As long as stars are above you [Geboortetopic]

Silvercloud had gisteren te horen gekregen dat ze wel degelijk in verwachting was. Ze had, met tegenzin, haar nest gemaakt bij de andere queens van verschillende clans. Ze had ervoor gezorgd dat ze aan de zijkant lag. Ondanks dat ze al moons aan een stuk samen leefden, vertrouwde ze hen toch niet allemaal. Het was een gezonde spanning die haar alert hield.Ze had Cavern arrest gekregen omdat ze één van de komende zou bevallen en dat beviel haar niet. Ze wilde gaan jagen, op patrouilles gaan en de clan beschermen tegen mogelijke gevaren. Ondanks dat ze met haar kop deels daar zat, vond ze het langs de ene kant ook heel erg spannend. Ze zou terug kittens krijgen. Haar oudste nestje zouden broertjes of zusjes krijgen. Na een hele dag binnen gezeten te hebben, had ze zich buiten in de schaduw van een boom gezet. De avond viel en de zon stond nu laag aan de hemel. Hier was tenminste een fris windje. Silvercloud had haar ogen gesloten, genietend van de buitenlucht en de alledaagse geluiden. Ze opende haar ogen terug toen ze een bekend gevoel in haar buik voelde. Ze ademde diep in en trok zichzelf met wat moeite recht. "Chivypaw!" mauwde ze binnensmonds. Ze wenkte snel een apprentice die langs haar liep. "Laat Chivypaw naar de nursery gaan." zei ze waarna ze op haar lip beet en naar binnen waggelde. Silvercloud was iemand die zich sterk hield en niet meteen liet zien dat er pijnlijke steken door heel haar lichaam stroomden. Ze wist haar nest te bereiken. en legde zich gemakkelijk neer. Ze had dit eerder al eens meegemaakt, dus ze wist hoe ze moest liggen en wat voor haar het aangenaamst was. Haar snoetje bleef in zijn plooi, maar haar nagels duwde ze echter wel stevig in haar nest. Ze moest rustig blijven, wilde ze niet de hele Cavern bijeen roepen. In de ingang van de Cavern zag ze Chivypaw in een sneltempo naar haar toe lopen. Ze had een pakje kruiden met zich mee en had deze in alle haast bijna laten vallen. Haar ogen waren groot en haar oren stonden oplettend naar voren. Ze zag dat haar dochter stress had, angstig voor wat komen kwam. Silvercloud legde haar kopje neer en sloot even haar ogen toen een steek door haar buik ging. Het was echter nog niet zover. Haar ogen opende ze weer en ze zag dat Chivypaw haar ondertussen bereikt had. "Maak je maar geen zorgen." mauwde ze geruststellend. Ze was ouder sinds haar eerste nest, wijzer en wist ondertussen wat ze wel en niet moest doen. Ze had andere queens ook zo vaak bijgestaan.

Eerste post voor Chivypaw (daarna zal ik zeggen wie er nog mag posten)

Chivypaw zat buiten met haar pakje altijd aan haar zijde. Voor als mama ineens moest bevallen. Het was avond en de zon scheen over het bos waar ze nu naar keek. Alles kreeg een gouden randje. Zelf werd ze belicht door de gouden gloed, die steeds zwakker werd. Met een glimlach op haar snuitje keek ze omhoog. In de zachte schemering zag ze al sterren. Straks zou het helemaal donker worden, nog eventjes bloedrood en dat blauw-zwart. Plots tikt een apprentice haar aan. Ze keek een beetje geërgerd op. "Wat!", blafte ze. Net wanneer ze in zo een goede roes zat moest iemand haar eruit trekken. Het kleine katje, waarschijnlijk maar 7 moons oud leek zenuwachtig. De naam van haar mama viel. Chivy schoot recht. "Wacht zeg dat nog eens!" Ze stelde hier even geen vragen. De Windclan apprentice stotterde de zin nog eens. Ze had geen medelijden voor andere clans maar toch knipperde ze dankbaar. "Dankjewel, ga maar een vis halen, zeg dat het mocht van Chivypaw." Daarna tilde ze haar pakje op en spurtte ze naar de Clan Cavern. Bij de ingang gekomen moest ze zodanig afremmen dat haar bundeltje bijna viel. Ze schommelde op haar poten, oren vooruit, ogen vergroot. Ze was uit de roes gerukt en in stress gedropt. Haar hart sloeg snel. Ze hoorde het bonken. Toen ze bij mama arriveerde kon ze meteen zeggen dat ze waarschijnlijk ergens in de nacht zouden worden geboren. Het was nog niet begonnen. "Maak je maar geen zorgen." Chivypaw zuchtte binnensmonds en ging zitten. Ze liet het pakje met de stok vallen. "Ik heb alles voorbereid," sputterde ze.

