Hunger.

Onrustig draaide de apprentice in het rond. De dag was nog bezig, en ze verveelde zich al. Ze had al wat elders kunnen helpen, maar verder leek haar leven niet veel anders dan van toen ze kitten was. Het was erg lastig om te jagen voor de clan, gezien ze nog niet veel jagen had geleerd. Als gevolg hiervan was Silverpaw overspoeld met leegte. Hopeloos ging ze naar een prooihoop om daar een magere muis uit te zoeken. Ze wilde zich er toezetten om een hap te nemen, maar het leek er niet opdat het ging lukken. Verzonken in haar gedachten porde ze met haar poot in de muis. Arm ding, gestorven om een verveelde jonge kat te voeden die toch al veel te dik was. Als ze sowieso minder zou eten, zou ze slanker zijn en sneller haar windclanpostuur bereiken. Op dit moment was ze nog steeds meer een netgeboren kitten dan een windclan apprentice, pff. Zouden die muizen misschien gedachtes hebben? Alles zien zoals hen? Moest dat beest niet doodsbang zijn geweest toen een kat hem opjaagde, besprong en vermoorde? Het was vast en zeker een snelle dood geweest, maar denk eens aan de familie van de muis. Zouden muizen katten zien zoals zij Vossen zagen? Als domme, vraatzuchtige wezens? Zuchtend schudde Silverpaw haar hoofd. De verveling gaf haar rare gedachtes. Anyway, als zij dit ding toch maar niet ging eten, kon ze beter iemand zoeken die het wel zou willen. Misschien was er nog een verhongerde queen, of elder.

- Bitterpaw eerst

Het duurde niet lang, of het slachtoffer van haar vrijgevigheid kwam eraan. Een dunne, grijze poes. In eerste instantie dacht Silverpaw een Windclanner te zien, maar de geur was anders. Door de journey hadden de katten van de clans zich enigzins onder elkaar gemengd en de geuren waren enigzins gaan mixen maar de geur van hun clans waren duidelijk genoeg en dit was een veel ergere geur. Toch kon ze hier niet blijven staan met een muis in haar mond die ze niet wilde opeten. Twijfelend keek ze naar de kattin. De manier waarop ze ging liggen suggereerde dat ze moe was. Misschien verdiende ze de muis wel? Een magere muis, dat wel, maar het was alles wat ze nu in haar klauwen had. Voorzichtig zette Silver een paar passen naar de grijze poes. "Hey" wist ze er uit te brengen. "Uhm.. Wil je misschien deze muis hebben?" Ietsjes beschaamd keek ze naar onder. Ze had eigenlijk nog geen katten van andere clans ontmoet. Ze had ze gezien, maar nog niet gesproken, en eigenlijk had ze geen idee of ze wel prooi mocht geven aan niet-Windclanners. Aan de andere kant had ze ook geen regels gehoord die ertegen waren. Je mocht geen prooi stelen en niet zomaar op een ander zijn gebied komen, maar op deze journey waren er geen aparte gebieden toch? En de poes zag eruit alsof ze een stuk prooi kon gebruiken. Wie weet hielp een klein gesprekje nog tegen de verveling.

Even dacht Silverpaw dat de poes de muis niet wilde aannemen, maar uiteindelijk werd ze beantwoord met een knikje. "Bedankt" Silverpaw schoof de muis naar de kat en ging verlegen naast de ander zitten toen ze hiervoor werd uitgenodigd. En hier zat ze dan, naast een oudere en grotere apprentice. Of was het een jonge Warrior? Eerlijk had ze geen idee, maar zodra ze haar naam wist, wist ze vast ook haar rang. "Hoe heet je?" "Silverpaw" antwoordde de jonge apprentice, terwijl ze ietsjes trots een nadruk op paw gaf. Ze was een apprentice, geen kitten meer, ookal vond ze zich zelf er soms wel als een uitzien. "En jij?" Een andere kat had haar misschien meteen al herkend als de Shadowclan Medicine Cat apprentice, maar Silverpaw wist ondanks de lange journey nog weinig gezichten te benoemen bij naam. Misschien kwam dit doordat ze weinig met katten uit andere clans had gepraat, deze journey. Waarom wist ze niet. Ze had er gewoon weinig behoefte aan gehad. Ze had überhaupt weinig gepraat. Ze had dikwijls geweigerd zich te laten dragen, dus een gesprek met haar drager zat er vaak niet in. Desondanks had ze nog wel met andere kittens gepraat. Zelfs een beetje gespeeld en ontdekt. De rare vissmaak kon ze zelfs nu nog voor de geest halen, al deed ze dat liever niet. Maar ze was.. opvallend stil geweest deze journey. Hmm, interessant. Wie weet maar beter ook, nu kon ze immers volle focus zetten op haar training in plaats van kittenspelletjes.

De donkergrijze kat beantwoordde haar naam met een glimlach en vervolgens haar naam. "Ik ben Bitterpaw." Bitterpaw. Silverpaw liet de naam in gedachte over haar tong rollen. Geen naam die je dagelijks hoort. En eerlijk, ook geen naam die ze verwacht had bij een poes die vrolijk haar prooi aannam. "Het is een mooie naam" besloot ze toen maar hardop. Misschien merkte ze maar weinig van het 'bitter'-gedeelte maar dat maakte de klanken niet minder mooi. Het had haar ook verteld dat ze een apprentice was, immers eindige haar naam op Paw. Net als de hare, al was de kattin voor haar een stuk ouder en meer ervaren. Dat deed haar denken, of ze de naam niet al eens eerder had gehoord, maar toen ze er niet op kon komen dacht ze dat het niks bijzonders geweest moest zijn. "Je bent net begonnen met trainen, neem ik aan?" Silverpaw knikte. "Bij de vorige ceremonie ben ik benoemd. Nu is Panthersoul mijn mentor. Hij is aardig" Waren er dan ook onaardige mentors in Windclan? Vast niet. Haar 'moeder' zou erop toezien dat er geen gemene mentors kwamen, maar dat elke apprentice eerlijk getraind zou worden, toch?

"Dat is aardig van je, jij hebt ook een hele mooie naam," Silverpaw haar oogjes begonnen onbewust te glinsteren. Ze hield van complimentjes, al mocht ze dat niet toegeven. Het was een klein dingetje van arrogantie, al gokte ze dat elke kat het ergens wel fijn vond. "Het is belangrijk om een mentor te hebben waar je het goed mee kan vinden," "Dat denk ik ook" antwoordde ze. "Ik moet er niet aan denken om zes moons met iemand opgescheept te zitten die je onaardig vind." Zouden er apprentices zijn in die situatie? Dat zou enorm sneu zijn. Ze vroeg zich af of je daar dan iets tegen kon doen. Kon je naar de leader stappen en vragen om een andere mentor? Misschien zouden ze zeggen dat je je maar aanstelt. Maar haar pleegmoeder was deputy en die zou haar sowieso nooit een mentor geven waar ze het niet mee kon vinden. Dat hoopte ze dan tenminste. "Wie zijn je ouders?" Silverpaw bleef bij deze vraag eerst verstijfd stil staan, voor ze zo kalm mogelijk antwoordde. "Weet ik niet." Want zo simpel was het. Ze wist niet of ze dood waren. Ze wist niet of ze nog leefde. Ze wist niet of ze uit een andere clan kwamen of rogues waren. Ze wist er niks over. Er was maar één ding dat ze wist. "Maar Oceanbreeze zorgt voor mij alsof ik in haar eigen nest zit."