike?"

Routpaw lachte wat ongemakkelijk onder Banestrike's opmerking en vertelde haar wat de poes eigenlijk wel wist. Gewoon gaan wandelen, dat kon Banestrike prima zien. Ze hield er gewoon van om zulke verwarrende vragen te stellen en de katten op hun plaats te kunnen zetten.
De Medicine Cat Apprentice wou blijkbaar het gesprek voortzetten, want ze deed er een zielige poging voor om aan haar te vragen of alles goed was. De standaard vraag. "Ik ben prima"een standaard antwoord, maar zij ging natuurlijk niet haar echte gevoelens aan de jonge poes vertellen. Daarnaast,ze was prima, voor haar doen dan. Elke normale kat zou nu dezelfde vraag enigszins herhalen, maar zij was niet elke kat en zeker niet normaal."Je bent laat buiten"merkte ze op. Het was geen verwijd, want wat kon het haar schelen dat Routpaw blijkbaar zin had in een nachtelijk uitstapje? Dat was Lizardpath's probleem, niet de hare.

Haar standaard vraag kreeg een standaard antwoord. "Ik ben prima" Routpaw knikte glimlachend. Wel, dat was een goed iets. Vele katten leken de laatste tijd een bepaalde ziekte te krijgen, het was fijn om te horen dat Banestrike daar iniedergeval nog geen last van had. Hopelijk bleef dat zo, hopelijk zouden ze deze winter goed en heelhuids doorkomen. De gevlekte poes stelde de vraag niet terug, zoals de meeste katten zouden doen. In plaats daarvan kreeg ze een opmerking. "Je bent laat buiten" het klonk niet verwijtend, maar zo vatte de poes het wel op. Waarschijnlijk omdat ze het haarzelf wel ergens kwalijk nam. "Oh, uhm, ja,"gaf ze wat ongemakkelijk toe. "Ik moest even weg van de drukte in de Clan Cavern," vertelde ze de ander naar de waarheid.

Onderwerp: Re: Who said this must be all or nothing?