Silvercloud glimlachte kort bij wat Chivypaw zei, maar kon verder niet veel zeggen. De steken volgende elkaar namelijk vele sneller op. "D-de eerste.." Ze maakte haar zin niet eens af, want een steek kwam tussen beide. Ze ademde wat sneller en even kneep ze haar ogen dit. Haar nagels waren diep in haar nest geduwd van de pijn. Met dat de pijn plots gekomen was, was hij ook meteen weer even gestild toen de eerste kitten geboren zich bij hen gevoegd had, in de wereld van de grootse clans, warrios en leaders. Silvercloud trok zich meteen wat rechter. Het had haar bijna geen moeite gekost, wat haar al meteen alert maakte. Waarom ging het zo gemakkelijk? De zwart-witte kitten was klein, zeer klein. De queen liet haar tong meteen over de jonge kitten gaan om de ademhaling te stimuleren. Wat voor geslacht het was of wat voor naam de kitten kreeg, moest wachten. Ze wilde eerst dat deze kitten goed en wel kon ademen. Haar blik ging even naar haar dochter. "Ze is zo klein." mauwde ze tegen Chivypaw en trok even met haar oren. Haar gedachten gingen bijna meteen naar Gracekit, die ook klein geweest was bij de geboorte. De jonge Riverclanner ademde uiteindelijk heel zachtjes en Silvercloud nam een beetje, niet te veel want ze wilde zo dicht mogelijk bij hen in de buurt blijven. Haar blik was op de kitten gericht, wiens zwarte vlekken haar meteen lieten denken aan Ravenpaw, haar zoon die ze laatst was verloren. Een Riverclan kat kwam naar hen toe  en deelde vluchtig mee dat Pathergrowl op de hoogte was gebracht. Hij zou hier ook zo staan, wat haar gerust stelde. "Waarom is ze zo klein?" vroeg ze zachtjes aan Chivypaw. Als haar eerste kitten al zo klein was, vreesde ze voor de kittens die nog moesten komen. Als er nog kittens kwamen...

Chivypaw, Panthergrowl en Rookkit mogen posten (volgorde is eender) c:

Chivypaw keek hulpeloos toe. Haar mama had een steek, ze kon niet eens een stok aanreiken. Na de steek leek er al eentje geboren te zijn. Compleet verward liet de zilveren apprentice haar kaak vallen. Huh wacht wat? Ze deed een stap naar voren om het te besnuffelen. Het was verbazend klein. Zeker drie keer kleiner dan zou moeten. "Ze is zo klein." Ja dat had ze wel door. Bezorgd keek ze naar het meisje. Een meisje! Ze klapte haar mond dicht van blijdschap. Daarbij piepte ze kort omdat ze op haar tong had gebeten. Een zusje, een zusje, ze had nog nooit een zusje gehad. Chivypaw wou wel dansen en huppelen. "Waarom is ze zo klein?" Er stonden tranen in haar ogen, blije tranen. Ze keek haar moeder kort aan en daarna terug naar haar zusje. Ze leek erg op Ravenpaw, maar toch weer uniek. Het bewoog niet veel, maar de kleine flanken gingen zachtjes omhoog en omlaag. "Ik denk dat ze plaats moest afgeven aan haar andere broertjes en zusjes." Chivy zweeg maar over haar andere gedachte. Dat ze het misschien niet ging halen en als ze het deed er waarschijnlijk wat problemen mee ging krijgen. De eerste gedachte verdrukte ze. Ze moest het halen. Het was haar enigste zusje dus ze moest het halen. Chivypaw vouwde het pakje open en nam er een ingewikkeld stuk korf uit. Ze nam de wikkel eraf, schoof haar staart onder het kleine hoofdje om het omhoog te houden, trok met een nagel zachtjes het mondje open en hield haar kop toen schuin en recht boven het mondje. Ze liet er wat druppels in vallen, deed het mondje toen en wreef met haar staart over het keeltje. Toen herhaalde ze het proces. Ze kon niets anders bedenken. De bijenhoning ging de kitten kracht geven, hopelijk genoeg voor goed te drinken. Ze neusde de kitten bij mama en hielp haar aan een tepel. Hopelijk ging ze haar mondje eraan zetten en drinken. Chivypaw kneep haar ogen hard dicht en smeekte Starclan dit leven. Hoewel ze nog andere, betere medicijnen had voor kracht was dit het enige voor pasgeboren kittens en kittens zonder tanden. Die konden niet kauwen en voor kracht moest alles gegeten worden.

Hier binnen was het veilig en warm. Waarom haar broertjes dan ook altijd zo druk aan het wriemelen en schoppen waren, was haar onbekend. Zij waren al klaar om geboren te worden, het kleine poesje nog niet. Haar was het prima hier, het zou haar waarschijnlijk veel beter hebben gedaan als ze nog enkele weken de tijd had gehad om te groeien in deze veilige omgeving. De tijd wachtte echter op niemand, en de natuur was genadeloos; haar broertjes waren klaar, dus zij moest dat nu ook zijn. De kitten haar rust werd dan ook abrupt verstoord door een bepaalde zuigkracht. Al dagen had die spanning tussen het drietal gehangen, maar nu was het dus kennelijk tijd. Voor wat? Daar was het jonge poesje zich niet van bewust totdat een stevige stroom haar als eerste wegtrok van de vertrouwde ruimte. Op de koude grond kwam ze terecht, waar ze wat hulpeloos bleef liggen. Een warme tong likte haar ruw droog en warm, maar het jonge poesje bleef zachtjes ademend liggen waar ze was, zonder echt een poging te doen naar haar moeders warme melk te zoeken. Er werden woorden over haar gesproken, maar haar pasgeboren oortjes konden dat niet horen noch verstaan. Waarom was ze zo klein? Zo zwak? Dat waren vragen die nu gevraagd werden en zijzelf haar hele leven zou blijven stellen, vol frustratie en woede. De meest logische verklaring was dat haar vrij grote broertjes, onbewust, van haar het voedsel hadden gestolen. Of het was simpelweg een foutje van de natuur geweest. Later zou ze alle goden ervoor vervloeken, voor het lichaam dat haar was gegeven. Nu, echter, was er weinig dat door haar kleine hersentjes ging. Enkel haar instinct had de overhand, en dwong haar om telkens weer adem te blijven halen. Plots werd ze echter van haar plaats genomen en haar bekje open geforceerd, waarna een dikke vloeistof haar bek in werd gedruppeld. Voor het eerst liet ze een protesterende piep horen, al stribbelde ze enkel zwakjes tegen. De vreemdeling die onzichtbaar was, gaf haar echter snel genoeg rust. Teder werd ze naar haar moeder toegeleid, waarna ze zich overgaf aan de heerlijke geur en de warme melk opdronk. Voor haar ielige lichaam was dit alles echter al een behoorlijke gave geweest, waardoor ze snel genoeg als een blok in slaap viel. Wonder boven wonder bleef ze wel telkens ritmisch ademhalen, ondanks de moeilijkheden die haar lichaam haar gaven. Maar zo zou het altijd zijn; een sterke, vurige geest in een klein, zwak lichaam.

Silvercloud was wat gespannen toen haar dochter, Chivypaw, de haar eerstgeboren kitten wat honing gaf. Pas toen ze haar bij haar buik legde, kwam ze wat op adem. Ze drukte haar neusje tegen de zwart-witte kitten. "Ik noem haar Rookkit", zei ze zachtjes en liet even haar blik naar Chivypaw gaan. Naar Ravenpaw, haar zoon die ze een moon geleden verloren was. Dat zij even trots zou zijn als hij en altijd zou doorzetten, hoe moeilijk het leven soms ook niet was. Ze had zich terug gelegd, wetend dat de volgende kitten niet lang op zich zou laten wachten. Ze zou niet in een stok bijten om haar pijn te verbijten. Dat was niet meteen iets voor haar. Haar nagels duwde ze echter wel in de grond, toen een steek door haar buik raasde. Toch liet de kitten nog even op zich wachten. Niet elke bevalling was gedaan binnen de 10minuten. Het duurde even voordat de volgende kitten zich liet zien. Silvercloud had het warm van de inspanning, maar was toch opgelucht op een tweede kitten te mogen begroeten. Een katertje. Het kleintje had een grijs-bruine vacht met zwarte strepen die als regendruppels verspreid waren over zijn vacht. Regendruppels, regen. Regen, een teken voor verdriet en verlies, maar ook voor het nieuwe leven, tranen van geluk. Ze haalde even haar mondhoek op. Tegenover. Bij deze kitten zorgde ze er zelf voor dat hij kon ademen en proper was zodat Chivypaw hem kon nakijken. Ondanks dat hij er gezond uitzag, wilde ze toch een extra controle. "Hij zal Rainkit genoemd worden." Ze wilde er maar al te graag bij zeggen waarom ze deze namen gekozen had, wat ze betekenden, maar de steken in haar buik weerhielden haar hiervan. Ze zou nadien een verklaring geven. Silvercloud kneep haar ogen dicht bij een volgende steek en keek vervolgens toch even om haar heen, tussen twee steken door. Ondanks dat ze dit wel alleen kon, was ze toch opzoek naar haar partner, Panthergrowl. "Waar is je vader?" mauwde ze zachtjes.

Het meisje werd Rookkit genoemd. Een hakkelige snor kwam uit haar bekje. Dat was passend. Hoewel ze hier gelukkig zat te wezen met haar zusje, liepen er toch tranen uit haar ooghoeken. Ze was vroeger een koppige, gemene kitten. Ja gemeen, ze gaf het zelf toe. Peer had zich waarschijnlijk daardoor afgescheurd en met Ravenpaw was de band verpest. Tot ze het nieuws had gehoord dat hij dood was. Chivypaw slikte de pijnlijke krop weg. Het lukte een klein beetje met de hulp van de nieuweling. Waar hij dat vachtje vandaan had wist ze niet, maar hij was speciaal en mooi. Zijn streepjes waren korter en ovaler. "Hij zal Rainkit genoemd worden." Ze keek naar haar moeder. De kracht die in haar ogen lag bewonderde ze. Eerst had ze zich afgevraagd waar ze dat karakter vandaan had gehaald, maar nu begreep ze wel waarom. Het liefdevolle kwam misschien later, het sterke bleef. Ze duwde haar neusje tegen de kitten, zich nu helemaal op hem richtend. De kleine petotter zag er erg gezond uit. Ze gaf hem nog een likje over de kleine, ronde oortjes voordat ze haar kop richtte op de buik van haar moeder. Er kwam blijkbaar nog eentje, ze had gedacht dat het bij deze zou blijven. Misschien was dat de laatste, want zo dik was ze ook niet. Chivypaw wiebelde met haar oortjes toen de vraag naar haar papa kwam. "Ik weet het niet...," mompelde ze. De rest bleef tussen haar zweven. Ze wou hem gaan zoeken, maar ze wou mama's zijde niet verlaten.

Toen hij de grot kwam inlopen, leken er wel vijf verschillende katten op hem af te schieten. Ze spraken allemaal door elkaar en uiterst verbaast keek de kater van RiverClanner naar RiverClanner. Wat kon er zo belangrijk zijn, dat iemand misschien wel vijf katten op hem afgestuurd had? Zijn oren bewogen van kat naar kat, maar hij kon er niks van opsteken. Dus hief hij zijn poot op om zijn clangenoten het zwijgen op te leggen. Hij genoot stiekem altijd van dit soort momentjes, om zijn kracht als deputy uit te kunnen voeren. "Oké, één tegelijk alsjeblieft. Anders wordt ik er nooit wijzer van," zijn stem was serieus, maar er was een humoristische blik in zijn ogen te vinden. Hoewel hij de vreselijke gebeurtenis van Ravenpaw nog lang niet achter zich gelaten had, was het hem gelukt om zich erover heen te zetten. Dankzij Butterstar en dankzij zijn partner, die nu opnieuw zwanger was van hem. Het was moeilijk om daar geen vreugde van te krijgen. Over Silvercloud gesproken.. "Ze is aan het bevallen!" Oh nee, oh nee oh nee oh nee. Hij was het aan het missen! "Aan de kant!" miauwde hij dan ook dringend, en duwde zichzelf langs het groepje heen. Snel haastte hij naar waar hij wist dat ze zich begaf, en zag vanaf een afstandje al drie bolletjes liggen. De kater drukte zijn oortjes in zijn nek. Hij vond het ontzettend dom van zichzelf dat hij dit gemist had. Maar vreugde vulde zijn hart toen hij dichterbij kwam. "Silver.." murmelde hij en duwde zijn kop snel tegen haar aan, en gaf haar een vlugge lik over haar oor, waarna hij zich tot Chivy wendde. "Is alles goed gegaan?" vroeg hij snel aan zijn dochter, maar er stond trots in zijn ogen. Hij was toch zo trots op zijn meisje, die nu één van de belangrijkste katten was in de clan, op haar leeftijd al.